ΟΙ ΧΑΜΕΝΟΙ ΘΕΟΙ

"ΟΙ ΧΑΜΕΝΟΙ ΘΕΟΙ"

Συγγραφέας Βασίλης Μακαρίου

Εκδόσεις Πηγή

Πρόκειται για ένα βιβλίο γεμάτο ρεαλιστική φαντασία, ένα βιβλίο γεμάτο λατρεία ιδεών και μοναδική διασύνδεση μύθων. Οι ανατροπές διαδέχονται η μία την άλλη και τα ερωτήματα άπειρα. Ο νεαρός αρχαιολόγος κινδυνεύει μέσα από τα σκουπίδια της δικής του έρευνας να ζωντανέψει τους δαίμονες που

ο ίδιος δημιουργεί μέσα του. Μοναδικός φραγμός στον κατήφορο του νου του είναι η σοφία της δικής του Ιφιγένειας. Θα σταθεί όμως ικανή; Μήπως η σοφία σε εκείνη δεν είναι άλλη από ένα προσωπείο;
Θα μπορέσει τελικά η αγάπη να ελέγξει τους φόβους αλλά και τα σκοτεινά μυστικά που καταφθάνουν από το παρελθόν; Ένα είναι βέβαιο, το φως έκανε την αποκάλυψη του… Μα ως γνωστόμ το σκοτάδι έπεται του φωτός…
Και όπως ο κύριος Αντωνιάδης έλεγε: Δεν υπάρχει ιστορία εάν δεν έχουν υπόσταση κάποιοι από τους μύθους που τη συνοδεύουν.
Ένα βιβλίο που αγαπά ότι το όνομα Ελλάδα μεταφέρει μέσα του. Ένα βιβλίο που περιφέρεται στην Ελλάδα, στους χώρους και στην ιστορία της, μα αφορά το ανθρώπινο είδος συνολικά. Ένα βιβλίο που δεν διαχωρίζει τους ανθρώπους από εθνικότητες, χρώμα και φύλο.

Και ένα μικρό απόσπασμα για τα μέλη της ομάδας αυτής.

Τότε, μέσα από την ομίχλη ξεπρόβαλε η Ιφιγένεια. Είχε αντιληφθεί εκείνες τις μέρες τον εσωτερικό μου διχασμό, αλλά έμενε διακριτικά σε απόσταση από εμένα. Ήξερε, αν και δεν της το ομολογούσα, ότι ανυπομονούσα να ακούσω την άποψη της για το τι μέλλει γενέσθαι και ίσως τελικά, να περπατούσα εκεί έξω αναμένοντας την να στεγανοποιήσει τη σκέψη μου.
«Η σκέψη σου βγήκε προς τα έξω και έγινε ομίχλη;» ρώτησε με νόημα καθώς με πλησίαζε.
Μια της και μόνο φράση στάθηκε ικανή να με ταρακουνήσει, γεγονός που δε μου κάνει καμιά εντύπωση, το χρειαζόμουν και το ανέμενα.
Έφτασε δίπλα μου και συνέχισε, λέγοντας:
«Είμαστε σαν τις εποχές κι εμείς οι άνθρωποι. Άλλοτε ζέστη, άλλοτε βροχή, άλλοτε Χειμώνας και μετά ξανά Άνοιξη. Ποιος είναι σε θέση να κρίνει αν έχει μεγαλύτερη αξία για τη ζωή η βροχή ή ο ήλιος, αν χωρίς το χιόνι, που σε λίγο θα πέσει, θα ήταν τόσο όμορφη η Άνοιξη που ζωγραφίζει με τα χρώματα της στον μουντό καμβά της φύσης;»
Και καθώς μου ‘πιανε το χέρι, εκείνο το απόγευμα ένιωσα την Ιφιγένεια ως το δικό μου από μηχανής θεό να μου λέει πως η αρμονία και η ισορροπία απαιτούν και όλες τις άλλες ψυχικές καταστάσεις σε λειτουργία, πως χωρίς αυτές θα ήμασταν μονόπλευροι και δεν θα υπήρχε λόγος για καμιά αναζήτηση ή έρευνα, στο βουνό ή στις ψυχές μας. Εκεί λοιπόν, μέσα στην ομίχλη όπου η δικιά μου θεά Αθηνά ξεπρόβαλε και μου χάρισε ένα κομμάτι από τη σοφία της, είχα πάρει την απόφαση…