Στην πΈνα" ✒️✒️
Ο ΟΡΙΣΜΟΣ ΤΟΥ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑ
Γράφει η Αλεξία Λαμπροπούλου
Ο ΟΡΙΣΜΟΣ ΤΟΥ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑ
Η ώρα περασμένη. Το σπίτι ησυχάζει. Οι
υποχρεώσεις της ημέρας φαντάζουν να μπαίνουν στον πάγο... Όχι για πολύ! Μόνο
μέχρι την επόμενη ανατολή. Σβήνω τα περιττά φώτα. Ανάβω ένα αρωματικό κερί και
βάζω σε ένα ποτήρι λίγο κόκκινο κρασί, συντροφιά για αυτήν την ώρα τη δικιά
μου! Χαζεύω τη φλόγα να τρεμοπαίζει, ρεμβάζω στο βάθος της αναζητώντας για άλλη
μια φορά τη μούσα μου. Σύντομα, εκείνη σαν να νιώθει το κάλεσμα μου
παρουσιάζεται. Κι εγώ την κοιτώ στα μάτια, παρακαλώντας την για άλλη μία φορά
να μου χαρίσει την πολυπόθητη έμπνευση, να με συνδράμει σε αυτό το ντεμπούτο.
Πόσο δύσκολο μπορεί να είναι τελικά να
συστηθείς; Κορδώνεις το σώμα, ισιώνεις το – μάλλον – αυστηρό ντύσιμο, απλώνεις
το χέρι και προφέρεις το όνομα σου ευδιάκριτα. Αυτό στην πραγματική ζωή... Όταν
όμως επιλέγεις να συστηθείς ως συγγραφέας, να παρουσιάσεις την πένα σου, τα
πράγματα είναι μάλλον λιγάκι αλλιώτικα. Έρχομαι λοιπόν κι εγώ να συστηθώ,
διεκδικώντας τον τίτλο του συγγραφέα. Τι είναι όμως συγγραφέας;
Έχω συχνά ακούσει ανθρώπους να υποστηρίζουν
ότι συγγραφέας γίνεσαι. Μια ιστορία να υπάρχει, εμπορική κατά προτίμηση, και
όλα τα υπόλοιπα είναι δεξιότητες που αποκτιούνται με μιας μορφής εκπαίδευση.
Αυτοί οι ίδιοι που το υποστηρίζουν είναι συχνά εκείνοι που, κατά τα λεγόμενα
τους, μπορούν να σε οδηγήσουν στην έκδοση. Να σου ανοίξουν τον δρόμο, να σου δείξουν
τη συνταγή. Είναι όμως τόσο απλή διαδικασία η μετενσάρκωση; Μπορεί ο καθένας να
γίνει από τη μία στιγμή στην άλλη συγγραφέας;
Αναπολώντας την μέχρι τώρα πορεία μου, βρίσκω
τις απαρχές της συγγραφικής μου ζωής κάπου γύρω στο όγδοο έτος της ηλικίας μου.
Τότε που, παιδί δημοτικού, αντί να παίζω στα διαλείμματα καθόμουν στα σκαλιά με
λευκά χαρτιά κι ένα στυλό κι επιχειρούσα να γράψω την πρώτη μου ιστορία
χωρισμένη σε σαφή και διακριτά κεφάλαια. Τότε όμως δεν ήμουν ακόμα
συγγραφέας...
Μεγαλώνοντας, μπαίνοντας πια στο γυμνάσιο,
άρχισα να πειραματίζομαι με την σύνθεση ποιημάτων και στίχων, έτσι ήθελα να τα
αποκαλώ τουλάχιστον. Η άγουρη νιότη, οι εφηβικοί έρωτες και τα αμέτρητα
τηλεοπτικά προγράμματα ανάδειξης ταλέντων μου έδιναν αστείρευτη πηγή έμπνευσης.
Μπορούσα ήδη να φανταστώ τον εαυτό μου ανάμεσα στο πάνθεο των Ελλήνων
στιχουργών και – γιατί όχι – ποιητών. Τότε όμως δεν ήμουν ούτε κατά διάνοια
ποιήτρια ή στιχουργός. Και σίγουρα δεν ήμουν συγγραφέας.
Λίγα χρόνια αργότερα, ακόμα παιδί του
σχολείου, άρχισα να εξερευνώ και την ελεύθερη μοντέρνα ποίηση. Ούτε μέτρο, ούτε
στροφές, μόνο τα δύσκολα νοήματα μιας ταραγμένης εφηβείας. Συμβολισμοί πίσω από
λέξεις για να μην πω ξεκάθαρα αυτά που με ενοχλούσαν. Σημαντική διέξοδος όσων
μπορεί να βιώσει και να αισθανθεί ο έφηβος, ακόμα κι αν όλα αυτά δεν υπάρχουν
παρά μόνο στο μπερδεμένο ανάμεσα στην παιδικότητα και την επερχόμενη ενηλικίωση
μυαλό του. Όπως ίσως υποψιάζεστε, ούτε τότε θα μπορούσα να χρίσω τον εαυτό μου
ποιητή ή συγγραφέα.
Αυτή η ανάγκη για έκφραση, αν και για λίγο
φάνηκε να μπαίνει σε δεύτερη μοίρα στα πρώτα χρόνια της ενήλικης ζωής μου, δεν
έπαψε ποτέ να υπάρχει και να ψάχνει τον τρόπο να έρθει ξανά στην επιφάνεια. Μια
ηλιαχτίδα που διέσχιζε τα φύλλα ενός φοίνικα, η θέα από το μπαλκόνι το
καλοκαίρι στο νησί, πρωτόγνωρο συναισθήματα που έβρισκαν χώρο και φώλιαζαν στην
καρδιά, από τα πιο απλά μέχρι τα πιο σύνθετα που συναντούσα στην καθημερινότητα
μου αποτελούσαν μικρές αναλαμπές έμπνευσης. Αναλαμπές που ίσως άφησα και να
χαθούν.
Όχι, ακόμα δεν ήμουν συγγραφέας...
Η πρώτη φορά που άρχισα να κατανοώ εγώ η ίδια
την ανάγκη μου να απομονώνομαι με το χαρτί, ήρθε αρκετά αργότερα. Όταν η
ιστορία άρχισε να παίρνει σάρκα και οστά μέσα στο μυαλό μου, να γνωρίζω
πρόσωπα, να πλάθω τους χαρακτήρες τους, να τους παρακολουθώ να κινούνται στις
γειτονιές, να ζουν, να αλληλεπιδρούν, τότε κατάλαβα ότι εγώ και η πένα μου
είμαστε ένα ον. Όταν αποδέχτηκα την παράλληλη ζωή που μπορούσε να εξελίσσεται
μέσα στο κεφάλι μου με εμένα θεατή, κι όταν αυτή τη ζωή άρχισα πια να την
αποτυπώνω έστω και με πολύ αργούς ρυθμούς, τότε γνώρισα και αποδέχτηκα εμένα.
Και θα με ρωτήσετε... Τώρα δηλαδή είσαι
συγγραφέας; Θα σας απαντήσω λοιπόν με κάθε ειλικρίνεια. Όχι! Δεν είμαι
συγγραφέας της σειράς, ούτε κυνηγάω τον τίτλο. Κλείνω απλά τα μάτια και μπαίνω
σε έναν δεύτερο κόσμο, τόσο υπαρκτό αλλά και τόσο ανύπαρκτο. Αυτόν τον κόσμο,
τον δικό μου, τον μοναδικό μου, επιλέγω για να μην τον χάσω να τον μεταφέρω σε
μία κόλλα χαρτί. Όπως ένας ζωγράφος ή ένας φωτογράφος αποτυπώνουν όσα βλέπουν
τα μάτια τους στον καβγά και το φωτογραφικό χαρτί. Κι ύστερα, παρά τις
ανασφάλειες, ανοίγω τα χαρτιά μου και δίνω χώρο σε όποιον επιθυμεί να δει τον
κόσμο μου μέσα από τα μάτια μου.
Θες να μου δώσεις έναν τίτλο; Κάν’ το εσύ!
Πες με τρελή, πες με σχιζοφρενή, πες με κι αλλοπαρμένη. Μπες όμως για μια
στιγμή στον δικό μου κόσμο, κι αν σου αρέσει έστω και λίγο εγώ θα σε ξεναγήσω.
Κι αν πάλι δεν σου αρέσει, θα σε κεράσω φοντανάκι, γλυκό του κουταλιού και
λικέρ σαν παλιά καλή νοικοκυρά και θα σε αφήνω να επιστρέψεις στον δικό σου κόσμο.
Όποια κι αν είναι η πορεία και η εξέλιξη, εγώ θα είμαι εξαρχής ευχαριστημένη
και ευγνώμων.
Τι είναι τελικά συγγραφέας; Είναι ο τίτλος,
το επάγγελμα; Σίγουρα όχι! Είναι πολλά περισσότερα από την πεζή εικόνα της
εποχής μας. Είναι η ψυχή του ανθρώπου που επιλέγει να εκτεθεί. Είναι τα άγρυπνα
βράδια, η αγωνία, η ανασφάλεια. Είναι οι αποτυχίες, οι φορές που σε απέρριψαν,
οι στιγμές που παραλίγο να λυγίσεις. Είναι όμως και η λύτρωση, η χαρά της
επιτυχίας, τα δάκρυα που θα σου φέρει ένας γλυκός λόγος και το χαμόγελο του
πολύτιμου αναγνώστη. Όλα αυτά μαζί συνθέτουν εκείνο το εξωπραγματικό και ίσως
παράφρον ον που ακούει στον όρο συγγραφέας.
Και... Ξέρετε κάτι;
Ίσως τελικά να
είμαι συγγραφέας!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου