Η ΑΛΚΥΟΝΗ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ

ΑΛΚΥΟΝΗ ΠΑΠΑΔΑΚΗ   

Η ΑΛΚΥΟΝΗ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ   

. 

Γεννήθηκε στο Νιο Χωριό του νομού Χανίων της Κρήτης Ο πατέρας της ήταν δάσκαλος με παράσημο από τον πόλεμο της Αλβανίας .Πέρασε δύσκολα παιδικά χρόνια. Μπήκε εσωτερική στη Γαλλική Σχολή Saint Joseph των Χανίων και ύστερα ήρθε στην Αθήνα για να σπουδάσει στο Πάντειο Πανεπιστήμιο  

αλλά δεν το τελείωσε ποτέ, επειδή άρχισε να παρακολουθεί μαθήματα δημοσιογραφίας στην Ελληνοαμερικανική Ένωση. Παράλληλα έγραφε το πρώτο της βιβλίο, με τίτλο "Κόκκινο σπίτι" και το οποίο εξέδωσε με δικά της χρήματα. Με επιστολή ζήτησε δουλειά στον [Χρήστο Λαμπράκη|Χρήστος Λαμπράκης], ο οποίος εκείνη την εποχή διηύθυνε το περιοδικό Ταχυδρόμος  και εξέδιδε, μεταξύ άλλων, τις εφημερίδες Το Βήμα και Τα Νέα Μαθήτευσε κοντά στον δημοσιογράφο  Νίκο Κακαουνάκη   

στα "ΝΕΑ" και έπειτα, με πρόσκληση του Τάσου Βουρνά  στην εφημερίδα Αυγή  όπου έκανε ελεύθερο ρεπορτάζ. Εκείνη την εποχή, διαμόρφωσε αριστερή συνείδηση. Παράλληλα συζούσε με έναν δημοσιογράφο, τον οποίο ακολούθησε στο Παρίσι εξαιτίας της χούντας και όταν επέστρεψε στην Ελλάδα, της πήραν το διαβατήριο επειδή είχε φάκελο στην αστυνομία λόγω αριστερών πεποιθήσεων. Στις αρχές του '70 συνάντησε τον σημερινό σύντροφό της με τον οποίο απέκτησε ένα γιο. Από τα 45 της, κάθε δεύτερο χρόνο εκδίδει από ένα μυθιστόρημα. Ο τρόπος γραφής της είναι λυρικός και επικεντρωμένος στην ανθρωποκεντρική λογοτεχνία. 

   ''Ήθελα να γίνω δημοσιογράφος και έγινα για ένα μεγάλο διάστημα γιατί ήθελα να είμαι κοντά σε ότι γίνεται.  Αυτό μου άρεσε να κάνω. Δεν μπορώ να κάνω δύο πράγματα, προτίμησα τη λογοτεχνία από ένα σημείο και μετά. Επειδή σε ό,τι κάνω δίνω την ψυχή μου και δεν μπορώ να την μοιράζω. Δεν το μετάνιωσα αλλά  η δημοσιογραφία αισθάνομαι ότι  είναι ένας έρωτας που τον πρόδωσα, ένα απωθημένο.''    

''Γεννήθηκα στο Νιο Χωριό, πολύ κοντά στα Χανιά. Ο πατέρας μου ήταν δάσκαλος. Η μάνα μου, ονειροπόλα... Όσο ήμουνα παιδί, η οικογένειά μου περνούσε δύσκολες έως τραγικές καταστάσεις. Έτσι, αναγκάστηκα να ψάχνω από τότε τα μονοπάτια της φυγής. Εκείνη την εποχή μιλούσα με τα δέντρα, τις κάργιες που φώλιαζαν στα κυπαρίσσια του κήπου μας, τους θάμνους και τις πέτρες. Μου άρεσε, ακόμη, να φέρνω στο μυαλό μου διάφορες λέξεις και ν' ανακαλύπτω το χρώμα και τη μυρουδιά τους. Τελείωσα τη Γαλλική Σχολή κι ύστερα ήρθα στην Αθήνα με τ' όνειρο ν' αλλάξω τον κόσμο. Άρχισα τις επαναστάσεις και τις ανατροπές και το μόνο που κατάφερα ήταν να σπάω συνεχώς τα μούτρα μου. Ευτυχώς που όλα έγιναν έτσι ακριβώς όπως έγιναν. Χαλάλι. Είδα, έμαθα κι ένιωσα τόσα πολλά! Όταν κατάλαβα πως δεν μπορούσα ν' αλλάξω τον κόσμο, είπα: εντάξει, θ' αλλάξω τον εαυτό μου. Πολύ το διασκέδασα που την πάτησα κι εκεί. Τελικά σκέφτομαι, προς το παρόν δηλαδή γιατί πάντα το ψάχνω, πως επανάσταση είναι να 'χεις τα μάτια της ψυχής σου ανοιχτά· να επιμένεις, ν' αγαπάς τη ζωή και να φροντίζεις να μην τη μολύνεις με το πέρασμά σου. Όσο για το γράψιμο, έγραφα από παιδί. Το πρώτο μου γραφτό ήταν ένα ραβασάκι στο Θεό. Η αλήθεια είναι πως, όταν μεγάλωσα αρκετά, έκανα φιλότιμες προσπάθειες να μην μπλεχτώ στα γρανάζια της λογοτεχνίας. Φοβόμουνα μήπως κάποια μέρα αυτή η ιστορία με καπελώσει. Μάταιος κόπος! Φαίνεται πως μερικοί γεννιούνται με τούτη την περίεργη διαστροφή στο κεφαλάκι τους. Τουλάχιστον με παρηγορεί το γεγονός, πως το καπέλο μου δε μου 'κρυψε ποτέ τα μάτια και τ' αφτιά μου''. 

''Δεν κάνω δουλειά με τον εαυτό μου, πάντα προσπαθώ να είμαι μαζί με τους άλλους και να κάνω ό, τι μπορώ για τους άλλους. …Ποτέ δεν έκανα κάτι για τον εαυτό μου.  Ήθελα να φτιάξω τον κόσμο αλλά πιστεύω , αν βοηθήσεις έναν άνθρωπο δίπλα σου είναι σαν να φτιάχνεις τον κόσμο, εκεί καταλήγω τελικά.''   

'…όσο αφορά τους ανθρώπους που έχουν κάποιο ταλέντο  σε οτιδήποτε  πιστεύω πως είναι ένα χάρισμα από το Θεό και πρέπει να το επιστρέψουμε στους ανθρώπους με  καλό τρόπο. Δεν πρέπει να είμαστε εγωιστές, να έχουμε υπεροψία, είναι κάτι που το μισώ.'

Απόσπασμα από το '' ΣΚΙΣΜΕΝΟ ΨΑΘΑΚΙ ΄΄

''''Έλα'' μού γνεψε χαμογελώντας. ''Κάνε γρήγορα. Τα όμορφα πράγματα στη ζωή κρατούν όσο η βροχή μέσα στα δάχτυλά μου. Αν αρνηθείς, είναι βρισιά. Δε χρειάζεται σκέψη. Δεν σου ταιριάζουν οι δισταγμοί. Ξέρω τι ψάχνεις .Ξέρω που πας. Ψηλάφισα τα ίχνη από τα βήματά σου μια νύχτα που είχε ολόγιομο φεγγάρι. Έχω κρυμμένη στα στήθια μου την έκρηξη που θα διαλύσει τα κύτταρά σου και θα σε σκορπίσει στον ουρανό. Κοίταξέ με! Είμαι ένα κόκκινο πλατανόφυλλο σ ένα ποτάμι ορμητικό. Αν κυνηγάς τα όνειρα, πέσε μέσα να με πιάσεις. Αν δεν το κάμεις, αν φοβηθείς, δεν είσαι για μένα. Φύγε. Δεν σε συνάντησα ποτέ.'' 

'Όταν γράφω έχω την εντύπωση  ότι έχω  απέναντί  μου ένα άγνωστο αναγνώστη, που τα λέμε μαζί, εκείνη τη στιγμή είμαστε μαζί, προχωράμε μαζί, ονειρευόμαστε, γελάμε , κλαίμε , όλα αυτά τα κάνω πάντα με την αίσθηση ότι είμαι μαζί με τους άλλους. Ποτέ δεν ήθελα και δεν επιδίωξα ούτε επιδιώκω να είμαι μόνη μου , με όποιο κόστος.''  

''Ασχολούμαι με όλα τα πράγματα που μπορεί να ασχολείται μια γυναίκα, με το σπίτι μου, τα εγγόνια μου, με όλα. Όταν αρχίζω ένα βιβλίο, μπορεί να γράφω κάθε μέρα, αισθάνομαι την ανάγκη  για να δω αν μπορώ να καταφέρω να βγάλω στο χαρτί την εικόνα που έχω στο μυαλό μου. Πάνω από 2-3 ώρες δεν το αντέχω, γιατί είναι όλη η ψυχή άδειασμα, μέσα σε αυτές τις 2-3 ώρες ανοίγω παράθυρα, ανάβω τσιγάρα, είναι μια οδύνη. 

"Είναι γεγονός ότι  υπάρχει πολύ μεγάλη ανάγκη επιβιώσης, είναι το πρώτο που πρέπει κανείς να αντιμετωπίσει, αν δεν μπορεί να επιβιώσει  είναι πολύ  δύσκολα όλα τ’ άλλα. Για όλα πρέπει να προσπαθούμε ,  και για την επιβίωσή μας και για την ψυχή μας,  να  κάνουμε κάτι που να δίνει δροσιά και αέρα στην ψυχή μας. Ξέρω τις δυσκολίες από πρώτο χέρι, όμως πρέπει να προχωράμε μπροστά, να κοιτάζουμε ψηλά, πρέπει να περιμένουμε το αύριο με ανοιχτή την αγκαλιά μας.''

ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ ΑΡΘΡΟΥ  ΦΑΙΗ ΔΕΛΗΓΙΩΡΓΗ
ΠΗΓΗ ΒΙΚΙΠΑΙΔΕΙΑ  
 Radio NET