Η ΕΚΔΙΚΗΣΗ ΕΙΝΑΙ ΔΙΚΗ ΜΟΥ

'Nουάρ' διαδρομές: Aνακαλύπτοντας τους 

'θησαυρούς' της Παγκόσμιας 

Αστυνομικής Λογοτεχνίας 

με τον Tim Orfanos.
19. 'Η εκδίκηση είναι δική μου' - Mickey Spillane (1950)

Yπόθεση: Ποτέ δεν ξέρεις που μπορεί να σε οδηγήσει ένα ολονύχτιο μεθύσι. Πόσο μάλλον όταν πρόκειται για τον ιδιωτικό ντετέκτιβ Μάικ Χάμερ.

Αυτήν τη φορά είναι για τα καλά μπλεγμένος. Μια συνάντηση μ' έναν παλιό του φίλο από το στρατό, τον Τσέστερ Γουίλερ, καταλήγει σε άφθονο αλκοόλ και ένα μυστηριώδη φόνο: όταν ο Μάικ ξυπνάει το επόμενο πρωί στο δωμάτιο του ξενοδοχείου όπου διαμένει ο Τσέστερ, τον βρίσκει νεκρό, με το δικό του 45άρι περίστροφο στο χέρι. Αν και δεν κατηγορείται για το φόνο, του αφαιρείται η άδεια οπλοφορίας.

Τώρα πρέπει να εξιχνιάσει την υπόθεση άοπλος. Ή να φερθεί
έξυπνα και να χρησιμοποιήσει τον άσο που έχει κρυμμένο στο μανίκι του: την πολυμήχανη γραμματέα του Βέλντα. Οι έρευνες τον οδηγούν σ' ένα πρακτορείο μοντέλων όπου βασιλεύει η Τζούνο Ριβς, η καλλονή με το θανατηφόρο βλέμμα και τα θανατηφόρα μυστικά...(Από το οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Σύντομη κριτική:

Σίγουρα, το πιο άνισο αστυνομικό μυθιστόρημα του φετεινού καλοκαιριού και αυτό αποδεικνύεται από το εξής γεγονός:

Bαθμολογία 1ου μισού: 3/5 - Bαθμολογία 2ου μισού: 4,6/5.

Γενικά, είναι γνωστό ότι ο Spillane θεωρείται από τους πιο αμφιλεγόμενους συγγραφείς αστυνομικών μυθιστορημάτων, ενώ έχει κατηγορηθεί από πολλούς κριτικούς για ρατσιστικές απόψεις και περιγραφές έντονης βίας στα βιβλία του. Το συγκεκριμένο περιέχει όλα αυτά τα αμφιλεγόμενα στοιχεία, και, συν όλοις τοις άλλοις, θα μπορούσε να έχει τον τίτλο 'Η τρίτη πλευρά' (όποιος το διαβάσει, θα καταλάβει)🤗.

Εδώ ο Spillane εφαρμόζει άλλη δομή στη ροή της πλοκής και δεν θυμίζει, τουλάχιστον, στο 1ο μισό, σχεδόν καθόλου, το 'Εγώ οι ένορκοι: στο 1ο μισό, λοιπόν, δίνεται το βάρος στην σκληρή περιγραφή του 'νυχτερινού' προσώπου της Νέας Υόρκης όπου οι ταξικές διαφορές και η οικονομική εξαθλίωση σε κάποιες 'ύποπτες' περιοχές της μεγαλούπολης βρίσκονται σε πρώτο πλάνο. Σοκάρουν οι σκηνές όπου για να περάσουν την ώρα τους και να σκοτώσουν τη πλήξη τους, πολλές διάσημες (υποτίθεται) προσωπικότητες από το χώρο της μόδας και του μόντελινγκ κοροϊδεύουν και διασκεδάζουν με τους άστεγους και τους οικονομικά εξαθλιωμένους που βλέπουν στο δρόμο. Ωστόσο, όλο αυτό το σκηνικό αποτελεί ένα 'παραπέτασμα' καπνού για να καλύψει την κραιπάλη και τις ύποπτες συνευρέσεις νεαρών μοντέλων με έγκριτους οικονομικούς παράγοντες της πόλης. Ο συγγραφέας, εύστοχα, αναφέρει την αύξηση των δολοφονιών στη Νέα Υόρκη, και το στριπτίζ σαν μια δημοφιλής μορφή διασκέδασης στις αρχές της δεκαετίας του '50.

Το 2ο μισό δεν αφήνει τον αναγνώστη να πάρει ανάσα με έντονους ρυθμούς, πιπεράτους διαλόγους, αρκετές δολοφονίες, ενώ, στο τέλος, υπάρχει μια ανατροπή-έκπληξη που ούτε ο ίδιος ο 'σκληρός' Μάικ Χάμερ δεν περίμενε. Οι περιγραφές κάποιων μυστικών περασμάτων και χώρων σε διαμερίσματα των ηρώων, όπως και ο ρόλος που διαδραματίζουν κάποιοι ειδικά τοποθετημένοι καθρέπτες δίνουν μια έντονα μυστηριώδη πνοή στην εξέλιξη της υπόθεσης.

Μη ξεχάσω να πω ότι είναι και το πρώτο μυθιστόρημα με ήρωα τον Μάικ Χάμερ όπου η βοηθός του, η Βέλντα, χρησιμοποιεί ένα αυτόματο όπλο και σκοτώνει.

Μέσος όρος βαθμολογίας: 3,8/5 ή 7,6/10.

Y.Γ.: Σε αρκετά σημεία, η μετάφραση δημιουργεί νοηματική σύγχυση και κενά στα γεγονότα.