Στην πΈνα" ✒️✒️
"ΚΑΥΣΩΝΑΣ"
Γράφει η Μαίρη Κόντζογλου
ΚΑΥΣΩΝΑΣ..
Σέρνει τις πλαστικές παντόφλες ως την κουζίνα,
η τέταρτη χαρτοπετσέτα μουλιάζει ευσυνείδητα στο βαθούλωμα του δεξιού κρόταφου, εκεί που
κάποτε συνήθιζε να βάζει το δάχτυλο της και να κάνει πως πυροβολεί όταν άκουγε
κάποια κουταμάρα και ήθελε να δείξει την διαφωνία της στα meetings της Τράπεζας.
Με το ίδιο μουσκεμένο χαρτί σκουπίζει τον
ιδρώτα και ανάμεσα από τα στήθη, ύστερα ρίχνει μια βιαστική ματιά έξω από την
μπαλκονόπορτα στην Τσιμισκή που αργοπεθαίνει από ζέστη και πλήξη. Τα φώτα στα
γραφεία των απέναντι πολυκατοικιών σβηστά, η ξεροκεφαλιά της να συνεχίζει να
ζει στο κέντρο όταν πια τίποτα δεν ήταν το ίδιο, τα παιδιά φευγάτα, ο ένας στο
Οχάιο, ο άλλος στην Ουψάλα, τα εγγόνια στο τηλέφωνο μετά βίας λένε καλημέρα
γιαγιά.
Στο κρεβάτι εκείνος
βήχει και βγάζει τη μάσκα του οξυγόνου, τον συλλαμβάνει επ’αυτοφώρω με την άκρη
του ματιού, κακό παιδί, τον μαλώνει και
τη σπρώχνει πάλι πάνω στα μπλαβά χείλη, στην πραγματικότητα πολλές φορές της
ήρθε η επιθυμία να την βγάλει με τα χέρια της, να την βγάλει την ρημαδομάσκα,
να κλείσει και την στρόφιγγα της φιάλης,
έτσι για σιγουριά αν και εκείνος δεν μπορεί να σηκωθεί και να τραβήξει την
πόρτα πίσω της.
Ένα γελάκι
περνάει σαν σαΐτα και σχίζει το βλέμμα του, αχ αυτό το γέλιο του!, το χέρι στο χρώμα του κεριού πηγαίνει στον
καθετήρα, να τον τραβήξει, να τα πετάξει όλα και να την πάρει στην αγκαλιά του,
να ανάψει τσιγάρο και να της το δώσει, να ρουφήξει τον καπνό μέσα από το στόμα
της, όπως έκαναν παλιά και μετά να ξεψυχήσει, πεντάρα δεν δίνει!
Καύσωνας… του λέει. Καύσωνας και Σαββάτο βράδυ…
Η λεωφόρος σε κώμα… Οι πολυκατοικίες απέναντι νεκροταφεία… Τα ξενοίκιαστα μαγαζιά
κιβούρια κερδών… Εμείς οι δυο οι τελευταίοι επιζώντες της επίθεσης του χρόνου,
του θέρους, του καύσωνα, καλέ μου…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου