Στην πΈνα" ✒️✒️
Η ΟΛΙΓΩΡΙΑ..... ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΠΛΗΓΩΣΕΙ
Γράφει η Μαρία Πρινάρη-Καρκαβατσάκη
Η ολιγωρία.. μπορεί να πληγώσει.
Έγειρε ο ήλιος, έσμιξε τη θάλασσα, κι
είναι ν' αναρωτιέται κανείς, πού βρέθηκε τόσο χρυσοκόκκινο χρώμα κι έβαψε τα
γαλανά νερά της! Και η πλάση ολάκερη ακολούθησε, άλλαξε χρώμα, μυρωδιά και
δρόσισε. Υποτάχθηκε στους νόμους της φύσης που ορίζουν πως σαν βραδιάσει,
πρέπει να γαληνέψει και να ξεκουραστεί. Μακάρι και οι ψυχές των ανθρώπων ν'
ακολουθούσαν τους ίδιους νόμους. Τους ακολουθούν όμως; Δύσκολη ήταν η κάθε μέρα
της Φωτεινής, σαν την χθεσινή, σαν την αυριανή, σαν κι όλες τις επόμενες. Έκανε
χίλια πράγματα και η ίδια δεν πίστευε πως κατάφερε και τα χωρέσει σ' ένα μόνο
εικοσιτετράωρο.
Δούλευε, είχε οικογένεια να φροντίσει, είχε εγγόνια και δυο
γονείς υπερήλικες. Έκανε ό,τι μπορούσε για όλους, έδινε κομμάτια από την ψυχή της,
μοιρασμένα σε ίσα μέρη, στον καθένα ξεχωριστά, κάθε μέρα. Την άλλη μέρα,
διαπίστωνε πως είχε κι άλλη ψυχή να δώσει και με χαρά το έκανε πάλι, ξανά και
ξανά. Ήταν σίγουρη πως όλοι, θα ήταν ευχαριστημένοι, γι αυτό έκανε χαλάλι την
κούραση της κάθε μέρας.
Πληγώθηκε όταν άκουσε τα παραπονεμένα λόγια του πατέρα
της...
¨Φωτεινή μου, ξέρεις τι θα ήθελα; Ήθελα, λέει, μια μέρα ολάκερη δική μου,
να την αφιερώσεις σ' εμένα. Να είσαι μαζί μου, να μιλάμε, ως το βράδυ, να σε
χορτάσω. Η μοναξιά, δεν μου αρέσει και οι ώρες που σε βλέπω είναι τόσο
λίγες...¨
Χαστούκι τα λόγια του για την Φωτεινή, που νόμιζε πως το κομμάτι της
ψυχής που του πρόσφερε κάθε μέρα, ήταν αρκετό.
¨Μπαμπά, βλέπεις πόσες
υποχρεώσεις έχω, δεν μου φτάνουν οι ώρες της μέρας, μα σου υπόσχομαι πως κάποια
στιγμή αργότερα, θα το κάνω.
Ποτέ δεν τα κατάφερε, όμως.... Πολλές φορές
έγειρε ο ήλιος κι έσμιξε τη θάλασσα και η πλάση γαλήνεψε μα εκείνη δεν τα είχε
καταφέρει.
Ώσπου η ζωή του πατέρα έφτασε στη δύση της, η ψυχή του ταξίδεψε,
παίρνοντας μαζί της κι εκείνα τα μικρά κομματάκια ψυχής που του είχε προσφέρει
η κόρη του. Μα πάντα, θα λείπει εκείνο το ένα, που της ζήτησε και δεν κατάφερε
να του δώσει. Μια μέρα, ολάκερη δική του! Πόσα πολλά θα είχαν πει μαζί αν του
την είχε χαρίσει εκείνη την ημέρα.... Μα πάνω απ' όλα θα είχε καταφέρει ίσως,
να του πει όλα εκείνα τα "σ' αγαπώ¨ που του χρωστούσε! Λυπάται τώρα η
Φωτεινή που δεν το έκανε, μετανιώνει.
Λυπάται για το κομμάτι ψυχής που δεν
έδωσε, για τα σ' αγαπώ που έμειναν αξόδευτα, για την σταγόνα χρόνου που δεν περίσσεψε....
Νόμιζε πως πάντα θα είχε χρόνο να το κάνει. Όμως, δυστυχώς, δεν υπάρχει πάντα
χρόνος...γι αυτό δεν πρέπει ν' αφήνουμε εκκρεμότητες, ιδιαίτερα συναισθηματικές.
Δεν ξέρουμε ποτέ πόσο χρόνο έχουμε.
Η ολιγωρία, ίσως μας πληγώσει.
Στην
περίπτωση της Φωτεινής, ξέρει κανείς πώς μπορεί να επανορθώσει;;;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου