ΜΑΡΙΟΣ ΚΑΡΑΚΑΤΣΑΝΗΣ

Συνέντευξη στον συγγραφέα Μάριο Καρακατσάνη
Επιμέλεια συνέντευξης: Καλλιόπη Γιακουμή 

Πριν ξεκινήσουμε την συνέντευξη  μας, επιτρέψτε μου πρώτα να σας πω λίγα λόγια για τον Μάριο Καρακατσάνη. Έναν πολυτάλαντο συγγραφέα  που από το 2012 μέχρι και σήμερα και όντας δυσλεκτικός, μας παρουσιάζει εξαιρετικές δουλειές και όλες τους, έχουν κοινό παρανομαστή, τον τρόμο, το σκοτάδι, την θλίψη, την μοναξιά και γενικότερα αυτό το γοτθικό στοιχείο που ο ίδιος έχει επανειλημμένα δηλώσει, ότι λατρεύει.
Ως συγγραφέας γράφει μονάχα βιβλία ψυχολογικού θρίλερ, ως  ποιητής (αν και ο ίδιος προτιμά τον χαρακτηρισμό του πεζογράφου), μας ταξιδεύει στα απάτητα μονοπάτια  της ψυχής, περιγράφοντας συναισθήματα
και σκέψεις που ενώ όλοι μας τα έχουμε βιώσει, ωστόσο, ο τρόπος που μας τα παρουσιάζει, τα καθιστούν μοναδικά. Προσωποποιώντας κυριολεκτικά τα συναισθήματα αυτά (χαρακτηριστικό δείγμα η υπέροχη, όσο και βραβευμένη νουβέλα του, με τίτλο «Έρωτας και Μοναξιά») μας ξεδιπλώνει το ταλέντο του, με μια τεχνική που αναμφίβολα, δεν συναντάμε συχνά. 

Ο Μάριος Καρακατσάνης, είναι από τους Έλληνες συγγραφείς στην Ελλάδα, ο οποίος ασκεί την τέχνη της συγγραφής, ενώ είναι δυσλεκτικός. Συνολικά έχει εκδώσει 8 βιβλία. Την «Συμφωνία», το «Ξύπνημα» την «Άμυ», την «Συμφωνία των 5» και το «Για πάντα» από τον εκδοτικό οίκο Όστρια, τους «Εφιάλτες του μυαλού I» και «Εφιάλτες του μυαλού IΙ» από τον κυπριακό εκδοτικό οίκο Ανώνυμο και τέλος την «Κούκλα/Ο φύλακας άγγελος μου» από τον εκδοτικό οίκο "Εντύποις". 

Στον πανελλήνιο διαγωνισμό "Βραβεία Λογοτεχνίας του Φανταστικού "Larry Niven"" διακρίθηκε με την τρίτη (3η) θέση για συγγραφή νουβέλας. Στον επίσης πανελλήνιο διαγωνισμό "Ασημένια σελίδα 2015", έλαβε την πρώτη θέση με έπαινο στην κατηγορία διήγημα. Ενώ στις 17 Ιουνίου του 2017 στο πρώτο συμπόσιο τέχνης της Unesco στην Ελλάδα με τίτλο "Made by Artist 4" όπου περιελάμβανε την βράβευση 4 αντιπροσώπων τέχνης Ζωγραφικής, Γλυπτικής, Φωτογραφίας και Λογοτεχνίας, βραβεύτηκε από την Unesco, στην κατηγορία Λογοτεχνία.

Αρκετά όμως μιλήσαμε εμείς για εκείνον. Ήρθε η ώρα να διαβάσετε με δικά του λόγια, ότι έχει να μας πει ο ίδιος για τον εαυτό του, μέσα από την μοναδική ειλικρίνεια και αυθορμητισμό  που τον διέπει, κάτι που τον καθιστά ακόμα περισσότερο αγαπητό, όχι μόνο σε εμάς, αλλά και στους αναγνώστες του.

1) Ας ξεκινήσουμε πρώτα με το μεγάλο γεγονός που θεωρούμε ότι θα σας χαροποίησε ιδιαίτερα, την αλλαγή του εκδοτικού σας οίκου. Από τις εκδόσεις Όστρια, μας κάνατε την μεγάλη έκπληξη και διαβάσαμε ότι πλέον, ως συγγραφέας, ανήκετε στις εκδόσεις Λιβάνη. Έναν ομολογουμένως τεράστιο και αναγνωρισμένο εκδοτικό οίκο, που έχει χρόνια ιστορίας στην πλάτη του. Θέλετε να μας πείτε, πως προέκυψε αυτό;

 Μ.Κ: Καταρχήν να σας ευχαριστήσω για άλλη μια φορά, για την τιμή που μου κάνετε, όσο και για την ευκαιρία που μου δίνετε, να μιλήσω μέσα από αυτή την συνέντευξη. 
Γενικότερα είμαι ένας  άνθρωπος που ποτέ, δεν καθησυχάζομαι στη ζωή μου. Υπάρχουν πολλοί φίλοι που δεν το καταλαβαίνουν αυτό και νομίζουν πως ότι κάνω, επειδή το τραβάω αρκετά, θα το κάνω για πάντα. Ενώ ουσιαστικά περιμένω την κατάλληλη στιγμή για να δράσω, όταν εγώ κρίνω, ότι όταν το κάνω, θα πληρώ τις περισσότερες προϋποθέσεις για να πετύχω τον σκοπό μου. Έτσι λοιπόν, ενώ όλοι πίστευαν ότι θα είμαι για μια ζωή στην Όστρια, εγώ απλά αναπτυσσόμουν ως συγγραφέας,  για να μπορώ να κάνω το μεγάλο βήμα. Όταν ένιωσα λοιπόν έτοιμος, διόρθωσα την «Άμυ», καθώς και το νέο μου έργο με τίτλο «Το σπίτι του Κάιν»  και τα έστειλα πριν από περίπου έξι μήνες, στις εκδόσεις Λιβάνη. Μου απάντησαν θετικά και αυτό ήταν όλο! Τον Νοέμβριο του 2017, κυκλοφορεί η ανανεωμένη κυριολεκτικά, σε όλους τους τομείς, "Άμυ" και τον Μάιο του 2018, "Το σπίτι του Κάιν". Στα χρόνια που θα ακολουθήσουν συνεργαζόμενος μαζί τους, θα παρουσιάσω επίσης ανανεωμένα ,την "Συμφωνία" και το "Ξύπνημα", καθώς επίσης και όλα μου τα νέα βιβλία. 

2) Θέλοντας να κάνουμε την συνέντευξη αυτή, αρκετά αποκαλυπτική όσο και προσωπική, θα προχωρήσω με μια ερώτηση που ίσως απασχολεί πολύ κόσμο. Σας βλέπαμε κατά καιρούς και συνεργαζόσασταν με αρκετούς ομότεχνους, όπου μας παρουσιάζατε έργα εξαιρετικού ενδιαφέροντος. Τώρα δε το βλέπουμε αυτό. Άλλαξε κάτι στον τρόπο δουλειάς σας;

Μ.Κ: Δεν άλλαξε απολύτως τίποτα! Μου αρέσει να συνεργάζομαι με ομότεχνους και είναι κάτι που δε θα το σταματήσω ποτέ. Μάλιστα όσο πιο διαφορετικός στο στυλ γραψίματος είναι κάποιος, τόσο πιο πολύ μου εξάπτει το ενδιαφέρον, να συνεργαστώ μαζί του. Απλά τον τελευταίο καιρό, επειδή έχω αποχωρήσει και ως συνεργάτης, από τις εκδόσεις Όστρια, ωστόσο διατηρώ άριστες σχέσεις με τον κ. Κοτσαφτόπουλο, γιατί είναι θέμα αρχής και προσωπικής αξιοπρέπειας, να είμαι πάντα κοντά και να βοηθώ, όσους με βοήθησαν στο παρελθόν, η νέα μου δουλειά, μου καταναλώνει πάρα πολύ χρόνο, αλλά και σωματική κούραση. Κάτι που με καθιστά λίγο ανήμπορο, να κάνω οτιδήποτε άλλο, μέχρι να την συνηθίσω! Συνυπολογίστε ότι ταυτόχρονα, καταναλώνω χρόνο και με την κυκλοφορία της Άμυ. Όπου ελέγχω την επιμέλεια, αλλά και το εξώφυλλο που επιτέλους, θα βγει σύμφωνα με τα Αμερικάνικα πρότυπα, καθιστώντας ως σύνολο μια νέα αρχή, στην συγγραφική μου καριέρα. Αφού πλέον η δουλειά που θα κυκλοφορεί από εδώ και στο εξής, εκτός από αψεγάδιαστη θα αγγίζει ακόμα περισσότερο, τα δικά μου πρότυπα. Ως εκ τούτου, που να βρω χρόνο για συνεργασίες; Είναι όμως θέμα χρόνου, να προσαρμοστώ στη νέα μου πραγματικότητα και να δείτε πάλι, κάποια νέα μου συνεργασία.

3) Αν διαχωρίζαμε την συγγραφή σας, ανάμεσα στις ιστορίες των βιβλίων σας και την γραφή των πεζογραφημάτων σας, εσείς τι αγαπάτε, τι απολαμβάνετε να γράφετε περισσότερο, βιβλία ή πεζά;

Μ.Κ: Και τα δύο είμαι εγώ. Απλά το κάθε ένα εκφράζει μια διαφορετική μου όψη, που ναι, δε ντρέπομαι να κρύψω  καμιά της. Στα βιβλία βγάζω τον σκληρό μου εαυτό. Ενώ στα πεζά μου, τον ευαίσθητο. Και τα δύο στυλ γραψίματος μου, να ξέρετε ότι είναι βγαλμένα από προσωπικά βιώματα. Φυσικά τις σκληρές σκηνές τρόμου και βίας που περιγράφω στα βιβλία μου, δε τις έχω ζήσει, αλλά τις έχω σκεφτεί! Και αυτό είναι αρκετό, για να τις οικειοποιηθώ και να τις νιώσω συναισθηματικά, σαν να τις είχα πράξει ο ίδιος. Ξέρω ότι δεν είναι σύνηθες, να το παραδεχτεί αυτό κάποιος, όμως προσωπικά με αφήνει παντελώς αδιάφορο, τι γνώμη θα σχηματίσουν αυτοί που δεν ενδιαφέρθηκαν, να με μάθουν ως άνθρωπο. Εξάλλου αν θες να μιλήσεις με ειλικρίνεια, μέσα από τα έργα σου, στον αναγνώστη, αγγίζοντας τα βαθύτερα συναισθήματα του, ξεφεύγοντας από τα τετριμμένα, θα πρέπει πρώτα, να είσαι ειλικρινής με τον εαυτό σου.      
Είμαι αυτός που είμαι, με τα πάθη μου, τα λάθη μου, τα καλά και τα στραβά μου. Για αυτά μιλάω σε όλα μου τα έργα, για αυτά σταυρώνομαι καθημερινά ,από ανθρώπους, που δεν τα έχουν καλά με τον εαυτό τους και τους φταίνε πάντα, οι άλλοι. Εγώ όμως σαν Μάριος, τα έχω καλά, όχι μόνο με τον εαυτό μου, αλλά και με όσους με αγαπούν πραγματικά, για αυτό που είμαι. Και δεν είμαι τίποτε παραπάνω, από αυτά που περιγράφω! Οπότε πως γίνετε να μην αγαπώ και τα δύο στυλ που παρουσιάζω στον κόσμο;

4) Να τολμήσω να πω ότι διακρίνω μια αγανάκτηση, αν όχι θυμό;

Μ.Κ: Ναι, η αλήθεια είναι ότι ο θυμός, είναι ένα από τα κακά που με διακρίνει, από αυτά που προ ανέφερα. Αλλά πως μπορεί κάποιος να μην θυμώνει, όταν αντικρίζει σε καθημερινή βάση το ψέμα, την υποκρισία, την εκμετάλλευση και τόσα άλλα. Ειδικά όταν βγαίνουν και μιλούν για τα ακριβώς αντίθετα, κατακρίνοντας τα υποτίθεται, θες να τους φτύσεις κατάμουτρα. Αλλά μετά το μετανιώνεις, γιατί σκέφτεσαι ότι το σάλιο σου, θα αποκτούσε περισσότερη αξία, ακόμα και σε ένα γραμματόσημο. 

Ξέρετε και ο χώρος μας βρίθει, από διπρόσωπους ανθρώπους. Που σήμερα, κατηγορούν με τα χειρότερα λόγια ομότεχνους και μη και αύριο, φωτογραφίζονται μαζί τους με χαμόγελα, εξυπηρετώντας αμφίδρομα συμφέροντα. Εννοείτε πως και εγώ, έχω κατηγορήσει ανθρώπους, ομότεχνους και μη ή έχω συμφωνήσει με απόψεις άλλων, εφόσον έχουν δίκιο. Αλλά είτε τους αποφεύγω και δεν έχω, καμία μορφή συνεργασίας μαζί τους, αν δω με τα ίδια μου τα μάτια, ότι όντως είναι έτσι και ο χαρακτήρας μου δε συνάδει με τον δικό τους, είτε τους έχω μιλήσει έξω από τα δόντια και τα έχουμε βρει, συμφωνώντας ότι έσφαλαν ή  ότι ήταν, ένα επιπόλαιο λάθος τους τέλος πάντων. Έχουν υπάρξει και περιπτώσεις που σχημάτισα  λάθος γνώμη για κάποιους και όταν είδα ότι δεν ίσχυε, τους είπα ότι αυτό θεωρούσα για εσένα, τελικά δεν ισχύει και σου ζητώ συγνώμη.
Κάτι άλλο που μισώ, είναι να περιθωριοποιώ ανθρώπους που ποτέ δεν με έβλαψαν, επειδή απλά μου το είπε κάποιος άλλος που προφανώς, δεν τα έχει καλά μαζί του. Αυτά τα συναντάμε, σε παλιές ταινίες με σχολιαρόπαιδα που κάνουν κλίκες και αν κάποιος πειράξει την ντίβα του σχολείου, στέλνουν σήμα στους υπόλοιπους, να μην τον κάνουν παρέα. Και ύστερα τρώνε το κολατσιό τους όλοι μαζί, σε κάποιο παγκάκι, κοροϊδεύοντας τον «στόχο». Τακτικές δεκαπεντάχρονων και όχι ώριμων, υποτίθεται.. ανθρώπων.  Ειδικά όταν δηλώνουν συγγραφείς! Εκεί γελάς με την «ανωτερότητα» της ψυχής τους.
Πολλοί, που μου έκαναν αίτημα φιλίας στο ΦΒ και στην πορεία μιλήσαμε και με γνώρισαν καλύτερα, όλοι ανεξαιρέτως, μου είπαν το ίδιο πράγμα. «Διστάζαμε να σου κάνουμε αίτημα φιλίας, γιατί θεωρούσαμε ότι είσαι ψώνιο και απόμακρος. Μα τώρα βλέπουμε, ότι δεν έχει καμιά σχέση, η εικόνα αυτή που σχηματίσαμε, με την πραγματικότητα» . Προφανώς, κάτι από αυτά που κάνω και λέω, βγάζει προς τα έξω, αυτή την λανθασμένη εντύπωση. Γιατί για να μου το λένε τόσοι άνθρωποι, άρα έχουν δίκιο και οφείλω να το αποδεχτώ. Όταν όμως μου δίνουν την ευκαιρία, να τους αποδείξω ποιος είμαι, όχι μόνο τους εκτιμώ, αλλά κερδίζουν και τον σεβασμό μου. Αυτό λέγεται ωριμότητα. Αυτό οφείλουμε να κάνουμε ως άνθρωποι. Οτιδήποτε άλλο, είναι πισωγύρισμα, στην ανώριμη παιδική ηλικία μας. Και επειδή τα χρόνια και η εμπειρία της ζωής μας, δεν μας δικαιολογούν πια και δεν υποχρεωνόμαστε, να το παίζουμε μαμάδες κανενός, απλά τους αποξενώνουμε και προχωράμε μπροστά. Αν ποτέ αλλάξουν, η επίσης ανώτερη στάση ζωής που ακολουθούμε, ανώτερη ως  προς την ψυχή μας και όχι η εγωιστική, όσοι βέβαια την ακολουθούν, μας καθιστά ικανούς, να τους συγχωρέσουμε και να ενωθούν οι δρόμοι μας. 

Σε αυτό το μονοπάτι προσπαθώ να βαδίσω και εγώ και λέω προσπαθώ, γιατί ως ειλικρινείς άνθρωπος, δε ντρέπομαι να παραδεχτώ, ότι έχω υποπέσει και εγώ σε τέτοια σφάλματα που όμως, βρήκα το θάρρος και την δύναμη να τα διορθώσω, εκεί που έπρεπε. Δεν είμαι άγιος! Αλλά τουλάχιστον, μπορώ να ελέγχω, τον δαίμονα μέσα μου. Και αυτό είναι μια σημαντική αρχή. Γιατί ότι ελέγχεις και το αναγνωρίζεις, μπορείς  και να το αλλάξεις.

5) Πραγματικά τα λόγια σου αυτά, χαρακτηρίζουν ανθρώπους που έχουν εντρυφήσει πολύ στην ανθρώπινη ψυχή και αυτό, μας δίνει να καταλάβουμε γιατί ασχολείσαι, με τα ψυχολογικά θρίλερ. Επίσης μας δείχνουν, μια ωριμότητα και αλλαγή ακόμα και στον λόγο σου. Κάτι που συναντήσαμε και στην νέα συλλογή πεζογραφημάτων σου, που αναρτάς κατά καιρούς. Θες να μας πεις για την αλλαγή σου αυτή;

Όπως προ ανέφερα και στην αρχή της συνέντευξης, αν κάτι επιτρέπω, να διέπει την ζωή μου, είναι το γεγονός ότι δεν επαναπαύομαι ποτέ. Έτσι λοιπόν ξεκίνησα εδώ και αρκετούς μήνες, να διαβάζω μικρά βιβλία και ποιητικές συλλογές, ώστε να αναπτύξω τον τρόπο γραφής μου. Φυσικά δε θα κάνω κατάχρηση, ώστε να αλλοιώσω την απλοϊκότητα των γραφομένων μου, ούτε θα γράφω επιτηδευμένα, νομίζοντας ότι ο άλλος θα πει, "ουαου τι είπε ρε ο άνθρωπος!". Ο κόσμος, αγαπά σε εμένα το γεγονός ότι περιγράφω, με απλά λόγια, αυτό που καταπιάνομαι. Απλά μέσα από την εξέλιξη μου, εμπλουτίζω τον λόγο μου, ακροβατώντας σε συναισθηματικές αντιφάσεις, προσφέροντας στον αναγνώστη, ακόμη περισσότερη, τροφή για σκέψη.  Και το γεγονός ότι υπήρξαν άνθρωποι που αναρωτήθηκαν, αν όντως, τα γράφω μόνος μου όλα αυτά, για εμένα δείχνει μονάχα ένα πράμα. Ότι τα κατάφερα!

6) Πράγματι τα έχεις καταφέρει και μάλιστα πάρα πολύ καλά! Θα μας πεις λίγα λόγια για το νέο σου βιβλίο;  

    

"Το σπίτι του Κάιν" είναι ένα θρησκευτικό θρίλερ όπου περιγράφω, με τον δικό μου τρόπο, τα κακώς κείμενα της θρησκείας. Λάθη όπου οι φταίχτες, είναι οι άνθρωποι φυσικά. Από παπάδες και πειραγμένα από ανθρώπινα χέρια «ευαγγέλια», μέχρι και τον πιο απλό πιστό. Για αυτό όπως λέω και στην εισαγωγή του βιβλίου, «Το βιβλίο που κρατάτε στα χέρια σας, δεν έχει σκοπό να θίξει καμιά θρησκεία ή δοξασία, ούτε να προσβάλει κάποια Θεότητα ή να θίξει  οποιονδήποτε πιστό. Όμως, όλες και όλοι μέσα μας, κρύβουμε ένα Κάιν ή μια Εβελίνα, ένα Μπέντζαμιν ή έναν Τζέικ. Ίσως μερικοί, να κρύβουμε μέσα μας περισσότερους από έναν ή και τους τέσσερις μαζί. Παρ’ όλα αυτά, θέλω να ξέρετε ότι ο Κάιν, η Εβελίνα, ο Μπέντζαμιν και ο Τζέικ, οι ήρωες της ιστορίας μας,δεν είναι χαρακτήρες φανταστικοί, πράγμα που σημαίνει ότι οποιαδήποτε ομοιότητά τους με πρόσωπα ή απόψεις της πραγματικής ζωής, δεν είναι απλή σύμπτωση. Για αυτό, οι ήρωες αυτού του βιβλίου, βρίσκονται και θα βρίσκονται, αν όχι μέσα μας, πάντοτε ανάμεσά μας!» Περισσότερες λεπτομέρειες θα αποκαλύψω, σε εν ευθέτω χρόνω, λίγο πριν την κυκλοφορία του.

7)Ακούγεται εξαιρετικά ενδιαφέρον!Γιατί όμως οι εκδόσεις Λιβάνη επέλεξαν ένα παλιότερο έργο ως αρχή και όχι το νεότερο;    

Είναι μια ερώτηση που όλοι μου κάνουν! Θέλησε να ξεκινήσει με την "Άμυ", ώστε να με συστήσει στο τεράστιο αγοραστικό κοινό του, με κάτι σχετικά πιο ήρεμο, συγκριτικά με τον Κάιν που είναι ένα ομολογουμένως, «βαρύ» βιβλίο σε όλους τους τομείς. Η "Άμυ" είναι ένα καθαρό ψυχολογικό θρίλερ, με  λίγες σκηνές βίας. Ο Κάιν, είναι ένα ψυχολογικό θρίλερ, με αρκετές όμως σκηνές βίας, τρόμου και φρίκης, μπορώ να πω! Μιλάμε για την συντέλεια του κόσμου. Μιλάμε για την ενσάρκωση του απόλυτου κακού. Δεν απευθύνεται σε έναν οποιοδήποτε αναγνώστη. Αλλά σε έναν λάτρη αυτού του είδους λογοτεχνίας. Ωστόσο τα τεράστια κοινωνικά ζητήματα που αναφέρει μέσα και η πληθώρα των  θρησκευτικών λαθών, όλων των θρησκειών ανεξαίρετος, από όλους τους τομείς, όπως από την διδαχή στους εκάστοτε ιερούς ναούς, αλλά και δικούς μας ανθρώπους, μέχρι τα υποτίθεται «ιερά»  κείμενα. Θεωρώ ότι το καθιστά ενδιαφέρον για όλους. Και επειδή αποκάλυψα περισσότερα από τι θα ήθελα, θα σταματήσω εδώ. 

   

8)Μας κέντρισες πάρα πολύ το ενδιαφέρον και αδημονούμε να κυκλοφορήσει! Μιας και δε θες να μας πεις κάτι άλλο, σχετικά με το βιβλίο, θα προχωρήσουμε σε άλλη μια προσωπική ερώτηση. Πιστεύεις στον Θεό;

Φυσικά και πιστεύω. Είμαι Χριστιανός Ορθόδοξος και ασπάζομαι αυτή την θρησκεία κατ’ επιλογήν. Αφού θα μπορούσα να είχα επιλέξει οποιαδήποτε άλλη. Υπάρχει όμως μια διαφορά. Πιστεύω στον έναν και μοναδικό λόγο που θεωρώ ότι πραγματικά δίδαξε ο Ιησούς, χωρίς να παραποιηθεί μετέπειτα από τους γραμματείς και φαρισαίους, που εκπροσωπούν μέχρι σήμερα, την θρησκεία μας. Και δεν είναι άλλος, από την ανιδιοτελής αγάπη. Λόγια φυσικά, που τα δίδαξε και ο Ερμής ο Τρισμέγιστος, αλλά ο Ιησούς είχε καλύτερες δημόσιες σχέσεις και επικράτησε, τι να κάνουμε τώρα! Από εκεί και πέρα, δεν έχω ανάγκη να πάω εξομολογηθώ σε εκκλησία, για να με ακούσει ο Θεός, αφού είναι μέσα μας. Ξέρω, ότι δεν έχει ανάγκη από τάματα, για να με προσέξει, αφού δεν είναι Θεός της συναλλαγής και κυρίως, είμαι θεοσεβούμενος και όχι θεοφοβούμενος. Αυτό το τελευταίο, είναι η μεγαλύτερη προσβολή για τον Θεό, αφού το μόνο που θέλει, είναι η αγάπη μας και όχι τον φόβο μας. Για αυτό και δεν είναι τιμωρός. Όλα αυτά είναι βγαλμένα, από ανθρώπινα χείλη για  να τρομοκρατούν τους ανθρώπους, εγκλωβίζοντας τους στην οποιαδήποτε θρησκεία. Η τελειότητα, όπως και αν την ονομάζουμε, δεν έχει ανθρώπινα πάθη και αναμφίβολα, όχι ανθρώπινες ανάγκες. Εύχομαι οι πιστοί, να το καταλάβουν κάποτε αυτό και να σταματήσουν, να κάνουν ακόμα πλουσιότερες τις εκκλησίες και αντί να αφήνουν περιουσίες ολόκληρες εκεί, να βρουν κάποιον φτωχό και να τον βοηθήσουν να ορθοποδήσει. Εκεί βρίσκεται ο Θεός και μέσα μας. Πουθενά αλλού. Όλοι μαζί ενωμένοι και αγαπημένοι είμαστε ένα μικρό δείγμα Του. Καλό είναι να μη το ξεχνάμε, αν και ξέρω πολύ καλά ότι θα ξεχαστεί πολύ γρήγορα η συμβουλή αυτή. Για την ακρίβεια, αυτό θα συμβεί αμέσως μόλις αλλάξουμε πρόταση, από αυτήν κιόλας την συνέντευξη. Έτσι ήταν, είναι και θα είναι πάντα ο άνθρωπος.

9)Πραγματικά αυτή η συζήτηση μαζί σου, είναι άκρως ενδιαφέρουσα. Υπάρχουν τόσα πολλά που θέλουμε να σε ρωτήσουμε και για ποικίλα θέματα, αλλά είναι ήδη πολύ μεγάλη και φοβάμαι ότι θα κουράσει τους αναγνώστες. Για αυτό τον λόγο, θα ήθελα να σε δεσμεύσω, από τώρα ότι θα κανονίσουμε μια συνάντηση, με εσένα και τα μέλη μας, ώστε να τα συζητήσουμε όλα αυτά, όλοι μαζί. Τι γνώμη έχεις για αυτό;

Με μεγάλη μου χαρά! Θα ήταν τεράστια ευχαρίστηση  μου, να συναντηθώ με εσάς και με όποιον άλλο θελήσει να έρθει, ώστε να μιλήσουμε από κοντά, να γνωριστούμε και να έχουμε ένα υπέροχο, όσο και δημιουργικό απόγευμα.

-Με αυτή την υπόσχεση λοιπόν, θα κλείσουμε εδώ την κατάθεση ψυχής ομολογουμένως, από τον συγγραφέα Μάριο Καρακατσάνη. 

Όμως αυτός ακριβώς ήταν ο σκοπός μας. Να φύγουμε λίγο, από τα αποκλειστικά τετριμμένα της συγγραφής και να γνωρίσουμε λίγο περισσότερο τον άνθρωπο, Μάριο Καρακατσάνη. 

Αυτόν τον «παράξενο», «ψωνισμένο» και «απόμακρο» συγγραφέα που δεν διστάζει, να ξεγυμνώσει την ψυχή του, σε όποιον έχει την θέληση, να τον γνωρίσει  και να τον ακούσει. 

Εμείς το κάναμε και δεν το μετανιώσαμε. Εσείς;            

Μάριε σε ευχαριστώ...