Η άποψη της φίλης μας Γιώτας Βασιλείου για το βιβλίο
"Η ΚΟΙΛΑΔΑ ΤΗΣ ΑΛΕΠΟΥΣ"
Συγγραφέας Charlotte Link
Εκδόσεις Κλειδάριθμος
Η ΚΟΙΛΑΔΑ ΤΗΣ ΑΛΕΠΟΥΣ, της Charlotte Link
Ξεκίνησα το βιβλίο έχοντας μεγάλες προσδοκίες, μιας και πολλά βιβλιοφιλικά sites στην Ελλάδα αλλά και στο εξωτερικό το εκθειάζουν, ως ένα εξαιρετικό αστυνομικό θρίλερ. Έτσι λοιπόν, «τρόμαξα» όταν στα πρώτα
κεφάλαια το βιβλίο ήταν πολύ «Σ’ αγαπώ, δε μ’ αγαπάς» κι «Εγώ που θα βρω κάποιον να με θέλει» κτλ. Ειλικρινά μιλώντας του έδωσα διορία για να σιάξει 3 κεφάλαια ακόμα και μετά θα το παράταγα στο ράφι, κατά το ήμισυ αδιάβαστο.
Φαίνεται όμως πως ήταν η τύχη μου κι η τύχη του βιβλίου, να τα βρούμε τελικά οι δυο μας. Όσο προχωρούσαν οι σελίδες, τόσο έστρωνε η ιστορία. Τόσο άρχισαν να αποκτούν νόημα και σημασία όλα αυτά τα γλυκανάλατα που είχα να υπομείνω στην αρχή του. Κι επιπλέον, ήρθε και ισορρόπησε με τις πολύ γλαφυρές και πολύ σκληρές σκηνές του θανάτου των θυμάτων, τις οποίες λάτρεψα (και πείτε ότι θέλετε για μένα!!!). Βασικά, όλες οι σκηνές είναι περιγραφικά και ζωντανά δοσμένες. Όχι μόνο τα θανατικά.
Το θέμα με το οποίο καταπιάνεται η συγγραφέας είναι διαφορετικό και όπως έχω πει στο παρελθόν, στην γνώμη που είχα γράψει για το «Επιστροφή από το σκοτάδι» των Nicci French, αφορά τον εφιάλτη κάθε γυναίκας αλλά και κάθε ανθρώπου γενικότερα πιστεύω, να τον έχουν απαγάγει και να τον κρατούν δέσμιο κάτω από φοβερές και τρομερές συνθήκες και τελικά ο χώρος κράτησής του, να γίνεται κι ο τάφος του.
Η αφήγηση του βιβλίου θυμίζει κινηματογραφική ταινία και είναι γρήγορη και δεν κουράζει. Με εξαίρεση βέβαια στην αρχή του βιβλίου, που όμως δεν έφταιγε η αφήγηση αλλά το θέμα ( το σ’ αγαπώ, δε μ’ αγαπάς που προείπα). Επίσης, κάτι που εκτίμησα δεόντως, ήταν η εναλλαγή στην διήγηση, μεταξύ πρώτου και τρίτου προσώπου. Με αυτό τον τρόπο η συγγραφέας μας έβαζε μέσα στην ιστορία, με την κεντρική ηρωίδα να μας διηγείται τα καθέκαστα.
Οι ήρωες είναι αρκετά πραγματικοί και δεν «ξεχωρίζουν» μέσα στο πλήθος. Με την ιστορία της η Λινκ, θίγει και κοινωνικά ζητήματα όπως πχ η εκμετάλλευση των εργαζομένων κι ιδίως των γυναικών κι ιδιαίτερα στα ΜΜΕ, πράγμα το οποίο το έζησα κι εγώ στο πετσί μου στο παρελθόν, οπότε με άγγιξε ιδιαιτέρως. Επιπλέον, μιλάει και για την ανάγκη των ανθρώπων να δείχνουν κάτι διαφορετικό από αυτό που είναι. Να μην αφήνουν τον περίγυρο να εντοπίσει τα σφάλματά τους ή τις ατυχίες ή τις αποτυχίες τους, κάτι που το βλέπουμε κατά κόρον να συμβαίνει κι ιδιαίτερα μέσα από τους δαιδαλώδεις διαδρόμους του διαδικτύου (βλ. facebook κτλ.)
Όσον αφορά την πλοκή, είναι πάρα πολύ σφιχτά δοσμένη, χωρίς να μας επιτρέπει ούτε ένα λεπτό να φανταστούμε τι πραγματικά έχει συμβεί και ποιος είναι ο ένοχος. Επίσης, λόγω του ότι εμπλέκονται διαφορετικές ιστορίες μεταξύ τους, σε «μπερδεύει» και σε «αποπροσανατολίζει», οπότε δεν μαθαίνεις παρά μόνο στο τέλος τι πραγματικά έχει συμβεί. Δεν έχει πολλές ανατροπές παρά μόνο μία βαρβάτη στο τέλος, οπότε και ο αναγνώστης τρώει το «χαστούκι» του «ποιος είναι ο δολοφόνος». Και φτάνεις να αναρωτηθείς… μα είναι δυνατόν;
Το έγραψα πάλι το σεντόνι και κάποιοι θα ενοχληθούν. Ωστόσο, το βιβλίο μου άρεσε πολύ κι ήθελα να το μοιραστώ μαζί σας. Το βιβλίο διαβάζεται απνευστί και ξεκούραστα και σε αυτό βοηθά και ο απλοϊκός λόγος που χρησιμοποίησε η μεταφράστρια (το οποίο αρχικά το θεώρησα μεγάλο μειονέκτημα, στην πορεία όμως άλλαξα άρδην γνώμη).
Από μένα 8,5/10
Καλές αναγνώσεις.
"Η ΚΟΙΛΑΔΑ ΤΗΣ ΑΛΕΠΟΥΣ"
Συγγραφέας Charlotte Link
Εκδόσεις Κλειδάριθμος
Η ΚΟΙΛΑΔΑ ΤΗΣ ΑΛΕΠΟΥΣ, της Charlotte Link
Ξεκίνησα το βιβλίο έχοντας μεγάλες προσδοκίες, μιας και πολλά βιβλιοφιλικά sites στην Ελλάδα αλλά και στο εξωτερικό το εκθειάζουν, ως ένα εξαιρετικό αστυνομικό θρίλερ. Έτσι λοιπόν, «τρόμαξα» όταν στα πρώτα
κεφάλαια το βιβλίο ήταν πολύ «Σ’ αγαπώ, δε μ’ αγαπάς» κι «Εγώ που θα βρω κάποιον να με θέλει» κτλ. Ειλικρινά μιλώντας του έδωσα διορία για να σιάξει 3 κεφάλαια ακόμα και μετά θα το παράταγα στο ράφι, κατά το ήμισυ αδιάβαστο.
Φαίνεται όμως πως ήταν η τύχη μου κι η τύχη του βιβλίου, να τα βρούμε τελικά οι δυο μας. Όσο προχωρούσαν οι σελίδες, τόσο έστρωνε η ιστορία. Τόσο άρχισαν να αποκτούν νόημα και σημασία όλα αυτά τα γλυκανάλατα που είχα να υπομείνω στην αρχή του. Κι επιπλέον, ήρθε και ισορρόπησε με τις πολύ γλαφυρές και πολύ σκληρές σκηνές του θανάτου των θυμάτων, τις οποίες λάτρεψα (και πείτε ότι θέλετε για μένα!!!). Βασικά, όλες οι σκηνές είναι περιγραφικά και ζωντανά δοσμένες. Όχι μόνο τα θανατικά.
Το θέμα με το οποίο καταπιάνεται η συγγραφέας είναι διαφορετικό και όπως έχω πει στο παρελθόν, στην γνώμη που είχα γράψει για το «Επιστροφή από το σκοτάδι» των Nicci French, αφορά τον εφιάλτη κάθε γυναίκας αλλά και κάθε ανθρώπου γενικότερα πιστεύω, να τον έχουν απαγάγει και να τον κρατούν δέσμιο κάτω από φοβερές και τρομερές συνθήκες και τελικά ο χώρος κράτησής του, να γίνεται κι ο τάφος του.
Η αφήγηση του βιβλίου θυμίζει κινηματογραφική ταινία και είναι γρήγορη και δεν κουράζει. Με εξαίρεση βέβαια στην αρχή του βιβλίου, που όμως δεν έφταιγε η αφήγηση αλλά το θέμα ( το σ’ αγαπώ, δε μ’ αγαπάς που προείπα). Επίσης, κάτι που εκτίμησα δεόντως, ήταν η εναλλαγή στην διήγηση, μεταξύ πρώτου και τρίτου προσώπου. Με αυτό τον τρόπο η συγγραφέας μας έβαζε μέσα στην ιστορία, με την κεντρική ηρωίδα να μας διηγείται τα καθέκαστα.
Οι ήρωες είναι αρκετά πραγματικοί και δεν «ξεχωρίζουν» μέσα στο πλήθος. Με την ιστορία της η Λινκ, θίγει και κοινωνικά ζητήματα όπως πχ η εκμετάλλευση των εργαζομένων κι ιδίως των γυναικών κι ιδιαίτερα στα ΜΜΕ, πράγμα το οποίο το έζησα κι εγώ στο πετσί μου στο παρελθόν, οπότε με άγγιξε ιδιαιτέρως. Επιπλέον, μιλάει και για την ανάγκη των ανθρώπων να δείχνουν κάτι διαφορετικό από αυτό που είναι. Να μην αφήνουν τον περίγυρο να εντοπίσει τα σφάλματά τους ή τις ατυχίες ή τις αποτυχίες τους, κάτι που το βλέπουμε κατά κόρον να συμβαίνει κι ιδιαίτερα μέσα από τους δαιδαλώδεις διαδρόμους του διαδικτύου (βλ. facebook κτλ.)
Όσον αφορά την πλοκή, είναι πάρα πολύ σφιχτά δοσμένη, χωρίς να μας επιτρέπει ούτε ένα λεπτό να φανταστούμε τι πραγματικά έχει συμβεί και ποιος είναι ο ένοχος. Επίσης, λόγω του ότι εμπλέκονται διαφορετικές ιστορίες μεταξύ τους, σε «μπερδεύει» και σε «αποπροσανατολίζει», οπότε δεν μαθαίνεις παρά μόνο στο τέλος τι πραγματικά έχει συμβεί. Δεν έχει πολλές ανατροπές παρά μόνο μία βαρβάτη στο τέλος, οπότε και ο αναγνώστης τρώει το «χαστούκι» του «ποιος είναι ο δολοφόνος». Και φτάνεις να αναρωτηθείς… μα είναι δυνατόν;
Το έγραψα πάλι το σεντόνι και κάποιοι θα ενοχληθούν. Ωστόσο, το βιβλίο μου άρεσε πολύ κι ήθελα να το μοιραστώ μαζί σας. Το βιβλίο διαβάζεται απνευστί και ξεκούραστα και σε αυτό βοηθά και ο απλοϊκός λόγος που χρησιμοποίησε η μεταφράστρια (το οποίο αρχικά το θεώρησα μεγάλο μειονέκτημα, στην πορεία όμως άλλαξα άρδην γνώμη).
Από μένα 8,5/10
Καλές αναγνώσεις.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου