ΠΛΕΚΤΑΝΗ ΕΞ ΑΙΜΑΤΟΣ

Η άποψη της Ιωάννας Κύρου για το βιβλίο

ΠΛΕΚΤΑΝΗ ΕΞ ΑΙΜΑΤΟΣ

Συγγραφέας Αλέξανδρος Ακριτίδης 

Εκδόσεις Ινφογνώμων

Παίρνοντας  το βιβλίο στα χέρια μου με εντυπωσίασε  ο τίτλος :ΠΛΕΚΤΑΝΗ ΕΞ ΑΙΜΑΤΟΣ. Άνθρωποι που τους  ενώνει το ίδιο αίμα μπορούν να πλέξουν γύρω από ένα δικό τους άτομο  έναν δηλητηριώδη ιστό και να το βλάψουν ; Και ειδικά στην Ελλάδα που ο δεσμός της οικογένειας είναι πολύ ισχυρός αν όχι ο ισχυρότερος .

 Η ιστορία μας ξεκινά μέσα σε ένα ιατρείο όπου δυο δεκαοχτάχρονα παιδιά έχουν πάει  για να  κάνει η κοπέλα  έκτρωση, ένα έγκλημα  για κάποιους από μας σε μια ύπαρξη   που μόλις έχει δημιουργηθεί   που το μέγεθος της δεν ξεπερνά ένα ρεβίθι . Σίγουρα έχουν πολύ σημαντικούς λόγους για να το κάνουν αυτό .Τους αθωώνουν άραγε οι λόγοι αυτοί  από αυτή την πράξη ;

Ο συγγραφέας εξελίσσει την ιστορία με τρόπο απλό στην περιγραφή και συνάμα πλούσιο στην καταγραφή των συναισθημάτων των ηρώων του . Άξιο προσοχής  για μένα είναι και το πώς η αντρική  πένα  του Αλέξανδρου  περιγράφει πολύ καθαρά τα έντονα συναισθήματα μιας  γυναίκας ,της Μελίνας ,η οποία  ταλαντεύεται ανάμεσα στους δυο δρόμους  που ανοίγονται μπροστά της  και γνωρίζει πως όποια απόφαση και να πάρει η ζωή της δεν θα είναι ποτέ ξανά η ίδια . Στην κρίσιμη αυτή στιγμή της ζωής της ένα τυχαίο άτομο παίζει το ρόλο του. Ο Θεός , η  μοίρα  για κάποιους άλλους  στέλνουν  ανθρώπους που με τις πράξεις τους επηρεάζουν σημαντικά τις αποφάσεις μας . Να σημειώσω πως σε αυτό το σημείο   ο συγγραφέας   αναφέρει το πόρισμα μιας έρευνας ενός αμερικανού γιατρού που για μένα ήταν σοκαριστικό.

  Μέσα από τα γραφόμενα βγαίνει  ένα μήνυμα: Πρέπει να σεβόμαστε κάθε  ανθρωπινή ύπαρξη ότι μέγεθος και να έχει  έστω και αν είναι ένα ρεβιθάκι. Με τον τρόπο του ο συγγραφέας μας κάνει να πάμε την σκέψη μας και πιο πέρα από την ιστορία του, η πένα του  μας γεννά σκέψεις και ερωτήματα  .

Τι μπορεί να κατορθώσει  αυτό το ρεβιθάκι στην πορεία της ζωής του; Πως θα ήταν ο κόσμος αν δεν είχε γεννηθεί κάποιος από μας .Ο καθένας  μας είναι ένας κρίκος αλυσίδας που πάνω σε αυτήν κρέμονται άλλοι κρίκοι  και από αυτούς άλλοι .Αν ένας κρίκος λείψει παύουν  να υπάρχουν αναρίθμητοι γιατί οι ζωές μας επηρεάζουν άλλες τόσες ζωές . Πόσο σημαντικός είναι ο καθένας μας πρέπει να το συλλογιζόμαστε κάθε πρωί και έτσι να ξεκινάμε την μέρα μας .   Η σημαντικότητα της κάθε ανθρώπινης ύπαρξης  . Ξεχωριστός και πολύτιμος είναι ο καθένας μας και έχει το σκοπό του ο ερχομός του σ΄ αυτόν τον κόσμο ,κανένας δεν περισσεύει .

 Ξεχωριστή και πολύτιμη είναι και η άλλη ηρωίδα του μυθιστορήματος που την  αξία της δεν την ένιωσε ποτέ .Η Μαρία  ονειρεύτηκε έναν ευτυχισμένο γάμο με έναν άντρα που  δεν την εκτίμησε ούτε την σεβάστηκε ,για χρόνια ανεχόταν την ψυχολογική και την σωματική βία πάνω της χωρίς να αντιδρά , χωρίς να κάνει την επανάσταση της και  χωρίς να ζητήσει βοήθεια . Εδώ ο συγγραφέας τοποθετεί μέσα στην ιστορία του ένα πολύ σοβαρό φαινόμενο την ενδοοικογενειακή βία .Βία που ασκείται εκεί που θα έπρεπε να νιώθει ασφάλεια μια γυναίκα  μέσα στο σπίτι της και όχι από κάποιον άγνωστο αλλά από αυτόν που της ορκίστηκε να την αγάπα και να την φροντίζει .

Γραφτήκαν χιλιάδες σελίδες για την ενδοοικογενειακή  βία  που συμβαίνει σε κάποιες  οικογένειες ανεξάρτητα από την οικονομική τους κατάσταση , την μόρφωση  των ατόμων ,  την καταγωγή και το περιβάλλον,  δεν θα αναλύσω εδώ αυτό το θέμα, θα  αναφέρω  όμως σαν εκπαιδευτικός  δυο σημεία από μια  έρευνα που με εντυπωσίασε  :

Το πρώτο είναι πως ένα παιδί βιώνοντας ενδοοικογενειακή βία νιώθει ντροπή για την συμπεριφορά και των δυο γονέων και ενοχή που δεν καταφέρνει  να αποτρέψει  την κακοποίηση .

Το δεύτερο είναι πως βιώνοντας την βία στην οικογένεια κυρίως τα αγόρια που έχουν σαν πρότυπο τον πατέρα τους μιμούνται αυτήν τη συμπεριφορά αργότερα στην ζωή τους και διαιωνίζουν μια αρρωστημένη κατάσταση  . Και όπως έλεγε ο Μάνος Χατζηδάκης  «Όποιος δε φοβάται το πρόσωπο του τέρατος , έχει αρχίσει να του μοιάζει»

 Στο αποκορύφωμα της ιστορίας  συντελείται ένα έγκλημα. «’Ίσως αυτή να ήταν τελικά και η τιμωρία του θύματος  από την αδίστακτη μοίρα γιατί ποτέ δεν αντέδρασε και δεν υπερασπίστηκε την ανθρωπινή του αξιοπρέπεια» γράφει ο συγγραφέας .  Το βιβλίο που αγγίζει εδώ και το αστυνομικό μυθιστόρημα κυλά χωρίς να κουράζει τον αναγνώστη κάνοντας τον να αγωνιά για την συνέχεια.

 Ένας κύκλος σχηματίζεται  νοερά γύρω από τον αυταρχικό Έκτορα, έναν από τους πρωταγωνιστές της ιστορίας , από ανθρώπους που πλήγωσε και σχεδιάζεται μια πλεκτάνη με αριστοτεχνικό τρόπο .Μια  πλεκτάνη που γίνεται  από τα άτομα  με το ίδιο αίμα .Μια πράξη εκδίκησης που όπως όλα τα ανθρώπινα σχέδια έχει μέσα  το αναπάντεχο, την ανατροπή  και το τυχαίο και δεν γνωρίζουμε  αν θα έχει και πετυχημένη έκβαση. Ο συγγραφέας  δημιουργήσει το κατάλληλο κλίμα αγωνίας  σκιαγραφώντας ταυτόχρονα και τους χαρακτήρες .

 Φτάνοντας προς το τέλος της ιστορίας ξαναβρίσκουμε  την Μελίνα πάλι μπροστά  σε ένα σταυροδρόμι αυτό της εκδίκησης ή της συγχώρεσης . Θα  γαληνέψει η ψυχή  της αν εκδικηθεί αυτόν που την πλήγωσε τόσο πολύ; Είναι  η  μόνη λύση ; Μήπως υπάρχει και η συγχώρεση σαν απάντηση ; Μπορούμε να φτάσουμε το μεγαλείο του θεανθρώπου και να συγχωρέσουμε τους σταυρωτές μας;  Θέλει μεγαλείο ψυχής η συγχώρεση, όμως είναι για καλό. Πρώτα απ’ όλα για το δικό μας καλό.

Όλες αυτές οι σκέψεις και τα ερωτήματα δημιουργούνται τελειώνοντας  αυτό το βιβλίο. Ένα μυθιστόρημα που δίνει έναυσμα για πολλές συζητήσεις και που προκαλεί διαφορετικά συναισθήματα σε κάθε αναγνώστη επειδή όλοι έχουμε διαφορετική  προσωπικότητα και διαφορετικές εμπειρίες .

 Μπορεί το μεγαλύτερο μέρος του  βιβλίου  να μίλα για μια πλεκτάνη, εγώ όμως σ΄ αυτό το μυθιστόρημα ξεχώρισα αποσπάσματα όπου  ο συγγραφέας δίνει  με πολύ ωραίο τρόπο το σεβασμό στην ανθρώπινη υπόσταση .Είμαστε κατ εικόνα και καθ ομοίωση  φτιαγμένοι από κάτι φθαρτό , το χώμα και από κάτι άφθαρτο , το DNA του Θεού , το σάλιο του. Δεν έχουμε το δικαίωμα να εξευτελίζουμε την ανθρώπινη ζωή πετώντας την κατακρεουργημένη σε ένα καλάθι ιατρείου , ούτε να υπομένουμε τον εξευτελισμό και την βία από έναν συνάνθρωπο μας που έχει τα  δικά του θέματα και τα δικά σύνδρομα. Έχουμε υποχρέωση να κάνουμε το καλό γιατί το καλό πάντα επιστρέφει και  ομορφαίνει  την ζωή  γύρω μας και όταν εμείς  φύγουμε έχουμε υποχρέωση  να  αφήσουμε έναν κόσμο  καλύτερο  από τον κόσμο που   βρήκαμε

ΚΕΙΜΕΝΟ ΟΠΙΣΘΟΦΥΛΛΟΥ

Ένας αυταρχικός πατέρας. Μια απρόβλεπτη εγκυμοσύνη. Μια άστοργη λύση για την αποφυγή του κοινωνικού στιγματισμού… Η περιπετειώδης πορεία της Μελίνας που, παρά τις πληγές του παρελθόντος, γυρίζει με αισιοδοξία τις νέες σελίδες της ζωής της σε έναν ξένο τόπο. Ώσπου… το παρελθόν επιστρέφει δριμύτερο για να πάρει το αίμα του πίσω. Κι όταν αναζητείται η δικαίωση, η προσφυγή σε μια «πλεκτάνη» μοιάζει ως η μόνη ενδεδειγμένη λύση, ώστε να πληρώσουν κάποιοι τις αδίστακτες πράξεις τους. Θα γίνει το εφαλτήριο για μια μεγάλη αναμέτρηση με ανάλγητους κι επικίνδυνους ανθρώπους. 

Αποτελεί ωστόσο η εκδίκηση τον σωστό τρόπο αντίδρασης για τον άνθρωπο; Μπορεί να λειτουργήσει με τρόπο που να σβήνει μεμιάς τις παλιές πληγές της καρδιάς ή είναι ένας δρόμος που οδηγεί σε αντίθετα αποτελέσματα; Είναι άραγε όλα όπως φαίνονται ή πίσω από την επιφάνεια κρύβονται σκοτεινότερα σχέδια; 

Η «Πλεκτάνη εξ αίματος» αποτελεί μια σπουδή στις ανθρώπινες σχέσεις, δοκιμάζοντας παράλληλα με ρεαλισμό χαρακτήρες και προθέσεις. Μέσα από τις εμπειρίες της ηρωίδας Μελίνας, εξετάζεται το διαχρονικό δίλημμα αν ο άνθρωπος έχει την ικανότητα να συγχωρεί σε βάθος ή αν πρέπει να παίρνει τον νόμο στα χέρια του. 

ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ 

Ο Αλέξανδρος Ακριτίδης γεννήθηκε το 1975 στην Καλαμάτα και μεγάλωσε στη Μελίκη Ημαθίας, απ’ όπου και κατάγεται, ενώ έχει ρίζες και από τα Πλατανάκια Σερρών. Είναι στέλεχος των Ενόπλων Δυνάμεων και εργάζεται στη Θεσσαλονίκη. Το 2010 δημιούργησε την, καταξιωμένη στο χώρο της, ιστοσελίδα apostaktirio.gr, η οποία έχει ως κύριο άξονα τη διάδοση της Λογοτεχνίας και των Τεχνών γενικότερα. Το 2012 έλαβε το πτυχίο του από το Τμήμα Ελληνικού Πολιτισμού της Σχολής Ανθρωπιστικών Σπουδών του Ε.Α.Π. Ζει με τη σύζυγό του και τα δυο τους παιδιά στην κωμόπολη της Μελίκης Ημαθίας, στην οποία ασκεί τα καθήκοντα του Προέδρου μετά τις Δημοτικές εκλογές του 2014. 

Τα πρώτα βιβλία του Αλέξανδρου Ακριτίδη, η ποιητική συλλογή «Λέξεις που ψάχνουν για φτερά» (2005) και η συλλογή διηγημάτων «Αλαργινή ηχώ» (2007), εκδόθηκαν από τις Εκδόσεις Α. Αλτιντζής. Ακολούθησαν τα μυθιστορήματα «Η πυξίδα των ονείρων» (2011) και «Χίλιοι τρόποι να πεθάνεις» (2014), από τις Εκδόσεις Ιβίσκος. Το πέμπτο του βιβλίο, «Της ζήσης χαρμολύπες» (2016), κυκλοφόρησε από τις Εκδόσεις Ινφογνώμων και απέσπασε το Βραβείο Καλύτερης Συλλογής Διηγημάτων από το Πετρίδειο Ίδρυμα της Κύπρου. Ο διαγωνισμός αφορούσε έργα Κύπριων και Ελλαδιτών συγγραφέων, που εκδόθηκαν το 2016. 

Διηγήματα και ποιήματά του έχουν δημοσιευτεί σε συλλογικούς τόμους από τις εκδόσεις Μεταίχμιο, Μαλλιάρης Παιδεία, Εμπειρία Εκδοτική, Δημόσια Κεντρική Βιβλιοθήκη Έδεσσας, Υδρόγειος, Noble House, Ίανθος, Πανεπιστήμιο Ελεύθερης Επιμόρφωσης Δήμου Χορτιάτη, Θρακικός Οιωνός, Βεργίνα κ.ά. 

Τα διηγήματά του «Το ματωμένο βουνό» και «Ο θησαυρός» ανέβηκαν ως θεατρικά έργα από το 6ο Διαπολιτισμικό Δημοτικό Σχολείο Κορδελιού Θεσσαλονίκης, συμμετέχοντας στους πανελλήνιους Θεατρικούς Μαθητικούς Αγώνες «Ακτίς Ονείρου» το 2015 και το 2017 αντίστοιχα. Το πρώτο απέσπασε Βραβείο Καλύτερης Θεατρικής Ερμηνείας και το δεύτερο, Βραβείο Καλύτερης Συλλογικής Προσπάθειας.