Τρίτη 20 Μαρτίου 2018

"ΤΟ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΒΙΒΛΙΟ", ΓΡΑΦΕΙ Ο ΣΤΕΦΑΝΟΣ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ

Βιβλίων Ορίζοντες Μαρτίου 20, 2018 Στην πΈνα

"Στην πΈνα" ✒️✒️

"ΤΟ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΒΙΒΛΙΟ"
ΓΡΑΦΕΙ Ο ΣΤΕΦΑΝΟΣ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ

ΤΟ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΒΙΒΛΙΟ

04 Μαρτίου 2038, ώρα 12.45΄, η μηχανή σωπαίνει, η δημιουργία ολοκληρώνεται, μια εποχή φτάνει στο τέλος της.

Ο χειριστής κατεβάζει το μοχλό, βυθίζοντας τη μηχανή σ’ έναν ύπνο βαθύ, έναν ύπνο παντοτινό. Ο εργάτης από το Μπανγκαλόρ της Ινδίας, δε γνωρίζει πως μόλις τύπωσε το τελευταίο βιβλίο του κόσμου, και ποτέ δε θα το μάθει… Από αύριο, αν είναι τυχερός, θα κολλάει μικροτσίπς σ’ ένα γειτονικό εργοστάσιο.

Το τελευταίο τυπωμένο βιβλίο του κόσμου! Ένα εκπαιδευτικό βιβλίο με κόκκινο σκληρόδετο εξώφυλλο, όμορφες ζωγραφιές και ασπρόμαυρες φωτογραφίες, για λόγους οικονομίας. Μια παραγγελία από τη UNICEF, για τα σχολεία των απομακρυσμένων χωριών της Νιγηρίας. Ένα βιβλίο, που τα παιδάκια της Αφρικής λαχταρούν, για να μάθουν λίγα Αγγλικά, για να τους δοθεί μια ευκαιρία, για να γεννηθεί μια ελπίδα. Ένα δώρο, από τ’ άλλα παιδιά, του άλλου κόσμου. Απ’ τα παιδιά αυτά, που μαθαίνουν πια σε οθόνες και σε πληκτρολόγια αφής. Ένα δώρο, που ποτέ δε θα φτάσει στα χέρια των μικρών μαθητών. Όχι γιατί τα χωριά της Νιγηρίας απέκτησαν ξαφνικά πρόσβαση στη ψηφιακή τεχνολογία, άλλα γιατί το ανθρωπιστικό πρόγραμμα του ΟΗΕ διακόπηκε απότομα και οριστικά, λόγω έλλειψης ενδιαφέροντος και έλλειψης πόρων.

Η νέα γενιά της Αφρικής, θα παρηγορηθεί γρήγορα. Αντί για βιβλία, θα τους δοθούν όπλα και αντί να μάθουν γράμματα, τ’ αγόρια θα μάθουν να τραβάν σκανδάλη και τα κορίτσια να επουλώνουν πληγές.

Το τελευταίο τυπωμένο βιβλίο, κανείς δε θα τ’ ανοίξει, κανείς δε θα το ξεφυλλίσει, κανείς δε θα το διαβάσει. Θα σκεπαστεί από τη σκόνη της ιστορίας, ως που με το πέρασμα των χρόνων θα γίνει και το ίδιο σκόνη, και θα σκορπιστεί από τους δυνατούς ανέμους των μουσώνων.

Κανένα αντίτυπο δε θα φωλιάσει στο ράφι καμιάς δημόσιας βιβλιοθήκης, που τα παιδιά του σήμερα, ονομάζουν μουσείο. Βιβλιοθήκες-μουσεία, τόσο βαρετά για τους μαθητές, που τα επισκέπτονται με το ζόρι, σε αντίθεση με τα μουσεία φυσικής ιστορίας, που στεγάζουν πολύ πιο ενδιαφέροντα εξαφανισμένα είδη, όπως οι δεινόσαυροι. Και όπως ο τελευταίος δεινόσαυρος έκανε μια στερνή υπόκλιση, για να παραδώσει το βασίλειο του στην απερχόμενη εξουσία των θηλαστικών, έτσι σβήνει ο πολιτισμός της γραφής κάτω από την αλαζονική ηγεμονία των παντοδύναμων τέκνων της Θεάς της Εικόνας και του Θεού των ψηφίων.

Οι επιστήμονες του μέλλοντος, θα δυσκολευτούν να ανακαλύψουν πιο εξαφανίστηκε πρώτο, απ’ το χαρτί και το μολύβι, και η εποχή μας θα καταγραφεί ως το τελευταίο στάδιο μιας νέας προϊστορίας.

6195 χιλιόμετρα από το Μπανγκαλόρ, στη ηλιόλουστη Κοζάνη. Μια γιαγιά με άσπρα μαλλιά και τρυφερό χαμόγελο, πλησιάζει τη πολυαγαπημένη εγγονή της, που μόλις γύρισε από το δημοτικό και της λέει μ’ έναν ελαφρύ δισταγμό στη φωνή:

Κούκλα μου, θέλεις σε παρακαλώ, να μου διαβάσεις ένα παραμύθι; Ξέρεις δε τα πάω πολύ καλά με τη νέα τεχνολογία.

Πιάνοντας το Ε-book της με τα λαμπερά στρασάκια, το κοριτσάκι απαντάει ναζιάρικα στην ηλικιωμένη γυναίκα:

Γιαγιά, σου το έχω ξαναπεί, κανείς δε χρησιμοποιεί πια αυτή τη λέξη, «διαβάζω». Έλα δω, κάτσε δίπλα μου να σου δείξω ένα παραμύθι.

Και ενώ μια γιαγιά στην Ελλάδα, αναπολεί τη μυρωδιά των σχολικών βιβλίων των μακρινών παιδικών της χρόνων, κανείς δε θα μνημονεύσει ποτέ το τελευταίο βιβλίο, με το όμορφο κόκκινο εξώφυλλο. Ένα σχολικό βιβλίο για τους μαθητές της Νιγηρίας που είχε για τίτλο: «My first book».

Στέφανος Παπαδόπουλος

Ο Στέφανος γεννήθηκε στην Αθήνα το 1968. Σε ηλικία ενός έτους ακολούθησε τους γονείς του στην Καλιφόρνια και όταν έγινε 4 ετών η οικογένειά του εγκαταστάθηκε στο Παρίσι, όπου και έζησε για 25 χρόνια. Γαλουχήθηκε από τη μητέρα του και ανατράφηκε με αρχές και αξίες βασισμένες στον ανθρωπισμό και το δίκαιο. Σπούδασε Κοινωνική Οικονομία, Διπλωματία και Διεθνές Ανθρωπιστικό Δίκαιο.

Το 1993 αποφοίτησε από τη Νομική. Επέστρεψε στην Ελλάδα το 1997 με μια βαλίτσα γεμάτη γαλλική κουλτούρα και ελληνικές ρίζες. Η αστείρευτη φαντασία του, η ασυμβίβαστη παιδικότητά του και η ανάγκη του για ουσιαστική προσφορά και δημιουργία νίκησαν στη μάχη με τα κοινωνικά πρότυπα του επιχειρηματία που υπήρξε για 15 χρόνια. Εμπνευσμένος από την αγάπη των παιδιών του, δημιουργεί παραμύθια και ιστορίες, που τους διηγείται τα βράδια.

Η επιμονή της γυναίκας του τον πείθει τελικά να βάλει τις ιστορίες του σε χαρτί και έτσι γεννήθηκαν η«Παχουλή Βατραχίνα», ο «Ντάργουιν ο μισός», «Ο ταχύδρόμος δεν είναι για φάγωμα», «Το νου σας, καρχαρίες, ερχόμαστε!», «Μνημεία και τέρατα», «Ας παίξουμε με τους ήρωες του Στέφανου», «Οι Χρυσοί και οι Χωρίς», «Εδώ σε θέλω κάβουρα», μα και όσα παραμύθια πρόκειται να ακολουθήσουν.