ΦΑΚΕΛΟΣ: ΦΛΩΡΑ ΜΑΤΤΕ(
Flora Matte) " Τα δάκρυα του φθινοπώρου "
της Καίτης Κάστρο Λογοθέτη.
Ένα υπέροχο καλογραμμένο βιβλίο που πραγματεύεται την ιστορία μιας ξεχωριστής και αγνής αγάπης.
Η ιστορία ξεκινά με την οικογένεια του Αργύρη Μανιάτη,της γυναίκας του Φωτεινής και της κόρης τους Μαρία που είναι μαθήτρια και μένουν σ ένα μονόροφο φτωγικό σπίτι.Απέναντί τους μένουν σε μία πολύ όμορφη πολυτελέστατη διόροφη μονοκατοικία,ο συνταξιούχος δικηγόρος Γιώργος Διαμαντόπουλος,η γυναίκα του Νάντια που είναι γόνος πλούσιας οικογένειας και επίσης είναι απλησίαστη και γιος τους ο Αλέξης που είναι φοιτητής Αρχιτεκτονικής,Όλα αυτά συμβαίνουν στην Κηφισιά του 1969.
Ανάμεσα στα δύο παιδιά αναπτύσεται μία αγνή και ειλικρινή αγάπη.
Ο Αλέξης με την Μαρία βρίσκονται και περπατούν σε όμορφα μέρη,λίγο μακρύτερα από τα σπίτια τους για να μην δίνουν λαβή για σχόλια.Σ ένα περίπατό τους στο φθινοπωρινό τοπίο,είναι όμορφος ο διάλογός τους,στην σελίδα 14:<<Αλέξη τι ομορφιά είν ετούτη!Κι αυτό το μυστήριο με τα φύλλα που πέφτουν κάθε τέτοια εποχή για να ανανεωθούν την Άνοιξη>>!
<<Ξέρεις Μαρία μου,τα πεσμένα φύλλα ή τα νεκρά φύλλα,όπως λέει και το τραγούδι είναι "τα Δάκρυα του Φθινοπώρου">>.
Η Μαρία είναι πάντα διστακτική,λόγω της διαφοράς της κοινωνικής τους θέσης και είναι ενδεικτικός ο διάλογός τους στην σελίδα 20:<<Μα κουτό μου κοριτσάκι,δεν βλέπεις τα αισθήματά μου;Για τόσο επιπόλαιο με περνάς>>;
Της μιλούσε,της μιλούσε και εκείνη άκουγε,της έλεγε τα σχέδια του,πως από καιρό την είχε προσέξει αλλά ήταν μικρούλα και δίσταζε να της μιλήσει.Θαύμαζε την αξιοπρέπειά της,τη σεμνότητά της,δίχως να βάζει σε δεύτερη μοίρα τη γυναίκα,διότι η ομορφιά της ήταν αδιαπραγμάτευτη.
<,Μαζί σου θέλω να ζήσω,εσένα θέλω να έχω στο πλάι μου κι όπως έλεγε η συγχωρεμένη γιαγιά μου μια ευχή στους νιόνυμφους να "γεράσουμε στο ίδιο μαξιλάρι">>
<<Και η μαμά σου;Οι γονείς σου,τι θα πουν;Εγώ είμαι μια φτωχή κόρη ενός οικοδόμου>>.
Τότε ο Αλέξης γέλασε και της είπε,ότι κι,ο πατέρας του προερχόταν από μια πολύ φτωχή οικογένεια,αυτό όμως δεν εμπόδισε τη μητέρα του να τον ερωτευτεί και να φτιάξουν μια όμορφη οικογένεια και να περάσουν μια καλή ζωή.
Ησύχασε κάπως η Μαρία με τα λόγια του με τα τρυφερά φιλιά που της έδωσε στα μάτια,στα μαλλιά και χαμογέλασε,αφού ο Αλέξης κατόρθωσε να τραβήξει τη θολή κουρτίνα των δακρύων από τα μάτια της.>>
Όμως η μητέρα του Αλέξη είχε άλλα όνειρα για τον γιο της και έτσι με πολύ δεξιοτεχνία κατάφερε να χωρίσει τα παιδιά και μάλιστα χωρίς να υποψιαστούν τα ίδια,τις ραδιουργίες της.Φεύγει ο Αλέξης για σπουδές επιπλέον στο Λονδίνο και μένει η Μαρία να πονά και ν αναρωτιέται.Οι γονείς της για να την βοηθήσουν,την στέλνουν στην αδελφή της Φωτεινής,στην Γερμανία,για ν αλλάξει περιβάλλον.Εκεί η Μαρία βρίσκει πολλή αγάπη από την θεία της και τον άνδρα της,αλλά έρχεται αντιμέτωπη με την σκληρή πραγματικότητα.Η σκληρή πραγματικότητα φαίνεται ενδεικτικά στην συζήτησή της, με μια ελληνίδα μετανάστρια την Δήμητρα, που γνωρίστηκαν σ ένα μπαράκι όπου η Μαρία ακούει συνέχεια ελληνικά τραγούδια.Διαβάζουμε στην σελίδα 67:<<Μου θυμίζεις την πατρίδα>>.
<<Αχ,όλοι μ ετούτο τον καημό ζούμε.Αλήθεια πως σε λένε;Από που είσαι;>>ρώτησε η Δήμητρα.
<,Μαρία,με λένε και είμαι από την Αθήνα,εσείς>>;
<<Εγώ είμαι,από την Αγία Τριάδα,ένα όμορφο παραθαλάσσιο χωριό κοντά στην Θεσσαλονίκη.Είμαι πολλά χρόνια εδώ,ρίζωσα πια.Παντρεύτηκα μ έναν Δραμηνό που ήρθε κι αυτός μετανάστης,δουλεύουμε και οι δύο.Όλα αυτά τα χρόνια δουλέψαμε πολύ σκληρά να μαζέψουμε χρήματα να γυρίσουμε στην Ελλάδα.Δουλειά,δουλειά και πάλι δουλειά.Είχαμε ξεχάσει το χρώμα του ήλιου.Νύχτα φεύγαμε,νύχτα γυρνούσαμε.Και το φεγγάρι αν πεις δεν το βλέπαμε ποτέ,τάχατες νάφταιγε η συννεφιά,μην ήταν ο κάματος που μας έριχνε νωρίς στο κρεβάτι;Κόρη μου πικρά χρόνια,πέτρινα κι η Ελλάδα,μ όλες τις δυσκολίες που μας ανάγκασε να φύγουμε,παράδεισος.Το όνειρο της επιστροφής,μας έδινε κουράγιο ν αντέξουμε όλα ετούτα τα χρόνια>>.
Πόση πίκρα έκρυβαν τα λόγια της κυρίας Δήμητρας.Και να σκεφτεί κανείς πόσοι μακάριζαν στην πατρίδα όσους βρέθηκαν στις μεγάλες πολιτείες.>>
Όμως η Μοίρα της Μαρίας,σαν μία αράχνη,ύφαινε συνεχώς ένα ιστό γύρω της της και γέλαγε χαιρέκακα με αυτά που της υφαίνει.Έτσι κάποια στιγμή γνωρίζει και παντρεύεται ένα Γερμανό τον Φραντς και ενώ στην αρχή περνούν καλά,αργότερα τα πράγματα αγριεύουν.Συγκλονιστιστικές είναιοι σκέψεις της Μαρίας στην σελίδα 131:<<Ίσως είχε δει σ εκείνον αυτό που ήθελε να δει κι όχι αυτό που πραγματικά ήταν.Πολλές φορές σκέφτηκε,ζούμε σε μια ψευδαίσθηση.Βλέπουμε αυτά που έχουμε ανάγκη να δούμε κι όχι την πραγματικότητα.Κι όταν δούμε την αλήθεια,αυτή μας πληγώνει,μας βγάζει από την πλάνη μ έναν τόσο απότομο και σκληρό τρόπο.Τι διαφέρει η ζωή απότην έρημο;Στην έρημο βλέπουμε αυτό που θέλουμε να δούμε,αυτό που επιθυμούμε περισσότερο,κάτι σαν αντικατοπτρισμό.Αυτό είναι,δεν βλέπουμε την πραγματικότητα αλλά αυτό που νομίζουμε πραγματικότητα.>>
Τα προβλήματα της Μαρίας τελειωμό δεν έχουν.Αλλά πολύ δύσκολη είναι και η ζωή του Αλέξη στο Λονδίνο.Και οι δύο έχουν ερωτήματα <<ΠΩΣ>> και <<ΓΙΑΤΙ>>,όμως οι απαντήσεις δεν έρχονται.Το τέλος της ιστορίας συγκλονιστικό.
Η Καίτη Κάστρο Λογοθέτη έγραψε ένα συναρπαστικό βιβλίο με απλή κατανοητή γραφή,γεμάτο όμορφες εικόνες και πληροφορίες πολύ ενδιαφέρουσες.Η ροή της ιστορίας γρήγορη και ευχάριστη και δεν κουράζει τον αναγνώστη.Αντιθέτως του δημιουργεί την αγωνία να δει τί θα γίνει στο τέλος.Οι εξελίξεις γρήγορες και απρόβλεπτες και η κορύφωση φτάνει σχεδόν στην τελευταία σελίδα.
Συγχαρητήρια στην συγγραφέα Καίτη Κάστρο Λογοθέτη γι αυτό το όμορφο βιβλίο που το συστήνω ανεπιφύλακτα να διαβαστεί απ όλους.
Πάντα επιτυχίες!!!!!!!!!!!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου