Στην πΈνα" ✒️✒️
"Απουσία"
της Νεκταρίας Μαρκάκη.
ΑΠΟΥΣΙΑ
Έτσι ξαφνικά όπως μπήκες στη ζωή μου, σαν την αστραπή που
κόβει τη νύχτα στα δύο για να της χαρίσει το φως της, έτι ξαφνικά έφυγες και
σκοτείνιασε η ψυχή μου. Σε βρήκα αναπάντεχα και σ' έχασα πριν καλά-καλά σε
χορτάσω, πριν μάθω εκείνες τις μικρές λεπτομέρειες που μπορεί να σε έκαναν να
ξεχωρίζεις από το πλήθος. Εξαφανίστηκες από τη ζωή μου πάνω που έμοιαζες σαν να
ήθελες να μπεις μέσα της και να μείνεις εκεί. Κι αυτό που με πειράζει δεν είναι
τ' ότι δεν θα σε ξαναδώ. Με πειράζει που δεν θα νιώσω ξανά όπως μ' έκανες να
νιώθω κάθε φορά που το χαμόγελο απλωνόταν στα χείλη σου, όταν σήκωνες το βλέμμα
σου πάνω μου. Ήξερες, έστω κι άθελα σου, να με κάνεις να νιώθω μοναδικά
όμορφα...
Με πειράζει που σύντομα θα ξεχάσω τις λεπτομέρειες του
προσώπου σου, το πόσο συγκεντρωμένος ήσουν όταν δούλευες ή το πως χαμογελούσες
στραβά και πονηρά όταν άκουγες κάτι που σου άρεσε. Θα ξεχάσω πόση γλύκα είχε το
χαμόγελο σου όταν μου έλεγες καλημέρα και μου ευχόσουν να περάσω όμορφα, αλλά
και τη ζεστασιά που εξέπνεε το άγγιγμά σου όταν επίτηδες αργούσες να τραβήξεις
το χέρι σου μακριά από το δικό μου. Θα ξεχάσω, με τον καιρό, πως έριχνες το
κεφάλι πίσω όταν γελούσες με την ψυχή σου όταν έβρισκες κάτι αστείο. Το πως
έψαχνες αφορμή τις τελευταίες μέρες να με πλησιάζεις για να με γνωρίσεις, όχι
απαραίτητα με ερωτικό ενδιαφέρον, αλλά με εκείνη την περιέργεια που φαινόταν να
έχεις που καθρεφτιζόταν καθαρά στο βλέμμα σου. Θα μου λείψει το γεγονός πως τα
πρωινά μου είχα αποκτήσει ένα νόημα, ένα ενδιαφέρον. πως η μέρα μου φωτιζόταν
εξαιτίας σου...
Είναι λίγες οι φορές που συναντάς κάποιον που μπορεί να σε
αγγίξει τόσο πολύ, σε τόσο μικρό διάστημα.
Είναι χαζό που μου λείπεις ήδη, το ξέρω... πως μπορεί να σου
λείπει κάποιος που δεν είχες ποτέ;
Κι όμως, το κενό που αφήνει η απουσία σου μου φαίνεται
δυσβάσταχτο...
Κι ο καφές πλέον δεν έχει την ίδια γεύση χωρίς εσένα να μου
τον δίνεις τα πρωινά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου