"Στην πΈνα": ΑΘΕΙΣΜΟΣ, ΓΡΑΦΕΙ Ο ΜΑΡΙΟΣ ΚΑΡΑΚΑΤΣΑΝΗΣ

Στην πΈνα"  ✒️✒️

"ΑΘΕΙΣΜΟΣ"

Γράφει ο Μάριος Καρακατσάνης

¨ΑΘΕΙΣΜΟΣ"

Η άρνηση της υπάρξεως του Θεού είναι μια κοσμοθεωρητική τοποθέτηση πολύ γνωστή. Πολλοί άνθρωποι έχουν, όπως νομίζουν, μια κατασταλαγμένη αντίληψη περί του κόσμου και της ανθρώπινης υπάρξεως που κεντρικό χαρακτηριστικό της έχει την απόρριψη της ιδέας, ότι υπάρχει ένα ον η μία λογική δύναμη η οποία είναι ασυγκρίτως ανώτερη από οποιοδήποτε άνθρωπο.

Ο αθεϊσμός, έχει μια πολύ παλιά ιστορία, τόσο παλιά όσο σχεδόν και η ιστορία του κόσμου μας. Και είναι γεγονός και μάλιστα αδιαμφισβήτητο, ότι η πνευματική ατμόσφαιρα κάθε εποχής, παίζει καθοριστικό ρόλο στη κάμψη ή την ύψωση του δείκτη του βαθμού της αθεΐας. Όπως επίσης και τα θρησκευτικά, κοινωνικά, φιλοσοφικά και άλλα ιδεολογικά συστήματα και κινήματα κάθε εποχής, όπου επηρεάζουν αναλόγως τους ανθρώπους και αυξάνουν η μειώνουν τον αριθμό των άθεων.

Έχω μιλήσει και συμμετάσχει σε πάρα πολλές συζητήσεις ειδικά τώρα το Πάσχα, με πάρα πολλούς άθεους. Το 99,9999% στηρίζουν την απόφαση τους αυτή σε δύο ισχυρά για εκείνους επιχειρήματα.
Το πρώτο, έχει να κάνει αναφερόμενοι στην έλλειψη του Θεού από όλα τα δεινά του κόσμου και κλίνουν με την κλασική ερώτηση «Αν υπάρχει Θεός γιατί τα επιτρέπει;» Ενώ το δεύτερο επιχείρημα, το οποίο το χαρακτηρίζω λίαν επιεικώς ως πολύ ρηχό και ανεγκέφαλο, αφορά την εκκλησία και τους παπάδες γενικότερα. Όπου όλο αυτό το συνοψίζουν στην εξής ερώτηση: «Με τόση βρωμιά και υποκρισία που κυριαρχεί στην εκκλησία, εμείς γιατί να θέλουμε έναν τέτοιο Θεό;».

Πριν όμως απαντήσω με την δική μου καθαρά ιδεολογία σε αυτά τα επιχειρήματα, ας δούμε πρώτα πως ξεκίνησε η ιδέα του Θεού.

Είναι γνωστό πως ο αθεϊσμός γεννήθηκε στη Δύση. Η δυτική θεολογική σκέψη προσπάθησε να γνωρίσει τον Θεό μέσα από την νόηση. Αυτό, οδήγησε στην εμφάνιση του φιλοσοφικού ρεύματος της αθεΐας τον 19ο αιώνα, καθώς οι φιλόσοφοι δεν κατάφερναν να αποκτήσουν γνώση του Θεού, μέσα από τη λογική, άρα και Τον απέρριπταν. Αυτό είχε ως απόρροια την ειδωλοποίηση του Θεού και την μετατροπή του σε ιδέα. Είναι αυτό που λέει ο Feuerbach, ότι δηλαδή στη Δύση ο άνθρωπος δημιούργησε τον Θεό κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωση δική του. Ο Nietzsche, αυτό πολέμησε με πάθος, την μετατροπή του Θεού σε ιδέα.
Επίσης ο Μάξιμος Ομολογητής είχε πει το εξής: «Έχουμε το «είναι» μας δεδανεισμένο», δηλαδή το υπαρξιακό μας «είναι» αναφέρεται στον Θεό, κάτι που φυσικά για τους Πατέρες δεν σημαίνει κατάργηση της ανθρώπινης ελευθερίας. Κι έρχεται ένας πρώην μαθητής του Sartre, ο René Eni, που βαφτίζεται ορθόδοξος στο Άγιο Όρος, και μας λέει: «Η εμπειρία μου από την ορθοδοξία βρίσκεται πολύ πέρα από τα λόγια, εκεί όπου υπάρχει ένα πρόσωπο: το πρόσωπο του ανθρώπου. Το πρόσωπο του Θεού. Η εικόνα. Όλη η ελευθερία εκεί βρίσκεται».

“Όλη η ελευθερία εκεί βρίσκεται”

Όλες οι απαντήσεις βρίσκονται σε αυτή ακριβώς την πρόταση! Και πιο συγκεκριμένα στην λέξη «Ελευθερία». Που εγώ την εκλαμβάνω και ως ελεύθερη βούληση.

Για να απαντήσουμε λοιπόν και στο πρώτο επιχείρημα των άθεων, θα πρέπει να κατανοήσουν για αρχή ότι όλα τα δεινά του κόσμου μας δεν οφείλονται στον Θεό, αλλά από τους ίδιους τους ανθρώπους. Οι οποίοι έχουν την ελεύθερη βούληση είτε να τα πράξουν, είτε όχι. Είτε να τα σταματήσουν, είτε όχι.

Ο Θεός δεν είναι ο μπαμπούλας που θα σε απειλήσει λέγοντας σου ότι αν πράξεις ενάντια των λόγων του θα τιμωρηθείς βάναυσα. Αν και αυτό μας διδάσκουν οι εκπρόσωποι Του! Για αυτό και υπάρχει αυτή η σύγχυση.  Γιατί μας οδηγεί στο καθόλου παράλογο ερώτημα ότι αφού μας τιμωρεί για τις όποιες αμαρτίες μας, τότε γιατί δεν τιμωρεί και όλους αυτούς που σπέρνουν την καταστροφή; Γιατί δεν την σταματά;

Αυτό όμως δε σημαίνει ότι δεν υπάρχει και απάντηση. Γιατί πολύ απλά σέβεται το θείο δώρο που εκείνος μας έδωσε. Την ελεύθερη βούληση. Θα πρέπει εμείς να μάθουμε μέσα από τα λάθη μας και να ανυψώσουμε την ψυχή μας πέρα από την μάστιγα του εγωισμού, της απληστίας, του φθόνου και της  καταστροφής. Αν Εκείνος ήταν πάνω από το προσκεφάλι μας, σταματώντας μας με ένα μεγάλο ΜΗ κάθε φορά που θα κάναμε κάτι που δε θα έπρεπε, τότε τι θα αποκομίζαμε από αυτό; Ποια η διδαχή της ψυχής μας; Ό,τι κάνουμε ότι μας έρθει στο κεφάλι και αν υπερβούμε τα όρια Εκείνος θα μας σταματήσει. Και το κυριότερο όλων! Πράττουμε αλόγιστα και εις βάρος των ανθρώπων και Εκείνος είτε θα το διορθώσει, είτε θα το σταματήσει. Οπότε ούτε γάτα, ούτε ζημιά. Και όλη αυτή η νοοτροπία πηγάζει από την φτωχή ανθρώπινη αντίληψη μας, ότι ο Θεός είναι η μαμά και ο μπαμπάς μας, που μας προσέχουν μια ζωή, που μας τα παρέχουν όλα έτοιμα και εμείς απολαμβάνουμε τη ζωή.

 Η αρχέγονη ανάγκη του ανθρώπου να έχει πάντα κάποιον να τον καθοδήγει. Αυτό είναι το λάθος μας. Ότι συγκρίνουμε τον Θεό με την ανθρώπινη ύπαρξη και ιδεολογία. Με αποτέλεσμα να απομακρυνόμαστε όλο και πιο πολύ από τον πραγματικό σκοπό της ύπαρξης μας επάνω στη γη. Και αυτός δεν είναι άλλος από το να «ζυμωθεί» και να αναπτυχθεί η ψυχή μας μέσα από τις εμπειρίες που προκύπτουν μέσα από τις δικές μας πράξεις και μόνο.

Δεν πρέπει να λησμονούμε, ό,τι τα μόνα μαθήματα που έχουν καθορίσει την προσωπικότητα μας, είναι αυτά που μας  έδωσε η ίδια η ζωή. Αυτά που προέκυψαν ως συνέπειες των πράξεων μας. Ούτε τα μαθήματα του σχολείου, ούτε των γονιών μας. Για αυτό και θα σας θυμίσω μια γνώριμη φράση που όλοι μας έχουμε πει ή θα πούμε αργά ή γρήγορα, και που κανείς μας δεν της έδωσε την πρέπουσα σημασία.

«Ααααχ καλά μου τα λέγε η μάνα μου, αλλά που μυαλό…»

Πόσοι από εμάς δεν  έχουμε πει αυτή την φράση; Πααααααααρα πολλοί! Πόσοι όμως έχουμε πει «Δεν έκανα αυτό το λάθος γιατί θυμάμαι ότι η μάνα μου με είχε προειδοποιήσει». Ελάχιστοι για να μην πω κανείς. Και όμως οι γονείς μας, οι  δάσκαλοι μας, οι γιαγιάδες μας και οι παππούδες μας, μας είχαν συμβουλέψει. Μας είχαν δώσει τις σωστές βάσεις ώστε ως ενήλικοι να μην πέσουμε σε παγίδες και σφάλματα που όλοι οι ενήλικες αργά ή γρήγορα σε  κάποια φάση της ζωής τους υποπίπτουν. 

Ποιος τα θυμάται; Κανείς. Όταν όμως υποπέσουμε σε αυτά τα σφάλματα και αρχίσουν οι συνέπειες, ποιος τα θυμάται; Όλοι!  Άσχετα αν τα επαναλαμβάνουμε ή όχι, τα θυμόμαστε. Ο Θεός γιατί να πράξει διαφορετικά; Γιατί θα μου πείτε άλλο βεληνεκές έχει το σφάλμα ενός συνηθισμένου ανθρώπου που συνήθως απλά πληγώνει ψυχικά έναν άλλο άνθρωπο και άλλο η φτώχια στην Αφρική  και τα χιλιάδες παιδιά που πεθαίνουν κάθε μέρα. Και εγώ θα σας απαντήσω όμως, ότι και το μάθημα  που  πρέπει να λάβουμε είναι εξίσου μακράν μεγαλύτερο! Γιατί όταν πληγώνεις έναν συνάνθρωπο σου μαθαίνεις να μη λες ψέματα, να μην είσαι εγωιστής και τέτοιου είδους μικρά αλλά σημαντικά μαθήματα. Όταν όμως μιλάμε για μαζική καταστροφή, τότε η ψυχή του ανθρώπου συσπειρώνετε, αφυπνίζεται ολόκληρη η ανθρωπότητα. Γεννιούνται μη κερδοσκοπικές οργανώσεις που μάχονται κόντρα στο σύστημα για  ένα καλύτερο αύριο. Για ίσα δικαιώματα. Και ναι κάποιοι θα πρέπει να θυσιαστούν για αυτό. Η ψυχή τους ήταν εξαρχής προορισμένη να υπηρετήσει έναν σκοπό. Όπως και ο ίδιος ο ιός Του θυσιάστηκε για εμάς. Εκείνος σε τι έφταιγε; 

Με λίγα λόγια λοιπόν για να κλείσω ως απάντηση το πρώτο επιχείρημα των άθεων συνοψίζω ως εξής για να το εμπεδώσουμε καλά.
Ο Θεός φταίει για το γεγονός ότι από διαχειριστές του κόσμου και του φυσικού περιβάλλοντος, μεταβληθήκαμε σε στυγνούς εκμεταλλευτές και εγκληματικούς καταχραστές των φυσικών πόρων; Ο Θεός φταίει για το γεγονός ότι στρέψαμε την ίδια τη φύση εναντίον μας, καθώς καθημερινά ασελγούμε επάνω της αγνοώντας τις κατά καιρούς προειδοποιήσεις της σχετικά με τα δεινά που εγκυμονούν οι αλόγιστες πράξεις μας; Ο Θεός φταίει για τη συστηματική ανατροπή των φυσικών νόμων, για την άπληστη αδιαφορία μας για το αν θα έχουν καθαρό αέρα ν’ αναπνεύσουν τα παιδιά μας τα επόμενα χρόνια κι όλα αυτά για να μη θιγούν στο ελάχιστο τα τεράστια οικονομικά συμφέροντα των μεγάλων δυνάμεων, των πολυεθνικών εταιριών, τα συμφέροντα των ισχυρών επί των αδυνάτων; Ο Θεός, λοιπόν, φταίει γι’ αυτή την αμέλεια ή ανθρώπινη απληστία;
Αυτό που μπορώ να σας πω με βεβαιότητα για τον τρόπο που ο Θεός αφήνει τα πράγματα να εξελιχθούν, είναι ότι σέβεται απολύτως το ανθρώπινο αυτεξούσιο και την ελευθερία του ανθρώπου να καθορίζει τα της ζωής, του παρόντος και του μέλλοντός του, ακόμα κι αν οδηγεί τον εαυτό του στην απώλεια και στην καταστροφή. Η ελευθερία είναι το μέγιστο και κορυφαίο αγαθό, το οποίο πρώτος ο Θεός τιμά, αρνούμενος να επέμβει έστω και για να σώσει ανθρώπινες ζωές. Γιατί; Γιατί πολύ απλά, ο άνθρωπος, στα εκατομμύρια χρόνια της ιστορίας του, φαίνεται ότι δεν έχει μάθει από τα λάθη του, φαίνεται ότι αρέσκεται στο να ασελγεί επί της φύσεως και του εαυτού του, οπότε οποιαδήποτε Θεία επέμβαση προς την κατεύθυνση της αποτροπής του κακού θα συνιστούσε αμνήστευση της ανθρώπινης ασυδοσίας και άδεια για την επανάληψή της.

Όσο αφορά το δεύτερο επιχείρημα εδώ δε θα σας κουράσω καθόλου. Είναι πραγματικά τόσο ξεκάθαρο που απορώ και μόνο που το αναφέρουν. Θα απαντήσω με ένα παράδειγμα που μου αρέσει πολύ να το δίνω, διότι είναι τόσο απλό όσο πρέπει για να το αντιληφτούν άπαντες.
Αν εγώ φορέσω μια μπλούζα που επάνω της αναγράφει ένα όνομα και αρχίζω να κάνω κυριολεκτικά ότι μου κατέβει και όπως με συμφέρει εμένα και οι πράξεις μου αυτές έχουν ανυπολόγιστες αρνητικές συνέπειες τόσο σε υλικό επίπεδο, όσο και σε πνευματικό. Ποιος είναι ο πραγματικά υπεύθυνος, το όνομα που αναγράφει η μπλούζα και το έβαλα εγώ γιατί πουλάει ή εγώ που πράττω εξ ονόματος του και χωρίς την άδεια του; Γιατί δε θυμάμαι ποτέ να είπε ο Ιησούς ότι επιτρέπει σε γραμματείς και φαρισαίους να μιλούν για Εκείνον και ότι λένε αυτοί είναι ο λόγος Του.

Τρανταχτή απόδειξη ό,τι έδιωξε  με τις κλοτσιές τους εμπόρους που εκμεταλλεύονταν οικονομικά τους ναούς και μερικούς αιώνες μετά οι σύγχρονοι έμποροι έβαλαν το εμπόριο μέσα σε αυτούς και μάλιστα εξ ονόματος Του!!!
Λεφτά για να παντρευτείς, λεφτά για να βαφτιστείς, λεφτά και για να πεθάνεις! Και έξτρα τα τάματα τάχα μου για να μας ακούσει, έξτρα ο πολυέλεος για να ανάψει, έξτρα ο τάδε ψάλτης για να ψάλει.

Ο Ιησούς όμως ήταν ξεκάθαρος για το τι γνώμη είχε για όλους αυτούς τους εμπόρους! Τώρα γιατί τον συγχέουμε με αυτούς; Επειδή φοράνε ράσα και υποτίθεται μιλάνε εξ ονόματος του; Μα έμποροι παραμένουν και οι εκκλησίες καλοστημένα μαγαζιά. Θα πρέπει να μάθουν όμως, πως άλλο ο Χριστιανισμός ως  θρησκευτική έννοια που  μιλά για τον λόγο του Ιησού Χριστού και άλλο οι δήθεν εκπρόσωποι του ανά τους αιώνες.
Εγώ προσωπικά μέσα μου γνωρίζω ότι ο Θεός μπορεί να με ακούσει όπου και να είμαι. Δεν χρειάζομαι έναν μεσάζοντα. Ξέρω και που θα Τον βρω. Αρκεί μια βόλτα και να κοιτάξω τους συνανθρώπους μου. Ειδικότερα τους μη έχοντες. Όχι δε θα νηστέψω. Ανοίγω το ψυγείο μου και τρώω ότι θέλω όποτε θέλω και όταν μου περισσεύει ταΐζω και άλλους. Και ευγνωμονώ τον Θεό που δεν πείνασα ποτέ. Και που μέσα από εμένα η χάρη Του με έκανε να βοηθώ και άλλους. Και αν εξαιρέσουμε τους ηλίθιους και ανεγκέφαλους άθεους που τους αρέσουν να προκαλούν χλευάζοντας όσους πιστεύουν, υπάρχουν και οι άθεοι που πράττουν ακριβώς έτσι. Βοηθούν και προσφέρουν πολύ περισσότερο από πολλούς πιστούς.
Και μαντέψτε.  Ό,τι ο Ιησούς αυτό ακριβώς θέλει. Να αγαπάμε αλλήλους και να μοιραζόμαστε ότι μας περισσεύει. Δεν τον ενδιαφέρει αν θα το κάνουμε στο όνομα του ή όχι. Αυτή την ανάγκη αναγνωσιμότητας την έχει μόνο ο άνθρωπος. Και αυτό κάνει πολλούς άθεους πιο πιστούς από πολλούς Χριστιανούς, γιατί πράττουν σύμφωνα με τον λόγο του Θεού και όχι των ανθρώπων. Απλά δε το γνωρίζουν.

Εν κατά κλείδει, το συγκεκριμένο ζήτημα έχει πολύ μεγάλη προέκταση και συζήτηση. Τι να πρώτο γράψεις σε μερικές αράδες χωρίς να κουράσεις και χωρίς να καταχραστείς τον χώρο που σε φιλοξενεί. Είδη βγήκε πολύ μεγάλο το άρθρο και αναφέρθηκα μονάχα σε δύο ζητήματα. Όμως θέλω να πιστεύω ότι κατάφερα να σας παρουσιάσω έναν αντίλογο, ο οποίος μπορεί να σταθεί επάξια σε οποιοδήποτε ισχυρισμό των άθεων. Αρκεί βέβαια να υπάρχει θέληση για διάλογο και τροφή για σκέψη. Ο φανατισμός ποτέ δεν ωφέλησε κανέναν όχι μόνο εδώ, αλλά πουθενά και σε κανέναν τομέα της ζωής μας.   
Αυτό που έχει σημασία δεν είναι να αλλάξουν γνώμη οι άθεοι. Δεν είναι αυτός ο σκοπός του συγκεκριμένου άρθρου. Είναι αναπόσπαστο δικαίωμα όλων των ανθρώπων, το τι θα επιλέξουν να πιστεύουν και αν θα πιστεύουν. Αφού το δώρο της ελεύθερης βούλησης ισχύει για όλους. 
Αυτό που πραγματικά έχει σημασία, είναι να γνωρίζουμε ακριβώς τους  λόγους και τις αιτίες τις όποιας απόφασης μας.  Γιατί μπορεί ο Θεός μέσα από την τελειότητα του, να συγχωρεί και να ανοίγει την αγκαλιά του σε όλους που θα μετανοήσουν ειλικρινά ακόμα και την τελευταία στιγμή, εγώ όμως σαν άνθρωπος μέσα από την ατέλεια μου, θεωρώ πραγματικά άδικο να σπαταλάμε ολόκληρη τη ζωή μας μη προσφέροντας τίποτα στους συνάνθρωπους μας, για να δηλώσουμε πίστη στο τέλος επειδή φοβόμαστε αυτό που θα έρθει.
Ας γίνουμε περισσότεροι σκεπτόμενοι και τουλάχιστον ας προσφέρουμε ό,τι μπορούμε ακόμα και αν δε πιστεύουμε πουθενά.    

κΑρμΑ

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΓΙΑ ΤΟΝ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑ ΕΔΩ:

ΜΑΡΙΟΣ ΚΑΡΑΚΑΤΣΑΝΗΣ