Στην πΈνα" ✒️✒️
"ΕΞΙΛΕΩΣΗ"
Γράφει η Κατερίνα Κονίτσα- Σωπύλη
ΕΞΙΛΕΩΣΗ...
Από όταν θυμάμαι τον εαυτό μου μισούσα την αδικία. Είχα πάντα
μέσα μου έναν διακαή πόθο. Ήθελα να ζω αρμονικά με τους γύρω μου, να δίνω
απλόχερα και να λαμβάνω φυσικά. Αργότερα
μεγαλώνοντας κατάλαβα ότι τα πράγματα
δεν είναι όπως τα φαντάζονταν το παιδικό μου μυαλό.
Από τις πρώτες τάξεις του σχολείου κατάλαβα πως ο αδύναμος-
ποιος είναι ο αδύναμος, αυτός που είναι λίγο διαφορετικός που δεν ανήκει στην
μάζα, που δεν μοιάζει στους πολλούς αλλά έχει κάτι το εντελώς δικό του, που τον
χαρακτηρίζει και εμείς σαν κοινωνία τον λέμε…. Διαφορετικό- πασχίζει να σταθεί
στα πόδια του σε ένα περιβάλλον εχθρικό. Γυρίζει σπίτι του γεμάτος λύπη και
απόγνωση πως θα τα καταφέρει να μοιάσει στους πολλούς.
Λυπήθηκα το κοριτσάκι
με τα στραβά δόντια που η διπλανή τους το φώναζε ασχημοδόντα. Στεναχωρήθηκα
όταν η μικρή Ματίνα κοίταξε το λεύκωμα της Βαρβάρας και εκείνη το τράβηξε με
δύναμη και της φώναξε ‘’δεν είσαι στην παρέα, να μην σε ενδιαφέρει τι
γράφουμε’’, θυμάμαι το βλέμμα του μικρού κοριτσιού να αδειάζει, ένιωσα την ψυχή
της που μάτωσε. Την τράβηξα από το χέρι με ύφος ‘’δεν αξίζετε μια μπροστά της’’
φεύγοντας από εκεί που την έκαναν να
νιώθει λίγη. Δεν ήταν λίγη, ήταν μοναχική όχι γιατί το έχει επιλέξει αλλά γιατί
την καταδίκασαν. Γιατί ίσως τα μαλλιά της ήταν σγουρά και φουντωτά, ίσως γιατί
η μητέρα της ήταν η καθαρίστρια του σχολείου.
Τα παιδιά είναι άδικα και οι χειρότεροι κριτές. Αυτό ήταν
που έμαθα και το διαπιστώνω κάθε ημέρα.
Η αδικία αυτού του τύπου με ενοχλούσε πολύ. Πίστευα ότι τα παιδιά που ασκούσαν
ψυχολογική βία ήταν τα ίδια δυστυχισμένα. Αυτή η κατάσταση τα οδηγούσε σε αυτή
την απρεπή συμπεριφορά. Η Ματίνα μεγάλωσε, το ίδιο και εγώ. Τα κορίτσια με το
λεύκωμα δεν τα συναντήσαμε ποτέ ξανά. Η συμπεριφορά τους όμως, μας έμαθε να
προσπαθούμε ώστε αυτά που μας ενοχλούν να μην τα κάνουμε στους δίπλα μας. Άλλωστε αυτά δεν μας έλεγε η μανούλα μας;
Ποιος δεν μεγάλωσε με αυτές τις απλές αλλά σημαντικές νουθεσίες; Η Ματίνα έμαθε ότι η δουλειά της μητέρας της δεν έπρεπε να
την κάνει να ντρέπεται γιατί ασκούσε λειτούργημα. Άστραφτε το σχολείο. Ένιωθα υπερήφανη που
ήταν η καλύτερη μου φίλη, που αργότερα συμπορευτήκαμε μέχρι που δώσαμε υπόσχεση
να βρεθούμε σαν μεγαλώσουμε. Είμαι διπλά υπερήφανη που τότε την τράβηξε από
εκείνη την παρέα και ένιωσε ότι κάποιος νοιαζόταν για εκείνη.
Αργότερα κατάλαβα πως μόνο αν είσαι άδικος, και πατάς
κυριολεκτικά επί πτωμάτων πας μπροστά. Θυμήθηκα την Βαρβάρα, θυμήθηκα την
Ματίνα, τον Γιώργο με τα μεγάλα γυαλιά, την Νατάσα που είχε παραπάνω κιλά. Μια μικρή κοινωνία και το σχολείο, μα ποιος
το καταλαβαίνει την εποχή που το βιώνει;
Άρχισα να γράφω, πάντα τα βιβλία μου είχαν αυτό το κάτι,
αυτή την αδικία που ζητούσε την λύτρωση.
Θέλω να φωνάξω μέσα από τους ήρωες που δημιουργώ. Μην κρίνετε. Μην
χλευάζετε… Μην κατηγορείτε. Ποτέ δεν
ξέρετε πως θα τα φέρει η ζωή σας. Κάθε ημέρα που ανοίγουμε τα μάτια μας είναι
μια νέα ημέρα, είναι μια νέα ευκαιρία να τσαλακώσουμε και να πετάξουμε στο
καλάθι των αχρηστιών τα λάθη μας.
Ουσιαστικά μιλάμε για μια νέα αρχή!
Τα χαμόγελα που πάγωσαν στην παιδική μου ηλικία , τα μάτια
που δάκρυσαν , οι στιγμές που ταρακούνησαν συθέμελα την ψύχη μου, την ψυχή σας
είναι εκείνες που μας οδηγούν σε αυτό που είμαστε σήμερα.
Όλες αυτές οι στιγμές φτιάχνουν ένα παζλ. Τα κομμάτια
διάσπαρτα στο ρινγκ που λέγεται ζωή. Τα μαζεύουμε και λίγο λίγο χτίζουμε την
εικόνα…
Την εικόνα που μας κάνει ευτυχισμένους εμάς και τους γύρω μας…
Κ.Κ.Σ
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΓΙΑ ΤΗΝ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑ ΕΔΩ:
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου