"ΑΝ Η ΠΟΙΗΣΗ ΚΑΙ ΟΛΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΟΙΗΣΗ", ΓΡΑΦΕΙ Η ΡΑΦΑΕΛΛΑ ΑΝΝΑ ΜΠΟΥΧΛΑ

Στην πΈνα"  ✒️✒️

"Αν η ποίηση και όλα για την ποίηση."

της Ραφαέλλα Άννα Μπούχλα

"Αν η ποίηση και όλα για την ποίηση."

Αν λοιπόν η συγκεκριμένη, εκλεπτυσμένη, βάναυση πολλές φορές κατάθεση ψυχικών αποθεμάτων δεν υπήρχε και δεν είχε ανακαλυφτεί σαν ιδέα ποτέ σε αυτόν τον κόσμο, μπορείς να σκεφτείς πως ο άνθρωπος θα καλλιεργούσε  και θα έφρεθε τον νου του;

Υπάρχουν βέβαια αμέτρητοι κλάδοι εξωτερίκευσης κρυμμένων και αναμφίβολα δυνατών συναισθημάτων, που θα μπορούσε ο καθένας με λίγη μαεστρία  μέσω αυτών να φέρει στο φως,  αλλά πρέπει να συλλογιστείς πως η ιέρεια, η κινητήρια δύναμη όλων, το νέκταρ των θεϊκών μας συναισθημάτων ηγείται από αυτήν.

Γνωρίζω ανθρώπους που ζουν για να γράφουν και άλλους που ονειρεύονται πως οι γραμμές ενός ποιήματος,  είναι το ησυχαστήριο ή διαφορετικά το κατηγορητήριο των κρυφών τους επιθυμιών.

Αν η ποίηση δεν υπήρχε ποτέ, αν κανείς δεν  έγραφε, αν ο καθένας μουτζούρωνε  απλά λευκές σελίδες, πως ο ρομαντισμός, η αγάπη, το μίσος, ο πόνος και η εξιλέωση θα είχε νόημα;

Οι άνθρωποι διαβάζουν για να ξυπνήσουν μέσα τους, κομμάτια που κοιμήθηκαν από καταστάσεις, άλλοι για να θυμηθούν, περισσότεροι  για να διδαχτούν, αρκετοί για να συγχωρέσουν και λίγοι για να  ονειρευτούν και να αποκομίσουν ότι δεν έχουν προλάβει να ζήσουν.

Αν η ποίηση δεν υπήρχε, αυτοί θα ήταν  για κατά ένα περίεργο λόγο, κενοί.

Κανένας ποιητής δεν θα υμνούσε την αγνότητα της ανθρώπινης ψυχής, την σοβαρότητα της απλότητας της ζωής, την  γλυκιά καθημερινότητα, τις στιγμές που σου κόβουν την ανάσα, τον έρωτα μέσα από την δική τους οπτική γωνία και το πάθος για ότι μικρό θεωρείτε και βαφτίζεται άξιο να ειπωθεί.

Μικροί στον κόσμο της γνώσης και άνευ φαντασίας, θα ήμασταν και κάπου μισοί για αυτό.

Αν η ποίηση δεν ξεκινούσε ποτέ, τότε όλα θα είχαν τελειώσει εξ αρχής.

ΕΞΙΛΕΩΣΗ

Ο ουρανός σκοτείνιασε, έλιωσε στο κοίταγμα σου, ζητώντας από εσένα την κατάθεση της ώρας του απολογισμού...

Λύτρωσε την ψυχή σου από τον πόνο και εξιλεώσου για κάθε πληγή που άφησες από φόβο βουβά μέσα σου να αιμορραγεί, μόνο έτσι θα γιατρευτεί..

Κρυστάλλινα και λαβωμένα της χαραυγής τα χρώματα στα μάτια σου και όμως δολοφόνησες στο κουρελιασμένο πρόσωπο σου το χαμόγελο ...

Σε πιστεύω και εντάσσομαι δίπλα σου σαν σιωπή, πριν το ακροατήριο σημάνει την ετυμηγορία σου...

Εξιλεώσου, φωνάζω, μα εσύ δεν με ακούς...

Γκρίζο το τοπίο, θύμηση  ξεχασμένου φθινοπώρου, μα το χειρότερο σκοτάδι σου το είδα στο φως....

Διψάς να ξαναγεννηθείς καρδιά μου, μα οι φλέβες σου  ωρύονται σαν μίμηση μιας δυνατής σπιθαμής έρωτα...

Μελάνι λευκό και χρωματισμένη σελίδα, τα ανάποδα άρχισαν να σκιαγραφούν σαν αστέρια το κλουβί της φυλακής μου....

Εξιλεώσου μέσα μου από το έξω που  σε στιγμάτισε και σαν αγαπημένος μου απόψε θα φανείς σαν ιχνηλάτης προσευχής και εκ πληρωτής ευχών..

Χάθηκα για λίγο μα εκεί σε γνώρισα και σε αγάπησα πριν σε συναντήσω...

Αν χαθώ και πάλι θα είναι βαθιά μέσα σου, όπως το φεγγάρι μες τα σύννεφα..

Σκέπασε με όπως ο ουρανός αγκαλιάζει την γη και κλείσε με ανάμεσα στην ψυχή σου...

Απέραντη πλάνη σβησμένη στο χθες, μα το σήμερα φεύγει και το αύριο αργεί..

Διαβαίνουν οι λέξεις σαν αγκαθωτές πτυχές μπηγμένες στα δάχτυλα μου, μα αυτό τον πόνο τον εξιλέωσα με αγάπη....

Το μεγαλείο της εξιλέωσης μάτια μου έχει χτιστεί με αγάπη

Ραφαέλλα Άννα Μπούχλα

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΓΙΑ ΤΗΝ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑ ΕΔΩ:

ΡΑΦΑΕΛΛΑ ΑΝΝΑ ΜΠΟΥΧΛΑ