"Στην πΈνα" ✒️✒️
ΚΟΣΜΟΣ ΔΥΟ ΤΑΧΥΤΗΤΩΝ
Γράφει η Άρτεμις Παπανδρεου
Κόσμος δυο ταχυτήτων..
Σήμερα νιώθω μπλοκαρισμένη. Έξω από τα νερά μου. Από το πρωί ασχολήθηκα με χίλια δυο πράγματα και καταστάσεις, που ενώ είναι η καθημερινότητά μου, δεν μ’ ευχαριστούσαν. Ψάχνω απεγνωσμένα να ισορροπήσω πάνω σ’ ένα τεντωμένο σχοινί. Η ψυχολογία μου μοιάζει να σέρνεται και τούτη μαζί μου πίσω από τα πόδια μου. Και όμως. Θα έπρεπε να είμαι πολύ χαρούμενη. Θα έπρεπε να τραγουδάω από χαρά, αφού όλα στη ζωή μου ακολουθούν μια όμορφη πορεία.
Μα η ζωή μου δεν είναι μόνο εγώ. Είναι όλοι όσοι με περιβάλλουν. Είναι οι φίλοι και οι γνωστοί, είναι οι αγαπημένοι μου, είναι τα παιδιά και τα εγγόνια μου. Είναι οι γείτονές μου και οι περαστικοί.
Τελικά, τώρα που βγάζω το μελάνι της ψυχής μου πάνω σε τούτο το χαρτί, έρχομαι πραγματικά να καταλάβω γιατί είμαι τόσο πεσμένη, εγώ που λέω πρώτη πάντα να χαμογελάμε, να μην κρατάμε κακία στη ζωή για τα δύσκολα που μας βάζει - γιατί μέσα από αυτά ατσαλωνόμαστε, γινόμαστε δυνατοί και αντέχουμε. Η εικόνα που αντίκρισαν τα μάτια μου πρωί – πρωί φταίει για αυτή μου την μελαγχολία. Μια εικόνα αντίθεσης στην Ελλάδα του σήμερα.
Είχα κουραστεί ν’ ακούω αυτή την έρημη την μάνα να παρακαλάει τα παιδιά της να φάνε το βούτυρο που τους είχε βάλει στο ψωμί, κάτω από την παχιά στρώση με την μαρμελάδα. Και είχα επίσης βαρεθεί να τσιρίζουν εκείνα τα δυο αρνούμενα να φάνε το πρωινό τους γιατί δεν τους άρεσε η συγκεκριμένη μαρμελάδα.
Εγώ ασχολιόμουν με τον κήπο μου, τον σκούπισα, τον πότισα και πετάχτηκα μέχρι τον κεντρικό δρόμο να πετάξω τα λιγοστά σκουπίδια που είχα συλλέξει.
Οι κάδοι των σκουπιδιών είναι ακριβώς απέναντι από την πολυκατοικία των παιδιών που μάλωναν. Το διαμέρισμά τους είναι διαμπερές. Έχει βεράντα και πίσω που έβλεπα και άκουγα εγώ, αλλά και μπροστά στον κεντρικό δρόμο. Την στιγμή που πλησίαζα να περάσω σχεδόν κάτω από το μπαλκόνι τους, με έκπληξη βλέπω κάτι να πέφτει από ψηλά. Στάθηκα τρομαγμένη γιατί δεν είχα καταλάβει τι ακριβώς ήταν αυτό που έπεφτε μπροστά στα πόδια μου. Πισωπάτησα και στάθηκα ακίνητη. Εκεί, όμως, ήταν που πάγωσα. Μαρμάρωσα εντελώς. Ένα άλλο παιδί, μάλλον μικρότερο στην ηλικία από τα άλλα δυο, φαίνεται, έψαχνε ήδη από ώρα στον κάδο για φαγητό. Άκουσε εμένα που τρόμαξα, γύρισε στη μεριά μου, είδε την φέτα με την μαρμελάδα πεσμένη στο πεζοδρόμιο, λερωμένη και σκονισμένη από το χώμα και δίχως να το σκεφτεί δεύτερη φορά πέρασε τρέχοντας το δρόμο, έσκυψε, την πήρε από κάτω και την έφερε στο στόμα του, κλείνοντας μάλιστα τα μάτια από την απόλαυση.
Αν μου έδινε κάποιος εκείνη τη στιγμή ένα χαστούκι, ίσως και να μην αντιδρούσα. Η εικόνα όμως που είχε γεμίσει ξέχειλα τα μάτια μου, τα έκανε να αφήσουν λεύτερα τα δάκρυα κι έναν λυγμό να στραγγαλίσει το λαιμό μου. Δεν ξέρω πόσα δευτερόλεπτα έμεινα κολλημένη στην ίδια θέση, ανίκανη να αντιδράσω… Κάτι τέτοιο δεν μου είχε τύχει ποτέ μου. Κρατούσα στο δεξί μου χέρι τη σακούλα με τα σκουπίδια και τα πόδια μου έτρεμαν. «Αγόρι μου» πρόφερα τέλος μέσα από τα δόντια και με τα μάτια προσπάθησα να του δώσω να καταλάβει πως ήθελα να το βοηθήσω. Μα δεν πρόλαβα. Άνεμος έγινε, και γυρίζοντας πλάτη το έβαλε στα πόδια μπουκωμένο με την φέτα…
Μηχανικά πέρασα το δρόμο, έριξα τη σακούλα μου στο κάδο και με το κεφάλι σκυφτό περπάτησα τα λίγα μέτρα ως το σπίτι μου, ενώ τα παιδιά στην πολυκατοικία συνέχισαν ακόμη να μαλώνουν ακόμη με την μητέρα τους για την μαρμελάδα… Κούνησα απογοητευμένα το κεφάλι, έπλυνα τα χέρια μου και λούφαξα για ώρα στο δροσερό μου σπίτι έχοντας την εικόνα του μικρού μέσα στα μάτια μου.
«Κόσμος δυο ταχυτήτων…» μουρμούρισα και σκέφτηκα την Ελληνική Μέριμνα Βόλου, το Σωματείο που φροντίζει την μάνα και το παιδί που έχουν ανάγκη. Δύσκολοι καιροί, χαλεποί. Τουλάχιστον όμως εκεί υπάρχει αγάπη και νοιάξιμο για τον συνάνθρωπο…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου