"Στην πΈνα": ΑΝΘΡΩΠΙΝΩΣ ΑΝΘΡΩΠΙΝΑ, ΓΡΑΦΕΙ Ο ΒΑΣΙΛΗΣ ΜΑΚΑΡΙΟΥ

"Στην πΈνα"  ✒️✒️

"Ανθρωπίνως Ανθρώπινα."

Γράφει ο Βασίλης Μακαρίου

Ανθρωπίνως Ανθρώπινα..

Ίσως να έγραφα για την ανθρώπινη ματαιοδοξία. Ένα καθ' όλα αρνητικό συναίσθημα, που όταν το ονοματίζουμε συνήθως βάζουμε και τη λέξη "ανθρώπινη" μπροστά και δεν ξέρω αν το κάνουμε για να δώσουμε έμφαση, ή για να δηλώσουμε το δημιουργό της. Δημιουργός συμπαντικών κανόνων ο άνθρωπος; Μα πως; Πώς  να το κάνει αφού δεν γνωρίζει καν τους συμπαντικούς νόμους. Το μυστικό βρίσκεται σε ένα μικρό "γιατί". Γιατί συνδέουμε το υπαρκτό με τα ανθρώπινα συναισθήματα λες και αυτά είναι αλάνθαστα; Λες και αυτά είναι ο δημιουργός, και όχι τα δημιουργήματα.

Το ον αυτό που καλείται άνθρωπος και ζει μέσα στις τροποποιημένες αδυναμίες του, δεν αναγνωρίζει καν μια υπαρκτή κατάσταση. Για να σχηματοποιήσει και να αποδεχτεί το οτιδήποτε πρέπει να του προσδώσει όνομα, πρέπει να το ορίσει με πολυώνυμους χαρακτηρισμούς, πρέπει να ορίσει ακόμη και συνώνυμα και επίσης- βασικότερο όλων- για να αντιληφθεί μια κατάσταση, πρέπει να ορίσει το αντίθετό της. Για το φως το σκοτάδι, για το καλό το κακό, για το μέσα το έξω, για το πάνω το κάτω. Οτιδήποτε μη συγκρίσιμο ή μη μετρήσιμο δεν υφίσταται στο υλιστικό πλαίσιο του λεγομένου υπαρκτού. Ισχύει όμως αυτό στα πάντα; Πιστεύω πως όχι, και το αποτέλεσμα αυτού του όχι, δημιουργεί το διαχωρισμό των προ ανθρώπου υπαρκτών, από τα ανθρωπίνως δημιουργημένα.

Μια τέτοια προ ανθρώπου έννοια, όσο και αν διακαώς προσπαθούμε να την οικειοποιηθούμε, είναι και ο έρωτας. Μια αρχέγονη μορφή περασμένη μέσα από το κόσκινο της κάθε εποχής, που δέχτηκε για ορισμό του τα στερεότυπα που οι σχηματισμοί των κοινωνιών επέβαλαν. Η λέξη "έρωτας" έχει της ρίζες της στο αρχαιοελληνικό ρήμα εράω – ώ, που σημαίνει αγαπώ, επιθυμώ, ποθώ. 'Κάλλιστος", "λυσιμελής", " πυρίδρομος", "διφυής", "ἁβρός"," τακερός", "ἀλγεσίδωρος", "σχέτλιος"," ἀνίκατος", είναι μερικά από τα επίθετα που χρησιμοποιούσαν οι αρχαίοι Έλληνες για να τον περιγράψουν. Δε νομίζω να υπάρχει άλλη έννοια που απαιτεί τόσες και άλλες όσες λέξεις να περιγραφεί. Αυτό λοιπόν είναι ο έρωτας, ο ανθρωπίνως δύσκολο να περιγραφεί ακόμη και αν τον βιώσεις. Ο έρωτας είναι η λάσπη που συγκαλεί τα υλικά στην κατασκευή του οικοδομήματος του χρόνου.

Και φυσικά το πέρασμά του από εποχή σε εποχή μόνο εύκολο δεν ήταν. Άνθρωποι πολέμησαν υπέρ και κατά του. Υπήρξαν περίοδοι που τον έθαψαν, που τον πέταξαν στην πυρά, που φυλάκισαν το όνομά του. Λοιδορήθηκε όσο καμία άλλη έννοια, αλλά και αγαπήθηκε το ίδιο αντισταθμιστικά δυνατά. Ίσως να ήταν αυτή η ισορροπία που τον κράτησε ζωντανό και έτσι, καμία πρακτική δεν κατάφερε ποτέ να σβήσει την αρχέγονη φλόγα του. Δεν το κατάφερε επίσης, γιατί όλοι μας, γνωρίζουμε πως χωρίς αυτή τη φλόγα, δε θα υπήρχε το σήμερα και πόσο μάλλον το αύριο. Μια φλόγα που παραμένει ελπίδα ζωής, που είναι το κίνητρο να ξυπνήσουμε και το επόμενο πρωινό, μια φλόγα που η εν δυνάμει υπαρκτότητα της μας καλεί να υπάρχουμε στο αύριο.

Και αν κατάφερε να επιβιώσει έως το σήμερα, αυτό μήπως εξασφαλίζει πως θα τα καταφέρει και στο αύριο; Χθες δόθηκαν μάχες γι’ αυτόν, σήμερα είμαστε έτοιμοι να πολεμήσουμε για μια έννοια; Τρέμω στην ιδέα πως η συνολική αμφισβήτησή του από το ανθρώπινο είδος- και παρότι το χτύπημα από αυτόν αποτελεί προσδοκώμενη κατάσταση-είναι ικανή να τον διαγράψει. Ζούμε στην πρώτη φορά που ο άνθρωπος έχει επιβάλει πλήρως τις ιδιότητες του έρωτα ως αποκλειστικά ανθρώπινο δικαίωμα, και δυστυχώς το καμπανάκι χτυπά, ο άνθρωπος είναι ικανός να διαγράψει οτιδήποτε ρέει σύμφωνα με την ισορροπημένη εξέλιξη προβάλλοντας τον εαυτό του ως εξ-ελεγκτή. Προκαλεί την εξέλιξη, στρεφόμενος μάλιστα εναντίον της αληθινής εξέλιξης, μη επιτρέποντάς της να ανταλλάξει το τώρα, με την επόμενη αρμονικά δημιουργημένη στο δικό της χώρο, στο δικό της σχέδιο, κατάσταση.

Και αν ισχύουν όλες αυτές οι ανθρώπινες αδυναμίες, τι θα γίνει άραγε την επόμενη ημέρα που ο ίδιος ο έρωτας  θα θεωρηθεί λιποτάκτης ή μη προσαρμόσιμος στην ανθρωπίνως επιβαλλόμενη εξέλιξη; Νομίζω πως η απάντηση αυτή βρίσκεται στην ίδια τη φύση, αρκεί να εντοπίσουμε τον έρωτα και πέραν του δικού μας ουτοπικού οικοδομήματος. Ο έρωτας που εγώ εντόπισα, βρίσκεται στον αέρα και πετάει συνεχώς γύρω μας.

Ναι, υπάρχει ένας ιπτάμενος "έρωτας" που με το κεντρί του, κάποιες φορές, μπορεί και να μας σκοτώσει, όπως μπορεί και ο δικός μας Έρωτας, μπορεί όμως το ίδιο αυτό κεντρί να μας  ιάνει από το μόρφωμα της μοναξιάς. Ο έρωτας αυτός δεν χτυπάει ανθρώπους, αλλά υπάρχει για κάποιους άλλους ζωντανούς οργανισμούς που σίγουρα υπήρχαν πριν από εμάς και αναμφισβήτητα τους ανήκει μεγαλύτερο μερίδιο στον πλανήτη αυτό, από ότι σε εμάς. Οργανισμοί που ξεκινούν από σπόροι, ζωντανοί οργανισμοί που ναι μεν τρέφονται και μεγαλώνουν, μα θα παρέμεναν άσποροι και θα σταμάταγαν τη δική τους εξέλιξη, εάν δεν είχαν το δικό τους υπαρκτό θεό Έρωτα.  Έναν έρωτα ζουζούνι, που πετά, αγγίζει και γονιμοποιεί από φυτό σε φυτό, έναν Έρωτα που από τη χαρά της επιτυχίας του σκοπού του δημιουργεί το γευστικότερο, αλλά και θρεπτικότερο δημιούργημα της φύσης, όπως αυτό που αφήνει σε εμάς τους ανθρώπους ο δικός μας έρωτας.

Το ιπτάμενο αυτό μικρό ον που με το δικό του βέλος ευθύνεται για όλες τις ερωτικές σχέσεις της χλωρίδας του πλανήτη αυτού, όπως πρόσφατα διάβασα κινδυνεύει να εξαφανιστεί από τη ρύπανση του περιβάλλοντος  και όμως αυτό δεν ανησυχεί κανέναν μας. Και τι έγινε αν πεθάνουν οι μέλισσες λένε οι πολλοί. Θα γλυτώσουμε από κάποια πιθανά τσιμπήματα λένε οι άλλοι. Και τι μας νοιάζει εμάς αν με δική μας ευθύνη εξαλειφθεί ο Έρωτας του πιο αρχέγονου είδους του πλανήτη; Στο κάτω κάτω η εξέλιξη να είναι καλά και η επιστήμη μας. Θα πετύχουμε τη γονιμοποίηση με τεχνητό τρόπο. Θα βρούμε τη λύση στα εργαστήρια. Ε; Σωστά συνεπίδοξοι τραυματίες των βελών του; Όχι λοιπόν, τίποτα δε θα συνεχίσει να υπάρχει εάν εμείς οι ίδιοι δεν το υπαρκτοποιήσουμε και περιφρουρήσουμε. Ο μηδενισμός οποιασδήποτε πράξης ή έννοιας μεταφέρει το υπαρκτό σε μυθολογική παραμονή.

Ζούμε λοιπόν την εποχή δολοφονίας ενός αληθινού και υπαρκτού Έρωτα, επιχειρηματολογώντας μάλιστα για την επόμενη ημέρα της εκτέλεσής του, επιχειρηματολογία ανθρωπίνως υπαρκτή. Ας προσέξουμε όμως, γιατί σίγουρα δεν είμαστε ανώτεροι από τη φύση μας. Δεν είμαστε παραπάνω από την έννοια που έχει εκτός από εμάς, δημιουργήσει και όλους τους συμπαντικούς κανόνες. Ας έχουμε το νου μας και ας μην  μας θεωρούμε άμοιρους ευθυνών τη στιγμή που θα εξαφανίσει και το δικό μας θεό Έρωτα, αφήνοντας μας ως μονόδρομο εξέλιξης, τα ανθρωπίνως ανθρώπινα εργαστήρια τροποποιημένης ΖΩΗΣ.

Για άλλους τρομακτικό, ενώ για άλλους εξέλιξη… και απαντώ στην ερώτηση τι είναι ο έρωτας. Έρωτας για εμένα, είναι αυτό που για χάρη του θα θυσίαζα κάθε ανθρωπίνως ανθρώπινο μέσω εξέλιξης.

 ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΓΙΑ ΤΟΝ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑ ΕΔΩ:

ΒΑΣΙΛΗΣ ΜΑΚΑΡΙΟΥ