ΤΟ ΑΝΘΟΣ, ΓΡΑΦΕΙ Ο ΒΑΣΙΛΗΣ ΜΑΚΑΡΙΟΥ

"Στην πΈνα"  ✒️✒️

"ΤΟ ΑΝΘΟΣ"

Γράφει ο Βασίλης Μακαρίου

"ΤΟ ΑΝΘΟΣ"

Άλλη μια μέρα ξεκίνησε. Μια άνοστη φράση γεμάτη από συνήθεια, μια φράση που μέσα της δεν περιέχει ούτε μια στάλα χαράς.  Ούτε λίγο ευχαριστώ στη μέρα που έχει πάρει από το χέρι και συνοδεύει προς το αύριο τη ζωή μας.

Σήμερα όμως όχι, θα ξεκινήσω τη δική μου επανάσταση. Θα ξεκινήσω την ημέρα μου χαρίζοντας σε αυτήν το χαμόγελό μου πρωτίστως.

Μια υπέροχη νέα μέρα μου ξεκίνησε, μια ημέρα που η αξία της δεν επηρεάζεται διόλου από τον πρωινό ανοιξιάτικο ήλιο, αυτόν που οι ακτίνες του αντανακλούν την ανταπόδοση του χαμόγελού μου.

Με τον πρωινό καφέ κάθομαι στο μπαλκόνι μου. Σε ένα μπαλκόνι που κάποιοι από τους επισκέπτες του το έχουν αποκαλέσει παράδεισο λόγο των πολλών φυτών που έχω, ενώ οι άλλοι κάποιοι, κόλαση. Αιτία της λέξης κόλαση η ηχορύπανση. Το σπίτι μου βρίσκεται πάνω στον κεντρικότερο δρόμο της πόλης.

Είναι βέβαια δικαίωμα του καθενός να επιλέξει σε ποια κατεύθυνση θα στρέψει την αισθητήρια ικανότητα της ψυχής του. Πρέπει ο καθένας μόνος να ανακαλύψει πως οι αισθήσεις του δόθηκαν να τις χρησιμοποιεί και όχι να τον χρησιμοποιούν. Εγώ την επιλογή μου την έκανα όταν αποφάσισα να εγκατασταθώ σε αυτό το σπίτι φυτεύοντας λίγο παράδεισο μέσα στην κόλαση του τσιμέντου. Επιλογή που δε σκέφτηκα, αλλά εμπιστεύτηκα και άφησα το ένστικτο μου να επιλέξει. Μια λειτουργία μας που μόνο αόριστη δεν είναι καθώς ξέρει πολύ καλά μαθηματικά.

Όπως κάθε νέα ημέρα έτσι και τώρα, ανασυγκρότηση της σκέψης και των υποχρεώσεων. Έχω και μια πολύ σημαντική υποχρέωση να ξεκινήσω, μια δέσμευση για την ακρίβεια για συμμετοχή στη νέα προσπάθεια της υπεύθυνης μιας βιβλιομάδας, που μόνο αυτό δεν είναι για εμένα. Είναι ένας άνθρωπος που έχω εντάξει στους φίλους μου και αυτή η ένταξη μετατρέπει αυτό που έχω αναλάβει αυτομάτως σε ιερή υποχρέωση.

Η Καλλιόπη θέλει να ξεκινήσει κάτι νέο. Θέλει να προσφέρει το κάτι παραπάνω στα μέλη της και εν δυνάμει αναγνωστών όσων έχουν επιλεγεί. Θέλει να ενεργοποιήσει μέσω της αίσθησης της όρασης, την αντίληψη του καθενός για τη γραφή των συγγραφέων που συμμετέχουν. Θέλει να γίνει ο κρίκος επικοινωνίας μεταξύ αναγνωστών και συγγραφέων.

Σε αυτή της την νέα προσπάθεια έχει επιλέξει και εμένα. Η επιλογή και μόνο με τιμά. Πρέπει να βρω κάτι καλό να γράψω. Πρέπει να είμαι καλός, θα κριθώ. Πρέπει να γράψω μοναδικά και όχι γρήγορα. Η πρώτη δυσκολία είναι μπροστά μου. Δεν υπάρχει θέμα. Ο καθένας πρέπει να γράψει ό,τι θέλει. Πρέπει να βρω θέμα, αλλά πουθενά το θέμα.

Το κεφάλι μου κάνει βόλτες στο μπαλκόνι. Το βλέμμα μου όμως παραμένει στραμμένο προς τη σκέψη μου αν και τα δάχτυλα αναμένουν στο πληκτρολόγιο του υπολογιστή μου. Ξαφνικά η εικόνα ξεθόλωσε. Το βλέμμα μου ενεργοποιήθηκε ξανά. Μπροστά στα μάτια μου ένα υπέροχο φυτό με κατακόκκινα άνθη. Μα γιατί τόσο καιρό, τόσα χρόνια δεν είχα προσέξει και την ομορφιά του; Γιατί απλά θεωρούσα πως υπάρχει; Και γιατί δεν τα θεωρούσα άνθη;

Αυτό που έχω μπροστά μου, στο κέντρο της εικόνας των ματιών μου λέγεται καυτερή πιπεριά. Ένα φυτό που απογυμνώσαμε την ομορφιά του, αποδεχόμενοι μονάχα τον τελικό, γνώριμο ή όχι σκοπό της. Η γνώση της αίσθησης που προκαλεί, ανεξαρτήτως των συναισθημάτων μας, μας ωθεί στην απόρριψη της ομορφιά της ύπαρξης; Ναι, έκανα και εγώ αυτό το λάθος. Αδιαφορούσα για την ύπαρξή της, δεν την συγκατέλεγα καν στα άνθη. Η ορολογία καρπός, είχε αφαιρέσει την αίσθηση ομορφιάς από πάνω της.

Το άνθος λοιπόν αυτό, έχει γεύση. Μια γεύση διαβαθμισμένη από άνθρωπο σε άνθρωπο. Διαβαθμισμένη ακόμη και από τις εκατοντάδες ποικιλίες του.  Αλλά τι είναι αυτό που αλλάζει την ισχύ της δόνησης που προκαλεί στον ουρανίσκο μας; Ναι ξέρω, οι αισθήσεις και το ξερό κεφάλι μας.

Σε άλλους αρέσει και σε άλλους δεν αρέσει, ή δεν γνωρίζουν πως τους αρέσει, καθώς με όσα έχουν καταγράψει στη σκέψη τους, κυρίως από αντιδράσεις άλλων, αρνούνται να το δοκιμάσουν καν.

Ποιος όμως λόγος υπάρχει να το δοκιμάσεις; Και αν το δοκιμάσεις, ποιος ο λόγος να διαμαρτυρηθείς πως κάηκες; Ναι όταν θα φας κάτι που καίει, θα καείς, είναι δεδομένο.

Μα και πάλι, γιατί κάποιοι που τους αρέσουν οι καυτερές πιπεριές λένε πως το απήλαυσαν; Πώς είναι δυνατόν; Αυτοί δεν καίγονται; Φυσικά και καίγονται μα έχουν μάθει πως ακόμη και πίσω από τη λεγομένη άσχημη αίσθηση, κακή αίσθηση, υπάρχει το πολύπλευρο καλό και δεν αρνούνται να το αναζητήσουν, αδιαφορώντας μάλιστα και για την ταυτοποίηση της εικόνας του.

Μετά θυμήθηκα μια άλλη φίλη. Χθες όταν της είπα πως φύτεψα σκόρδα ανάμεσα στα φυτά μου, μου απάντησε πως έχουν και πολύ όμορφα λουλούδια. Το ομολογώ δεν τα έχω δει ποτέ. Στην αρχή την κορόιδεψα. Σκόρδα και λουλούδια μα τι έλεγε; Την ανάγκασα να αναζητήσει φωτογραφίες να μου δείξει. Το είχα κάνει βέβαια κρυφά από εκείνην πρώτος. Ναι, αγνοούσα την ομορφιά και τα είχα στο μυαλό μου μονάχα ως κάτι που βρωμάει αλλά πρέπει να τρώμε για καλό του οργανισμού μας. Πρέπει… Αποδοχή και πρέπει πάνε μαζί;

Τελικά σε αυτή τη διατροφική σχέση ποιος ορίζει το αποδεκτό; Έχουμε δυο άνθη που αποδεδειγμένα σκοτώνουν τους εχθρούς του σώματος και διεγείρουν τον εγκέφαλό μας. Εμείς όχι μόνο δεν βλέπουμε τη μορφή τους, αλλά αγνοούμε και την ομορφιά της ύπαρξής τους. Γελάμε μάλιστα, αν κάποιος μας μιλήσει για την ομορφιά τους.

Ναι λοιπόν, οι άνθρωποι έχουν τόση ομορφιά όση τους χαρίστηκε και είναι άπειρη δίχως την ανάγκη κλίμακας, δίχως την αποδοχή αυτής από κανέναν. Ομορφιά που θα υπάρχει, όποια γενετική τροποποίηση και αν κάνουμε, όπως στο σκόρδο για να μην αφήνει την δήθεν άσχημη οσμή του στις αισθήσεις μας.

Πρέπει να πάψει η αισθησιακή μανία μας να κατηγοριοποιεί τα πάντα αναλόγως των προθέσεων και των συμφερόντων μας.

Τελικά είναι αυτό, ή μήπως αγνοούμε την ομορφιά για μην αποκαλυφθούν τα δικά μας αγκάθια; Ένα άλλο υπέροχο άνθος, ένα άνθος σκέτο αγκάθι και όνομα γαϊδουράγκαθο. Ας πάψουμε να κρίνουμε τους άλλους με την ανθρώπινη τεχνική ομορφιάς, γιατί τότε κινδυνεύουμε διαγράψουμε τη λέξη αγκάθι και το μόνο που θα καταφέρουμε, είναι να απομείνει σε όλους μας για εαυτός το γαϊδούρι.


ΒΑΣΙΛΗΣ ΜΑΚΑΡΙΟΥ