ΑΥΤΗ Η ΓΛΥΚΙΑ ΑΡΡΩΣΤΙΑ

Nουάρ' διαδρομές: Aνακαλύπτοντας τους 'θησαυρούς' της Παγκόσμιας Αστυνομικής Λογοτεχνίας 
από τον Tim Orfanos.



21. 'Αυτή η γλυκια αρρώστια' - Patricia Highsmith (1960)
Εκδόσεις Μεταίχμιο




Υπόθεση: Ο Ντέιβιντ είναι ένας ήσυχος άνθρωπος. Δουλεύει σκληρά όλη την εβδομάδα και κάθε Σαββατοκύριακο επισκέπτεται τη βαριά άρρωστη μητέρα του ή τουλάχιστον έτσι νομίζουν οι γύρω του.

Στην πραγματικότητα όμως ο Ντέιβιντ κάθε Σαββατοκύριακο επισκέπτεται
μόνος τη ζεστή φωλιά που έχει ετοιμάσει για να στεγάσουν τον έρωτά τους αυτός και η Άναμπελ στη Νέα Αγγλία. Βέβαια, η Άναμπελ αρνείται να επισκεφτεί αυτό το σπίτι, γιατί είναι ήδη παντρεμένη με κάποιον άλλο και έγκυος στο πρώτο της παιδί. Ένα ελάσσονος σημασίας εμπόδιο για τον Ντέιβιντ, πράγμα για το οποίο όμως θα πρέπει να πείσει και την αγαπημένη του... (Aπό το οπισθόφυλλο του βιβλίου).

Σύντομη κριτική:

Ένα αστυνομικό μυθιστόρημα διαφορετικό από τα άλλα, το οποίο δίχαζε και σινεχίζει να διχάζει το αναγνωστικό κοινό και τους κριτικούς λογοτεχνίας (1960). Οι New York Τimes εκείνης της εποχής είχαν γράψει ότι το μυθιστόρημα αυτό της Πατρίσια Χάισμιθ αποτελεί μία 'εντυπωσιακή ψυχολογική μελέτη'.

Πάντως θα μπορούσαμε, επιπρόσθετα, να πούμε ότι ανήκει στα 'ψυχογραφικά' αστυνομικά μυθιστορήματα ή σε μια κατηγορία μυθιστορημάτων Εναλλακτικής Αστυνομικής Λογοτεχνίας με έντονα στοιχεία ψυχολογικού θρίλερ. και σε αυτό συμβάλλει καί το γεγονός ότι η ίδια η Χάισμιθ αποτελεί από μόνη της μια εναλλακτική πρόταση για τους μελετητές και αναγνώστες αστυνομικής λογοτεχνίας.Σε αυτό το βιβλίο, έχει δώσει τέτοιο ψυχολογικό βάθος και εσωτερικότητα στους ήρωές της, τα οποία καταλήγουν να δημιουργούν μια κλειστοφοβική ατμόσφαιρα και την αίσθηση ενός επικείμενου κινδύνου.

Το συγκεκριμένο μυθιστόρημα δεν είναι εύκολο να διαβαστεί, ωστόσο, αν ο αναγνώστης καταλάβει τους κεντρικούς ήρωες, τα κίνητρά των πράξεών τους, και κάνει λίγο υπομονή, στο τέλος, θα αποζημιωθεί. Η ανταλλαγή γραμμάτων (τα οποία εύστοχα αποτυπώνονται καί στο εξώφυλλο του βιβλίου) αποτελούν τον κεντρικό άξονα που συνθέτει τη πλοκή και τα επικίνδυνα γεγονότα που θα διαδραματιστούν. Η Χάισμιθ, έξυπνα, αποτυπώνει τη καθημερινή ρουτίνα της αμερικάνικης κουλτούρας, η οποία βασιζόταν, εκείνη την εποχή (και ακόμα καί τώρα) στη διατήρηση των προσχημάτων και της επιφανειακής ευπρέπειας, στη κοινωνικοποίηση μέσω δείπνων, γευμάτων και απογευματινού τσαγιού/καφέ, στην συχνή επικοινωνία μέσω γραμμάτων, στην επιφανειακή έφραση συναισθημάτων, αλλά, κυρίως, στην έντονη πεποίθηση ότι οι άνθρωποι είναι αυτό που δείχνουν ότι είναι. Η Χάισμιθ δεν αναλλώνεται σε αντιφατικούς χαρακτήρες όπως ο Ρίπλυ, επειδή, εδώ το παιχνίδι της πλαστοπροσωπίας καλύπτει ένα προσωπικό δράμα και έναν 'διπολικό χαρακτήρα, ο οποίος επιλέγει, ηθελημένα και μή, να μην αποδέχεται την πραγματικότητα των καταστάσεων.

Το 1ο μέρος του βιβλίου είναι πιο αργό και ψυχογραφικό, ενώ το 2ο διαθέτει πιο έντονους ρυθμούς και δράση, ενώ, το τέλος της ιστορίας μπορεί να φανεί προβλέψιμο, ωστόσο, γίνεται κατανοητό, χωρίς να προκαλεί σύγχυση στον αναγνώστη.

Βαθμολογία: 4,1/5 ή 8,2/10.