"Στην πΈνα": TO BULLING ΜΕΣΑ ΜΑΣ...ΓΡΑΦΕΙ Η ΜΙΡΑΝΤΑ ΧΡΥΣΟΜΑΛΛΗ

Στην πΈνα"  ✒️✒️  

"TO BULLING ΜΕΣΑ ΜΑΣ"

Γράφει η Μιράντα Χρυσομάλλη

Το bulling μέσα μας...                        

Τα πρώτα πέντε χρόνια της ζωής μου τα έζησα στην Αφρική.

Θυμάμαι αμυδρά ένα έφηβο τότε αγόρι, τον Γιόζε, που μας πρόσφερε υπηρεσίες καθαριότητας  -για ένα δολάριο ολόκληρη τη μέρα έμαθα πολύ αργότερα- να παίρνει στα χέρια του το λευκό χεράκι μου και να το βάζει δίπλα στο δικό του συγκρίνοντας τα –αταίριαστα καταλήγω τώρα- χρώματα. Εγώ αντίθετα που ήρθα στον κόσμο αυτό από Αφρικανό γιατρό κολυμπούσα μες στο λευκό ,το μαύρο, τα φίδια, τον αιχμηρό ήλιο και τα ακίνδυνα θηρία αυτής της ηπείρου με μια αίσθηση τρυφερής οικειότητας.

'Οταν αργότερα πήγα στο δημοτικό -στην Ελλάδα πλέον- ο πατέρας μου αστειευόμενος έλεγε ότι δεν είμαι δικό τους παιδί κι ότι με πήρανε με την μητέρα μου από τους τσιγγάνους. Αυτό το 'αθώο' χωρατό συνεχίστηκε για αρκετά χρόνια. Ακόμα και τώρα όταν βλέπω τσιγγάνους αισθάνομαι ένα είδος παράξενης συγγένειας.

Από την άλλη γύρω στα οχτώ θυμάμαι συχνά ένα πολύ αγαπημένο και πολύ χοντρό επίσης ξαδερφάκι μου από την Αθήνα, που όταν μας επισκεπτόταν επέμενα μετά μανίας να μου πει τι γλυκά έβαζε στην κοιλίτσα του κι ήταν διαρκώς τόσο φουσκωμένη. Ως παιδί πάντα, θεωρούσα κορυφαίο το αστείο μου και ξεκαρδιζόμουνα στα γέλια.  'Εχω πολλά χρόνια να δω τον ξάδερφό μου και αναρωτιέμαι συχνά το γιατί, όσες προσπάθειες κι αν έκανα ως ενήλικη να τον πλησιάσω.

Λίγο αργότερα και λόγω του απότομου συν άχαρου ύψους μου, το οποίο διατηρώ με επιφύλαξη στο ύψος του, αρκετές φορές δέχτηκα δια ριπών κατευθείαν στο κέντρο της καρδιάς  την προσφώνηση 'καμήλα'  έστω και αν υπήρξα αρκετά αγαπητή και δημοφιλής στις διάφορες συναναστροφές μου. Ο πατέρας μου θυμάμαι κάπνιζε camel εκείνη την περίοδο και καμιά ομοιότητα δεν έβρισκα  στην εικόνα πάνω στο πακέτο μ’ εμένα.  Δεν έβγαζα άκρη.

'Ενα άλλο αγοράκι επίσης στην αλάνα που ξημεροβραδιαζόμουνα το αποκαλούσαν  στραβούλιακα αντί ονόματος κι ένα άλλο γειτονάκι κοντορεβυθούλη. Οι λόγοι προφανείς. Και η δική μου συγκατάθεση δια της ύποπτης απραξίας μου, απεχθής. ''Πολύ χειρότερα..'' σκεφτόμουνα συμπονώντας σε πολύ βάθος όμως τα δύο αγόρια ''..πολύ χειρότερα από το δικό μου συμπαθέστατο τετράποδο με τις παράξενες καμπούρες''.  Ακόμη προσπαθώ χωρίς αποτέλεσμα να συμπαθήσω τις γλυκύτατες για όλους καμήλες παρ' όλα αυτά.

Ως έφηβη και μπουκάροντας με φόρα στην πυκνή ζούγκλα των δίποδων αυτού του σκληρού για δίποδα, τετράποδα, σπονδυλωτά και ασπόνδυλα πλανήτη, εξοικειώθηκα με τη μία με τον σημερινό όρο bulling  αρχικά στην λάιτ έκδοση.. για τους ανορθόγραφους, τους κακούς μαθητές, τα κοράκια της τάξης, αυτούς με τις μεγάλες μύτες, τους φαλακρούς, τους κοντούς σαν τον Λωτρέκ, τους ψηλόλιγνους ,τους άσχημους, τους δυσλεκτικούς, και αργότερα για τις ανύπαντρες μητέρες ή τις ανύπαντρες γενικώς, τους άντρες που είναι άντρες μόνο αν φορούν μόνο παντελόνια και δεν κλαίνε, τις γυναίκες που είναι γυναίκες μόνο όταν ασχολούνται με τις δουλειές του σπιτιού και δεν μιλάνε ενώ μέσα τους κλαίνε, τους άστεγους των πεζοδρομίων,  τους αλλόθρησκους, τους μετανάστες και τους πρόσφυγες, τους ορφανούς, τους ανάπηρους στο σώμα και στο μυαλό αλλά όχι στην ψυχή, τους ηλικιωμένους, τους άνεργους, τους φτωχούς στην τσέπη αλλά όχι στα αισθήματα, τους γκέι που γεννήθηκαν κατά λάθος στρέιτ αλλά όχι τους στρέιτ που είναι κατά βάθος πολύ γκέι .. Γενικότερα τους διαφορετικούς  από 'εμάς' τους νορμάλ. Εάν ορίζεται ο όρος νορμάλ από το υποκείμενο του ρήματος 'περιφρονώ' της πρότασης :

''Εγώ περιφρονώ αυτό που περιφρονούν οι πολλοί'' ..μέχρι να βρεθεί  ένας λόγος που θα μετατρέψει το ‘εγώ’ σε ‘αυτό’, δηλαδή το υποκείμενο σε αντικείμενο. Ανατροπή. Ντροπή.

Υπήρξα -ας μην κρύβομαι πίσω από ένα τόσο δα μικρό δαχτυλάκι κοτζάμ διαταραγμένος ψυχικά ελέφαντας- άμεσα ή έμμεσα , εν γνώσει ή εν αγνοία θύτης και θύμα. Πομπός και δέκτης της πιο -εν εξελίξει- σκληρής πραγματικότητας..

Χωρίς εξαίρεση, κάπου κάποτε όλοι έχουμε διαπράξει bulling και ας απορούμε ως μωρές παρθένες με τα τόσα πρωτάκουστα  -άκουσον και σταύρωσον- παραδείγματα που έρχονται πλέον στο προσκήνιο.. Διαπράξαμε και διαπράττουμε..ακόμη και στους ίδιους μας τους εαυτούς.  Μόνο η παραδοχή και η ανάληψη αυτής της ευθύνης ίσως.. ίσως να αντιμετωπίζει το πρόβλημα.

Γιατί το πόσο κοντά ή μακριά βρίσκεται κάποιος από την άκρη του νήματος που τον ωθεί να δώσει τέλος σε μια ανυπόφορη ζωή εξ' αιτίας συμπεριφορών δυστυχώς μόνο ανθρώπινων,  καθένας βαθιά μέσα του γνωρίζει.

 Οι σιωπηλές κραυγές είναι οι πιο επικίνδυνες. Αυτές που κρύβονται με αγωνία στις ίριδες των ματιών κι εμποδίζουν το φως να κάνει την ξεκάθαρη δουλειά του.

Κάπου διάβασα ότι στην εφηβεία τα παιδιά ξαφνικά σταματάνε να κάνουν ερωτήσεις επειδή γνωρίζουνε όλες τις απαντήσεις.

Για ερωτήσεις όμως όπως το ''να ζει κανείς ή να μη ζει'' σαφώς χρειάζεται λίγος χρόνος, λίγη ωριμότητα και ‘’παιδεία’’ παραπάνω από την  τεθλασμένη -χρονικά- διαδρομή μιας εφηβείας για να απαντηθούν. Εάν ασφαλώς χρήζουν απάντησης τα ερωτήματα όταν έχουμε τον διακόπτη του σκοταδιού γυρισμένο μέρα- νύχτα στο on

 Το ταξίδι της ζωής όσο δεν υπάρχουν λευκά ταβάνια δεν θα συναντηθεί ποτέ με τις σκοτεινές θηλιές του θανάτου.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΓΙΑ ΤΗΝ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑ ΕΔΩ:

ΜΙΡΑΝΤΑ ΧΡΥΣΟΜΑΛΛΗ