ΤΑ ΙΑ, ΓΡΑΦΕΙ Η ΕΛΕΝΗ ΨΕΥΤΕΛΛΗ- ΚΟΡΩΝΙΩΤΗ

  Στην πΈνα"  ✒️✒️  

"ΤΑ ΙΑ"

Γράφει η Ελένη Ψευτέλλη-Κορωνιώτη.

TA  ΙΑ.

Σαν τα κλωναράκια  από τα ία ήταν  χεράκια μου. Τόσο μικρή ήμουν. Αλλά η μυρουδιά τους, το χρώμα τους κι η ομορφάδα τους πάντα έρχονταν όπου πήγαινα και γω. Κάθε Άνοιξη.
  Βγαίναν ντ’ άνοιξη. Γεμίζαν τα Λιβάδια. Μια μικρή πεδιάδα στον τόπο που είδα για πρώτη φορά το φως του ήλιου. Τουφίτσες-τουφίτσες ανάμεσα στις πετρούλες. Με γερμένα τα λιλά κεφαλάκια τους προς τη μάνα Γη.  Το άρωμά τους   πλανιόταν  στον αγέρα.
    Πηγαίναμε πέρα στα Λιβάδια  κοριτσάκια μικρά  για να τα μαζέψουμε. Και συναγωνιζόμασταν  ποια θα κάνει τη πιο μεγάλη ανθοδέσμη. Οι φιλενάδες μου μαζεύαν  και παπαρούνες και μαργαρίτες. Εγώ μόνον τα ία . Και τα κρατούσα  στη χουφτίτσα μου  σφιχτά κι ήταν σα να φορούσε το   χεράκι μου μελιτζανοπράσινο καπελάκι. Ήμουν ευτυχισμένη πολύ. Κι όλο τα μύριζα. Κι όλο μάζευα. Μέχρι πια να μην μπορώ να πιάσω άλλα. Τότε σταματούσα.
   Και στην Πόλη που πήγαμε σε λίγο και κάναμε τις Κυριακές εκδρομές ο μπαμπάς μου το ήξερε. Ήξερε πόσο αγαπούσα  τα ία. Την  άνοιξη μας πήγαινε στα Θεραπιά, στον Άγιο- Στέφανο, στον Βόσπορο, στη Χάλκη. Τα ψάχναμε στις εξοχές. Αλλά ποτέ δεν έτυχε να τα βρω .
  Κι στη Λήμνο ύστερα .Κάθε άνοιξη τα γύρευα. Έβρισκα μαργαρίτες, έβρισκα κάτι όμορφα άσπρα ,κίτρινα και μωβ κρινάκια,  έβρισκα ζουμπούλια μουσχομυριστά, λυγαριές λυγαριές ,παπαρούνες κόκκινες και ροζ , αλλά ία δεν ήβρα ποτέ.

  Και στο Ξυλόκαστρο που ήρθα αργότερα  δεν τα ξέχασα. Τα γύρεψα. Και δω έχει  εξοχές. Κάμπους  καταπράσινους. Βουνά πευκοσπαρμένα  και τρεχούμενα δροσερά, καθάρια νερά. Χιλιάδες λουλούδια. Αλλά ία όσο κι αν έψαχνα δεν έβρισκα.
  Με τον καιρό το πήρα απόφαση. Θα τα έβλεπα μόνον  ζωγραφιστά και στα σταυρόλεξα λεξούλες να γεμίζουν τα τετραγωνάκια.
 Μια μέρα μουντή, ήμουν στα Τρίκαλα  της Κορινθίας .Χιόνισε από βραδύς κι ας ήταν άνοιξη. Βγήκα στον λευκοφορεμένο κήπο  με αγωνία. Είχα φυτέψει  κόκκινες τριανταφυλλιές  πριν λίγες μέρες. Ήθελα να τινάξω  το  χιόνι  ‘από πάνω τους μην και μου  σπάσουν. Και τα είδα. Ήταν ΕΚΕΙ !!Στο σπίτι μας! Στον κήπο μας!  Κι γω τα έψαχνα αλλού. Χρόνια και χρόνια. Άνοιξες πολλές. Έγινα γυναίκα και ακόμα τα γύρευα.
  Στεκόμουν  και τα κοίταζα με λαχτάρα. Έκπληκτη. Όπως κοιτάζουμε  ένα φίλο αγαπημένο, που τον αντικρίζουμε   ξανά ύστερα από πολλά χρόνια. Όπως βλέπουμε τη μάνα μας που είχαμε καιρό να την αγκαλιάσουμε.
 Τα  έβλεπα να μωβίζουν ανάμεσα στο άσπρο, απαλό  χιόνι και νόμιζα  ότι με γερμένα τα κεφαλάκια  τους μου γυρεύαν να τα συγχωρέσω. Γιατί δεν ήρθαν να μ’ ανταμώσουν πιο μπροστά.
 Γονάτισα  πάνω στο κρύο χιόνι δακρυσμένη σχεδόν με την καρδιά  μου να χτυπά σαν τρελή !Έγινα ξανά το κοριτσάκι το μικρό. Κι τα μύρισα. Τα μύρισα, τα μύρισα, τα μύρισα. Μέχρι που τα μάρανα….Αλλά δεν τα έκοψα. Ήθελα να τα βλέπω. Πως ήταν ΕΚΕΙ. Μαζί μου.

……….Εκείνη τη μέρα βγήκα πολλές φορές έξω για να βεβαιωθώ ότι είχα βρει τα ΙΑ. Τα ΙΑ μου .
  Αισθανόμουν ότι βρήκα τον κρίκο από την σπασμένη αλυσίδα της ζωής μου. Στον κήπο μου. Στο σπίτι μου. Στην καινούρια μου πατρίδα. Αισθανόμουν ότι η Ίμβρος ήταν εκεί. Μαζί μου. Κι ας έφυγα τόσο μικρή. H Ίμβρος για μένα είναι και τα ΙΑ.
 Ήταν εδώ γιατί την κουβαλούσα μέσα μου. Τα ΙΑ ήταν απλώς ιδέα. Ήταν θύμηση…

 ….Εύχομαι όλοι οι άνθρωποι που κάνουν καινούριες πατρίδες να βρίσκουν  τους μικρούς  κρίκους που θα ενώνουν τη σπασμένη αλυσίδα της ζωής τους. Για να μην αισθάνονται εκεί που πάνε  τελείως ξένοι…..Όπως εγώ βρήκα τον κρίκο μου. Τα ΙΑ μου. Και ήταν Άνοιξη.    <3

Ελένη Ψευτέλλη-Κορωνιώτη.

ΕΛΕΝΗ ΨΕΥΤΕΛΛΗ- ΚΟΡΩΝΙΩΤΗ