" ΣΤΗ ΓΕΦΥΡΑ ΤΩΝ ΧΑΜΕΝΩΝ ΨΥΧΩΝ"

Η άποψη της Καλλιόπης Γιακουμή για το βιβλίο

" ΣΤΗ ΓΕΦΥΡΑ ΤΩΝ ΧΑΜΕΝΩΝ ΨΥΧΩΝ"
Συγγραφείς: Γιώργος Δάμτσιος - Μάριος Δημητριάδης 
Εκδόσεις Λυκόφως

Ευτυχώς που δεν είμαστε μόνοι στον κόσμο! 

Αυτή, είναι η πρώτη φράση που μου ήρθε στον νου, αφού γύρισα την τελευταία σελίδα του μυθιστορήματος, «Στη γέφυρα των χαμένων ψυχών». Ευτυχώς, δεν είμαστε μόνοι στον κόσμο, διότι η παρουσία των συνανθρώπων μας, μας βοηθάει να αντιμετωπίζουμε τον φόβο. Τον φόβο της ζωής, τον φόβο του θανάτου, τον φόβο μας για το άγνωστο. Ένας φόβος, που είναι αναπόσπαστα δεμένος με την ύπαρξη μας, ως έμβια όντα με συνείδηση. Τη συνείδηση, πως είμαστε μόνο ένα χτυποκάρδι, μια ανάσα, μια τρεμάμενη φλόγα στο άπειρο της αιωνιότητας και στην απεραντοσύνη του σύμπαντος. Ευτυχώς δεν είμαστε μόνοι!

Το βιβλίο, «Στη γέφυρα των χαμένων ψυχών», κρύβει καλά το παιχνίδι του. Αρχίζει, βουτώντας τον ανυποψίαστο νου σου στο μυστήριο. Παρασύρει σταδιακά, το ερεθισμένο πνεύμα σου στη φαντασία και βυθίζει τελικά τα γαμψά νύχια του τρόμου, στην ανήσυχη ψυχή σου. Αρχικά, πιστεύεις πως κρατάς στα χέρια σου ένα θρίλερ μυστηρίου. Έτσι σε κάνουν να πιστεύεις, οι δημιουργοί του έργου. Εξάλλου, το όπλο της παραπλάνησης, ανήκει στη φαρέτρα, κάθε έμπειρου μετρ της φαντασίας. Όμως το δαιμόνιο πνεύμα, που κρύβεται πίσω από την ιστορία, δεν έχει σαν πραγματικό στόχο τους ήρωες του μυθιστορήματος, αλλά τον ίδιο τον αναγνώστη. Εφιάλτες, πνεύματα και βίαιοι φόνοι, ξεπετάγονται από τις σελίδες του βιβλίου, μόνο ως αντιπερισπασμός, μόνο για να μας αποπροσανατολίσουν, για να μας απογυμνώσουν, για να βρεθούμε ανυπεράσπιστοι, όταν μας χτυπήσει ξαφνικά η συνειδητοποίηση της αλήθειας.

Ο σκοπός των δημιουργών, δεν είναι ούτε να σε ξαφνιάσουν, ούτε να σε τρομάξουν, ούτε να σε ταξιδέψουν, αν και τα καταφέρνουν άριστα σ’ αυτούς τους τομείς. Αυτές, δεν είναι παρά μόνο οι διαδοχικές μάσκες, οι διαδοχικές φιγούρες μιας πονηρής μπαμπούσκας. Μιας Ρωσικής κούκλας, που κρύβει στη μήτρα της τη γνώση, που εν τέλη, θέλουν να μοιραστούν μαζί μας ο Γιώργος Δάμτσιος και ο Μάριος Δημητριάδης. Τη γνώση, πως το πραγματικό όπλο ενάντια στο τρόμο του σκοτεινού και άγνωστου δάσους της ζωής μας, δεν πρέπει να το ψάχνουμε ούτε στο φως, ούτε στη λογική, αλλά απλά στον χτύπο μιας άλλης καρδιάς.

Οι πρωταγωνιστές του μυθιστορήματος, εμφανίζονται ένας -  ένας, απομονωμένοι από τον φόβο, ή φοβισμένοι από την απομόνωση. Μαζί θα σηκώσουν το βλέμμα. Μαζί θα τολμήσουν το πρώτο βήμα. Μαζί θα αναζητήσουν το πεπρωμένο. Όσο νοιαζόντουσαν αποκλειστικά για τον εαυτό τους, ο καθένας τους είχε αναδιπλωθεί στην απατηλή αίσθηση ασφάλειας της εμβρυακής στάσης. Μόνο όταν άρχισαν να νοιάζονται ο ένας για τον άλλον, βρήκαν το κουράγιο και τη δύναμη, να αντιμετωπίσουν το δαίμονα τους.

Τα κοινά στοιχεία του χαρακτήρα τους, όπως ο αυθορμητισμός, η αφέλεια και η απότομη εναλλαγή συναισθημάτων, καθώς και η τονισμένη έλλειψη των γονέων, προδίδουν την ύπαρξη μιας παιδικότητας, που προσθέτει στην ανάγκη τους να βρουν ένα χέρι να κρατήσουν.  

Αν και είναι όλοι ενήλικες, η απόφαση τους να εναποθέτουν τις ελπίδες τους για καθοδήγηση, στη προστατευτική φιγούρα μιας «γιαγιάς», μας αποδεικνύει περίτρανα, πόσο η πρόωρη απώλεια το γονιών τους, έχει καθυστερήσει τη συναισθηματική τους ωριμότητα.

Το στυλ γραφής των δημιουργών ενισχύει αυτή την εντύπωση, καθώς τρέχει με την ταχύτητα αντίδρασης ενός μικρού παιδιού, χωρίς να πλατιάζει σε αχρείαστες και άσκοπες ατελείωτες περιγραφές και επιτηδευμένες βαθιές σκέψεις. Έτσι το κείμενο, απαλλαγμένο από κάθε βαρίδιο, τρέχει χωρίς να σκαλώνει και κυλάει χωρίς να χάνεται σε ανούσιες διακλαδώσεις.

Ο Γιώργος Δάμτσιος και ο Μάριος Δημητριάδης, θέλοντας να στηρίξουν τα λόγια με τις πράξεις, δεν δίστασαν να επιχειρήσουν ένα ομολογουμένως πολύ δύσκολο εγχείρημα για να μας αποδείξουν πόσο πιστεύουν σ’ αυτό που πρεσβεύουν . Γράφοντας από κοινού το μυθιστόρημα τους, πήραν ένα μεγάλο ρίσκο, που τελικά αποδείχτηκε, εκτός από θαρραλέο, και άκρως δικαιολογημένο. Η συλλογική τους προσπάθεια, σίγουρα προσδίδει μια επιπλέον διάσταση στο έργο, και σε καμιά περίπτωση δεν το αποδυναμώνει. 

Εν τέλη, το βιβλίο  «Στη γέφυρα των χαμένων ψυχών», δεν είναι ένα απλό μυθιστόρημα φαντασίας, αλλά μια λεπτή και προσεχτική κατάθεση για την ενδόμυχη μοναξιά της ανθρώπινης ψυχής.                                                     Μην ανησυχείτε όμως Γιώργο και ο Μάριε, ευτυχώς, δεν είσαστε μόνοι!

Λίγα λόγια για το βιβλίο

Πέντε άνθρωποι βασανίζονται κάθε νύχτα για έναν χρόνο από τον ίδιο εφιάλτη. Ανακαλύπτοντας 

ότι είναι υπαρκτά τα πρόσωπα που βλέπουν στον ύπνο τους, ως συνεπιβάτες ενός λεωφορείου που 

ταξιδεύει νύχτα με έναν μυστηριώδη οδηγό στο τιμόνι, συγκλονίζονται και αρχίζουν την προσπάθεια

να συνθέσουν το παζλ, για να ανακαλύψουν τι κρύβεται πίσω από τον κοινό εφιάλτη. Ξετυλίγοντας

το κουβάρι, θα βρεθούν αντιμέτωποι με το παράλογο, το αλλόκοτο και το απόκοσμο.

ΔΗΜΗΤΡΙΑΔΗΣ ΜΑΡΙΟΣ

Συγγραφέας

Ο Μάριος Δημητριάδης γεννήθηκε στο Χόλιμπρουκ της

Γερμανίας και μεγάλωσε στον Ασκό Θεσσαλονίκης, όπου

και έμεινε μέχρι τα 18 του χρόνια. 

Σπούδασε στη γεωπονική σχολή του ΑΠΘ, παρακολούθησε

 μαθήματα ευρωπαϊκής και βυζαντινής μουσικής,καθώς και

μαθήματα φωνητικής. Παίζει και διδάσκει κλασική και 

ηλεκτρική κιθάρα. Είναι λάτρης της τεχνολογίας και των 

ηλεκτρονικών υπολογιστών. 

Ζει με τη σύζυγό του στη Θεσσαλονίκη, όπου και εργάζεται.

 ΓΙΩΡΓΟΣ ΔΑΜΤΣΙΟΣ

Συγγραφέας

Ο Γιώργος Δάμτσιος γεννήθηκε 1978 στη Νάουσα και 

εργάζεται στο Ελληνικό Δημόσιο από το 2000.

Εκτός από τη συγγραφή, του αρέσει να διαβάζει μανιωδώς,

ενώ είναι λάτρης της Heavy Metal, του gaming και

του αθλητισμού.