Στην πΈνα" ✒️✒️
ΤΟ ΠΙΚΡΟ "ΝΟΣΤΙΜΟΝ ΗΜΑΡ"
Γράφει η Ελένη Ψευτέλλη-Κορωνιώτη.
"Το πικρό «Νόστιμον Ήμαρ..."
Αχ, Όμηρέ μου και να σ΄ είχα δω…. Αχ , Όμηρέ μου! Πώς με ξεγέλασες…. Όμηρέ μου: Αν γυρίσεις στον τόπο που γεννήθηκες, την Ίμβρο την Ανεμόεσσα, τον τόπο που φώτιζε τα όνειρά σου για πενήντα δύο χρόνια και δεν γνωρίσεις τον δρόμο που έτρεχες σαν ελαφάκι να πας στο σπίτι σου… Αν τα κλειδιά που κρατάς σφιχτά στη χούφτα σου δεν σου χρειάζονται πια, γιατί το σπίτι που μύριζε μέλι και λάδι, ρετσέλια και μπαχάρια κι εφτάζυμα παξιμάδια, το βρεις λεηλατημένο, ερειπωμένο, να μην έχει πόρτες και παραθύρια μηδέ και κλειδωνιές… Αν δε βρεις τον μπαμπά σου και τη μάνα σου να σε περιμένουν στο κατώφλι μ΄ ανοιχτή αγκαλιά κι ένα γλυκό χαμόγελο…
![]() |
Η Παναγίτσα μας! |
![]() |
Το Αγίασμα η Βρυσάρα μας! Η μεγαλύτερη βρύση Των Βαλκανίων με τρεις κρουνούς... |
Αν βρεις τα μαγαζιά που έπαιρνες κάντιο και τζίτζιφα και τσικλέτες ΜELBA GUM ερμητικά σφαλιχτά, με σκουριασμένες λαμαρίνες να σε φοβερίζει η εγκατάλειψη και το φευγιό…
![]() |
Ο κεντρικός δρόμος.... |
Τότε το «Νόστιμον ήμαρ» Όμηρέ μου δεν είναι γλυκό σαν το κεχριμπαρένιο σταφύλι του καλοκαιριού που γινόταν νέκταρ και μεθούσαν οι χαρές και οι λύπες των ανθρώπων… Είναι πικρό σαν το κώνειο του Σωκράτη Όμηρέ μου…
Που λαβώνει το όνειρο και το κάνει να τρέχει στα χαλάσματα τρομαγμένο Όμηρέ μου να κρυφτεί στα ξέφτια του…. Που η νεκρική σιωπή σε ξεκουφαίνει την ψυχή….
Αχ ,Όμηρέ μου! Σε καταλαβαίνω… Δε ρώτησες τον Οδυσσέα… Έβλεπες με τα μάτια της καρδιάς σου και συ…. Όμηρέ μου και το σκυλί μας ο Αζώρ με τα δύλογα μάτια είχε και αυτό βαρεθεί να περιμένει στο κατώφλι τόσα χρόνια και άφησε προ πολλού τον κόσμο τούτο με ένα δάκρυ πικρό να τρέχει στο ξερό το χώμα…… Γι’ αυτό σου λέω: Αχ, Όμηρέ μου και να σ΄ είχα δω…. Αχ, Όμηρέ μου! Πώς με ξεγέλασες … Μα και συ ξεγελάστηκες… Αχ! Όμηρέ μου γι΄ αυτό συμπονώ…
Ελένη Ψευτέλλη
(οι φωτογραφίες του άρθρου είναι της ίδιας της συγγραφέως)
![]() |
Πίνακας του Σταθόπουλου ... |
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΓΙΑ ΤΗΝ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑ ΕΔΩ:
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου