"Στην πΈνα" ✒️✒️
"ΧΡΟΝΟΣ"
Γράφει Νίκος Βιτωλιώτης
ΧΡΟΝΟΣ
Τι είναι ο χρόνος τελικά; Είναι ο τρόπος
με τον οποίον ο ανθρώπινος νους αντιλαμβάνεται την κίνηση, όπως είπε πριν από
επτά περίπου αιώνες ο Ουίλιαμ Όκκαμ; Είναι μήπως η ίδια η κίνηση, η περιστροφή
της γης, η ανατολή και η δύση του ήλιου, η εναλλαγή των εποχών; Είναι το
καθημερινό άγχος που προκαλεί το ξυπνητήρι; Είναι ο αγώνας δρόμου, για να
προλάβεις τις απογευματινές δραστηριότητες και τα διαβάσματα των παιδιών; Είναι
οι εντεκάμισι μήνες δουλειάς και οι δυο βδομάδες καλοκαιρινών διακοπών κάθε
χρόνο; Ή μήπως, είναι απλά οι επιλογές μας και οι αναμνήσεις μας; (Time, what is
time? που τραγούδησαν και οι Blind Guardian)…
Έρχεται κάποια στιγμή
στη ζωή μας, που ξυπνάμε ένα κυριακάτικο πρωί, κοιτάμε το ρολόι που δείχνει
περασμένες εννιά και μας πιάνει ένας πανικός: άργησα για τη δουλειά! Και μετά, αυτός ο πανικός περνάει μέσα σε
δύο δευτερόλεπτα και τον διαδέχεται μια φοβερή αίσθηση ανακούφισης: είναι Κυριακή σήμερα, δεν δουλεύω. Είναι
ο ίδιος πανικός, που σε πιάνει όταν βλέπεις όνειρο, ότι έχεις εξετάσεις στο
σχολείο και δεν έχεις διαβάσει τίποτα και είναι και η ίδια ανακούφιση που
διαδέχεται τον πανικό, όταν ξυπνάς και συνειδητοποιείς ότι έχεις τελειώσει το
σχολείο εδώ και χρόνια. Μόνο που τότε, σκέφτεσαι ότι είναι το παιδί σου που έχει
σήμερα διαγώνισμα και που ίσως δεν έχει πολυδιαβάσει. Και μετά σκέφτεσαι: πότε ήμουν κι εγώ παιδί; πώς πέρασαν έτσι τα
χρόνια και είμαι εγώ που έχω τώρα παιδάκια; κι όμως, δεν αισθάνομαι και πολύ
διαφορετικά από τότε. (Μα ο χρόνος, ο αληθινός, είν’ ο γιος μας ο μεγάλος κι ο
μικρός, που τραγούδησε και ο Διονύσης Σαββόπουλος)…
Εδώ
είναι που ίσως σε πιάσει μια μελαγχολία, καθώς συνειδητοποιείς ότι αυτά που
έπονται, τα χρόνια που ακολουθούν, είναι στατιστικά λιγότερα από αυτά που
προηγούνται. Και αρχίζεις να αναρωτιέσαι αν τελικά, η ζωή που έζησες είναι δική
σου επιλογή, αν όλα όσα έκανες τα διάλεξες ή αν απλώς παρασύρθηκες χωρίς να το
καταλάβεις και τελικά, βρέθηκες σε ένα σήμερα
πολύ διαφορετικό από εκείνο το αύριο
που είχες φανταστεί για τον εαυτό σου κάποια χρόνια πριν. (Ο χρόνος είναι ο χειρότερος γιατρός, σε καίει, σε σκορπά και σε παγώνει,
σύμφωνα με τις Τρύπες)…
(Να
σηκώσουν χέρι, όσοι διαβάζουν τα παραπάνω, είναι 40+ και έχουν αισθανθεί κάποια
στιγμή έτσι! Μια στιγμή να μετρήσω…. Όπα, βλέπω πολλούς, τι πολλούς δηλαδή,
σχεδόν όλους μας βλέπω με το χέρι σηκωμένο. Αλλά βλέπω και χαμόγελα, σα να
φεύγει λίγο η μελαγχολία, καθώς όλοι αντιλαμβανόμαστε ότι δεν είμαστε μόνοι
μας! Ωραίο αίσθημα το ανήκειν, δεν
συμφωνείτε;).
Λοιπόν,
να τα ξεκαθαρίσουμε τα πράγματα: ναι, ο χρόνος είναι αδυσώπητος και δεν γυρίζει
πίσω. Και ναι, όλοι έχουμε ταξιδέψει πίσω στον χρόνο μόνο στα όνειρά μας,
βλέποντας αγαπημένα πρόσωπα που δεν είναι πια μαζί μας, ή τον εαυτό μας στην
παιδική ηλικία της ξεγνοιασιάς και της ανεμελιάς. Όμως, ακριβώς γι’ αυτό πρέπει
να είμαστε ευγνώμονες, επειδή έχουμε αυτές τις αναμνήσεις, στις οποίες
μπορούμε να ανατρέχουμε, ακόμα και να προσφεύγουμε, όταν τα πράγματα ζορίζουν.
Και γι’ αυτό ακριβώς, πρέπει να φροντίζουμε να φτιάχνουμε καλές αναμνήσεις για
τις γενιές που έπονται. Γιατί αυτή είναι η νίκη μας τελικά στη ζωή, οι
αναμνήσεις που δημιουργούμε για τον εαυτό μας και για τους άλλους, η δυνατότητα
να ταξιδεύουμε πίσω σε αυτές, όταν διηγούμαστε μια παλιά, αστεία ιστορία, όταν
θυμόμαστε έναν συμμαθητή μας ή τη δασκάλα μας ή τον παππού μας. (Στην καρέκλα την παλιά, με τα κάτασπρα
μαλλιά, ο γέρο-παππούς κοιμάται, μη μιλάτε, μη μιλάτε, που λέει και το
παιδικό τραγουδάκι).
Και
μέχρι ένα σημείο, τις αναμνήσεις μας τις φτιάχνουμε εμείς, με τις επιλογές που
κάνουμε σήμερα. Γιατί αυτό είμαστε τελικά: οι επιλογές μας, τα παιδιά μας, ό,τι
έχουμε δημιουργήσει εντός κι εκτός δουλειάς. Αν εξαιρέσουμε δηλαδή κάποια
έκτακτα περιστατικά (ατυχήματα, ασθένειες, πόλεμοι), όπου εκεί χάνουμε τον
έλεγχο, το υπόλοιπο είναι στο χέρι μας. Ας το καταλάβουμε και ας πάρουμε τον
έλεγχο τώρα αμέσως, ας πάρουμε αποφάσεις που ίσως μας φαίνονται αδιανόητες και
ας προχωρήσουμε μπροστά. Κοιτάμε πίσω και παίρνουμε δύναμη: τα καταφέραμε ως εδώ, είναι σημαντικό.
Όμως δεν σταματάμε, ούτε επαναπαυόμαστε στις (όποιες) δάφνες του παρελθόντος,
ούτε μας τραβάει προς τα κάτω, σαν βαρίδι, το (όποιο) κακό παρελθόν.
Ζούμε,
αυτό κάνουμε. Και νικάμε τον χρόνο.
Πειραιάς, 30-4-2018
Αφιερωμένο στην τάξη
του ’88, που φέτος κλείνει τριάντα χρόνια από την αποφοίτηση (παιδιά, περιμένω
να σας δω σύντομα).
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΓΙΑ ΤΟΝ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑ ΕΔΩ:
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου