"Στην πΈνα": ΑΤΕΝΙΖΩ ΤΗΝ ΑΥΓΗ, ΓΡΑΦΕΙ Η ΚΑΛΛΙΟΠΗ ΒΕΛΟΝΙΑ

Στην πΈνα"  ✒️✒️

"Ατενίζω την αυγή"

Γράφει η Καλλιόπη Βελόνια

Ατενίζω την αυγή..

Καθισμένη στο ψηλότερο σημείο του λόφου παρακολουθώ αποσβολωμένη το χάραμα.

Σαν εμφανίζονται οι πρώτες αχτίδες του ήλιου, ένα όμορφο χρυσό πέπλο αρχίζει να καλύπτει τα πάντα.

Η φύση ξυπνά κι' όλα αρχίζουν να λαμπιρίζουν.

Οι σταγόνες πάνω στα φύλλα, το νωπό χορτάρι, τα έντονα χρώματα των ανθισμένων λουλουδιών.

Με τα δυο μου χέρια ακουμπισμένα στο σαγόνι στερεώνω το πρόσωπο μου και συγκεντρώνομαι στην μαγεία της στιγμής.

Θεέ μου, τι απερίγραπτη ομορφιά!

Το μεγαλείο της φύσης, της γέννησης, της ζωής, της ανάπλασης.

Μόνο τόσο δυνατές εικόνες μπορούν ν' απαλύνουν την απουσία σου.

Γιατί το μόνο που συγκρίνεται με το λαμπύρισμα των σταγόνων πάνω στα φύλλα, είναι η λάμψη των ματιών σου όταν με κοιτούσες.

Το μόνο που δροσίζει το σώμα μου σαν αυτή την πρωινή αύρα, είναι η καυτή σου ανάσα όταν με φιλούσες.

Που είσαι;

Που να είσαι πια;

Γιατί δεν είσαι εδώ να μοιραστείς μαζί μου αυτές τις εικόνες;

Είσαι κοντά. Κι’ όμως τόσο μακριά...

Είσαι μέσα στα όνειρα μου. Κι όμως τόσο μακριά από την πραγματικότητα μου.

Κυνηγώ τις σκιές σου, μόνο και μόνο για να περπατήσω μέσα τους.

Σ’ ακολουθώ και περιμένω.

Πληγώνομαι, αλλά επιμένω να κυνηγώ σκιές και ουτοπίες.

Συνειδητοποιώ ότι έφυγα πάλι.

Η σκέψη σου με πήρε μακριά, για μια ακόμα φορά……μακριά από αυτόν εδώ τον παράδεισο.

Ανασηκώνω το πρόσωπο μου και επανέρχομαι στην πραγματικότητα.

Γέρνω και ακουμπώ τους αγκώνες μου στο απαλό χορτάρι.

Αφήνω το κεφάλι μου ελεύθερο να πέσει πίσω και κλείνω τα μάτια.

Ο ήλιος πλέον έχει ανέβει αρκετά ψηλά.

Νιώθω τις αχτίδες του να ζεσταίνουν κάθε κύτταρο του σώματος μου.

Τι υπέροχη αίσθηση!

Η απόλυτη αυτή αρμονία, είναι το έναυσμα για μια καινούργια αρχή …χωρίς εσένα….

Θέλω να σε ξεριζώσω από μέσα μου. Να σε διώξω μακριά.

Όμως και μόνο στην ιδέα, τρομοκρατούμαι και αμέσως αλλάζω γνώμη.

Σε θέλω έστω και έτσι.

Εραστή του ονείρου. Ενός κόσμου άλλου, εξωπραγματικού.

Να είμαστε μαζί, συγκάτοικοι στα αστέρια.

Και ας μη ζήσω τίποτα παραπάνω.

Το μόνο που μου μένει, είναι η ελπίδα.

Η ελπίδα, ότι αν σε αυτή την ζωή δεν μπορούμε να είμαστε μαζί,

σίγουρα θα είμαστε σε όλες τις επόμενες!

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΓΙΑ ΤΗΝ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑ ΕΔΩ:

ΚΑΛΛΙΟΠΗ ΒΕΛΟΝΙΑ