Στην πΈνα" ✒️✒️
Λίγες
λέξεις μονάχα σού γυρεύω
Γράφει η Αγάπη
Ντόκα
Λίγες λέξεις μονάχα σού γυρεύω..
Κλείνω το τηλέφωνο,
πάλι δεν απαντάει το βρωμόμουτρο. Τσατίζομαι για άλλη μια φορά.
«Ψυχραιμία», λέω
στον εαυτό μου, «το ξέρεις το εργάκι, θα κάνει τα ναζάκια του και μετά όλα θα
είναι μέλι-γάλα».
Ξαναπαίρνω, ξέρω τι
ήχο έχει στο όνομά μου, θα γελάει ο κόσμος. Μα πώς του ήρθε να βάλει αυτόν τον
ήχο; «Όοοχι! Έναχ τίγρηχ! Βοήθεια, βοήθεια! Ώ, μ’ έπιαχιε! Ώ, χιώχτε με!» με
την φωνή του Πέτρου Φιλιππίδη από την ταινία κινουμένων σχεδίων «Η εποχή των
παγετώνων»; Εντάξει, του είχα πει ότι μου άρεσε πολύ και μάλιστα τον παρακίνησα
να την δούμε μαζί, αλλά εκείνος το θεώρησε πολύ κατώτερο να δει παιδική ταινία.
Ποιος; Αυτός που δεν έχει χάσει ούτε επεισόδιο από Θάντερκατς και
Χελωνονιντζάκια! Αλλά, βέβαια, όταν του το λέω αυτό, απαντάει ότι αυτές είναι
ταινίες ενηλίκων! Μεγάλε, και το Φρόζεν επίσης, αλλά δεν κάθισες να το δεις
μαζί μου!
Με ικανοποιεί που
έβαλε αυτόν τον ήχο, μη πω ψέματα. Αισθάνομαι ότι μου δίνει σημασία, ότι έχω
σημασία για εκείνον. Θα μου πεις, από αυτό το κατάλαβες, βρε βούρλο; Ε, πώς να
το κάνουμε, είναι κάτι μικρά-μικρούτσικα πραματάκια που εμάς τις γυναίκες μάς
ρίχνουν στα πατώματα. Στο τέλος –βέβαια- δεν ξανασηκωνόμαστε, αλλά μέχρι τότε
βλέπουμε και πόση σκόνη χωράει κάτω απ’ τον καναπέ.
Σίγουρα ακούει τον
ήχο, ξέρει ότι παίρνω και το απολαμβάνει το καθίκι! Σαν να τον βλέπω μπροστά
μου να κοιτάει την οθόνη ή να μην την κοιτάει, αφού αναγνωρίζει ότι είμαι εγώ
και να χαμογελάει χαιρέκακα! Μωρέ πού τον πέτυχα τον τύπο; Δεν θυμάμαι να ήταν
μέσα στο πακέτο με τα γαριδάκια.
Τι να κάνω; Πώς να
τον κάνω να μου μιλήσει; Θα ρωτήσεις τώρα εσύ γιατί δεν μου μιλάει. Θα σου πω
ότι είχαμε μια διαφωνία ως προς το τι να κάνουμε την Κυριακή. Εκείνος έλεγε να
πάμε σε καμιά ταβέρνα για μεσημέρι, να την αράξουμε μετά για καφέ, να
χτυπήσουμε κανένα πιτόγυρο το βράδυ και μετά να πάμε για ποτό, όλα με παρέα,
όποια μας κάτσει, δεν θα κολλήσουμε σ’ αυτό. Εγώ έλεγα να πάμε μια εκδρομούλα
με το αμάξι, να ανεβούμε να περπατήσουμε σε κανένα βουνό, να μαζέψουμε
λουλουδάκια, να πάμε μετά και μια θάλασσα, να μαζέψουμε κοχυλάκια και να
κάνουμε πικνίκ με σαντουιτσάκια. Έξαλλος ο κύριος, «που θα με τρέχεις στα βουνά
και στα λαγκάδια, που θα γεμίσουν τα ρούχα μας διαβόλια και τριβόλια, που θα
ιδρώσουμε και θ’ αρπάξουμε καμιά πούντα» και άλλα πολλά τέτοια, να μη σας τα
λέω και συγχίζεστε κι εσείς.
Κι έτσι έγινε
μπουχός και έτσι δήλωσε ότι δεν συμφωνεί με την πρότασή μου, γιατί πρέπει να
σας πω ότι δώσαμε ματς για το ποια θα επικρατήσει και φυσικά δεν έκανα πίσω.
Γι’ αυτό τώρα δεν σηκώνει το τηλέφωνο, καταλάβατε; Γιατί, όταν δεν γίνει το
δικό του και με δει να είμαι σταθερή και να μην υποχωρώ, παίρνει το καπελάκι
του και φεύγει. Και πού πάει; Στα ρεμάλια τους φίλους του πάει και κάθονται
πρώτο τραπεζάκι-πίστα-πεζοδρόμιο και κάνουν οφθαλμόλουτρο στα ξέκωλα που
περνάνε και σχολιάζουν μάνα μ’ τι ’σαι ’συ (δεν σας λέω τα άλλα τα πρόστυχα,
καταλαβαίνετε όμως εσείς) και ρουφάνε τις κοιλιές τους οι βουτυρομπεμπέδες να
κάνουν εντύπωση!
Θα πάρω άλλη μια
φορά κι έτσι και δεν το σηκώσει, μαύρο φίδι που τον έφαγε τον μπαγλαμά!
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΓΙΑ ΤΗΝ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑ ΕΔΩ:
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου