Nουάρ' διαδρομές: Aνακαλύπτοντας τους 'θησαυρούς' της Παγκόσμιας Αστυνομικής Λογοτεχνίας
H ΑΝΑΣΚΟΠΗΣΗ ΤΩΝ ΣΗΜΑΝΤΙΚΟΤΕΡΩΝ ΒΙΒΛΙΩΝ ΤΗΣ ΣΤΗΛΗΣ. ΕΛΠΙΖΩ ΝΑ ΤΟ ΒΡΕΙΤΕ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΝ ΚΑΙ ΚΑΤΑΤΟΠΙΣΤΙΚΟ. ΘΑ ΔΟΘΕΙ ΚΑΙ Η ΕΥΚΑΙΡΙΑ ΝΑ ΕΝΗΜΕΡΩΘΟΥΝ ΚΑΙ ΟΣΟΙ ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ ΠΑΡΑΚΟΛΟΥΘΗΣΕΙ Η ΔΙΑΒΑΣΕΙ ΤΗ ΣΤΗΛΗ!
Μέρος 6ο
16. 'Η νεκροφόρα με τις ρίγες' - Ross McDonald (1962)
Βαθμολογία: 4,2/5 ή 8,4/10.
Υπόθεση:
Τυπικά ο Λιου Άρτσερ προσλαμβάνεται από τον πλούσιο συνταγματάρχη Μπλάκγουελ για να εμποδίσει το γάμο της κόρης του. Πρέπει να αποδείξει ότι ο μυστηριώδης ρομαντικός ζωγράφος που την έχει ξετρελάνει δεν είναι αυτός που δείχνει. Ωστόσο, διερευνώντας το παρελθόν του νεαρού, ο Άρτσερ δεν ξεθάβει απλώς παραπτώματα αλλά μια σειρά πτώματα, από την Καλιφόρνια μέχρι το Μεξικό και από τους υψηλούς κύκλους του Λος Άντζελες μέχρι τους τυχοδιώκτες τζογαδόρους στη λίμνη Τάχο. Κι έπειτα είναι αυτή η νεκροφόρα με τις ρίγες της ζέβρας και με τους ωραίους ηλιοκαμένους σέρφερ, που η πορεία της διασταυρώνεται ξανά και ξανά μ' εκείνη του υποψήφιου γαμπρού - και του ιδιωτικού ντετέκτιβ - σε μια γρήγορη, δυναμική πλοκή με αποκορύφωμα έναν τριπλό φόνο και μια πολύ πειστική αποκάλυψη. Μόνο που τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά όσο φαίνονται...
Σύντομη κριτική:
To πιο ψυχογραφικό και λιγότερο hard-boiled αστυνομικό μυθιστόρημα του MacDonald, το οποίο αποδίδει μνεία στη 'Μικρή αδερφή', αφού ο 1ος φόνος γίνεται με παγοθραύστη/παγοκόφτη όπως και στο βιβλίο του Τσάντλερ.
Η ιστορία τοποθετείται στις αρχές στις δεκαετίες του '60, και ένα μεγάλο μέρος της κουλτούρας εκείνης της εποχής διαφαίνεται σχεδόν σε όλο το μυθιστόρημα μέσω αναφορών στη νοοτροπία του surfing, στις ελεύθερες κοινωνικές και ερωτικές σχέσεις, στην αντίδραση στο συμβατικό τρόπο ζωής, και στην άνοδο των τεχνών και του καλλιτεχνικού πνεύματος, το οποίο, πλέον, αποτελούσε σημαντικό κομμάτι της καθημερινότητας των Αμερικανών. Επίσης, προβληματίζει το γεγονός ότι ο ντετέκτιβ Άρτσερ έπρεπε να εμβολιαστεί για να πάει σε μια χώρα όπως το Μεξικό, το οποίο, προφανώς, τότε, κατακλυζόταν από αρρώστειες λόγω δύσκολων συνθηκών διαβίωσης, ενώ εκεί μπορούσε κάποιος να πιει, μόνο, εμφιαλωμένο νερό.
Στα σημεία των καιρών αξίζει να αναφερθούν η ανησυχία για την ενδεχόμενη χρήση της ατομικής βόμβας, η υψηλή φορολογία του εισοδήματος, οι τραυματικές αναμνήσεις Αμερικανών μεταναστών από τα γερμανικά στρατόπεδα συγκεντρωσης, και το ενδιαφέρον των Αμερικανών, πλέον, για την υψηλή αισθητική και την αρχιτεκτονική των σπιτιών και, γενικά, των χώρων.
Στο 1ο μισό, ο MacDonald προσφέρει στιγμές έντονου μυστηρίου που θυμίζουν Άγκαθα Κρίστι ή Φ. Ντ. Τζέιμς, ακολουθώντας τα ίχνη του δολοφόνου από την Καλιφόρνια και το Λος Άντζελες μέχρι το Μεξικό και τη λίμνη Τάχο.
Το 2ο μισό περιέχει στοχευμένες περιγραφές της ψυχοσύνθεσης των ηρώων και των εσωτερικών συγκρούσεών τους, όσο και αρκετα απρόβλεπτα δραματικά γεγονότα που οδηγούν, στο τέλος, σε ένα κρεσέντο συνεχών ανατροπών.
Σύμφωνα με το 'The New Yorker' θεωρείται ένα υπόδειγμα της αριστοτεχνικής δουλειάς του συγγραφέα... το βιβλίο έχει ύφος, χαρακτήρα και πολλά πράγματα να πει.
Υ.Γ.: H έκδοση είναι αρκετά προσεγμένη καί ως μετάφραση καί αισθητικά (η γραμματοσειρά και η δομή των κεφαλαίων). Υπάρχουν σχετικά λίγα λάθη στην εκτύπωση και στη μετάφραση.
17. 'Δωμάτια γεμάτα καπνό' - Kris Nelscott (2000-2001)
Βαθμολογία: 4.6/5 ή 9,2/10.
Υπόθεση:
Αύγουστος 1968. Ο μαύρος ιδιωτικός ντετέκτιβ Σμόκι Ντάλτον και ο δεκάχρονος προστατευόμενός του Τζίμι εγκαταλείπουν βιαστικά το Μέμφις, όταν ο Τζίμι γίνεται μάρτυρας της δολοφονίας του Μάρτιν Λούθερ Κινγκ. Ύστερα από ένα ανήσυχο καλοκαίρι καταλήγουν στην Πόλη των Ανέμων με την ελπίδα ότι θα βρουν εκεί καταφύγιο.
Όμως, καθώς η πόλη ετοιμάζεται για το Εθνικό Συνέδριο των Δημοκρατικών, ο Σμόκι αρχίζει να φοβάται ότι το μυστικό τους έχει αποκαλυφθεί. Στη γειτονιά εμφανίζονται άγνωστα πρόσωπα, και αισθάνεται ότι συνεχώς τον παρακολουθούν. Σε μια πόλη που θυμίζει ηφαίστειο έτοιμο να εκραγεί από τις φυλετικές εντάσεις, ο Σμόκι αδυνατεί να υποψιαστεί την αληθινή φύση της βίας που τους απειλεί.
Σύντομη κριτική:
H Nelscott εντυπωσιάζει και πάλι! Η συνέχεια του 'Επικίνδυνου δρόμου' (2000) αποδεικνύεται εφάμιλλης ποιότητας και ουσίας.
Σε αυτο το βιβλίο, παρακολουθούμε τα γεγόνοτα που διαδραματίστηκαν στη ζωή του Αφρο-Αμερικανού ντετέκτιβ Σμόκι Ντάλτον, μετά τη δολοφονία του παιδικού φίλου του και εξέχουσας προσωπικότητας, Μάρτιν Λούθερ Κίνγκ, και τις συνέπειες, πρίν και ύστερα από το πολυαναμενόμενο Συνέδριο των Δημοκρατικών, τον Αύγουστο του 1968 στο Σικάγο.
Για άλλη μια φορά, η Νέλσκοτ γράφει με τέτοιο άμεσο τρόπο, ώστε δίνει την αίσθηση ότι βρίσκεται, εκείνη τη στιγμή, στο 'παλμό' των γεγονότων, τοποθετώντας καί τον αναγνώστη εκεί μέσω ενος φαντασιακού 'ταξιδιού' στο χρόνο. Η αίσθηση είναι μοναδική, αφού οι ήχοι, οι μυρωδιές, τα γεγονότα, οι ήρωες παρουσιάζονται με αξιοζήλευτη ζωντάνια και αληθοφάνεια.
Στο πρώτο μισό του βιβλίου, κυριαρχεί η φοβισμένη, αλλά εκρηκτική προσωπικότητα του δεκάχρονου Τζίμυ, ο οποίος είναι πλέον και επίσημα ο προστατευόμενος του Σμόκυ Ντάλτον, χαρίζοντας, σε κάποια σημεία, το χαμόγελο στον αναγνώστη (αναπάντεχα θα έλεγα) με τις αυθόρμητες ατάκες του. Πέρα από αυτό, η δράση δεν είναι τόσο έντονη εδώ, ωστόσο, διαφαίνονται έντονα τα στοιχεία του ψυχολογικού θρίλερ μέσα από την καχυποψία και την αίσθηση του Σμόκυ Ντάλτον ότι συνεχώς τον παρακολουθούν. Σε αυτό συμβάλλουν σημαντικά και οι αναφορές της συγγραφέα σε επικίνδυνες οργανώσεις της εποχής, όπως τους Μαύρους Πάνθηρες και τους Μπλακστόουν Ρέιντζερς κτλ., όσο και οι επανερχόμενοι εφιάλτες του ντετέκτιβ από τη συμμετοχή του στο πόλεμο της Κορέας.
Στο δεύτερο μισό, η δράση και η αγωνία φτάνει σε τέτοιο επίπεδο που ο αναγνώστης δεν θέλει να αφήσει το μυθιστόρημα από τα χέρια του, έστω και αν οι περιγραφές των δολοφονιών, όσο και των θανατηφόρων σωματικών βλαβών των θυμάτων, φανούν αρκετά σκληρές και λεπτομερειακές. Αργότερα, κατά τη διαλεύκανση της υπόθεσης, όμως, οι έντονες αυτές περιγραφές θα αποτελέσουν και το κλειδί για τη ταυτότητα του δολοφόνου.
Γενικά, πρόκειται για ένα μυθιστόρημα-συνέχεια, το οποίο μπορεί να διαβαστεί και χωρίς το 1ο μέρος του, δηλ.τον 'Ένα επικίνδυνο δρόμο', γιατί η συγγραφέας, έξυπνα και με συνθετικό τρόπο, αναφέρει τα σημαντικότερα γεγονότα που προηγήθηκαν. Ωστόσο, εδώ, υπάρχει μια έντονη τάση για 'ψυχογραφική' μελέτη των ηρώων, οι οποίοι είναι και δέσμιοι των πολιτικών γεγονότων και της ιστορίας. Θέματα όπως ο ρατσισμός, τα πολιτικά παιχνίδια, η φρίκη του πολέμου του Βιετνάμ, η επιδραση των fast-food, της αστρολογίας και της χαρτομαντείας αντιμετωπίζονται με ειλικρίνεια και καυστική έμμεση κριτική.
'Αλλωστε δεν είναι τυχαίος ο τίτλος του μυθιστορήματος: 'Δωμάτια γεμάτα καπνό' = φράση-κλισέ που περιγράφει τα γεμάτα καπνό κλειδωμένα γραφεία μέσα στα οποία λευκοί πολιτικοί κλείνουν σκοτεινές συμφωνίες με το πούρο κολλημένο στο στόμα (Τζακ Σνέντλερ).
Βαθμολογία: 4.6/5 ή 9,2/10.
Υ.Γ.: Οφείλω να πω ότι η μετάφραση του βιβλίου είναι ιδιαίτερα εύστοχη (σε λίγα μόνο σημεία, υπάρχουν λάθη λόγω βιασύνης).
18. 'Η τελευταία νύχτα στο Τρέμορ Μπίτς' - Mikel Santiago (2014-2015)
Βαθμολογία: 4/5 ή 8/10.
Υπόθεση:
Ο Πίτερ Χάρπερ είναι ένας διάσημος συνθέτης σάουντρακ, που μετά από ένα τραυματικό διαζύγιο καταφεύγει σε μια απόμερη γωνιά του κόσμου, κάπου στις ακτές της Ιρλανδίας, προκειμένου να ξαναβρεί τη χαμένη του έμπνευση. Το σπίτι στο Τρέμορ Μπιτς, απομονωμένο σε μια τεράστια και μοναχική παραλία, φαίνεται ο καταλληλότερος τόπος για να το πετύχει αυτό που θέλει. Όλα φαντάζουν ιδανικά... μέχρι που φτάνει η νύχτα της μεγάλης καταιγίδας (Από το οπισθόφυλλο του βιβλίου).
Σύντομη κριτική:
Eδώ η Δημοτική Βιβλιοθήκη έκανε πέρσι το καλοκαίρι το θαύμα της
😋!
😋!
Μπορεί να μην είναι αριστούργημα, ωστόσο είναι από τα πιο πρωτότυπα και ενδιαφέροντα αστυνομικά μυθιστορήματα με έντονα στοιχεία παραψυχολογικού θρίλερ, το οποίο χτίζεται μέσα σε μια χιτσκοκική καταδιωκτική ατμόσφαιρα.
Ο Σαντιάγο καταφέρνει από τις πρώτες σελίδες να σε καθηλώσει με την υπαινικτική γραφή του, και την περιγραφή νυχτερινών τοπίων που 'σκίζονται' από φονικούς κεραυνούς. Η απομόνωση του συγγραφέα στο Τρέμορ Μπίτς λειτουργεί καί σαν πορεία προς την αυτογνωσία, αλλά καί σαν αναμέτρηση με τον εαυτό του. Από την μέση και μετά, οι οικογενειακοί δεσμοί δυναμώνουν με τέτοιο τρόπο που σχεδόν λειτουργούν λυτρωτικά στο τέλος.
Σε όλο σχεδόν το πρώτο μέρος και στο μισό δεύτερο, υπάρχει μία αίσθηση και υποψία θανάτου που δεν ξέρεις πού ή πότε θα επαληθευτεί. Ο αναγνώστης είναι σε διαρκή επιφυλακή μέχρι να εκδηλωθεί το 'πνεύμα του κακού'.
Προσωπικά, μου θύμισε σε κάποια σημεία η ιστορία, το βιβλίο όπου βασίστηκε η ταινία 'Αδέσποτα σκυλιά' με τον Ντάστιν Χόφμαν (1971) - ειδικά στην αγχωτική ατμόσφαιρα που υπάρχει, και στην πάλη μεταξύ του 'καλού και του κακού'.
Υ.Γ.: Σημαντικό στοιχείο για τον αναγνώστη με το οποίο παίζει ο Σαντιάγο είναι το γεγονός ότι μέχρι τουλάχιστον τη μέση, δεν μπορείς να καταλάβεις σίγουρα αν ο κεντρικός ήρωας (ο διάσημος μουσικοσυνθέτης) έχει παραισθήσεις ή κάποια ενορατική δύναμη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου