Στην πΈνα" ✒️✒️
ΤΟ ΠΙΚΡΟ "ΝΟΣΤΙΜΟΝ ΗΜΑΡ"
Γράφει η Ελένη Ψευτέλλη-Κορωνιώτη.
"Το πικρό «Νόστιμον Ήμαρ..."
Αχ, Όμηρέ μου και να σ΄ είχα δω….
Αχ , Όμηρέ μου! Πώς με ξεγέλασες….
Όμηρέ μου:
Αν γυρίσεις στον τόπο που γεννήθηκες, την Ίμβρο την Ανεμόεσσα, τον τόπο που φώτιζε τα όνειρά σου για πενήντα δύο χρόνια και δεν γνωρίσεις τον δρόμο που έτρεχες σαν ελαφάκι να πας στο σπίτι σου…
Αν τα κλειδιά που κρατάς σφιχτά στη χούφτα σου δεν σου χρειάζονται πια, γιατί το σπίτι που μύριζε μέλι και λάδι, ρετσέλια και μπαχάρια κι εφτάζυμα παξιμάδια, το βρεις λεηλατημένο, ερειπωμένο, να μην έχει πόρτες και παραθύρια μηδέ και κλειδωνιές…
Αν δε βρεις τον μπαμπά σου και τη μάνα σου να σε περιμένουν στο κατώφλι μ΄ ανοιχτή αγκαλιά κι ένα γλυκό χαμόγελο…
 |
| Η Παναγίτσα μας! |
Αν δε βρεις τον παππού σου τον καπετάνιο, να κάθεται στο ακρογώνι με τη μαύρη του βράκα και το λευκό πουκάμισο να φουμάρει το τσιμπούκι του και να σου λέει ιστορίες για θαλασσινά ταξίδια με γοργόνες και πειρατές και γλυκόπικρες ιστορίες του Αιβαλιού…
Αν δε βρεις τη γιαγιά σου να κρυφτείς κάτω από την ποδιά της για να μην φοβάσαι τους δράκους και τα ξωτικά …
Αν δεν βρεις στρωμένο γιορτινό τραπέζι και σκαμνί να ξαποστάσεις…
Αν δεν βρεις μια γειτόνισσα να κάθεται στα πεζούλια των σπιτιών, που τώρα τα κουφάρια τους στέκουν μοναχά , τσαλακωμένα , με τα παράθυρα τους ορθάνοιχτα σα μάτια τρομαγμένα…
Αν ο αυλόγυρος της Παναγίτσας που έπαιζες κουτσό με τις φιλενάδες σου είναι έρημος τώρα και σιωπηλός κι η πόρτα αμπαρωμένη και διπλοκλειδωμένη…
Αν στα σοκάκια δεν ακούς παιδικές φωνές και τρεχαλητά στα καλντερίμια παρά μόνον βελάσματα από ένα κατσικάκι που το έσερνε άπονα μια ριπαρή ξένη…
Αν εκεί που αντηχούσαν τα βιολιά και συ ανέβαινες καβάλα στις νότες και ονειροταξίδευες, ακούς μουγκανητά και βελάσματα…
Αν η νερομάνα η Βρυσάρα με το κρυσταλλένιο της νερό έχει στερέψει για να ξεδιψάσεις στη χούφτα σου και να δροσιστείς…
 |
Το Αγίασμα η Βρυσάρα μας!
Η μεγαλύτερη βρύση Των Βαλκανίων με τρεις κρουνούς...
|
Αν ο δρόμος με τους καφενέδες, που κάθονταν οι άντρες ξένοιαστοι τις Κυριακές στον προσήλιο και έπιναν τσάι και καφέ ,είναι λαβωμένος και βουβός …
Αν βρεις τα μαγαζιά που έπαιρνες κάντιο και τζίτζιφα και τσικλέτες ΜELBA GUM ερμητικά σφαλιχτά, με σκουριασμένες λαμαρίνες να σε φοβερίζει η εγκατάλειψη και το φευγιό…
Αν το σχολειό που έμαθες την ΑLFA –BΕ και την AΛΦA BHTA είναι ξενοδοχείο για τους πρόσκαιρους επισκέπτες- χωριανούς σου που το έχτισαν με τα χέρια τους πέτρα στην πέτρα……
 |
Ο κεντρικός δρόμος....
|
Τότε το «Νόστιμον ήμαρ» Όμηρέ μου δεν είναι νόστιμο σαν το κατακόκκινο κεράσι του Μαγιού που το κρέμαγες σκουλαρίκι στο κοριτσίστικο αυτάκι σου…
Τότε το «Νόστιμον ήμαρ» Όμηρέ μου δεν είναι γλυκό σαν το κεχριμπαρένιο σταφύλι του καλοκαιριού που γινόταν νέκταρ και μεθούσαν οι χαρές και οι λύπες των ανθρώπων…
Είναι πικρό σαν το κώνειο του Σωκράτη Όμηρέ μου…
Που λαβώνει το όνειρο και το κάνει να τρέχει στα χαλάσματα τρομαγμένο Όμηρέ μου να κρυφτεί στα ξέφτια του….
Που η νεκρική σιωπή σε ξεκουφαίνει την ψυχή….
Αχ ,Όμηρέ μου! Σε καταλαβαίνω… Δε ρώτησες τον Οδυσσέα…
Έβλεπες με τα μάτια της καρδιάς σου και συ….
Όμηρέ μου και το σκυλί μας ο Αζώρ με τα δύλογα μάτια είχε και αυτό βαρεθεί να περιμένει στο κατώφλι τόσα χρόνια και άφησε προ πολλού τον κόσμο τούτο με ένα δάκρυ πικρό να τρέχει στο ξερό το χώμα……
Γι’ αυτό σου λέω: Αχ, Όμηρέ μου και να σ΄ είχα δω….
Αχ, Όμηρέ μου! Πώς με ξεγέλασες …
Μα και συ ξεγελάστηκες…
Αχ! Όμηρέ μου γι΄ αυτό συμπονώ…
Ελένη Ψευτέλλη
(οι φωτογραφίες του άρθρου είναι της ίδιας της συγγραφέως)
 |
| Πίνακας του Σταθόπουλου ... |
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΓΙΑ ΤΗΝ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑ ΕΔΩ:
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου