ΑΤΟΜΑ ΜΕ ΑΝΑΠΗΡΙΑ ΚΑΙ Η ΣΤΑΣΗ ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ, ΓΡΑΦΕΙ Η ΣΩΤΗΡΙΑ ΚΥΡΜΑΝΙΔΟΥ

Στην πΈνα"  ✒️✒️

Άτομα με αναπηρία και η στάση της κοινωνίας

Γράφει η Σωτηρία Κυρμανίδου

Άτομα με αναπηρία και η στάση της κοινωνίας

Πρωτίστως ας αποκαταστήσουμε  σωστά λεκτικά την απόδοση.

Το 2003 ανακηρύχθηκε ως έτος Αναπήρων και έτσι οι όροι, άτομα με ειδικές ανάγκες, ειδικές δυνατότητες, ειδικά χαρίσματα και τόσοι άλλοι, που με αγάπη ίσως αποδίδονται, οφείλουμε να σεβαστούμε τα άτομα  και να αποδίδουμε σωστά την προσφώνηση, γιατί και ενοχλούνται και προσβάλλονται.

Άτομα με αναπηρία λοιπόν. Δεν θα μπω σε λεπτομέρειες επιστημονικές, δεν θα παραθέσω τις κατηγορίες των ατόμων. Θα μείνω στον αγώνα των γονέων που επωμίζονται τούτο το «βάρος». Οι γονείς, όταν τους ανακοινώνεται  ότι το παιδί τους έχει νοητική υστέρηση ή   κινητικό πρόβλημα, ή όποιο άλλο, υπόκεινται πρώτα σε ένα τεράστιο σοκ που δυστυχώς δεν καταφέρνουν να το διαχειριστούν μόνοι τους, αλλά χρειάζονται εξειδικευμένη βοήθεια.

Τα υποστηρικτικά μας πλαίσια είναι λίγα και επειδή οι γονείς βιώνουν μια μορφή πένθους, δυσκολεύονται να απευθυνθούν αυτοβούλως.

Το εκπαιδευτικό έργο που παρέχεται στα άτομα με αναπηρία είναι μέσα από τις σχολικές μονάδες ειδικής αγωγής σε όλη τη χώρα.

Υπάρχουν πράγματα που έχουν γίνει, ως προς τη στάση της κοινωνίας , αλλά δυστυχώς δεν μπορούμε να καυχηθούμε ότι στηρίζουμε, παραδεχόμαστε, αποδεχόμαστε και ότι είναι πλήρως ενταγμένα τα άτομα με αναπηρία στην κοινωνία μας.

Έχουμε κάνει ικανοποιητικά βήματα, αναμφισβήτητα, και σε ενημέρωση και σε έρευνες προγεννητικού ελέγχου, αλλά σε απομεμακρυσμένα χωριά, που η ενημέρωση είναι ελλιπής  ή και απούσα, υπάρχουν  δυστυχώς, ακόμη γονείς που δεν ζητούν βοήθεια, κρύβουν τα παιδιά με αποτέλεσμα να υπάρχει μια κατάσταση νοσηρή, ακατανόητη.

Στους εν δυνάμει γονείς  θα πρέπει να υπάρξει ενημέρωση πριν την τεκνοποιία και όταν συμβεί να έχουν στην οικογένειά τους ένα άτομο με αναπηρία να ξέρουν που θα απευθυνθούν.

Όταν δεν χάνεται πολύτιμος χρόνος ως προς τη διάγνωση, υπάρξει πρώιμη παρέμβαση, το άτομο θα βοηθηθεί και θα εκπαιδευτεί. Παράλληλα οι γονείς θα πρέπει να έχουν την κατάλληλη υποστήριξη από Κοινωνικό Λειτουργό και Ψυχολόγο, προκειμένου να διαχειριστούν τα συναισθήματά τους, τις ενοχές τους τις αγωνίες τους, τον καθημερινό τους μόχθο.

Η κοινωνία μας τώρα άραγε έχει αποδεχθεί τη διαφορετικότητα και τα άτομα με αναπηρία;

Τα σέβεται;

Αν δείτε παρκαρισμένα αυτοκίνητα σε ράμπες η σε θέσεις αναπήρων, Τότε όχι η κοινωνία μας είναι ανάλγητη.

Αν δείτε τους χώρους ξενοδοχείων, ιατρείων, υπηρεσιών, αρχαιολογικών χώρων, εκκλησιών, εκτός λίγων εξαιρέσεων είναι άραγε προσβάσιμοι  για άτομα με κινητικά προβλήματα;

Θα μετρήσουμε πολύ λίγους.

Ε. τότε δυστυχώς , έχουμε ακόμη πολύ δρόμο.

Στο δρόμο, αν συναντήσετε τον «διαφορετικό» θα γυρίσετε από την άλλη; θα σχολιάσετε; Θα ευχηθείτε»μακριά από μας»….. ε, τότε έχουμε να κάνουμε πολλή εσωτερική δουλειά.

Για να πούμε λοιπόν ότι θα αλλάξουμε την οπτική μας και σε αυτό το κομμάτι, αλλά και σε άλλα εξίσου σημαντικά, οφείλουμε να αρχίζει η αγωγή από την εμβρυική ηλικία.

Στα πρώτα 4 χρόνια της ζωής του παιδιού, που είναι σημαντικά, δομείται η προσωπικότητα κατά μεγάλο ποσοστό. Οι γονείς οφείλουν να είναι εκεί, παρόντες, απόντες, με σεβασμό, απύθμενη αγάπη, διάκριση, όρια.

Αν όλα αυτά γίνουν θα μπορούν να καμαρώνουν ότι παραδίδουν στην κοινωνία ισορροπημένους ενήλικες.

Οι αυριανοί πολίτες οφείλουν σεβασμό των δικαιωμάτων των ατόμων με αναπηρία, ένταξή τους στην κοινωνία, η οποία ανήκει σε όλους.

Γιατί ο καθένας μας είναι εικόνα του Θεού.

Θα παραθέσω  ένα ποίημα αγνώστου που μας μιλά για Το παιδί του ουρανού το εκλεκτό

Το παιδί του ουρανού το εκλεκτό.

Έγινε μια συνάντηση αρκετά μακριά

Από τη γη.

Είναι η ώρα για μια ακόμη γέννηση

Είπαν οι άγγελοι γύρω από τον Κύριο.

Αυτό το εξαιρετικό παιδί θα χρειαστεί

Πολλή αγάπη.

Η ανάπτυξή του πιθανόν θα είναι πολύ αργή.

Μπορεί να μην δείξει τις χάρες του.

Θα έχει επίσης ανάγκη από επιπλέον φροντίδα από τα άτομα

Που θα συναντήσει εκεί κάτω.

Μπορεί ποτέ να μην τρέξει ή να δείχνει πως είναι πολύ μακριά.

Με πολλούς τρόπους δεν θα ανταποκρίνεται

Και θα είναι γνωστό σαν Παιδί με αναπηρίες.

Γι αυτό ας προσέξουμε πού θα το στείλουμε.

Θέλουμε η ζωή του να είναι ευτυχισμένη.

Σε παρακαλούμε Κύριε, βρες το άτομο που θα κάνει αυτήν την εξαιρετική δουλειά για σένα.

Μπορεί να μην  αναγνωρίσουν από την αρχή

Το ιερό διακόνημα που τους ζητήθηκε να παίξουν

Αλλά με αυτό το παιδί που τους στάλθηκε από ψηλά

Θα γίνει η πίστη τους δυνατότερη και η αγάπη τους πλουσιότερη

Κα πολύ σύντομα θα ξέρουν το προνόμιο που τους δόθηκε

Το εξαιρετικό παιδί τους, το τόσο πράο και ήπιο

Είναι του ουρανού το εκλεκτό παιδί.

Όλα τα παραπάνω δεν είναι κάποιες «προτάσεις» µόνο

για να ειπωθούν. Είναι η αγωνία όλων των ετών παρουσίας

µου στον χώρο. Δεν είναι η μοναδική αγωνία, ούτε µόνο η

δική µου φωνή που βγαίνει απ. την ψυχή µου. Την ενώνω

µε τις αγωνίες και τις φωνές όλων των γονιών, αυτών που

συνεργάσθηκα

και νιώθω ότι γίνεται Κραυγή.

Αντέχεις να έχεις κλειστά τ. αυτιά σου ;

Θα υπάρχουν πάντα προβλήµατα όσο αφορά την αντι-

µετώπιση των ειδικών περιπτώσεων παιδιών και νέων, είτε

αυτά προέρχονται από έλλειψη αφοσίωσης είτε από τις

ιδιαιτερότητες όπου ο καθένας πιστεύει ότι είναι ο µόνος

ικανός.

Ας ξεπεράσουµε αυτές τις δυσκολίες θυµούµενοι τα

λόγια του Αγίου Αυγουστίνου. «Δώστε τόσες οδηγίες όσες

χρειάζονται,όσο περισσότερη ελευθερία είναι δυνατόν,

πάνω απ. όλα όµως δείξτε απεριόριστη κατανόηση και

α γ ά π η ».

 Κι ας µη ξεχνάµε την ιστορία του ενήλικα

που ρωτά ένα κοριτσάκι όταν το βλέπει να κουβαλά ένα

αγόρι στην πλάτη του. Αυτό το φορτίο θα πρέπει να είναι

πολύ βαρύ για σένα και το κορίτσι του απαντά: «Δεν είναι

φορτίο, είναι ο µικρός µου α δ ε λ φ ό ς ».

-

ΣΩΤΗΡΙΑ ΚΥΡΜΑΝΙΔΟΥ

ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΛΕΙΤΟΥΡΓΟΣ

ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ

ΡΑΔΙΟΦΩΝΙΚΗ ΠΑΡΑΓΩΓΟΣ

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΓΙΑ ΤΗΝ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑ ΕΔΩ:

ΣΩΤΗΡΙΑ ΚΥΡΜΑΝΙΔΟΥ