"Στην πΈνα": ΜΙΑ ΙΣΤΟΡΙΑ ΓΙΑ ΤΗ ΝΕΥΡΙΚΗ ΑΝΟΡΕΞΙΑ, ΓΡΑΦΕΙ Η ΑΝΝΑ ΛΑΙΤΣΑ

"Στην πΈνα"  ✒️✒️

"ΜΙΑ ΙΣΤΟΡΙΑ ΓΙΑ ΤΗ ΝΕΥΡΙΚΗ ΑΝΟΡΕΞΙΑ"

Γράφει η Άννα Λαΐτσα

ΜΙΑ ΙΣΤΟΡΙΑ ΓΙΑ ΤΗ ΝΕΥΡΙΚΗ ΑΝΟΡΕΞΙΑ..

Η Σοφία δεν μπορούσε να του δώσει το τελευταίο κομμάτι της πίτας.

-         Είσαι στα καλά σου; φώναξε. Μην τολμήσεις και τ’ αγγίξεις.

-         Έλα βρε Σοφάκι, ένα μικρό κομμάτι είναι και τίποτ’ άλλο. Είπε ο Αντρέας που θεώρησε ότι δε θα γίνει και τίποτα αν η Σοφία δεν φάει ένα τόσο δα κομματάκι που είχε μείνει.

Για τη Σοφία, όμως, ήταν σημαντικό. Χρόνια προσπαθούσε να πάρει κιλά και αυτήν τη φορά το είχε πάρει πολύ σοβαρά. Είχε διαιτολόγο που μετρούσε τις θερμίδες που έπαιρνε και συμπληρώματα που προσέθεταν θερμίδες και πρωτεΐνη. Η υγεία της είχε πάρει την κάτω βόλτα. Είχε φτάσει σαράντα έξι κιλά.

Ο Αντρέας άφησε το κομμάτι στο πιάτο και τίναξε τα χέρια του να φύγουν τα ψίχουλα. Την κοίταξε μ’ έναν μορφασμό που δήλωνε την έκπληξή του κι ίσως αυτό τον απάλλαξε από έναν δυνατό καβγά που θα ξεκινούσε με το «δεν ξέρεις γιατί το χρειάζομαι τόσο»; Και σίγουρα θα τελείωνε με αρκετές ώρες μουρμούρας για το πόσο σοβαρά υπολογίζει τις αποφάσεις της, πόσο της συμπαραστέκεται και πόσο επικίνδυνη για τη ζωή της έχει γίνει πια η υγεία της.

Δεν ήταν ποτέ  εύκολο να αντιμετωπίσει κανείς τη νευρική ανορεξία. Ξεκίνησε ωραία, αφού η Σοφία έβλεπε τα περίσια της κιλά να εξαφανίζονται και το σώμα της  σταδιακά να παίρνει το σχήμα μιας γοργόνας. Μετά, όμως, πήρε  την κάτω βόλτα. Αμέτρητοι εμετοί και μικρά, ελάχιστα γεύματα έγιναν μία συνήθεια που υπάκουσε  ο οργανισμός και την υιοθέτησε  με τρόπο τέτοιο, που μεταμορφωνόταν σιγά σιγά σε έναν σκελετό. 

Ο Αντρέας πήρε το τσαντάκι του και τον φάκελο της δουλειάς και έφυγε χωρίς να πει ούτε γεια. Η Σοφία κάθισε στον καναπέ απογοητευμένη, παίρνοντας μαζί και την κούπα με τον ζεστό καφέ που μόλις είχε φτιάξει. Δύο δάκρυα κύλησαν στα μάτια της. Η προσπάθεια που έκανε ήταν πολλή μεγάλη, όμως βρισκόταν σε ένα διαρκή πόλεμο με τα φαγητά και την κουζίνα, με τη ζυγαριά των δόσεων των φαγητών και τη ζυγαριά που ανέβαινε κάθε εβδομάδα με άγχος να δει τι αποτέλεσμα έφερε η διατροφή της.

Θα τα παρατήσω δεν μπορώ, σκέφτηκε. Θα τα παρατήσω τώρα, σήμερα, εχθές. Δεν αντέχω άλλο. Κι αυτός ο Αντρέας δεν καταλαβαίνει τίποτα. Ωραία βοήθεια προσφέρει. Ειδικά τον πρώτο καιρό που ήθελα να κάνω εμετό κάθε γεύμα και το κρατούσα με τόσο κόπο εκείνος βρισκόταν στον κόσμο του. Έχει περάσει τόσος καιρό, πότε θα παχύνω επιτέλους;

Εκείνη τη στιγμή χτύπησε το τηλέφωνο και  διέκοψε ακαριαία κάθε σκέψη απελπισίας που έκανε.

Η διατροφολόγος της Σοφίας ήταν, που της τηλεφώνησε για να κανονίσουν νέο ραντεβού. Μόλις την άκουσε τόσο απογοητευμένη έβαλε τις φωνές. «Τι πάει να πει απογοητεύτηκες; Τι εννοείς ο Αντρέας δεν; Με δουλεύεις; Όλο αυτό πρόκειται για σένα κορίτσι μου και αν δεν στηρίξεις εσύ τον εαυτό σου και ψάχνεις γύρω σου για δεκανίκι  δε γίνεται δουλειά. Εσύ πρέπει να το πιστέψεις, εσύ να το αποφασίσεις, εσύ να το πραγματοποιήσεις. Και τι μου λες δε θα έχεις πάρει ούτε ένα γραμμάριο αυτή τη φορά; Η διατροφή είναι δύσκολη, το ξέρω, αλλά σου έχει δείξει τ’ αποτελέσματά της. Για σύνελθε σε παρακαλώ. Άντε κορίτσι μου, μην με εκνευρίσεις άλλο. Δεν είσαι κανένα μωρό, πάψε να χαϊδεύεσαι. Σύνελθε. Άντε μπράβο. Και στις πέντε να είσαι εδώ γιατί έχω και τ’ αποτελέσματα των εξετάσεων και πρέπει να τα συζητήσουμε».

Ήξερε η Σοφία γιατί της μίλησε έτσι. Ήξερε πως πολλές φορές αυτός ήταν ο τρόπος που μπορούσε να τη συνεφερει, να ορθοποδήσει ξανά. Ήξερε επίσης πως η διατροφολόγος δεν ήταν καθόλου απότομη, τ΄αντίθετο μάλλον. Με τα τεχνάσματά της κατάφερε να την ξεμπλοκάρει και να ξεπεράσει κι αυτή τη δυσκολία. Γιατί αν είχε τον Αντρέα ή οποιονδήποτε άλλον δεκανίκι, θα επηρεαζόταν από εκείνον η πορεία της διατροφής και κατ’ επέκταση της υγείας της.

Έπλυνε το πρόσωπό της κι έβαλε λίγο κοκκινάδι στα μάγουλα και στα χείλη. Ετοιμάστηκε και ξεκίνησε να συναντήσει την ψυχολόγο. Περίεργο, αλλά το άγχος της είχε φύγει. Μόνο μια μικρή ανησυχία είχε γιατί τον τελευταίο καιρό δεν ένιωθε πολύ καλά. Ήξερε, όμως,  πως θα ζυγιστεί κι ήταν σίγουρη πως θ’ ανταμειφθεί για τους κόπους της. Ένα κιλάκι θα το ΄χω πάρει δεν μπορεί, σκεφτόταν ενώ οδηγούσε, καθώς ένιωσε πως το παντελόνι της άρχισε να τη στενεύει στην κοιλιά.

Μπήκε στο γραφείο της διατροφολόγου που μόλις την είδε αναφώνησε:

-         Μπράβο, βρε κορίτσι μου, έτσι θέλω να σε βλέπω! Φρέσκια και όμορφη! Κάθισε σε παρακαλώ.

-         Όχι, όχι. Θέλω να ζυγιστώ αμέσως, να μου φύγει το άγχος. Μπορώ;

 Η Σοφία πέταξε τα πράγματά της στην καρέκλα και έβγαλε τα παπούτσια της. Ύστερα πήρε μια βαθιά ανάσα κι ανέβηκε πάνω.

-         Πήρα δυόμισι κιλά! Ούρλιαξε.

-         Μπράβο κορίτσι μου, είδες; Της απάντησε η διατροφολόγος χαϊδεύοντάς την στην πλάτη καθησυχαστικά. Μα θα πάρεις κι άλλα, αναγκαστικά.

-         Ναι ναι!! Τελικά κάνω πολλή μεγάλη προσπάθεια και ανταμείφθηκα! Πόσο χαίρομαι, σ΄αγαπώ!!!

-         Μια χαρά τα πας Σοφάκι! Αλλά θα έχεις και βοήθεια πια!!

-         Τι; Μίλησες στον Αντρέα;;

-         Όχι, Σοφάκι μου, εσύ θα μιλήσεις.

-         Εγώ; Και τι θα του πω έλα να με βοηθήσεις; Σιγά μην τον παρακαλέσω!

-         Όχι, θα του πεις ότι θα έχεις από άλλον βοήθεια τώρα!

-         Τι λες καλέ, να χωρίσω δηλαδή;

-         Τ΄αντίθετο.

-         Δεν καταλαβαίνω.

-         Να του πεις Σοφάκι μου ότι θα σε βοηθήσει άλλος, γιατί είσαι έγκυος, χαρά μου. Κάθε καλό που θα κάνεις θα πολλαπλασιάζεται και θα έχεις πια το πιο γλυκό κίνητρο του κόσμου για να προσπαθείς….

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΓΙΑ ΤΗΝ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑ ΕΔΩ:

ΑΝΝΑ ΛΑΙΤΣΑ