ΑΦΥΠΝΙΣΗ

την πΈνα"  ✒️✒️                                                             

ΑΦΥΠΝΙΣΗ
Γράφει η Σέβης Κριπιντίρη

   




Αφύπνιση

Είμαστε απλά ενέργεια. Πολλές φορές σκέφτομαι πόσο καιρό κατανάλωσα μέχρι να βρω το ποια είμαι. Να δω με χρώματα τον κόσμο. Να καταλάβω….                                                                    

Τώρα νιώθω χαρούμενη που ακόμα δεν είναι το τέλος της ζωής μου. Γιατί συνήθως έτσι γίνεται. Η ζωή μας φτάνει στο τέλος της και εμείς τότε κάνουμε την αναδρομή μας στο τι έχουμε καταφέρει έως εκείνη τη στιγμή. Αμέσως μετά από αυτήν την αναδρομή, για μια και μόνο στιγμή σε όλη μας τη ζωή , ζούμε πραγματικά. Ως τότε κινούμαστε συνεχώς, δε σταματάμε ποτέ. Όπως  η γη. Σκέψεις, πράξεις•όλα γινονται μηχανικά χωρίς καν να το αντιλαμβανόμαστε. Μα εκείνη τη μοναδική στιγμή υπάρχουμε συνειδητά.

«Είναι πολύ άδικο…» Ακούω συνεχώς από τους ηλικιωμένους  γύρω μου. Σε όλη μας τη ζωή βομβαρδιζόμαστε από βιβλία , τραγούδια , ποίηση. Σκέψεις ανθρώπων . Και όλα μιλάνε για το ίδιο πράγμα. Το θέμα, τελικά, δεν είναι πόσες φορές θα το ακούσουμε . Αλλά πότε θα είμαστε  έτοιμοι. Πάντα ξέραμε μέσα μας την αλήθεια. Εξού και η λογοτεχνία και τα τραγούδια. Είμαστε εγκλωβισμένοι  από τα ενεργειακά πλοκάμια των γύρω  μας, αλλά και του βάθους της ψυχής μας. Φοβόμαστε το βάθος , το ύψος μας. Γιατί; Αφού στην πραγματικότητα κανείς δεν μπορεί να μας βάλει φραγμούς και όρους .

Ας ανακαλύψουμε, λοιπόν, τον εαυτό μας και  θα δούμε ότι είναι όμορφος , αν πετάξουμε τα πάντα από πάνω μας. Για εμένα, λοιπόν,  όλα άρχισαν πριν τέσσερα χρόνια. Η αφύπνιση ήρθε μαζί με τη γέννηση του γιου μου. Δεν γνωρίζω το γιατί ή το πώς. Ίσως ο τόσος πόνος που ένιωσα;! Και τότε σαν να καθάρισε το μυαλό μου. Τα σύννεφα χάθηκαν και τα χρώματα έγιναν πιο φωτεινά. Και το εννοώ … Έβλεπα ένα τριαντάφυλλο και χάιδευα τα πέταλά  του σαν να ήταν η πρώτη φορά που άγγιζα τριαντάφυλλο. Κενό στην απίστευτη ομορφιά. Άρχισα να βλέπω τους πάντες σαν ενέργειες, που αντί να πάλλονται ή να ενώνονται αρμονικά , αντικρούονταν. Υπήρχαν άνθρωποι , που ήταν θυμός σα χείμαρρος. Έγινα βράχος. Άλλοι πόνος. Έγινα γη. Άλλοι αγάπη. Έγινα ήλιος!

Αν απλά υπάρχεις ,δε σε φθείρουν οι αλλαγές γύρω σου. Νιώθεις τα πάντα στο μέγιστο, απλά δεν αγγίζουν την ψυχή σου.

Άλλαξε η ζωή μου.. Άρχισα να νιώθω συναισθήματα στο σώμα μου, που πριν δεν είχα. Όπως τα δάκρυα χαράς. Τόσο καιρό πίστευα μέσα μου ότι τα δάκρυα σημαίνουν θυμό, θλίψη. Πάντα έκρυβα τα δάκρυα μου. Νόμιζα ότι δηλώνουν αδυναμία. Τώρα ξέρω ότι είναι ο εξαγνισμός της ψυχής μου.

Αφεθείτε λοιπόν ελεύθεροι! Ας  μην έχουμε μεγάλες απαιτήσεις από τον εαυτό μας. Αλλά ούτε από τους γύρω μας. Μπορείτε να καταφέρετε να εμποδίσετε τα πολυάριθμα πλοκάμια. Μην αλλάξετε τον εαυτό σας , όσες ενέργειες κι αν διαταράξουν την ψυχή σας.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΓΙΑ ΤΗΝ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑ ΕΔΩ:

ΣΕΒΗ ΚΡΙΠΙΝΤΙΡΗ