ΚΕΙΜΕΝΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΣΤΗΛΗ ΕΓΡΑΨΕΣ 30/06/2018

ΣΤΗΛΗ ΕΓΡΑΨΕΣ

ΚΕΙΜΕΝΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΣΤΗΛΗ ΕΓΡΑΨΕΣ 

ΚΕΙΜΕΝΟ Νο1

" ΚΟΣΜΗΜΑ.."

Γράφει η Μαρία Σαντοριναίου

Κόσμημα της λύπης μου που το'χω φορεμένο

Χαμόγελο που τελείωσε ακριβοπληρωμένο..

Πώς να γελώ χωρίς εσέ μονάκριβη μου αγάπη

Και απ'τα βάθη της καρδιάς πώς να κοπεί τ'αγκάθι? 

Δάκρυ στολίδι της ματιάς φέγγει στο πρόσωπο μου

Έμαθα πως δεν μ'αγαπάς...μαχαίρι στο λαιμό μου!

Ψευδαίσθηση πώς θα'ρθεις να με βρείς...πάλι με ξεγελάει.. 

Έγινε ο χρόνος δικαστής κι ο νούς δεν το χωράει.. 

Μα αν τύχει μοίρα και τον δείς πές του τον περιμένω

και το χαμόγελο μου αυτός κρατεί....τ'ακριβοπληρωμένο!  

ΚΕΙΜΕΝΟ Νο2

"ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ ΜΑΖΙ.."

Γράφει η Christina Chris Athanasiadou 

 Για πάντα μαζί...

Ο Αντρέας είναι ένας συνηθισμένος άνθρωπος ή μήπως όχι; 

Ξυπνάει κάθε πρωί, πάει στην δουλειά, μιλάει, γελάει, αλλά όλα είναι τόσο ψεύτικα. Συνεχίζει την ζωή του σαν να μην συμβαίνει τίποτα. Αλλά όλα είναι μια ουτοπία. Φοβάται και τρέμει κάθε μέρα,την στιγμή που θα βασιλέψει ο ήλιος και οι δείκτες του ρολογιού θα πηγαίνουν γοργά προς το 3.33π.μ. Γιατί τότε έρχεται.....

Μέσα στο άσπρο μεταξωτό νυχτικό της, τα μαύρα μαλλιά της λυτά, τα μαύρα μάτια της κάρβουνα που καίνε στην κόλαση, μια κόλαση που ο Αντρέας ζει κάθε βράδυ εδώ και δύο μήνες.... 

Πριν δύο μήνες όλα ήταν φυσιολογικά, οι ετοιμασίες για τον γάμο προχωρούσαν κανονικά. Και τότε όλα άλλαξαν η μοίρα τους έπαιξε άσχημο παιχνίδι. Το βράδυ κοιμήθηκαν αγκαλιά, μα η Έλενα δεν ξύπνησε ποτέ...

Και τώρα έρχεται με το ίδιο νυχτικό κάθε βράδυ και απορροφά την ζωή του σταλιά σταλιά. Ψιθυρίζει, είχαμε δώσει μια υπόσχεση "για πάντα μαζί"... Κάθε νύχτα που περνά έρχεται να του το θυμίσει.

Ο Αντρέας έχει κουραστεί, δεν μπορεί να περιμένει, η στιγμή που θα ενωθούν ξανά δεν αργεί. Το ξυράφι πέφτει από τα αδύναμα χέρια του, το αίμα τρέχει, κλείνει τα μάτια και ψιθυρίζει.

"Έρχομαι αγάπη μου, για πάντα μαζί..."

ΚΕΙΜΕΝΟ Νο3

"ΝΙΩΘΩ ΓΥΜΝΗ.."

Γράφει η Τζόαν - Τζόαν ( Ιωάννα Ζαχαριάδου)

Νιώθω γυμνή...

Τα μάτια σου φωτιά, που κάνουν στάχτη την μάσκα που φοράω. Τα χείλη μου, χαμογελούν. Το βλέμμα μου, θλιμμένο. Κανείς δεν το κατάλαβε. Μόνο εσύ. Γλιστράω τρομαγμένη έξω. Το χαμόγελο ακόμα κολλημένο. "Πώς το κατάλαβε?" αναρωτιέμαι. Ο πόνος ξεχειλίζει. Αδυνατώ να τον υποτάξω. Με είδε... Νιώθω γυμνή... Είναι άβολο. Σκουπίζω το δάκρυ που το προδίδει. Φεύγω τρέχοντας. Το σπίτι μου, είναι το καταφύγιό μου. Κάθομαι μπροστά στον καθρέφτη και με κοιτάζω. Ξεβάφω πρώτα τα χείλη μου και ύστερα τα μάτια και όλα όσα κάλυψα νωρίτερα. Τελευταία... τραβάω την περούκα. Είμαι γυμνή... Αποδέχομαι την αντανάκλαση της ασθένειάς μου και... συνεχίζω να παλεύω!

ΚΕΙΜΕΝΟ Νο4

"ΝΕΥΡΩΣΗ.."

Γράφει η Γιώτα Βουλδή

 Νύχτα. Σε ένα δωμάτιο ξενοδοχείου κοιμάται ένας άνδρας γύρω στα σαρανταπέντε. Η μπαλκονόπορτα είναι κλειστή. Ξάφνου , ακούγεται δυνατά μουσική του Μπετόβεν 

 Η σονάτα του σεληνόφωτος και άλλοι ήχοι , μπλεγμένοι μαζί με την σονάτα , ένα τραγούδι των Μετάλικα , που σιγά - σιγά καλύπτει εντελώς την υπέροχη μελωδία. Είναι σαν κάποιος να άνοιξε διαδοχικά δύο ραδιόφωνα σε δύο διαφορετικές συχνότητες. Ο άνδρας ξυπνάει απότομα ιδρωμένος. Καμία μουσική δεν ακούγεται τώρα , πιθανότατα ονειρεύτηκε αυτούς τους ήχους. Μονάχα ο θόρυβος που κάνουν έξω τα αυτοκίνητα που περνούν από τον δρόμο μπορούν να ταράξουν την ηρεμία του. Έμοιαζαν όμως τόσο ζωντανοί οι ήχοι . 

"Τρελαίνομαι...αυτό είναι , τρελαίνομαι τη νύχτα των ίδιων μου των γενεθλίων" , φώναξε δυνατά. 

Τρεις ώρες νωρίτερα είχε καλέσει μία πόρνη πολυτελείας στο δωμάτιο του . Πρώτη φορά στη ζωή του που πλήρωνε αυτός για σεξ. Μια φίλη του διατηρούσε γραφείο συνοδών στο κέντρο. Σκέφτηκε τα γενέθλια του να τα γιορτάσει μ'αυτό τον τρόπο για πρώτη φορά. Θα νοίκιαζε ένα ακριβό δωμάτιο ξενοδοχείου , θα περνούσε λίγο η ώρα πίνοντας ουίσκι κάποιων ετών , που μόνο τα ξενοδοχεία αυτά διαθέτουν το καλύτερο και η γεύση που αφήνει στον ουρανίσκο σου μένει πραγματικά αξέχαστη και θα περίμενε την κοπέλα που θα του έστελνε η φίλη του. Ιδανική για την "περίσταση" όπως φρόντισε να του τονίσει αρκετές φορές η ίδια. Ίσως και να ζητούσε κάποια μορφής εξιλέωσης. Ο κοινωνικός και επαγγελματικός του περίγυρος δεν γνώριζε πολλά γι' αυτόν, μονάχα όσα ο ίδιος ήθελε να δείξει. Σεξουαλικά προτιμούσε τους άνδρες. Απόψε αποφάσισε όμως να κάνει σεξ με γυναίκα. Θα μπορούσε να φλερτάρει κάποια, οποιαδήποτε και να περάσει τη βραδιά μαζί της, δεν ήθελε. Θεωρούσε ασφαλή τον αγοραίο έρωτα, όχι μόνο τώρα, από πάντα. Άλλωστε, ήταν περίεργος να δει πόσο καλά τον γνωρίζουν οι άλλοι, ιδίως η φίλη του η Σόφη που την ήξερε εδώ και έναν χρόνο και έκαναν αρκετή παρέα, είχαν πολλά κοινά στον χαρακτήρα τους. 

Διασκέδαζε και παράλληλα είχε αγωνία για το ποια ήταν αυτή η ιδανική για τη συγκεκριμένη περίσταση σύμφωνα με την ίδια την Σόφη. Της εξήγησε πως δεν θα επιθυμούσε η κοπέλα να του κάνει κάποιο ειδικό σόου, ούτε να εμφανιστεί μπροστά του με κάποια στολή. Απλά πράγματα.

 "Χωρίς θέμα. Οκ ! Μην ανησυχείς Πέτρο μου, σου είπα ξανά είναι η ιδανική !". 

Ντυμένος με το λευκό μπουρνούζι και τις παντόφλες του ξενοδοχείου άνοιξε την πόρτα του δωματίου στο κορίτσι που χτυπούσε επίμονα. Είχαν συνεννοηθεί για την ώρα με την Σόφη. Είχε έρθει ακριβώς στην ώρα της ! 

_ Γειά σου. Με έστειλε η Σόφη είμαι η Τέσυ. Ο Πέτρος ε ;

 _ Ναι ... , απάντησε και έμοιαζε λίγο ξαφνιασμένος στη θέα της πολύ όμορφης ομολογουμένως κοπέλας. Απέναντι του είχε μία νέα γυναίκα μεταξύ 25 με 30 χρονών, ντυμένη σε στιλ ανδρόγυνο, φορώντας ένα κομψό μαύρο κοστούμι με λευκό πουκάμισο από μέσα. Το χαμόγελο της ήταν πολύ γλυκό και το βλέμμα της είχε μία αθωότητα, σχεδόν παιδική. Του έκανε εντύπωση ότι αυτή η γυναίκα είναι μία πόρνη πολυτελείας, στο μυαλό του είχε μία άλλη εικόνα, σαφώς πιο χυδαία, πιο πρόστυχη. 

_ Να περάσω ; ,τον ρώτησε η Τέσυ, που ακόμα βρισκόταν στο κατώφλι της πόρτας. 

_ Συγγνώμη ... Ξεχάστηκα. 

Πέρασε μέσα ! Αμέσως έβγαλε το μαύρο της σακάκι και το ακούμπησε σε μία από τις δύο πολυθρόνες που υπήρχαν μέσα στο δωμάτιο. Έπειτα πήγε και κάθισε στη μέση του διπλού κρεβατιού.

 _ Θες να γδυθώ ή θα με γδύσεις εσύ ; τον ρώτησε κοιτώντας τον προκλητικά βαθιά στα μάτια και χαμογελώντας του με αυτό το τόσο γλυκό χαμόγελο, που δεν ήταν καθόλου προσποιητό.

 _ Θα το κάνω εγώ ! απάντησε.

 Μέσα του χαιρόταν που αυτό το πλάσμα θα περνούσε μία ώρα μαζί του, ήταν όντως όπως ήθελε να είναι, η Σόφη τελικά ίσως και να τον γνώριζε καλά. Άρχισε σιγά σιγά να τη γδύνει, ξεκουμπώνοντας πρώτα όλα τα κουμπιά του πουκαμίσου. Φορούσε λευκό σουτιέν, έπειτα της αφαίρεσε το παντελόνι αποκάτω φάνηκε ένα ιδίου χρώματος μικρό εσώρουχο, μετά της έβγαλε τα κοντά μαύρα καλτσάκια ... 

_ Δεν μπορώ ... συγχώρεσε με τότε της είπε όταν αντίκρισε τα μικρά λευκά σαν το γάλα πέλματα της. 

_ Μα ... Τι συμβαίνει ;

 _ Δεν έχει να κάνει με εσένα. Είμαι άρρωστος. Άρρωστος στην ψυχή, μου θυμίζεις πολύ έντονα ένα κορίτσι που γνώρισα κάποια στιγμή στη ζωή μου. Ένα υπέροχο, μοναδικό πλάσμα, που δεν της άξιζα αλλά ήρθε μαζί μου, ήταν πολύ καλύτερη μου, το ήξερε και ήρθε μαζί μου. Το ακούς ; της φώναζε δυνατά. 

_ Ηρέμησε ... Θες να φύγω μήπως ;  είπε η κοπέλα. 

_ Άκου. Δεν είμαι τρελός. Άρρωστος μόνο είμαι .Μην φοβάσαι ! ,της είπε αυτή τη φορά με έναν τόνο πιο καθησυχαστικό και με μία φωνή που ίσα που ακουγόταν. 

Δεν τον φοβόταν όμως, για λίγο, παράξενα κάπως ένιωσε να τον λυπάται κιόλας. Αισθάνθηκε πως ήθελε να τον αγκαλιάσει, ίσως η ζεστασιά του κορμιού της να τον ανακούφιζε με κάποιο τρόπο. Τον αγκάλιασε. Αυτός άρχισε να κλαίει στον ώμο της σαν μικρό παιδί, δίχως να μιλάει καθόλου. Μέσα στο δωμάτιο έπεφτε μόνο το φως από το φεγγάρι, προσπαθώντας να περάσει μέσα από την τζαμαρία με την ανοιχτή διάπλατα κουρτίνα της μπαλκονόπορτας. 

Απόψε είχε πανσέληνο . 

Ακουγόταν η μουσική : Σονάτα του σεληνόφωτος..'

Όλοι άκουσαν τη μουσική, οι υπόλοιποι πελάτες του ξενοδοχείου είτε μέσα σε όνειρο ή όντας ξύπνιοι, ο ρεσεψιονιστ της νυχτερινής βάρδιας, ακόμα και το κορίτσι εκείνο που είχε κάποτε γνωρίσει και που την πόνεσε τόσο...