"Στην πΈνα" ✒️✒️
" ΑΠΟΨΕΙΣ ΖΩΗΣ"
Γράφει η Τόνια Κυριφίδη
Απόψεις ζωής…
Στην πρόσκληση των δύο αξιόλογων κυριών, Καλλιόπης Ορφανού-Γιακουμή και Φαίης Δεληγιώργη, προς τους συγγραφείς, αλλά και προς τους ανθρώπους που "το έχουν" με τον γραπτό λόγο, δεν θα μπορούσα να μείνω ασυγκίνητη. Τους ζήτησα, με μεγάλη χαρά, να συμμετέχω κι εγώ σε αυτή την νέα τους προσπάθεια, νιώθοντας πως θα είναι τιμή μου να υπάρξω συνοδοιπόρος με γνωστούς, καταξιωμένους και ταλαντούχους ανθρώπους, σε μία προσπάθεια που έχει σαν σκοπό να προάγει το πνεύμα, να προσφέρει ενημέρωση και - γιατί όχι - καλλιέργεια ψυχής για όλους μας. Διότι ας μην ξεχνάμε πως και οι συμμετέχοντες, μέσα από αυτό το εγχείρημα, βλέπουν τις δυνατότητές τους, τσεκάρουν τα όριά τους και πάνω απ' όλα, μαθαίνουν από τις εμπειρίες, τις γνώσεις, το ταλέντο και των υπολοίπων αυτής της δράσης. Ακόμη και αν κάποιοι δεν θέλουν να το παραδεχθούν, όλοι μας γινόμαστε καλύτεροι, όχι μελετώντας ξανά και ξανά τα δικά μας κείμενα, αλλά προσπαθώντας να διεισδύσουμε στην σκέψη και το μυαλό και των άλλων ατόμων που εναποθέτουν μέρος της καρδιάς τους, δηλώνοντας "παρόντες" στην πρόταση των αεικίνητων διαχειριστριών της ομάδας. Και επειδή δεν θέλω να μακρηγορήσω περισσότερο, καταστρατηγώντας τη φιλοξενία αυτή, θα προσπαθήσω να μπω στο θέμα που επέλεξα να σχολιάσω.
Θα ήθελα να θίξω ένα ζήτημα που εμένα προσωπικά με προβληματίζει, αλλά και με "πονάει" κι έχει να κάνει με τις σχέσεις μας με τους γύρω ανθρώπους, γνωστούς, φίλους, συγγενείς, συντρόφους… και το πόσο αυθεντικοί είμαστε - αλλά είναι και οι άλλοι - απέναντί μας. Είναι γνωστό βέβαια σε όλους μας πως ιδανικές σχέσεις δεν υπάρχουν και αυτό συμβαίνει γιατί είμαστε όλοι άνθρωποι με ελαττώματα και αδυναμίες. Όλοι μας, κατά καιρούς, φερθήκαμε άδικα, στενοχωρήσαμε, "ρίξαμε" - έστω και άθελά μας - δικούς μας ανθρώπους. Και θεωρώ πως είναι λογικό και ανθρώπινο, διότι κανείς μας δεν είναι τέλειος! Ο χώρος του Facebook που βρισκόμαστε (και ομολογουμένως, είμαστε πολλοί), είναι ένας μικρόκοσμος της κοινωνίας που ζούμε. Κατά καιρούς λοιπόν βλέπω πως σε ερωτήσεις μελών ή και διαχειριστών ορισμένων ομάδων: "Τι θα αλλάζαμε στην συμπεριφορά μας, αν μας δινόταν μία δεύτερη ευκαιρία", οι απαντήσεις που δίνονται είναι περίπου οι ίδιες. Σχεδόν όλοι θα φροντίζαμε περισσότερο τον εαυτό μας, θα τον αγαπούσαμε και θα τον υπερασπιζόμασταν με πιο θέρμη. Όλοι μας (!!!) σχεδόν έχουμε πέσει θύματα κακόβουλων σχολίων, άδικων επιθέσεων και ανάρμοστων συμπεριφορών. Και φυσικά όλοι μας είμαστε άνθρωποι με κατανόηση, με υψηλό το αίσθημα της ευθύνης και του δικαίου… Και όλοι μας, βεβαίως, θα ευχόμασταν να μπορούσαμε να γυρίσουμε το χρόνο πίσω για να προασπίσουμε τα δικά "μας" συμφέροντα, την θιγμένη μας αξιοπρέπεια και τον πληγωμένο εγωισμό μας! Όλοι μας λοιπόν ομοϊδεάτες και αδικημένοι!
Αν όμως αυτή είναι η πραγματικότητα, αν δηλαδή όλοι μας υπήρξαμε "θύματα" μίας κακής συμπεριφοράς, μίας άσχημης αντιμετώπισης, πείτε μου πού και ποιοι είναι οι "θύτες"; Γιατί κανείς μας δεν παίρνει το θάρρος να βγει μπροστά στην αρένα και να δηλώσει "θύτης"! Όλοι μας πληγωθήκαμε, αλλά εμείς δεν πληγώσαμε κανέναν. Διότι πάνω απ' όλα είμαστε "άνθρωποι"! Μα, μόνο και μόνο ο χαρακτηρισμός αυτός μας οδηγεί στο συμπέρασμα πως είμαστε και τρωτοί. Δεν είμαστε ούτε άγιοι, ούτε θεοί! Πού θέλω να καταλήξω - γιατί μπορώ ίσως και να αντιληφθώ την απορία σας ή ακόμη και την καχυποψία σας απέναντί μου. Και προς Θεού, δεν θα ήθελα να κάνω μια τόσο κακή αρχή στις διμερής σχέσεις μας. Όλα τα παραπάνω αφορούν κι εμένα την ίδια, διότι δεν είναι σωστό να σας αφήσω να πιστέψτε πως βάλλομαι εναντίον άλλων και αφήνω τον εαυτό μου στο απυρόβλητο.
Θα μπορούσα - εκμεταλλευόμενη μάλιστα την ευκαιρία που μου έδωσαν οι αγαπημένες Πόπη και Φαίη - να ξεκινήσω τις γνωστές αγανακτισμένες (αλλά και τόσο πολυχρησιμοποιημένες) φράσεις: "Στην ηλικία που έφθασα βαρέθηκα να κάνω υποχωρήσεις, να ανέχομαι ανθρώπους που δεν με σέβονται, να δικαιολογώ τα αδικαιολόγητα, να συμβιβάζομαι με τα λιγότερα - ενώ μπορώ και καλύτερα - να αναλώνομαι σε περιττές συζητήσεις, να δίνω δεύτερες ευκαιρίες, να σκέφτομαι καλά τις κουβέντες μου πριν τις ξεστομίσω μήπως και τυχόν πικράνω κάποιον… Αγαπώ μόνο όσους μ' αγαπούν, φροντίζω μόνο όσους με νοιάζονται, έπαψα να συγχωρώ αυτόν που με έχει θυμώσει (άλλωστε συγχώρεση δίνει μόνο ο Θεός!). Δεν έχω ανάγκη να με συμπαθούν γι' αυτό λέω τα πράγματα έξω από τα δόντια χωρίς να χαϊδεύω αυτιά. Άλλωστε μεγαλώνοντας δεν μ' ενδιαφέρει να είμαι αρεστή αλλά αληθινή και γνήσια…" και άλλα τέτοια ωραία και φιλοσοφημένα, που για να είμαι και ειλικρινής με βρίσκουν απόλυτα σύμφωνη, αλλά μόνο σαν ιδέα. Γιατί στην πράξη έχω πρόβλημα. Μακάρι να μπορούσα να ακολουθήσω όλες τις παραπάνω παραινέσεις, αλλά δεν… Ίσως γιατί δεν είμαι και τόσο μεγάλη (αυτό είναι αστείο και μπορείτε άφοβα να γελάστε).
Φίλοι μου, όπως είπα και πιο πάνω, σαν άνθρωποι που είμαστε, έχουμε πάθη, κάνουμε λάθη και πολλές φορές εθελοτυφλούμε όσον αφορά την δική μας συμπεριφορά προς τρίτους. Αυτό δεν είναι μόνο απλή διαπίστωση, αλλά τείνει να γίνει "κανόνας"! Δυστυχώς όμως, δεν έχουμε μάθει να ζητάμε ΣΥΓΝΩΜΗ! Δεν τολμάμε να παραδεχθούμε ότι σφάλαμε! Είναι προτιμότερο να ρίξουμε τις ευθύνες και των δικών μας πράξεων σε τρίτους, για να μπορούμε το βράδυ να κοιμόμαστε καλύτερα!
Όλοι μας, πολλές φορές, ανοίγουμε το στόμα μας και εξαπολύουμε κατηγορίες για τους γύρω μας (γνωστούς, φίλους, συγγενείς…), χωρίς να μπούμε στον κόπο να σκεφτούμε και την δική τους πλευρά. Δηλαδή να "μπούμε στα παπούτσια τους" όπως λένε και οι Άγγλοι. Πριν λοιπόν κρίνουμε και καταδικάσουμε με συνοπτικές διαδικασίες τον άλλο, καλό θα είναι να ψάξουμε πρώτα να βρούμε δικαιολογίες. Να αναζητήσουμε τυχόν ελαφρυντικά στοιχεία. Και αν όντως δεν καταφέρουμε να δώσουμε άφεση αμαρτιών, τότε δεν τον σταυρώνουμε βεβαίως (εξαρτάται και από την σοβαρότητα του λάθους), αλλά είμαστε ειλικρινείς απέναντί του και του εκθέτουμε την άποψή μας. Στον ίδιο και όχι σε τρίτους, ώστε να έχει και το δικαίωμα της απολογίας ή μίας εξήγησης που εμείς ίσως και να μην σκεφτήκαμε. Σαφώς και δεν μπορούμε ή καλύτερα, δεν γίνεται να είμαστε ακριβοδίκαιοι. Αυτό το χάρισμα το έχει μόνο ένας. Ο Θεός! Αλλά μπορούμε να είμαστε άνθρωποι με μεγαλύτερη κατανόηση, αλλά και με γενναιοδωρία ψυχής. Ώστε το βράδυ που ξαπλώνουμε στο κρεβάτι μας να νιώθουμε πιο ανάλαφροι. Να αναλογιζόμαστε και τα δικά μας λάθη. Τα δικά μας ατοπήματα και την δική μας τυχόν άσχημη ή και προσβλητική - κάποιες φορές - συμπεριφορά. Δεν γίνεται μόνο εμείς να είμαστε λοιπόν "θύματα"! Δεν γίνεται να φταίνε μονίμως οι άλλοι! Δεν είναι δυνατόν να είμαστε τόσο ακέραιοι και να απαιτούμε το ίδιο και από τους γύρω μας.
Και επιτέλους, μετά από τόσα χρόνια συνειδητοποίησα πως υπάρχουν και κάποιες καταστάσεις που δεν αλλάζουν. Η μόνη λύση λοιπόν είναι να αλλάξω εγώ τον τρόπο που τις αντιμετωπίζω. Και στην τελική, να αλλάξω εγώ σαν άνθρωπος. Να γίνω μία καλύτερη εκδοχή του. Επειδή πιστεύω - αν και πολλοί από εμάς έχουν εντελώς αντίθετη γνώμη - πως οι άνθρωποι μπορούν να αλλάξουν. Εύχομαι μόνο να είναι προς το καλύτερο. Τους αλλάζουν οι καταστάσεις, τα γεγονότα, τα βιώματά τους. Όταν είμαστε νέοι δεν σηκώνουμε "μύγα στο σπαθί μας"! Όσο όμως μεγαλώνουμε και γινόμαστε σοφότεροι (λέμε τώρα), βλέπουμε τα πράγματα από μία άλλη οπτική γωνία, κάτω από άλλο πρίσμα. Αυτό της ωριμότητας και της υπευθυνότητας που μας χαρίζουν οι εμπειρίες μας και που μας δίδαξαν τα λάθη και οι αστοχίες μας. Συνεπώς, την στιγμή που δεν μπορούμε να αλλάξουμε τα τεκταινόμενα, αλλάζουμε τρόπο αντιμετώπισης. Δεν πρέπει να μένουμε κολλημένοι στα παλιές μας συνήθειες, τα παιδικά μας όνειρα, τα αρχικά μας σχέδια. Κάνουμε καινούργια. Άλλωστε κανείς δεν μπορεί να μας στερήσει αυτή τη χαρά. Προσπερνάμε το παρελθόν και κοιτάμε πιο αισιόδοξα ή τέλος πάντων με θετική διάθεση, το μέλλον. Δεν πρέπει να αφήνουμε σχέσεις, λάθη, πληγές του χθες να συνεχίσουν να αιμορραγούν και να υποτροπιάζουν. Τις περιποιόμαστε και προχωράμε παρακάτω. Και θα έρθει η στιγμή που θα επουλωθούν. Ως γνωστόν, ο χρόνος είναι γιατρός και θα δώσει τη λύση. Αν πάλι όχι, θα μας χαρίσει την λύτρωση!
Πρέπει να μάθουμε να συγχωρούμε τους άλλους, για να έχουμε το δικαίωμα να ζητήσουμε και από εκείνους άφεση αμαρτιών. Η ζωή είναι πολύ μικρή για να την περάσουμε μέσα στον θυμό, τις ίντριγκες και τις αντιπαραθέσεις. Και μην ξεχνάμε πως δεν είμαστε όλοι ίδιοι. Δεν βλέπουμε τα πράγματα από την ίδια σκοπιά και δεν έχουμε τις ίδιες αντοχές και ανοχές φυσικά. Είμαστε όμως ΙΣΟΙ! Και αυτό πρέπει να γίνει κατανοητό από όλους μας. Θα πρέπει λοιπόν να έχουμε όλοι τις ίδιες ευκαιρίες, την ίδια αντιμετώπιση. Και στο χέρι μας βεβαίως, είναι να αποδείξουμε τι αξίζουμε και αν αξίζουμε. Γιατί είναι φορές που η ζωή δεν μας δίνει την δυνατότητα για δεύτερες σκέψεις. Θα πρέπει να μην φοβόμαστε να ζητήσουμε "συγνώμη". Δεν είναι αδυναμία! Είναι η επίγνωση του ποιοι είμαστε και πως αξιολογούμε τις πράξεις και τις επιλογές μας. Διότι, κατά την ταπεινή μου γνώμη, αυτές μας καθορίζουν σαν υπάρξεις.
Η αλήθεια είναι πως μπορώ να γράφω για ώρα (εδώ είναι η στιγμή που με μαλώνετε…), καταχράζοντας την καλοσύνη των οικοδεσποινών. Γι' αυτό και θα πρέπει να κλείσω αυτό το θέμα και ας έχω αφήσει αναπάντητα σημεία…
Ας κάνουμε λοιπόν την αυτοκριτική μας! Γιατί πολλοί από εμάς αποφεύγουμε να μπούμε σε μία τέτοια ψυχοφθόρα διαδικασία. Και όταν καταφέρουμε να αντιληφθούμε τα δικά μας σφάλματα, αναγνωρίσουμε τις δικές μας αδυναμίες, τότε μπορούμε να κοιτάξουμε κατάματα και τους άλλους, ζητώντας ευθύνες.
Γιατί μην ξεχνάμε! "Ο αναμάρτητος πρώτος τον λίθον βαλέτω!"
K.T.
Μάρτιος 2018
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου