"Στην πΈνα": ΦΙΛΙΑ ΚΑΙ ΧΡΟΝΟΣ, ΓΡΑΦΕΙ Η ΑΡΤΕΜΙΣ ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΥ

"Στην πΈνα"  ✒️✒️

ΦΙΛΙΑ ΚΑΙ ΧΡΟΝΟΣ 

Γράφει η Άρτεμις Παπανδρέου

ΦΙΛΙΑ    ΚΑΙ   ΧΡΟΝΟΣ

 Παιδί την πρώτη μέρα στο Δημοτικό σχολείο! Πρωτάκι!  Ίσκιοι του άγνωστου συνοφρυώνουν το παιδικό προσωπάκι. Είναι μόλις έξι χρόνων, ίσως και κάτι λιγότερο, αλλά ο νομοθέτης έχει ορίσει, χωρίς εκείνο για κείνο, να ξεκινήσει την μαθητική του ζωή. Μεγάλο το κτίριο του σχολείου, άγνωστα τα πρόσωπα των μεγάλων που τους ονομάζουν δασκάλους, πολλά προσωπάκια όμως σαν και το δικό του δίπλα του, πλάι του, μπροστά του, πίσω του. Μια αυλή γεμάτη παιδιά. Έκπληκτο κοιτάζει τα μεγαλύτερα από κείνα που παίζουν και γελούν και αστειεύονται και πειράζονται. Καθόλου δεν μοιάζουν να στενοχωριούνται. Καθόλου δεν φαίνονται να τους ενοχλεί αυτή η πρώτη μέρα στο σχολειό. Μάλλον μοιάζουν να το απολαμβάνουν. Ένα κουδούνι ακούγεται, τα παιδιά συγκεντρώνονται και λίγο αργότερα περνούν μέσα στις αίθουσες. Μουδιασμένο κάθεται σ’ ένα θρανίο μαζί με ένα άλλο παιδί. Τα πρώτα λεπτά αμήχανα. Ο πάγος θα σπάσει σύντομα. Θα σχολιάσουν τη δασκάλα, την αίθουσα, θα βρουν κοινά ενδιαφέροντα, θα παίξουν μαζί στο πρώτο διάλειμμα….

Θα κυλήσουν πολλά διαλείμματα, θα αλλάξουν αίθουσες, δασκάλους, θα μάθουν να γράφουν, να διαβάζουν, να αποστηθίζουν. Θα γίνουν φίλοι. Είτε δυο τους, είτε μια ολάκερη ομάδα. Άλλοτε φασαριόζικη και ατίθαση, άλλοτε ήσυχη και καλόγνωμη. Κορίτσια ή αγόρια ή και ανάμικτα. Παιδιά! Παιδιά που θα μεγαλώσουν, θα ψηλώσουν, θα αναζητούν και θα ψάχνουν ερωτηματικά για τη ζωή, τους θεσμούς, τα κατεστημένα πράγματα των μεγάλων. Θα πορευτούν στον χρόνο αντάμα, φίλοι που θα μοιράζονται ιδέες και απόψεις, μαθήματα, προβλήματα, μεταφράσεις, επεξηγήσεις…

Φίλοι των μαθητικών χρόνων! Ίσως η μακροβιότερη φιλία!

Φίλοι των παιδικών χρόνων! Φίλοι που έπαιζαν στην ίδια γειτονιά, στα ίδια στενά δρομάκια, στις ίδιες χωμάτινες αλάνες…

Κι έρχεται μια ώρα δύσκολη, που τα παιδιά αφήνουν τις φωλιές των γονιών και αναζητούν το δικό τους κλαράκι σε άλλο δεντρί. Άλλοι το ονομάζουν Πανεπιστήμιο, άλλοι Τεχνικές σχολές, άλλοι πάλι βιοπορισμό. Το αποτέλεσμα είναι ένα και δεν χωρά διαφορετική μετάφραση. Τα παιδιά φεύγουν. Αλλάζουν πόλη, αλλάζουν χωριό και συνοικία, αλλάζουν παρέες και φίλους. Κάποιοι – τυχεροί – συνεχίζουν να έχουν τους ίδιους εκείνους φίλους των παιδικών τους χρόνων στην καινούργια τους ζωή. Κάποιοι άλλοι πάλι δημιουργούν νέους.

 Οι αλυσίδες χαλαρώνουν. Κάποιες … σπάζουν. Αλλάζουν τα δεδομένα. Αλλάζουν ίσως και οι προτεραιότητες. Οι σπουδές, ο νέος τρόπος ζωής, ελκύει περισσότερο τα άτομα, αφού προστίθενται νέα, εξ’ ίσου ενδιαφέροντα, αρκετά από αυτά αντίθετου φύλλου. Γεννιούνται καινούργια συναισθήματα, για άλλους πρωτόγνωρα… Μια φλόγα αρχίζει να καίει την καρδιά, τη ραγίζει, τη ματώνει. Έρωτας είναι αυτός που τρυπώνει σαν κλέφτης και κλέβει τις καρδιές. Ο έρωτας όμως, κάποιες φορές θολώνει το τοπίο του νου, δημιουργεί μια ομίχλη που με αυτή καλύπτει το παρελθόν. Στον καινούργιο τρόπο ζωής οι όψεις των φίλων μοιάζουν να  ξεμακραίνουν, ξεθωριάζουν….

Χρόνια αργότερα, με κοιλίτσα και αραιά μαλλιά, με κάμποσα κιλά παραπάνω και τις πρώτες τους ρυτίδες να μαρτυρούν αυτό που η ψυχή τους αρνείται, κάθονται αναπαυτικά στον καναπέ και ξεφυλλίζοντας το παλιό άλμπουμ ξεδιπλώνουν τις θύμισες της νιότης τους:

 «Να η Μαρία, να και η Ντόρα… να ο Παντελής και ο Νίκος… τι να κάνουν άραγε; Χαθήκαμε. Μας κατάπιε η καθημερινότητα, τα προβλήματα, οι φροντίδες, τα παιδιά, η καριέρα. Αλλάξαμε πόλη, αλλάξαμε συνήθειες. Πώς να βρίσκονται άραγε; Θα ζουν εκεί; Θα έχουν φτιάξει τη ζωή τους;…»

Μα τα ερωτήματα μοιάζουν αναπάντητα αφού η απόσταση που δημιούργησε ο χρόνος είναι τόσο μεγάλη, ώστε οι γέφυρες γκρεμίστηκαν στο ποτάμι της λησμονιάς, και ο νους αδυνατεί να συγκροτήσει  ξανά εικόνες από μια ξεχασμένη εποχή, μακρινή. Ομίχλη τόσων χρόνων σκέπασε τις μνήμες, άλωσε τα χαρακτηριστικά.

Άλλωστε, και αυτοί οι ίδιοι, διαφορετικοί είναι από τότε. Αγνώριστοι σχεδόν, μιας και γύρω από τον πάλαι ποτέ οστέινο σκελετό τους σωρεύτηκαν πολλά κιλά λίπους, που παλεύουν τώρα με το γυμναστήριο να τα …ξορκίσουν, αφού τα προβλήματα υγείας …χάρισαν ακαμψία στην μέση και πόνους στα πόδια…

Κλείνουν το άλμπουμ με τις παλιές φωτογραφίες και ανοίγουν το τάμπλετ ή το κινητό. Με την άκρη του δακτύλου περιδιαβαίνουν στις σελίδες του facebook αναζητώντας …νέους «φίλους». Και να! Μια φωτογραφία θυμίζει κάτι, κάποιον από τα παλιά, μα είναι λίγο διαφορετική. Όψιμη. Σαν φρούτο που έχει ωριμάσει στο χρόνο. Ανοίγουν το χρονολόγιο του χρήστη να διαβάσουν στοιχεία, να σιγουρευτούν. Ενθουσιασμένοι πατούν με το δάκτυλο το αίτημα. Ώρα αργότερα αυτό γίνεται δεκτό. Ανταλλάσουν κείμενα με λόγια ενθουσιασμού και υποσχέσεων πως δεν θα χαθούν ξανά, παρά θα κρατήσουν επαφή, θα …μιλούν.

Μα ο χρόνος δεν παίζει τίμια μαζί τους. Άφησαν κι έτρεξε πολύ νερό στο αυλάκι της ζωής τους και παρέσυρε συναισθήματα. Άδειασαν οι ψυχές, οι καρδιές… Δύσκολο τώρα να γεμίσουν ξανά.

Ύστερα από τον ενθουσιασμό των πρώτων ημερών  η χαρά χάνει το χρώμα της, ξεθωριάζει και μέρα με την ημέρα εξανεμίζεται.

Η ρουτίνα της καθημερινότητας επιστρέφει και τους τυλίγει από άκρη σ’ άκρη των κυττάρων τους. Μουδιάζουν πάλι στην συνήθεια. Είναι πολλά τα χρόνια… Πιο βολικό ίσως να παραμείνουν κλειστά τα σύνορα της ζωής τους. Πιο βολικό ίσως να παραμείνουν με τους ίδιους γνωστούς από τη δουλειά, το γραφείο, το σχολείο των παιδιών…

 Εκείνοι, οι φίλοι του παρελθόντος, οι φίλοι των παιδικών χρόνων μοιάζουν σαν μια αναλαμπή χαράς, σαν μια σπίθα ευχαρίστησης …που όμως δεν κρατά παρά μόνο λίγο διάστημα…

Άρτεμις Παπανδρέου

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΓΙΑ ΤΗΝ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑ ΕΔΩ:

ΑΡΤΕΜΙΣ ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΥ