"Στην πΈνα" ✒️✒️
"ΤΑ ΠΟΥΛΙΑ ΣΤΗ ΣΤΕΓΗ"
Γράφει ο Κώστας Μεταλλίδης
Τα πουλιά στην στέγη...
Ήρθαν πάλι τα πουλιά!
Στη στέγη μαζεμένα και φωνάζουν,
χτυπούν με το ράμφος το τζάμι απ’ το φεγγίτη. Ζητούν να τ’ ακολουθήσω.
Η λαχτάρα για το ταξίδι. Η γλυκιά
ηδονική αίσθηση της περιπέτειας και της απόλυτης ελευθερίας! Αυτή η μυστήρια
έλξη του άγνωστου... Πάλι τα ίδια σκέφτομαι!
Αν βγω στη στέγη, ανοίγω την πύλη των
ονείρων, μα και τον ασκό του Αιόλου! Αν ανοίξω το φεγγίτη της σοφίτας, ο κόσμος
μιας άλλης διάστασης με περιμένει. Νιώθω έτοιμος, όσο ποτέ. Αυτό πίστευα και
την προηγούμενη φορά που είχαν έρθει τα πουλιά.
Μα, πάντα αυτό το αλλά, μου κόβει
απότομα τη φόρα. Μ’ αυτό το αλλά παιδεύτηκα, παλιότερα και τώρα.
Το Μέγα δίλημμα! Αν βγω στη στέγη, αν
περάσω απ’ αυτή την πύλη, αν τέλος, ακολουθήσω τα πουλιά, το ταξίδι δεν θα’ ναι
σαν του Νιλς Χόλγκερσον και σαν του Γκιούλιβερ. Μα θα’ ναι, χωρίς επιστροφή. Η
πύλη, σου κάνει μια φορά μόνο τη χάρη ν’ ανοίξει! Αλλά, τι νόημα έχει να
κερδίσω ένα νέο κόσμο, αν χάσω αυτόν που με κόπο κι αγώνα δημιούργησαν άνθρωποι
σοφοί, άνθρωποι σημαντικοί, πριν από μένα;
Θα ξεκινούσαν οι εξερευνητές, ν’
ανακαλύψουν τους νέους κόσμους, αν γνώριζαν πως δεν θα επέστρεφαν ποτέ; Πάλεψαν
κι εκείνοι με το αλλά τους άραγε;
Με τα πουλιά μου όμως είναι αλλιώς.
Φεύγοντας, γνωρίζω πως δεν θα επιστρέψω.
Μα, όπως και την προηγούμενη φορά,
έτσι και τώρα, έχω την αίσθηση πως δεν θα υπάρξει επόμενη. Ή τώρα ή ποτέ!
Σκεπάζω πάλι τα μάτια... Κλείνω τ’
αυτιά μου. Σφίγγω τα δόντια και μουρμουρίζω...
«Αφήστε με ήσυχο... Φύγετε απ’ τη
στέγη μου! Φτάνει πια με τον άγνωστο κόσμο! Αφού μου χάρισαν τον γνωστό, αυτόν
θα επιλέξω.»
Μα τα πουλιά δεν φεύγουν εύκολα, τα
ακούω να μου λένε...
«Τότε γιατί μας τυραννάς; Γιατί μας
ψάχνεις; Τι θέλεις από μας;»
Πάντα οι ίδιες ερωτήσεις. Ποτέ δεν
απαντώ! Δεν ξέρω ν’ απαντήσω.
Φεύγουν και λέω πως γλύτωσα από δαύτα.
Μα, ήρθαν πάλι στη στέγη μου!
«Γιατί μας τυραννάς; Γιατί μας
ψάχνεις; Τι θέλεις από μας;»
«Νομίζω πως τα θέλω όλα! Ή μάλλον… Δεν
έχω ιδέα για το τι ακριβώς θέλω.»
Τελικά … Τον εαυτό μου τυραννώ!
Έφυγαν, όμως ξέρω πως είχαν δίκιο.
Ποτέ δεν ήρθαν ακάλεστα. Πάντα εγώ τ’ αναζητούσα και στο τέλος, εγώ τα έδιωχνα.
Πρέπει να δώσω ένα τέλος σ’ αυτό τον παραλογισμό. Έφυγαν, μα θα ξανάρθουν! Έχω
βρεθεί πολλές φορές στην ίδια κατάσταση και λύση για το τι πρέπει ν’ αποφασίσω,
δεν βρήκα.
Ρωτάω την ψυχή μου…
«Τι πρέπει να κάνω την επόμενη φορά;
Ποιο είναι το καλύτερο για μένα; Μήπως να τα ακολουθήσω τα ρημάδια κι ότι θέλει
ας γίνει;»
«Μου κάνεις αυτή την ερώτηση, ενώ
ταυτόχρονα, η απάντηση βρίσκεται μπροστά σου! Στην πραγματικότητα έχεις
απαντήσει ο ίδιος σ’ αυτή την ερώτηση, πολλές φορές ως τώρα!»
«Εγώ έχω απαντήσει; Και μάλιστα πολλές
φορές;»
«Ναι , εσύ!»
«Τι εννοείς; Εγώ το μόνο που ξέρω
είναι πως νιώθω μπερδεμένος. Δεν είμαι σίγουρος για το τι πραγματικά θέλω να
κάνω όταν έρχονται τα αναθεματισμένα πουλιά και βρίσκομαι σε σύγχυση. Επομένως
πως είναι δυνατόν να έχω απαντήσει σ’ αυτό που μόλις σε ρώτησα;»
«Η απάντηση, ήταν ξεκάθαρη και μάλιστα
έβγαινε από μέσα σου, κάθε φορά που έδιωχνες αυτά τα πουλιά και τους δήλωνες
πως δεν θα τα ακολουθούσες. Αυτό ήταν που πραγματικά ήθελες! Οπότε, αυτό ήταν
κάθε φορά το καλύτερο για σένα.»
«Μα τότε γιατί έρχονται και ξανάρχονται;
Γιατί με τυραννούν; Γιατί μου φέρνουν αναστάτωση;»
«Μην τα βάζεις μαζί τους. Δεν έρχονται
από μόνα τους. Εγώ τα στέλνω!»
«Εσύ; Τι εννοείς εσύ; Πως και γιατί,
τα στέλνεις εσύ;»
«Χα χα! Ηρέμησε! Καταρχήν, το μόνο που
κάνω είναι να ανταποκρίνομαι στις επιθυμίες σου. Δεύτερον, ποτέ δε μου
ξεκαθάρισες πως δεν θέλεις να σε επισκεφθούν ξανά. Κάθε φορά που τα καλείς, εγώ
σου τα στέλνω! Τι ψυχή σου θα ήμουνα αν δεν έκανα ότι μου ζητούσες;»
« Με δουλεύεις;»
«Για ποιο λόγο θα έκανα κάτι τέτοιο;
Απλά, προσπαθώ να σπάσω τον πάγο ανάμεσα μας!»
«Και τι πρέπει να κάνω τώρα; Μια
δήλωση πως δεν θέλω να μου ξαναστείλεις τα πουλιά;»
«Δεν χρειάζεται να κάνεις καμιά
δήλωση. Εγώ είμαι πάντα δίπλα σου και ανταποκρίνομαι σε κάθε σου επιθυμία. Αυτό
που σίγουρα όμως δεν πρέπει να κάνεις, είναι να νιώθεις μπερδεμένος κι ένοχος
για μια απόφαση που πήρες, η που δεν πήρες. Τη στιγμή που γνωρίζεις μάλιστα,
πως αυτό που αποφάσισες στην παρούσα φάση, είναι εκείνο που πραγματικά θέλεις
και πιστεύεις πως σε εκφράζει απόλυτα. Κι εκείνο που δεν πρέπει ποτέ να ξεχνάς,
είναι πως κάθε σκέψη σου είναι εξόχως δημιουργική!» Κοίτα να δεις που ενώ
αρχικά νόμιζα πως είχα πέσει θύμα χλευασμού και ειρωνείας από την ίδια μου την
ψυχή, τελικά, τώρα που το σκέφτομαι, νομίζω πως έλαβα την πιο απλή, λογική και
σοφή απάντηση!
«Χαίρομαι που αυτό νομίζεις! Και θα
χαιρόμουν πολύ περισσότερο αν στο εξής φρόντιζες να συμβουλεύεσαι την ψυχή σου
πριν αποφασίσεις για οτιδήποτε. Όμως μην ανησυχείς ούτε γι’ αυτό. Αργά η
γρήγορα, κάποια στιγμή, θα νιώσεις Εγώ! Και δεν θα χρειάζεται να αναρωτιέσαι
για τίποτα, αφού γνωρίσεις ποιος πραγματικά είσαι.» «Υπέροχο μου ακούγεται!
Αλλά, για πες μου... Αυτό, θα συμβεί μόνο σε μένα;» «Αυτό είναι κάτι, που
συμβαίνει σε όλους, ανεξαιρέτως!»
«Ναι, αλλά πότε συμβαίνει; Αυτό είναι
το θέμα!»
«Είναι
θέμα χρόνου. Κι επειδή όπως ξέρεις, ο χρόνος δεν υπάρχει, άρα δεν υπάρχει ούτε
θέμα!»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου