"Στην πΈνα": ΝΥΧΤΑ ΜΕ ΦΩΣ...ΓΡΑΦΕΙ Ο ΒΑΣΙΛΗΣ ΖΗΣΟΠΟΥΛΟΣ

Στην πΈνα"  ✒️✒️

"ΝΥΧΤΑ ΜΕ ΦΩΣ"

Γράφει ο Βασίλης Ζησόπουλος

ΝΥΧΤΑ ΜΕ ΦΩΣ...

Ο Ντρέιβεν έκλεισε το μάτι του κι ένα δάκρυ κύλησε στο μάγουλό του. Τα μεγάλα μεταλλικά βλέφαρα που προστάτευαν τα παράθυρά του άνοιξαν και ο φωτισμός στο εσωτερικό προσαρμόστηκε αυτόματα. Ήθελε να απολαύσει τα δέκα λεπτά ηρεμίας που είχε στη διάθεσή του. Τα δέκα λεπτά που διέθεσε στον εαυτό του πριν ξεκινήσει η επιχείρηση «Τελευταία Νύχτα». Τα δέκα λεπτά που απαιτούνταν για να συγκεντρωθούν τα πληρώματα στους χώρους ενημέρωσης ώστε να τους μιλήσει. Τα δέκα λεπτά που θα περνούσαν πριν οδηγήσει δισεκατομμύρια όντα στη νίκη, ή στον θάνατο!

 Δε χρειαζόταν να ανοίξει το μάτι του για να δει την εικόνα μπροστά του. Την είχε δει τόσες φορές στα σενάρια των επιχειρήσεων και στις εξομοιώσεις της μάχης που είχε αποτυπωθεί στη μνήμη του ανεξίτηλα, ίδια κι απαράλλαχτη με μια αντίστοιχα άβολη στιγμή της νιότης του, από άλλο πόστο και χωρίς την ευθύνη να βαραίνει τους ώμους του. Χωρίς το μαύρο δερμάτινο κάλυμμα να καλύπτει το χαμένο του μάτι. Χωρίς το έγκαυμα που είχε αφήσει σημαδεμένο το μισό του κρανίο. Χωρίς δεύτερες σκέψεις για το αν θα πατήσει το κουμπί της επίθεσης ή της επικοινωνίας!

 Θα μπορούσε να τα είχε αφήσει όλα πίσω του. Να έχει αποκαταστήσει τα τραύματά του και, ασφαλής, να απολαμβάνει μια ήρεμη συνταξιοδότηση στον πλανήτη Πίλτοβερ, κοιτώντας τα βαρυτικά κύματα να δημιουργούν τέσσερα ηλιοβασιλέματα την ημέρα, καλύτερα κι από αυτά που είχε ακούσει ότι δημιουργούνται στη Γη. Δεν το ‘κανε όμως! Δεν τους έκανε τη χάρη ν’ αφήσει τόσες ζωές στα άπληστα χέρια τους. Τόσους κόσμους στο έλεος των πολεμοχαρών αναλυτών τους. Όλοι οι υψηλόβαθμοι και καλοπληρωμένοι αξιωματικοί αποκαθιστούσαν τα αισθητικά τραύματα των μαχών, πιστεύοντας ότι έτσι έσβηναν και τις άσχημες αναμνήσεις τους. Κάποιοι, παρά το ρίσκο, προχωρούσαν και σε επιλεκτική διαγραφή μνήμης, προσπαθώντας να εξαγνίσουν έτσι τη συνείδησή τους. Ο Ντρέιβεν τους χαλούσε την πιάτσα! Ένας τερατωδώς σημαδεμένος αρχιστράτηγος τους θύμιζε την ασχήμια του πολέμου και επανέφερε τις αναμνήσεις που έσβησαν. Τις χαμένες ζωές, τις λάθος αποφάσεις και το αδιαμφισβήτητο γεγονός ότι ο πόλεμος δεν ήταν ωραίος. Τον έλεγαν στρυφνό και αγέλαστο, μα κανείς δεν ήξερε ότι πονούσε όταν χαμογελούσε, πόσο μάλλον αν γέλαγε.

 Και τώρα, αφού όλοι οι άλλοι απέτυχαν, οι κυβερνήτες επέλεξαν αυτόν για να τελειώσει αυτόν τον πόλεμο! Έβαλαν στην άκρη τις διαφωνίες τους για τα πολιτικά του φρονήματα, διέγραψαν τις δηλώσεις του για την ειρήνη στο γαλαξία, ξέχασαν τα λογύδρια που τους ξεφώνισε όταν αποφάσισαν να τον ξεκινήσουν και, προκειμένου να κερδίσουν αυτόν τον καταραμένο πόλεμο, τον έβαλαν αρχιστράτηγο της μεγαλύτερης δύναμης που σχηματίστηκε ποτέ και είχε μέγεθος ενός ολόκληρου πλανήτη! Βολικό θύμα που θα έπαιρνε την ευθύνη μιας αποτυχίας... χωρίς όμως να σκεφτούν ότι, σε περίπτωση ήττας, ίσως δε θα υπάρχει κανείς να αποδώσει τις ευθύνες!

 Έτσι επέλεξε ως πεδίο μάχης το όμορφο αυτό μέρος! Εδώ που άρχισαν όλα! Τον γαλάζιο πλανήτη με την ιδανική βαρύτητα και ατμόσφαιρα  που έκανε τους ανθρώπους κομψούς, με μόλις δύο καλλίγραμμα πόδια, απαλό δέρμα και μαλλιά. Μια χρωματιστή κουκκίδα χωρίς όνομα, δίπλα σ’ ένα αστέρι με κωδικό όνομα τόσο απλό όσο ο χρόνος της πρώτης του καταγραφής. Χωρίς καμιά σημασία μέχρι τα παιδικά του χρόνια, μετά την καταστροφή των σκαφών αποικισμού εξελίχθηκε στη σημαντικότερη απειλή της ομοσπονδίας. Έτσι, όταν πρότεινε το βαρυτικό πεδίο της γης για τη μάχη σε συγκεκριμένο χρόνο, όλοι συμφώνησαν με την επιθετική τακτική του. Οι άσχετοι! 
«Αρκεί να είναι θηλυκό» σκέφτηκε και απευθύνθηκε στα συγκεντρωμένα πληρώματα:

«Συμπολεμιστές!» αναφώνησε με στεντόρεια φωνή, γνωρίζοντας πόσο διόγκωνε η ηχητική εγκατάσταση τους λαρυγγισμούς του «Ο λόγος που υπάρχουμε, ως στρατιώτες, είναι η διατήρηση της ειρήνης. Καμιά θυσία δεν είναι αρκετή προκειμένου να εξασφαλίσουμε ελευθερία, ασφάλεια και ειρήνη στις γενιές που ακολουθούν. Όταν καλούμαστε να πολεμήσουμε, όπως και σήμερα, δε σκεφτόμαστε τον θάνατο αλλά τι μπορούμε να επιτύχουμε με αυτόν! Ο σκοπός δεν είναι μόνο η νίκη αλλά, κυρίως, το καλύτερο μέλλον των απογόνων μας. Όλοι ξέρουν πως όταν δοθεί η εντολή θα πολεμήσουμε ελπίζοντας στο θάνατο κι αυτή είναι η δύναμη που προξενεί φόβο στους εχθρούς μας. Κι αυτός ο φόβος είναι η δικιά μας δύναμη! Η αποτροπή! Πηγαίνετε στις θέσεις σας και κάνετε αυτό που ξέρετε! Πολεμήστε για την ειρήνη!»

 «Αρκεί να είναι θηλυκό» είπε χαμηλόφωνα και κοίταξε πάλι το χρόνο που έμενε μέχρι την εντολή επίθεσης. Το χρόνο μέχρι την ανατολή του γήινου αμυντικού στόλου στον ορίζοντα του πλανήτη Γη και την καταστροφή του, όπως θα ήθελαν να πιστεύουν όλοι. Ωστόσο, ο Ντρέιβεν ήταν καχύποπτος! Το ανθρώπινο είδος, με χρόνο εξέλιξης λίγο μεγαλύτερο από την ηλικία του, αφετηρία μόνο ένα πλανήτη και ελάχιστες βάσεις σε ένα μόνο ηλιακό σύστημα είχε καταφέρει όσα οι ίδιοι σε εκατό γενιές. Και ο Ντρέιβεν, όντας από τους ελάχιστους που το είχαν μελετήσει σε κάθε λεπτομέρεια, είχε καταλήξει ότι δεν έπρεπε να εξαφανιστεί. Έπρεπε να αναγκαστεί να επιζήσει!

   Έλεγξε τις προστατευτικές ασπίδες και έδωσε εντολή όπλισης. Τα πρώτα σκάφη φάνηκαν στον ορίζοντα του πλανήτη. Οι εντολές από το αρχηγείο και οι ερωτήσεις από τους κυβερνήτες έφτασαν ταυτόχρονα.

 «Ελεύθεροι για επίθεση!»

«Επίθεση;»                                                                                            

«Περιμένετε το σήμα μου» είπε σταθερά ο Ντρέιβεν.

«Γιατί δεν επιτίθεστε;» ούρλιαξε μια γνωστή και αηδιαστική φωνή στο αρχηγείο.

«Ήρεμα!» επέμενε ο Ντρέιβεν.

  Άνοιξε το δίαυλο επικοινωνίας με τον εχθρικό στόλο από την προσωπική του οθόνη αφήνοντας όλο το προσωπικό της γέφυρας άφωνο. Στην εικόνα επικοινωνίας εμφανίστηκε ο επικεφαλής του εχθρού και ναι... ήταν θηλυκό! Ο Ντρέιβεν μπορούσε καθαρά να διακρίνει τα όμορφα χαρακτηριστικά του χωρίς τρίχες προσώπου και τον διογκωμένο θώρακα που φιλοξενούσε τα δύο όργανα για τροφή των νεογνών. Η φωνή του βγήκε δύσκολα και μετά βίας κατάφερνε να παράγει τους απαλούς ήχους της γλώσσας τους.

«Καλημέρα» ήταν η πρώτη λέξη που κατάφερε να πει, προξενώντας αμηχανία στη γέφυρα των αντιπάλων που κοιτιόντουσαν μεταξύ τους. Στη δικιά του οθόνη, οι φωνές από το αρχηγείο ούρλιαζαν για να ξεκινήσει η επίθεση.

«Καλημέρα και σε σας» ήρθε η απάντηση του εχθρικού μα όμορφου προσώπου.

«Με λένε Ντρέιβεν και είμαι ο διοικητής του στόλου της ομοσπονδίας».

«Το όνομά μου είναι Μαρία και είμαι η επικεφαλής των διαστημικών δυνάμεων της Γης».

«Με έστειλαν εδώ για να πολεμήσω, αλλά, όπως το λέτε εσείς, δεν αισθάνομαι ότι είναι σωστό!».

«Το λες αυτό γιατί φοβάσαι ότι δεν μπορείτε να κερδίσετε αυτήν τη μάχη και αυτόν τον πόλεμο!» είπε το όμορφο πρόσωπο με μια σκληρότητα που ο Ντρέιβεν έκρινε ως αταίριαστη.

«Ο κύκλος ζωής σας είναι λιγότερος από το ένα εικοστό του δικού μας. Με βάση λοιπόν την εμπειρία μου, που είναι μεγαλύτερη, κανείς δεν κερδίζει ένα πόλεμο! Απλά χάνει λιγότερα από τον αντίπαλο!» Με μια χειρονομία σίγασε τις φωνές του αρχηγείου πριν συνεχίσει «Στη δικιά μας περίπτωση, οι πιθανότητες είναι λίγο πιο πολύπλοκες. Αν κερδίσουμε τη μάχη, η ζωή στον πλανήτη σας θα συνεχίσει να υπάρχει. Αν χάσουμε, τα δύο μεγαλύτερα σκάφη μας θα πέσουν στην επιφάνεια του πλανήτη με ανυπολόγιστες συνέπειες. Ο πλανήτης σας το έχει ξαναπεράσει αυτό στο παρελθόν με μικρότερα ουράνια σώματα και πρακτικά σχεδόν εξαλείφθηκε η ζωή. Ξέρετε ότι οι παλίρροιές σας αντιστράφηκαν όσο χρόνο περιμέναμε και μπορείτε να καταλάβετε τι θα γίνει αν πέσουμε. Είσαι μάνα Μαρία;»

«Ναι»

«Σκέψου πόσες πόσες μανάδες αύριο θα έχουν τα παιδιά τους ζωντανά!»

«Και τι προτείνεις; Να παραδοθούμε;» απάντησε η Μαρία με ένα γέλιο που ο Ντρέιβεν δεν κατανόησε.

«Να μιλήσουμε για ειρήνη! Και σε ένδειξη καλής θέλησης θα κλείσω τις ασπίδες μας» Με την κίνησή του και την αφαίρεση της προστασίας, οι κονσόλες της γέφυρας συναγωνίστηκαν σε εντυπωσιασμό τις φωνές των βοηθών του. Ο χρόνος περνούσε αργά και βασανιστικά μέχρι που κάποιος φώναξε «Ανασύρουν τα όπλα!»

 Η Μαρία εμφανίστηκε πάλι στην εικόνα επικοινωνίας φορώντας αυτή την έκφραση που λέγονταν χαμόγελο και γοήτευε τον Ντρέιβεν 
«Ας μην είναι αυτή η τελευταία νύχτα! Ας είναι μια νύχτα με φως! Με το φως της ελπίδας!»

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΓΙΑ ΤΟΝ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑ ΕΔΩ:

ΒΑΣΙΛΗΣ ΖΗΣΟΠΟΥΛΟΣ