Στην πΈνα" ✒️✒️
"ΟΙ ΠΕΤΑΛΟΥΔΕΣ"
Γράφει η Ελένη Ψευτέλλη-Κορωνιώτη.
Οι πεταλούδες..
Την είδα ξαφνικά να εμφανίζεται μπροστά μου.
Με ανοιγμένα τα ζωγραφιστά ,πολύχρωμα φτερά της. Μεγάλη, πλουμιστή, υπερήφανη .Πανώρια. . Έλαμπε κάτω από τον ήλιο του μεσημεριού.
Με ανοιγμένα τα ζωγραφιστά ,πολύχρωμα φτερά της. Μεγάλη, πλουμιστή, υπερήφανη .Πανώρια. . Έλαμπε κάτω από τον ήλιο του μεσημεριού.
Έκατσε σ’ ένα λουλούδι σαν που φιλά ο έρωτας το μάγουλο του μικρού κοριτσιού. Απαλά –απαλά.
Μέχρι που να καταλάβω τι ήταν, έκανε μια υπόκλιση και κάθισε σε άλλο. Με
πιρουέττες αρμονικές σαν χορεύτριας ηδονικού χορού. Και βρέθηκα να την κυνηγώ από λουλούδι σε λουλούδι. . Προσπαθώντας να διακρίνω τις ζωγραφιές των φτερών της. Μαγεμένη. Κι εκείνη περιγελώντας με θαρρείς πετούσε βιαστική γράφοντας στίχους πάνω στους Μάιδες.
Και μου ήρθαν τότε στον νου οι κόρες μου. Οι δικές μου πεταλούδες.
Τότε... Που έκαναν τα πρώτα τους βήματα .
Τότε… Που έτρεχαν με τα χεράκια τους ανοιγμένα σαν να ήταν φτερά μεταξωτά. Σαν τις πεταλούδες που πετούν και γράφουν με νότες μυστικές στον αγέρα ιστορίες για νεράιδες και ξωτικά.
Τότε… Που πήγαιναν μπροστά με αβέβαιη …βεβαιότητα. Βιαστικές. Περήφανες κι αυτές.
Τότε …που ξαφνικά γύριζαν κι έτρεχαν προς το μέρος μας σα να πετούσαν. Για να δούμε το κατόρθωμά τους. Κι έλαμπε το προσωπάκι τους από χαρά και ικανοποίηση, γιατί τα κατάφερναν χωρίς να τις κρατάμε. Κι ήθελαν να τρέξουν να βρεθούν παντού. Και δεξιά και αριστερά. Και μπροστά και πίσω. Κι απάνω στη βιασύνη τους βρίσκονταν ξαπλωμένες κάτω αγκαλιά με τα χώματα.
Τότε… Που γύριζαν και μας κοιτούσαν με παράπονο . Με σουφρωμένα τα δροσάτα τριανταφυλλί χειλάκια τους και το δάκρυ σα χυμός ώριμου σταφυλιού έτοιμο να κυλήσει στα ροδομαγουλάκια τους….
-Έλα ,κάνε όπα τώρα αγάπη μου… έλεγα χαμογελαστή .Πάμε ξανά…
Τότε… Που έβαζαν τις παλάμες κάτω, σηκώνονταν αποφασιστικά και ξεχνώντας το πάθημα , συνέχιζαν το αλλοπρόσαλλο τρέξιμο. Με ανοιγμένα τα χεράκια τους σα να πετούσαν μεταξωτά. Σαν πεταλούδες. Στολισμένες με τα χώματα και το πλατύ, τ΄ολόγλυκο χαμόγελο της βιαστικής της νιότης να τρέχουν να κατακτήσουν τον κόσμο...
Τις κόρες μου, μου θύμισε η πεταλούδα. Τις κόρες μου!Tις πεταλούδες μου.
Ελένη Ψευτέλλη -Κορωνιώτη
Και μου ήρθαν τότε στον νου οι κόρες μου. Οι δικές μου πεταλούδες.
Τότε... Που έκαναν τα πρώτα τους βήματα .
Τότε… Που έτρεχαν με τα χεράκια τους ανοιγμένα σαν να ήταν φτερά μεταξωτά. Σαν τις πεταλούδες που πετούν και γράφουν με νότες μυστικές στον αγέρα ιστορίες για νεράιδες και ξωτικά.
Τότε… Που πήγαιναν μπροστά με αβέβαιη …βεβαιότητα. Βιαστικές. Περήφανες κι αυτές.
Τότε …που ξαφνικά γύριζαν κι έτρεχαν προς το μέρος μας σα να πετούσαν. Για να δούμε το κατόρθωμά τους. Κι έλαμπε το προσωπάκι τους από χαρά και ικανοποίηση, γιατί τα κατάφερναν χωρίς να τις κρατάμε. Κι ήθελαν να τρέξουν να βρεθούν παντού. Και δεξιά και αριστερά. Και μπροστά και πίσω. Κι απάνω στη βιασύνη τους βρίσκονταν ξαπλωμένες κάτω αγκαλιά με τα χώματα.
Τότε… Που γύριζαν και μας κοιτούσαν με παράπονο . Με σουφρωμένα τα δροσάτα τριανταφυλλί χειλάκια τους και το δάκρυ σα χυμός ώριμου σταφυλιού έτοιμο να κυλήσει στα ροδομαγουλάκια τους….
-Έλα ,κάνε όπα τώρα αγάπη μου… έλεγα χαμογελαστή .Πάμε ξανά…
Τότε… Που έβαζαν τις παλάμες κάτω, σηκώνονταν αποφασιστικά και ξεχνώντας το πάθημα , συνέχιζαν το αλλοπρόσαλλο τρέξιμο. Με ανοιγμένα τα χεράκια τους σα να πετούσαν μεταξωτά. Σαν πεταλούδες. Στολισμένες με τα χώματα και το πλατύ, τ΄ολόγλυκο χαμόγελο της βιαστικής της νιότης να τρέχουν να κατακτήσουν τον κόσμο...
Τις κόρες μου, μου θύμισε η πεταλούδα. Τις κόρες μου!Tις πεταλούδες μου.
Ελένη Ψευτέλλη -Κορωνιώτη
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΓΙΑ ΤΗΝ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑ ΕΔΩ:
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου