Στην πΈνα" ✒️✒️
"ΤΟ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΚΟΜΜΑΤΙ ΤΟΥ ΓΛΥΚΟΥ"
Γράφει η Χρύσα Μίσκου
ΤΟ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΚΟΜΜΑΤΙ ΤΟΥ ΓΛΥΚΟΥ...
Η Σοφία
δεν μπορούσε να του δώσει το τελευταίο κομμάτι της πίτας. Δεν είναι πως δεν
ήθελε, ήθελε πολύ. Ιδίως έτσι όπως την κοίταζε με τα μεγάλα, καστανά του μάτια
καρφωμένα όλο ικεσία στα δικά της. Δεν ήταν πως δεν τον συμπαθούσε αρκετά, τον
λάτρευε. Ήταν ο καλύτερός της φίλος, ο σύντροφος σε όλες τις περιπέτειες,
κολλημένος πάνω της ακόμα και στον ύπνο, αν και η μαμά το απαγόρευε. Αυτό δεν
την σταματούσε όμως από το να σηκώνεται αργά τη νύχτα και να τον παίρνει στο
κρεβάτι της στα κρυφά.
Ήταν καλή
στο να παρακούει εντολές και να κάνει ότι της άρεσε. Ήταν η ειδικότητά της. Και
διασκέδαζε ιδιαίτερα, ίσως λίγο παραπάνω από ότι έπρεπε, όταν έβρισκε τον
τρόπο, ένα μικρό παραθυράκι που θα της
επέτρεπε να παραβλέψει αυτό που της είχαν πει να κάνει. Ένιωθε έξυπνη και
σημαντική τότε, πως κανείς δεν μπορούσε να την ελέγξει, αυτήν την Σοφία
Παπαδοπούλου. Ας θύμωνε η μαμά πολλές φορές, ας κοκκίνιζε ο μπαμπάς από τα
νεύρα του, αυτή ήταν καλύτερη από όλους.
Αυτή τη
φορά όμως δεν μπορούσε να παρακούσει όσο ικετευτικά και αν την κοίταζε ο Αζορ.
«Τα
σκυλάκια δεν είναι σαν εμάς τους ανθρώπους» της είχε πει ο θείος Μιχάλης όταν
της τον έφερε για δώρο στα γενέθλιά της, ένα μικρό κουτάβι σε ένα μπλε κουτί.
«Δεν είναι ένα παιχνίδι για να διασκεδάζεις μαζί του, αν και είμαι σίγουρος ότι
θα περάσετε τέλεια οι δύο σας. Είναι ένα ζωντανό πλάσμα, ένας μικρός φίλος για
εσένα και θα πρέπει εσύ να αναλάβεις την φροντίδα του. Θα τον πηγαίνεις βόλτα
κάθε πρωί και κάθε βράδυ μαζί με τη μαμά ή τον μπαμπά, θα πρέπει να βάζεις φρέσκο
νερό στο κουπάκι του για να ξεδιψάει και να τον ταΐζεις από την ειδική τροφή
για κουτάβια».
«Μπορώ να
τα κάνω αυτά, είμαι μεγάλο κορίτσι» είχε πει η Σοφία χώνοντας τα δάχτυλά της
στη μεταξένια γούνα του μικρού σκύλου.
«Και
βέβαια είσαι» της χαμογέλασε ο θείος Μιχάλης. «Για αυτό αποφάσισα και να σου
κάνω ένα τόσο σημαντικό δώρο, ένα δώρο που το κάνουμε μόνο σε υπεύθυνους
ανθρώπους. Γιατί βλέπεις, τα ζώα δεν είναι πράγματα που μπορούμε να διώξουμε
από κοντά μας ή να τα πετάξουμε αν τα βαρεθούμε. Ο σκυλάκος αυτός θα είναι
δεμένος μαζί σου για όλη του τη ζωή. Και πρέπει να είσαι απόλυτα σίγουρη ότι θα
τον αγαπάς και θα τον φροντίζεις πριν τον αφήσω εδώ μαζί σου».
«Θα τον
αγαπώ θείε μου, στο ορκίζομαι!» Τα μάτια της Σοφίας έλαμπαν όταν έδινε τον ιερό
για αυτήν όρκο και έσφιξε το κουτάβι στην αγκαλιά της. Η συμφωνία είχε κλείσει.
Ευχαριστημένος ο θείος Μιχάλης σηκώθηκε αργά και ετοιμάστηκε να φύγει,
αφήνοντας τη μικρή του ανιψιά να παίξει με τον καινούριο της φίλο. Όταν
θυμήθηκε κάτι.
«Σοφία μου
κάτι τελευταίο» είπε κοιτάζοντάς την σοβαρά στα μάτια. «Τα σκυλάκια δεν κάνει
να τρώνε φαγητό για ανθρώπους, πολύ περισσότερο γλυκά. Κινδυνεύει να χάσει τη
όραση, ακόμα και τη ζωή του. Πρέπει να είσαι πολύ προσεκτική».
«Ναι θείε
μου» είπε σοβαρά το κοριτσάκι. «Δεν θα τον αφήσω να φάει ποτέ του γλυκό, στο
υπόσχομαι. Άλλωστε ακόμα καλύτερα έτσι» χαμογέλασε πονηρά. «Όλα τα γλυκά θα
μένουν για μένα!»
Και για
αυτό τώρα δεν μπορούσε να δώσει στον Αζορ την πίτα. Ήταν κολοκυθόπιτα και ήταν
γλυκιά, με μπόλικη ζάχαρη και κανέλα και παχύ σιρόπι, όπως μόνο η γιαγιά Μαρία
ήξερε να την φτιάχνει. Κοίταξε τον σκυλάκο στα πόδια της και μετά το λαχταριστό
κομμάτι του γλυκού, στο πιάτο του πάνω στο τραπέζι και της έτρεξαν τα σάλια.
Απαγορευόταν να δώσει κολοκυθόπιτα στον Αζορ, αλλά δεν μπορούσε και να τρώει
μπροστά του, όσο και αν πεινούσε.
«Πάμε
φιλαράκο» είπε όσο σηκωνόταν ξαφνικά. «Αφού δεν μπορείς να φας γλυκό εσύ δεν θα
φάω και εγώ. Πάμε στην κουζίνα να σου βάλω λίγο γάλα και εγώ θα φάω ένα μήλο.
Δεν θα χαλάσουν και τα δόντια μου έτσι» γέλασε και άρχισε να χοροπηδάει με το
κουτάβι να τρέχει ξοπίσω της.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΓΙΑ ΤΗΝ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑ ΕΔΩ:
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου