ΚΕΙΜΕΝΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΣΤΗΛΗ ΕΓΡΑΨΕΣ 13/01/2018

ΣΤΗΛΗ ΕΓΡΑΨΕΣ


ΚΕΙΜΕΝΟ  Νο1

"Συμπληγάδες λέξεις"

Το μέλος υπογράφει το κείμενο ως : Μ.Κ...

Οι λέξεις πονούν, κλαίνε σε σοκάκια ερημικά, φυτεύουν σπόρους μέσα σε αυλάκια μοναξιάς,

συνθλίβουν κορμιά, για να βγει το απόσταγμα ενός επικείμενου λάθους.

Οι λέξεις ουρλιάζουν, σε παλάμες ανοικτές έτοιμες να τις φιμώσουν.

Είναι παντού, στα χείλη αυτού που αγαπά, αλλά και σε εκείνου που μισεί. Στο πρώτο χιόνι μιας χειμωνιάτικης βραδιάς, στην τελευταία σταγόνα νερού, λίγο πριν λιώσει.

Στον ήλιο που σε τυφλώνει, σε σκέψεις ερμητικά κλειστές, μα και διάχυτες, στο πρώτο κλάμα ενός μωρού, μα και στο τελευταίο, όταν ξεψυχάς γερασμένος και η ψυχή σου διψά, για λίγο ακόμα.

Οι λέξεις ακούγονται στα βήματα μιας άδειας πόλης, σε χαμένες σκιές πάνω σε ξεθωριασμένα ταβάνια.

Οι λέξεις σπαράζουν, όταν ικετεύονται από αφορισμένες αγάπες και σε κορμιά γκρεμισμένα, σαν εγκαταλειμμένα ξωκλήσια.

Οι λέξεις είναι άνεμος, βουή σε αυτιά που δεν έμαθαν να τις ακούν, βάρος σε ανεπίδοτα κατηγορώ, μα και γαλήνη για όσους τις ξεστόμισαν.

Και αν είσαι ευλογημένος, οι λέξεις θα σε βρουν, θα σε αγγίξουν και αν κάποιες από αυτές σε ματώσουν, μην τους κρατήσεις κακία, είναι γιατί δεν κατάλαβες ποτέ που μπαίνει το κόμμα και που η τελεία, σε κάθε στιγμή της ζωής σου.

Και οι λέξεις... Φέρνουν λέξεις... 

Μ.Κ

  

ΚΕΙΜΕΝΟ Νο2

"Μεγαλώνοντας έμαθα....."

Της Μαίρης Μοοσχοπούλου

 Έμαθα να μην επιτρέπω σε κανέναν να μου υποδείξει πόσο χρόνο δικαιούμαι να θρηνήσω για κάτι. 

Έμαθα να πονάω και να θρηνώ χωρίς ενοχές. Ώσπου να ξυπνήσω μια ημέρα και να μην πονάω πια. Η μέρα αυτή έρχεται όταν έχεις αντιμετωπίσει κατάματα τον πόνο.

Έμαθα να χτίζω γέφυρες εκεί που δεν υπήρχαν δρόμοι. 

Έμαθα να συγχωρώ χωρίς να κρατώ θυμό. 

Έμαθα πως αν σκέφτεσαι έναν άνθρωπο και χαμογελάς, τότε σκέφτεσαι τον σωστό άνθρωπο. 

Έμαθα να κάνω άλματα στο κενό, με την πίστη ότι θα τα καταφέρω ακόμα και αν φαίνεται απίθανο. 

Έμαθα να πηδάω στο κενό να τρώω συχνά τα μούτρα μου και να μην το μετανιώνω.

Έμαθα να εμπιστεύομαι το ένστικτο μου, γιατί δεν κάνει ποτέ λάθος. Έμαθα πως έχω ανάγκη ανθρώπους που αν τους λείψω θα με ψάξουν. Αν τους ενοχλήσει κάτι θα μου το πουν. Αν χαρώ, θα χαρούν.

Έμαθα να πιστεύω στη μαγεία, γιατί την βλέπω με τα ίδια μου τα μάτια. Έμαθα πως είμαι ένας άνθρωπος ολόκληρος και δεν πιστεύω καθόλου στο παραμύθι για το άλλο μου μισό. Είμαι ολόκληρη για αυτό δεν θέλω στη ζωή μου όσους με μισοθέλουν, με μισοαγαπούν, με μισονοιάζονται. 

Έμαθα πως η χαρά έρχεται πάντα όταν δεν την περιμένω.

Έμαθα να ψάχνω τον έρωτα όχι όταν είμαι μόνη, αλλά όταν είμαι έτοιμη. Έμαθα πως στο βάθος του χειμώνα υπήρχε μέσα μου ένα ακατανίκητο καλοκαίρι.

Έμαθα να ταξιδεύω με όλους τους ανέμους.

Έμαθα πως το νόημα της ζωής είναι να την ευχαριστιέσαι.

Έμαθα χορό, ενώ νόμιζα ότι δεν μπορώ να κάνω βήμα χωρίς την παρουσία κάποιον.

Έμαθα ποιοί είναι οι σημαντικοί και αναντικατάστατοι άνθρωποι στη ζωή μου.

Έμαθα κολύμπι! 

Δεν φοβάμαι το πέλαγο καπετάνιε...

ΚΕΙΜΕΝΟ Νο3

" Ξέρει η ψυχή το δρόμο..."

Της Μαρίας Παπαδοπούλου

Και ο χρόνος περνά...παίρνει στις πλάτες του ότι αγαπώ, ότι με πόνεσε και ότι φώτισε το χαμόγελο μου. Κουβαλάει λέξεις που θέλω να θυμάμαι , λέξεις που ήθελα τόσο να ξεχάσω, λέξεις που ήθελα να πω και δεν τόλμησα ποτέ. Δίπλα του περπατάν τα όνειρά μου .... εκείνα τα όνειρα που έμειναν μισά, εκείνα που έμειναν στην άκρη μα και εκείνα που ψηλάφισα χαμογελώντας με τα δάχτυλά μου. 

Κάθε τόσο σταματώ να ξαποστάσω, γυρίζω πίσω το κεφάλι για να δω όλα αυτά που έζησα, αυτά που ο χρόνος μου κουβαλάει για μένα.

Μεγάλες οι ανάσες μου , βαθιές και λίγο κουρασμένες πότε πότε. Όσες φορές κι αν γύρισα και τον κοίταξα στα μάτια άλλες τόσες εκείνος μου χαμογέλασε γλυκά, σαν μάνα που όσο κι αν κουράστηκε δεν έφυγε η στοργή από τα μάτια.

- Μήπως σου φόρτωσα πολλά;...τον ρώτησα. Μήπως κουράστηκες μετά από τόσο δρόμο; 

- Μην σταματάς ποτέ να κοιτάζεις πίσω... Θα είμαι πάντα εκεί... θα οδηγώ τα βήματα σου.Κι αν ο δρόμος σου καμιά φορά στενέψει , αν φοβηθείς πως με έχασες σε κάποια του στροφή να μη σκιαχτείς... Εγώ είμαι πίσω σου, ακόμη κι αν το βουνό με κρύψει. Κούνησα το κεφάλι απορημένη... 

-Κι αν φοβηθώ; 

- Εγώ μες στα μπαγκάζια μου χώρεσα την ζωή σου. Με κάθε σου γέλιο ζωγράφισα χάρτες, με κάθε σου δάκρυ έφτιαξα δρόμους, με κάθε σου όνειρο έχτισα γέφυρες ...μην τύχει και χαθείς. 

Αν φοβηθείς κοίτα μπροστά!

 Ξέρει η ψυχή το δρόμο....

ΚΕΙΜΕΝΟ Νο4

ΚΕΙΜΕΝΟ Νο4

"Οι μεγαλύτεροι έρωτες δεν ξύπνησαν ποτέ στο ίδιο κρεβάτι".

του/της : Δεν έχει σημασία όπως και να χει χαρείτε το..

"Η σχεση τους σε καμια περιπτωση δε λεγοταν συνηθισμενη,ουτε συμβατικη ισως ουτε καν σχεση απο καποιους. Aγαπουσαν σαν τρελοι ο ενας τον αλλον, ηταν γεματοι ερωτα και παθoς αλλα ο καθενας ειχε μια "κανονικη" σχεση με καποιον τριτο. Oχι παντα με τον ιδιο. Oι τριτοι αλλαζαν κατα καιρους, μονο οι δυο τους εμεναν σταθεροι. Αν ηθελαν θα μπορουσαν να ειχαν μια φυσιολογικη σχεση ομως δε το εκανα. Ισως ηταν πολυ τρελοι ο ενας για τον αλλον για να το κανουν ,ισως παλι ηταν πολυ σπανια και ασυνηθιστα τα αισθηματα τους για να μπουν σε συμβατικα καλουπια.

Μπορει να συναντιονταν μερικες φορες τον χρονο και να μιλουσαν λιγες περισσοτερες αλλα τις στιγμες που ηταν μαζι μπορουσαν να ορκιστουν,κι εγω ακομα μπορω να σας ορκιστω, οτι αγγιζαν το απειρο.. O χρονος γινοταν αχρονος και η υλη αϋλη, ο χωρος δεν ειχε διαστασεις και εκεινοι γινονταν σχεδον αθανατοι. Iσως ειναι και η πιο δυνατη μαστουρα αυτο το αισθημα. Iσως το ενιωθαν ,οτι η διαχωριστικη γραμμη αναμεσα στη λογικη και στην παρανοια αυτης της καταστασης ηταν πολυ λεπτη και τα ορια πολυ ευθραυστα, για αυτο επρεπε να το παιρνουν σε πολυ μικρες δοσεις γιατι μπορουσε να τους σκοτωσει η να τους τρελανει.

Αν οντως υπαρχει στον κοσμο καποιος που η ψυχη του εχει φτιαχτει απ'το ιδιο υλικο με καποιου αλλο υ-το αλλο μισο οπως συνηθιζεται να λεγεται- τοτε μαλλον αυτοι ειναι ο καλυτερος ορισμος αυτης της εννοιας. Θα μπορουσαν να πεθανουν ο ενας για τον αλλον. Το εκαναν καθημερινα. Πεθαιναν ο ενας για τον αλλον .Ενα κομματι τους νεκρονοταν μακρια απο τον αλλον κι οταν ηταν 99% νεκροι τοτε συναντιονταν και μεσα σε μερικες ωρες ειχαν αναγεννηθει πληρως. Εγωιστικο? Μερικοι μπορει να το χαρακτηρισουν και ετσι. Εξαρταται την οπτικη γωνια του καθενος. Ισως ηταν και εγωιστικο γιατι εκτος απο την αγαπη υπηρχε και ενας ερωτας, ενα παθος που εραιε παντα,αιωνια ανικανοποιητο.

Αν ρωτατε την αποψη μου, δεν ηταν η πρωτη φορα που συναντουσαν ο ενας τον αλλον σε αυτη τη γη. Πιστευω πως ειχαν συναντηθει πολλες φορες ακομα σε προηγουμενες ζωες και ετσι σε καθε ζωη που ακολουθουσε ο ενας περιμενε τον αλλον, χωρις να το ξερει,απο ενστικτο. Και τις φορες που κατι ειχαν,που τoυς πλυμμυριζε μια θλιψη χωρις να ξερουν το γιατι, ηταν επειδη δεν ειχαν βρει ακομα ο ενας τον αλλον. Σ'αυτη τη ζωη, σ'αυτη που ειμαστε τωρα, απορω πως γινεται να μιλουν για αγαπη ατομα που ζουν μια ψευδαισθηση και πως γινεται να σιωπουν ατομα τα οποια εχουν καταλυθει απο τη φλογα της, την εχουν νιωσει στο πετσι τους και ζoυν την αληθεια της καθημερινα.. Απορω κι αναρωτιεμαι ποσοι απο εμας θα ειμαστε αραγε αληθινα τυχεροι να βρουμε σε αυτη η σε καποια αλλη ζωη οτι αυτοι οι δυο εχουν σ'αυτη και σε ολες τις προηγουμενεσ ζωες τους.

Θα κλεισω λοιπον λεγοντας ΟΧΙ στις συμβατικες σχεσεις, ΟΧΙ στους κανονες οσον αφορα την αγαπη. Και με μια ευχη,οι δυο αυτοι ανθρωποι να καταληξoυν μαζι σε αυτη και σε ολες τις επομενες ζωες που θα ακολουθησουν μεχρι το τελος του κοσμου και να ειναι καλα."