"Με την νέα μου στήλη στους ΒΙΒΛΙΩΝ ΟΡΙΖΟΝΤΕΣ την "Κινηματογραφική Δίνη" θα προσπαθήσω να σας γράφω για ταινίες παλιές και νέες για σειρές και για αφιερώματα."
Κατερίνα Κοφινά
................
THE FOG
(Η ΟΜΙΧΛΗ)
Στην παγκόσμια κινηματογραφική παλέτα υπάρχουν ταινίες που σε σημάδεψαν. Ταινίες που ακόμα τις μνημονεύουμε. Φιλμ που ποτέ δεν ξεχάσαμε, γιατί μας έκαναν εντύπωση με την μαεστρία που ο δημιουργός τους τα δημιούργησε. Και μια από τις ταινίες είναι και η <<ΟΜΙΧΛΗ >> ΤΟΥ ΤΖΟΝ ΚΑΡΠΕΝΤΕΡ.
Από μικρή μου άρεσαν οι ταινίες τρόμου, και μυστηρίου. Και η Ομίχλη μου άφηνε πάντα εκείνη την δυσοίωνη αίσθηση του άμα κάνεις κακό θα το πληρώσεις. Και νομίζω πως από τότε προσπάθησα ποτέ να μην αδικήσω η να προκαλέσω κακό. Η Ομίχλη είναι πάνω από όλα μια κλασική ταινία φαντασμάτων. Και το αποδεικνύει αυτό περίτρανα η πρώτη σεκάνς της ταινίας. Ένας ηλικιωμένος βρίσκεται στην ακτή περιτριγυρισμένος από μικρά παιδιά, που ακούνε από τα χείλη του την ιστορία της πόλης τους. Του ANTONIO BAY στην Καλιφόρνια.
Πριν από 100 χρόνια που είχε ιδρυθεί η πόλη , μια ομάδα λεπρών με αρχηγό τους τον BLAKE ήθελαν λίγο πιο πέρα από την πόλη να φτιάξουν μια αποικία. Όμως οι 6 ιδρυτές είχαν άλλα σχέδια. Κατέστρωσαν λοιπόν το βρώμικο σχέδιο τους. Παρέσυραν στα απότομα βράχια το πλοίο τους το<< ELISABETH DANE>> μια νύχτα με ομίχλη με αποτέλεσμα το πλοίο να βυθιστεί και όλο το πλήρωμα να πνιγεί. Μετά όμως δεν έμειναν σε αυτό. λεηλάτησαν τον θησαυρό του πλοίου, φτιάχνοντας με αυτό την πόλη και την εκκλησία τους.
Και η ταινία προχωρά με την πόλη να ετοιμάζεται να γιορτάσει τι; Ουσιαστικά τους φόνους που είχαν διαπράξει οι 6 ιδρυτές. Να γιορτάσουν δηλαδή οι κάτοικοι τις μιαρές πράξεις του παρελθόντος.; Και μια ομίχλη αρχίζει να έρχεται από βαθιά την θάλασσα και να περικυκλώνει το ANTONIO BAY. Μόνο που αυτή την φορά έρχονται και οι νεκροί για να αποδώσουν δικαιοσύνη.
Η Ομίχλη είναι μια από τις αγαπημένες μου ταινίες, η οποία θυμίζει στον τρόπο της λεηλασίας ενός θησαυρού, την <<ΤΑΒΕΡΝΑ ΤΗΣ ΤΖΑΜΑΙΚΑ>> Του Άλφρεντ Χίτσκοκ. Ας μη ξεχνάμε πως και εκεί στις ακτές της Κορνουάλλης, στις αρχές του 19 αιώνα ,μια ομάδα από κακοποιούς προκαλούσε ναυάγια για να ληστεύει τα φορτία των πλοίων. Έξοχος μάστορας της κάμερας και του τρόμου ο Κάρπεντερ δημιουργεί μια ταινία φαντασμάτων σε ομιχλώδες τοπίο, με αποπνικτική ατμόσφαιρα τρόμου, αργό φόβο και αγωνία. Για μένα προσωπικά υπογράφει την καλύτερη του ταινία καθώς η υγρή ομίχλη ουσιαστικά ξεσκίζει την φαινομενική τελειότητα της κοινωνίας. Δείχνει στον θεατή την αίσθηση του θανάτου, ο οποίος κυριαρχεί παντού. Γιατί η πόλη γεννήθηκε από τον θάνατο κάποιων. Άσχετα αν οι κάτοικοι έχουν άγνοια της θλιβερής τους ιστορίας. Το να βασίζεις την ευτυχία και την ευδαιμονία μιας πόλης στην δυστυχία και την δολοφονία κάποιων είναι τερατούργημα. Και ο σκηνοθέτης δεν θα σταματήσει να μας το υποδεικνύει σε όλη την διάρκεια της ταινίας. Και φυσικά ο τρόμος. Αυτός ο τρόμος που τον φέρνουν στο προσκήνιο οι νεκροί , καθώς εμφανίζονται ανάμεσα στους ζωντανούς. Και αυτή είναι μια αντίφαση, όπως και ο εορτασμός , η γιορτή για την ίδρυση της πόλης , με τον θάνατο που είχε σπείρει στο παρελθόν.
Η Ομίχλη περνά πολλά μηνύματα. Η αδικία είναι ένα από αυτά. Η δικαίωση και η τιμωρία. Γιατί η δικαίωση κάποια στιγμή θα έρθει. Όσα χρόνια και αν περάσουν οι υπαίτιοι θα πληρώσουν. Στην προκειμένη περίπτωση η εν ζωή συγγενείς των αρχικών ιδρυτών.
Διαχρονική και απίστευτα ατμοσφαιρική η <<ΟΜΙΧΛΗ>> μπορεί ακόμα και στις μέρες μας να διδάξει, να αφυπνίσει, να τιμωρήσει το άδικο.
ΚΑΤΕΡΙΝΑ.Π.ΚΟΦΙΝΑ
____________
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου