ΤΟ ΜΟΥΣΙΚΟ ΚΟΥΤΙ

Για την στήλη "Έγραψες" 

Νικητήριο κείμενο της εβδομάδας 22/01- 30/01  ήταν το παρακάτω, το οποίο έγραψε ένα μέλος μας που το υπογράφει ως Μ.Κ. Ευχαριστούμε πολύ το μέλος μας, που μοιράστηκε μαζί μας το υπέροχο αυτό κείμενο...  

ΚΕΙΜΕΝΟ Νο1

"ΤΟ ΜΟΥΣΙΚΟ ΚΟΥΤΙ"

Το μέλος υπογράφει το κείμενο ως : Μ.Κ...

 Σε ένα παλιό μουσικό κουτί φυλάω τους εφιάλτες μου, τις μοναχικές σκέψεις μου. Με παγωμένα χέρια το κουρδίζω με τον πόνο της ψυχής μου. Το κοιτάζω αμίλητος μα και γεμάτος φόβο. Πως να αφήσω το δάκτυλο μου από το κλειδί του; Αλίμονο! Τι μελωδία έχει να παίξει; Ποιος μπορεί να την ακούσει και ποιος μπορεί να την αντέξει; Ασάλευτη η μπαλαρίνα του με κοιτάζει με τα χέρια ψηλά. Λες και παραδίδεται και εκείνη σε ότι εγκλώβισα βαθιά μέσα στα σωθικά του. 

"Σε παρακαλώ, δε θέλω να χορέψω" 

Μου φωνάζει γεμάτη σπαραγμό. Με ένα δάκρυ να κιλά στο μικρό πλαστικό πρόσωπο της. Και η μελωδία ξεκινά. Πόσο πόνο να βαστάξει πια ένα τόσο δα μικρό κουτί; 

Με την μπαλαρίνα να ξεκινά και αυτή τον υποχρεωτικό χορό της, γυρίζει γύρω από τον εαυτό της. Θέλει να σταματήσει, μα δε μπορεί. Θέλει να με αγκαλιάσει με τα χεράκια της, μα είναι τόσο μικρά. Καθιστώντας με ανάξιο για να δεχθώ ακόμα και από κάτι τόσο ελάχιστο την αγκαλιά του.

Και η μελωδία συνεχίζει να παίζει. Και εκείνη να χορεύει. 

"Τι αναζητάς;" Με ρωτάει

 "Τον αληθινό έρωτα" της απαντώ.

 "Ο έρωτας δεν υπάρχει! Όμως είναι σημαντικός στην ζωή των ανθρώπων γιατί πιστεύοντας σε αυτή την ιδέα, δε σταματούν ποτέ την αναζήτηση.Και αυτό είναι που τους κρατά ζωντανούς" μου απάντησε και έμεινε να την κοιτάζω σιωπηλός.

"Ξέρεις γιατί έχω τα χέρια μου ψηλά;" Μου αποκρίθηκε ξανά. 

"Γιατί παραδόθηκα αποδεχόμενη την αλήθεια αυτή. Οι άνθρωποι με κοιτάζουν νομίζοντας ότι είμαι ευτυχισμένη. Μα δεν είμαι. Ζω σε μια απέραντη μοναξιά ξέροντας ότι δεν υπάρχει έρωτας. Μόνο σκόρπιες στιγμές, υποσχέσεις και έναν ιδρώτα να θυμίζει παθιασμένα κορμιά. Έρωτας αδιάβαστος με ορθογραφικά λάθη που βγάζουν μάτι και με επιθυμίες εκτός πορείας, ήταν ακριβώς ότι έθαψες μέσα σε αυτό το κουτί. Οι ανύποτες λέξεις, οι παραφράσεις και οι επιθυμίες, είναι μονάχα σενάρια ενός μυαλού που αρέσκεται να παραφράζει την ζωή. Άκου την μελωδία! δική σου είναι! σου αρέσει;"

"Δεν την αντέχω..." 

"Η αλήθεια στο τέλος έρχεται πάντα απρόσκλητη. Δεν έχει σημασία ο χρόνος. Μπορεί να είναι σε μια μέρα, σε μια στιγμή ή μετά από χρόνια ολόκληρα. Το θέμα είναι αν θα σε βρει εκεί. Σου εύχομαι να λείπεις." Και αμέσως σιώπησε.

 Ίσως να μη μου μίλησε ποτέ. Ίσως να ήταν άλλο ένα αποκύημα της φαντασίας μου. Εξάλλου έχω χάσει το μυαλό μου εδώ και πολύ καιρό. Τρελό με αποκαλούν. Ζω μόνος σε ένα δωμάτιο με τις σιωπές μου. Με μοναδική παρέα μονάχα αυτό το μουσικό κουτί. Με το δάκτυλο ακόμα στο κλειδί του. 

Αλίμονο! Τι μελωδία έχει να παίξει; 

Ποιος μπορεί να την ακούσει και ποιος μπορεί να την αντέξει;