"ΔΑΣΚΑΛΕ ΠΟΥ ΔΙΔΑΣΚΕΣ..!!"
Γράφει η Κυριακή Ηλιάδου (Sundy Iliadou)
Δάσκαλε που δίδασκες..!
Παίρνοντας αφορμή από δυο περιστατικά που
συνέβησαν μπροστά μου, και από την πολύχρονη εμπειρία μου με τα παιδιά, θα
ήθελα να εκφράσω την άποψη μου για τις γονεϊκές συμπεριφορές και γενικά των
ανθρώπων που είναι δίπλα στα παιδιά και αποτελούν γι αυτά πρότυπα συμπεριφοράς.
Και τα δυο περιστατικά συνέβησαν σε δημόσιους χώρους.
1. Πρωί , ώρα 11πμ, έξω
από το σταθμό του τρένου. Μια μητέρα με δυο παιδάκια, ένα στο καρότσι, περίπου
2 χρόνων και το άλλο από το χέρι, γύρω στα 4. Ο μικρός στο καρότσι να κλαίει και
να γκρινιάζει, προφανώς θέλοντας κάτι με την παιδική απαίτηση ενός δίχρονου,
που φαντάζεται όλον τον κόσμο δικό του. Μια μητέρα, που μη μπορώντας να
συγκρατήσει τον εαυτό της να ουρλιάζει στην κυριολεξία, κάνοντας τους πάντες να
στραφούν προς το μέρος της, προσπαθώντας να συνετίσει τον μικρό με την απειλή
και την δύναμη της φωνής της. Και όσο πιο πολύ του φώναζε, τόσο πιο πολύ
έκλαιγε ο μικρός.
2. Μεσημέρι Σαββάτου, στο κατάμεστο εμπορικό κέντρο, μια μητέρα
περπατάει μιλώντας στο κινητό και σέρνοντας στην κυριολεξία ένα κοριτσάκι 2-3
χρόνων που έκλαιγε διαμαρτυρόμενο. Συνεχίζοντας να μιλάει στο τηλέφωνο,
διακόπτει προς στιγμή την συζήτηση της, σκύβει, φέρνει το εξαγριωμένο πρόσωπο
της μπροστά στο πρόσωπο του παιδιού και του φωνάζει να σταματήσει. Η μικρή δεν
πείθεται με αποτέλεσμα η μητέρα της να την χτυπήσει στο πρόσωπο, θέλοντας να
την κάνει να σταματήσει την διαμαρτυρία. Η μικρή σταμάτησε από το φόβο και την
σωματική βία που άσκησε επάνω της η μητέρα της.
Και στις δυο περιπτώσεις ασκήθηκε
βία πάνω στα παιδιά, είτε λεκτική, είτε σωματική. Η εμπειρία μου ως nanny μου
έχει διδάξει ότι τα παιδιά αντιγράφουν τις συμπεριφορές των ανθρώπων που είναι
δίπλα τους, όπως τους φερόμαστε έτσι μας φαίνονται.
Δεν μπορούμε να απαιτούμε
να φέρονται σωστά όταν εμείς οι ίδιοι δεν το κάνουμε, πόσο μάλλον περισσότερο
όταν γινόμαστε το κάκιστο παράδειγμα. Όσο και αν οι γονείς ή οι άνθρωποι που
φροντίζουν παιδιά έχουν τα προβλήματα τους, δεν παύει να είναι ενήλικες, ώριμοι
άνθρωποι που υποχρεούνται να κρατούν τον έλεγχο της συμπεριφοράς τους. 
Είναι
σίγουρο ότι αγαπούν τα παιδιά τους και θέλουν να κάνουν το καλύτερο γι αυτά. Ας
φερθούμε με ηρεμία, χωρίς φωνές, ας προσπαθήσουμε να δώσουμε στα παιδιά τα
πρότυπα που θέλουμε από αυτά. Ας μεγαλώσουμε ανθρώπους που δεν θα φοβούνται να
εκφράσουν τον εαυτό τους και να είναι τα θύματα μιας απειλής, ας μεγαλώσουμε
ανθρώπους που δεν θα μεταμορφωθούν σε θύτες, γιατί η κακή συμπεριφορά
λειτουργεί ως δίκοπο μαχαίρι, μια σε κάνει θύμα και μια θύτη. Και εμείς που
αγαπάμε τα παιδιά, δεν θα θέλαμε να τα δούμε σε καμία από αυτές τις δυο θέσεις.
Θέλουμε ευτυχισμένα και χαρούμενα παιδιά, που θα εξελιχθούν σε ισορροπημένους
και δημιουργικούς ανθρώπους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου