ΆΡΤΕΜΙΣ ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΥ

Συνέντευξη στην συγγραφέα 

Άρτεμις Παπανδρέου

Επιμέλεια συνέντευξης: Καλλιόπη Γιακουμή 

Κοντά μας σήμερα η συγγραφέας του βιβλίου 

"ΠΗΛΙΟΡΕΊΤΙΚΟ ΓΑΪΤΑΝΆΚΙ"

Το βιβλίο της κ.Άρτεμις Παπανδρέου

κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Μολύβι

1)Τι σας έκανε να αποφασίσετε να ασχοληθείτε με την  συγγραφή;


Α.Π: Ήταν μια εσωτερική ανάγκη η συγγραφή, που την ένιωθα όμως, από πολύ μικρή. Τα τελευταία χρόνια ήταν τρόπος διαφυγής από την καθημερινότητα που με ρουφούσε στη δύνη της, ώσπου διάβασε κείμενά μου άνθρωπος των γραμμάτων και με ενθάρρυνε να ασχοληθώ επαγγελματικά. 

2) Το "Πηλιορείτικο γαϊτανάκι" πώς το εμπνευστήκατε ως τίτλο;

Α.Π: Αφ’ ενός οι πρωταγωνιστές του βιβλίου έχουν όλοι καταγωγή από το Πήλιο, αφ’ ετέρου το γαϊτανάκι ήταν ένα παιχνίδι της παλιάς εποχής. Της ίδιας εποχής στην οποία αναφέρεται το βιβλίο. Στο δικό μου μυαλό το γαϊτανάκι είναι η ίδια η Ιστορία του τόπου μας και οι άνθρωποι που κρατιούνται από τις κορδέλες του και γυρίζουν γύρω του οι πρωταγωνιστές του βιβλίου. Με τις στροφές όμως μπλέκονταν οι κορδέλες, όπως ακριβώς και οι ζωές τους…

3) Η ιστορία που μας διηγείστε στο βιβλίο σας βασίζεται σε αληθινά γεγονότα και μάλιστα κάποια από αυτά σας <<εμπλέκουν>> αν μπορώ να το πω και προσωπικά, έτσι δεν είναι;

Α.Π: Έτσι ακριβώς είναι, γιατί τα γεγονότα στο βιβλίο είναι τα περισσότερα αληθινά και όχι μόνο αυτό, αφορούν άτομα του στενού οικογενειακού μου περιβάλλοντος. Τους παππούδες μου, αλλά και τον ίδιο μου τον πατέρα, όπως και τον αδερφό του.

4) Ποια ανάγκη σας λοιπόν ήρθε να καλύψει  αυτό το βιβλίο;
Γιατί έπρεπε να μάθουν αυτή την ιστορία οι αναγνώστες;

Α.Π: Ξεκινώντας, με  μεγάλο σεβασμό στη μνήμη αγαπημένων, τη συγγραφή αυτού του βιβλίου, ανακάλυπτα έκπληκτη πως τα περισσότερα μέλη της οικογένειάς μου είχαν πιαστεί από το γαϊτανάκι της Ιστορίας. Είχαν συμβάλει στη διαμόρφωσή της, ο καθένας από το δικό του μετερίζι. Ένας θυμός με είχε καταλάβει για πράξεις της που κρατήθηκαν μυστικές. Αλλά και μια ανάγκη μου γιγαντωνόταν. Να γράψω για κείνες, να βγουν στο φως. 

5) Πώς νιώσατε όταν κρατήσατε στα χέρια σας το πρώτο έντυπο αντίτυπο;

 
Α.Π: Ήταν η ίδια συγκίνηση όπως τότε, πριν πολλά χρόνια που έφερα στον κόσμο τα παιδιά μου. Η πρώτη μου αντίδραση: ένα δάκρυ γαντζωμένο στην άκρη του ματιού, ένα τρέμουλο στο χείλι, ένα μούδιασμα στα χέρια που πήραν τρέμοντας να το ξεφυλλίζουν. Το έφερα στα ρουθούνια μου, μύρισα την μυρωδιά του νωπού ακόμη μελανιού κι έκλεισα τα μάτια ευχόμενη να είναι μακρύς ο δρόμος αυτής της δημιουργίας!

 6) Είστε μια γυναίκα που δεν σπουδάσατε κάτι που να  ‘χει σχέση με την συγγραφή κειμένων, παρ’ όλα αυτά μας παραδώσατε ένα πολύ αξιοπρεπές βιβλίο, που δεν στερείται σε τίποτα πονήματα συγγραφέων που είναι πολύ καιρό στον χώρο. Η αγάπη σας για τη συγγραφή σας οδήγησε σε αυτό  ή και κάτι ακόμη; Και τώρα πώς αισθάνεστε που τα έχετε καταφέρει;
 
Α.Π: Αυτό είναι αλήθεια. Δεν τη σπούδασα τη συγγραφή. Η αγάπη για κείνη γεννήθηκε μαζί με μένα.  Η αιτία μάλλον απλή. Κληρονομικότητα. Κατάγομαι από λογοτεχνική οικογένεια, με θείο (αδερφό του πατέρα) λογοτέχνη, με πατέρα που είχε χάρισμα στο λόγο, με αδερφό που σκαρώνει ποιήματα και με γιό που δειλά τώρα ξεκινά.
Η σκάλα της δημιουργίας είναι ανηφορική. Εγώ θεωρώ πως έχω απλά και μόνο πατήσει σταθερά  στο πρώτο της σκαλί. Έχω πολλά ν’ ανεβώ ακόμη. Εύχομαι πρώτα απ’ όλα να είμαι υγιής και κατά δεύτερον η έμπνευση να σταθεί φίλη μου ώστε να γράψω πολλά ακόμη μυθιστορήματα που να τύχουν της αγάπης των αναγνωστών.

7) Αν σας δινόταν η ευκαιρία να το ξαναγράψετε, θα αλλάζατε κάτι;
 
Α.Π: Θεωρώ πως το γαϊτανάκι αποτελεί κατάθεση της ψυχής και του σεβασμού μου στους προγόνους μου και ιδιαίτερα στον παππού μου τον Θόδωρο. Δεν νομίζω πως θα άλλαζα κάτι, γιατί τότε ίσως να άλλαζε όλη η δομή του βιβλίου. 

8 )Γιατί να διαβάσει κάποιος το βιβλίο σας; Τι είναι αυτό που θέλετε να μοιραστείτε  με τους υποψήφιους αναγνώστες του;

  
Α.Π: Απώτερος στόχος μου όταν το έγραφα ήταν, σαν θα κλείσουν οι σελίδες του να έχει μείνει κάτι περισσότερο στον νου του αναγνώστη πέρα από τις μυθιστορηματικές καταστάσεις. Να έχει αφήσει μια …επίγευση ιστορικής μνήμης στους παλαιότερους, αλλά και μια δροσιά γνώσης στους νεότερους.  

9) Στο βιβλίο σας φαίνεται να έχετε κάνει αρκετή έρευνα, που ξεκινά από το 1910 και φθάνει μέχρι τα χρόνια της Γερμανικής κατοχής, αλλά αναφέρεστε ακόμη και σε ήθη και έθιμα του τόπου σας ανάλογα την εποχή. Πόσο καιρό σας πήρε η ολοκλήρωση του βιβλίου;
Α.Π: Για να γραφεί ένα τέτοιο βιβλίο έπρεπε να … πατήσει σωστά πάνω στην Ιστορία και την παράδοση. Από τις αφηγήσεις των γονιών μου έλαβα τις πρώτες πηγές προφορικής ιστορίας, μα δεν στάθηκα μόνο σ’ αυτές. Μέσα από βιβλία αναζήτησα την αλήθεια ιστορικών γεγονότων, που μαζί με την δική μου φαντασία ξεπέρασα τους δέκα οχτώ μήνες αδιάκοπης εργασίας.

10)Περιγράψτε μας το βιβλίο σας σαν κάποια που το διάβασε και όχι που το έγραψε.
  
Α.Π: Το Πηλιορείτικο γαϊτανάκι είναι ένα βιβλίο που σε αγγίζει, σε συνεπαίρνει η ανάγνωσή του, σε καθηλώνει από τις πρώτες του σελίδες δημιουργώντας σου εικόνες αλλά και αγωνία για την συνέχεια. Μα το σπουδαιότερο είναι πως σε γεμίζει έντονα συναισθήματα.  Μέσα από τις μικρές ιστορίες των πρωταγωνιστών του διδάσκεσαι την μεγάλη ιστορία της Ελλάδας.

11) Εσείς διαβάζετε; Ποιο είδος λογοτεχνίας προτιμάτε;

 
Α.Π: Από μικρό παιδί αγαπούσα το διάβασμα. Πάντα μου έλεγαν πως για να γράφω καλές εκθέσεις έπρεπε να διαβάζω βιβλία. Ήταν μια συνήθεια που με ακολούθησε στη ζωή, ευτυχώς. Δεν έχω προτίμηση στα είδη της λογοτεχνίας. Κάθε βιβλίο προσφέρει κι ένα διαφορετικό ταξίδεμα. Φτάνει να είσαι εκεί, να ανοίξεις τις σελίδες του και να ξεκινήσεις μαζί του αυτό το ταξίδι. 

12) Αυτοί που έχουν μέχρι στιγμής διαβάσει το βιβλίο σας δηλώνουν ικανοποιημένοι και ενθουσιασμένοι, στα αρνητικά σχόλια  αναγνωστών πώς θα αντιδρούσατε;
 
Α.Π: Είναι σίγουρο πως διαφέρουμε από άνθρωπο σε άνθρωπο. Αυτή είναι και η ομορφιά μας. Η διαφορετικότητά μας. Όπως λοιπόν υπάρχουν αναγνώστες που ενθουσιάστηκαν με το βιβλίο μου και εξέφρασαν αυτή τους την ικανοποίηση με λόγια θαυμασμού, ίσως έτσι να υπάρξουν και κάποιοι που να μην τους αγγίξει. Αλλοίμονο, υπάρχει ελευθερία σκέψης και λόγου! Για όλες τις πλευρές.

13) Με τι άλλο ασχολείστε στον ελεύθερο χρόνο σας;

Α.Π: Καθημερινά δίνω έναν υπεράνθρωπο αγώνα για να φέρω εις πέρας τις υποχρεώσεις μου όσον αφορά στη τεχνική εταιρεία που έχουμε ιδρύσει με τον σύζυγο. Γιατί δεν είναι μόνο οι ώρες του γραφείου, είναι και οι εξωτερικές εργασίες που καταναλώνουν τον περισσότερο χρόνο. Έπειτα οι ανάγκες του σπιτιού, των παιδιών με κρατούν σε εγρήγορση. Σ’ αυτόν λοιπόν τον ελεύθερο χρόνο που εσείς αναφέρεστε, εγώ γράφω. 

14) Έχετε προχωρήσει στην συγγραφή άλλου βιβλίου; Κι αν ναι, σε τι θα αναφέρεται;
Α.Π: Μόλις πριν λίγο διάστημα ολοκλήρωσα το επόμενο βιβλίο μου. Θέλω να πιστεύω πως είναι μια εξαιρετική …δουλειά. Είναι ένα κείμενο που περνά μηνύματα και  ηθικά διδάγματα, που μιλά για την αγάπη, σε όποια της μορφή κι αν υπάρχει στο σύμπαν… Είναι ένα πολύ τρυφερό βιβλίο με έντονο το στοιχείο της αγωνίας από τις πρώτες του σελίδες.

15) Κλείνοντας την συζήτησή μας και αφού σας ευχαριστήσω που μιλήσατε μαζί μου και για τα μέλη της ομάδας <<Βιβλίων ορίζοντες>> θέλω ν’ αφήσω σε σας την τελευταία φράση, την κατακλείδα της συνέντευξης μας. Τι θέλετε να πείτε στους αναγνώστες που σας διάβασαν ή και αυτούς που δεν το έχουν κάνει ακόμη;


Α.Π: Σας εύχομαι να έχετε μια όμορφη χρονιά γεμάτη ταξίδια του νου, γεμάτη εικόνες και συναισθήματα. Ελπίζω να συνεισφέρω κι εγώ στο δικό σας ταξίδεμα!

Ευχαριστώ πολύ τόσο εσάς κυρία Γιακουμή, όσο και τους <<Βιβλίων ορίζοντες>> για τη χαρά που μου δώσατε να μοιραστώ μαζί σας τις σκέψεις μου.

"Σκληροί καιρόι μες την φωτιά εφτά καημοί πληγές εφτά, και γω κρατώ κλαδί ελιάς και συ να κλαίς σαν με κοιτάς.." 

 Και εμείς σας ευχαριστούμε πολύ κ. Παπανδρέου που μας μιλήσατε και μας χαρίσατε αυτήν την τόσο όμορφη και ζεστή συνέντευξη-γνωριμία, μαζί σας...

Η άποψη μου για το βιβλίο