ΑΛΚΥΟΝΗ ΠΑΠΑΔΑΚΗ

Η στήλη της Μαριάννας Μουρελάτου 

Ταξίδι στην ποίηση και την 

λογοτεχνία 

Αλκυόνη Παπαδάκη!!!!!!
Καταφέρνει με την απλή αλλά τόσο ουσιαστική γραφή της,να βγάλει όλες τις χίμαιρες από την ψυχή των ηρώων και να μας τις μεταφέρει και να μας προβληματίσει..!!!Απλά,καθημερινά γεγονότα μετουσιώνονται και αναλύουν βαθιά νοήματα..

Υπέροχο βιβλίο,για ολους όσοι ονειρεύονται και δεν φοβουνται ....γι αυτούς που η Ψυχή τους κοιτα τα αστερια και μαγευεται απο την θάλασσα .Για αυτους που φτιαχνουν "εναν πλανητη"οταν ειναι παιδιά και δεν τον εγκαταλειπουν οταν μεγαλώσουν,αραγε μεγαλώνουν ποτε;;

Να ονειρεύεσαι, μου 'λεγε ένας φίλος που μ' αγαπούσε και με ήξερε καλά. Τα όνειρα, συνήθως, προδίδουν. Παραπλανούν. Καμιά φορά και σκοτώνουν.
Όμως, δεν γίνεται να ζεις χωρίς να ονειρεύεσαι. Δεν έχει νόημα. Δεν έχει ουσία. Να ονειρεύεσαι!
Κοίτα μόνο να 'χεις σταμπάρει καλά την έξοδο κινδύνου από τα όνειρά σου. Τότε σώζεσαι.
Και ποια είναι η έξοδος κινδύνου; Τίποτα δεν είναι στη ζωή το παν!
Έχει και παρακάτω... Έχει κι άλλο... Προχώρα, λοιπόν, ξεκόλλα! Αυτή είναι η έξοδος κινδύνου!
Όταν ένας άνθρωπος έχει ενδώσει εντελώς στο πάθος του, είναι μάταιο να προσπαθείς να του αλλάξεις τακτική. Είναι όπως ακριβώς ο τζόγος. Όσο χάνεις, τόσο κολλάς. Έχει μια περίεργη γλύκα η αυτοκαταστροφή. Ανήκει στα σκληρά ναρκωτικά.
Αν εθιστείς, μάλλον τελείωσες. Εκτός αν... αν πετύχεις στις καλές του τον Θεό. Συμβαίνει.
Εγώ τα είχα βρει μια χαρά με τη ζωή. Γίναμε κολλητάρια και τα περνούσαμε περίφημα.
Πήγαινα ως εκεί που μ' έπαιρνε. Για να χαίρομαι.
Κι αν είχα κέφι, προχωρούσα ως εκεί που δεν μ' έπαιρνε.
Για να μαθαίνω!».

Αξιοσημείωτα από το βιβλίο «Η βαρκάρισσα της χίμαιρας» της Αλκυόνης Παπαδάκη

–Αυτό που ζητάς δεν θα στο δώσει κανείς. Το ‘χεις μέσα σου.

-Τί αξία θα είχαν οι ακρογιαλιές της ψυχής μας, αν δεν στεκόσουν εσύ εκεί να με περιμένεις.

-Το ‘χω αυτό το κουσουράκι από μικρή. Όταν ρίχνουν κάποιον οι άλλοι κάτω εγώ τρέχω να του συμπαρασταθώ. Μή χάσω…Στο τέλος σηκώνεται αυτός και για ν΄αποδείξει τη δύναμή του, ρίχνει κάτω εμένα. Αυλαία!

-Ακόμα και οι τίγρεις εξημερώνονται. Αλλά όχι οι άνθρωποι.

–Τάχα μου για αστείο έβγαζε όλα τα κατακάθια της ψυχής της.

–Ο χαρακτήρας του ανθρώπου φαίνεται καθαρά , όταν είναι παιδί . Τότε που δεν έχει μάθει ακόμα την τέχνη της υποκριτικής. Τότε που δεν ντουμπλάρεται. Που δεν μακιγιάρεται.

-Ήμουν ακόμα μικρή για να ξέρω πως κάποιοι πληγωμένοι είναι επικίνδυνοι. Πως την ώρα που εσύ προσπαθείς να δέσεις την πληγή τους, αυτοί λιμάρουν τα νύχια τους για να στα καρφώσουν.

-Ο Θεός να σε φυλάει από τους νηστικούς πόθους. Προπάντων όταν πρόκειται για γυναίκες. Γιατί οι άντρες εκτονώνονται συνήθως με χαζομάρες .

-Απ΄όπου και να φεύγεις, πρέπει να φεύγεις αγαπημένος.

–Όταν αισθανόμουν λυπημένη, έβγαζα το τοπίο μου και περπατούσα ανάμεσά του… έτσι έδιωχνα τη λύπη μου.

-Πόσο κλέφτες γίνονται οι άνθρωποι , όταν διεκδικούν μερτικό από την ψυχή σου. Πόσο ψεύτες , όταν σου ζητούν να γυρίσεις πίσω αυτά που δεν σου έδωσαν ποτέ. Πόσο μαλάκες, όταν νομίζουν ότι πίστεψες πως έρχονται μαζί σου, για να μοιραστούν ένα όνειρο. Αφού σκοπός ήταν το πλιάτσικο και το ξέρεις. Εντάξει έκανες πως δεν καταλάβαινες γιατί έτσι βόλευε τη φαντασίωσή σου. Καπέλο σου. Κι αν γουστάρεις με φτερά ακόμα καλύτερα.

-Μην καταντήσεις όμως ποτέ τόσο αφελής να πιστέψεις πως κάποιος απ΄αυτούς…Έστω κάποτε …Θα σε δικαιώσει.

–Δεν είναι πουκάμισο κολλαρισμένο η αγάπη. Είναι ρούχο τσαλακωμένο φορεμένο. Με τα σημάδια του ιδρώτα να διακρίνονται πάνω του.

– Να ονειρεύεσαι! Κοίτα μόνο να ΄χεις σταμπάρει καλά την έξοδο κινδύνου από τα όνειρά σου. Τότε σώζεσαι . Και ποιά είναι η έξοδος κινδύνου; Τίποτα δεν είναι στη ζωή το παν ! Έχει και παρακάτω…Έχει κι άλλο …Προχώρα λοιπόν. Ξεκόλλα! Αυτή είναι η έξοδος κινδύνου!

-Όταν παίρνεις σβάρνα τη ζωή , σαν να ΄ναι μια σειρά από μπαράκια , σε μερικά απ΄αυτά σερβίρουν μπόμπες. Αν σε πιάσει πονοκέφαλος, δεν είναι ανάγκη να βαρέσεις συναγερμό. Θα περάσει!

-Καθένας έχει διαλέξει μόνος του το σταυρό του, άσχετα αν δεν το παραδέχεται, ή αν δεν το συνειδητοποιεί πολλές φορές.

-Μόνο εκεί μόνο στα όριά του μαθαίνει κανείς τον εαυτό του.

-Δε φοβήθηκα ποτέ μου τη βροχή. Φοβήθηκα πολλές φορές όμως, αυτούς που μου φώναζαν να γυρίσω πίσω, για να μου δώσουν μια ομπρέλα.

– Ποτέ μου δεν αγάπησα τους θριαμβευτές. Τους τροπαιούχους. Πάντα με φοβίζει το ποδοβολητό των καβαλάρηδων. Αγάπησα τους μοναχικούς. Τους ορειβάτες. Τους κουρασμένους παλιάτσους. Αγάπησα αυτούς που έχουν στυφό χαμόγελο και ψάχνουν ένα ανθισμένο κλαδί, για να ενωθούν ξανά με τη ζωή. Αυτούς που όταν γλιστρίσουν στη λακούβα με τα λασπόνερα, γελάνε με το χάλι των ποδιών τους.

–Δεν ξέρει να αγαπάει, απλώς διαπραγματεύεται την αγάπη.

-Ποτέ δεν μαθαίνουμε σωστά αυτούς που τους έχουμε αδυναμία.

-Η αγάπη αλλοιώνει λίγο το πραγματικό σχήμα των πραγμάτων. Λιμάρει τις γωνίες. Τα κάνει όλα πιο μαλακά. Πιο λεία. Αυτό είναι όλο.

-Ποτέ δεν είχα νιώσει την ζέστη μιας οικογένειας. Αυτό που γίνεται όταν σβήνουν τρυφερά τα σύνορα του «εγώ» για να γεννηθεί το θαύμα του «εμείς».

-Δεν ψάχνω για ιδανικούς ανθρώπους, γιατί δεν υπάρχουν. Κι αν ακόμα υπήρχαν εμένα δεν θα μ΄άρεσαν.