ΠΕΤΡΟΣ ΖΗΚΟΣ

Συνέντευξη στον συγγραφέα Πετρο Ζήκο 
Επιμέλεια συνέντευξης: Καλλιόπη Γιακουμή 

Κοντά μας σήμερα ο συγγραφέας του βιβλίου 

" Η φυλή των Μασάει - Πεινάει & ο δράκος "

Το βιβλίο του Πέτρου Ζήκου κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Όστρια 

1) " Η φυλή των Μασάει - Πεινάει & ο δράκος " είναι ο τίτλος του βιβλίου σας. Μιλήστε μας για αυτό;

Π.Ζ: Η δομή της ιστορίας του βιβλίου, έχει σαν βάση την σχέση μεταξύ των απανταχού Μασάει, που ορίζουν το γκουβέρνο, και την φυλή των Πεινάει, που έχει γαλουχηθεί στο πέρασμα των χρόνων με τον φόβο του δράκου. Μασάει – Πεινάει και Δράκος, ένα τρίπτυχο άρρηκτα δεμένο, που έχει ως σημείο αναφοράς την λέξη «Αμοραλισμός» Μια λέξη όπου το Γκουβέρνο, η φυλή των Μασάει δηλαδή, την έχει εντάξει στο κοινωνικό-πολιτικό της γίγνεσθαι. Η λέξη σημαίνει ο ξένος με την ένια της ηθικής. Προσοχή όμως,
ο αμοραλιστής διαφέρει από τον ανήθικο σε ένα πολύ βασικό σημείο. Ο ανήθικος, κρατά μια ξεκάθαρη θέση απέναντι στην ένια της ηθικής, δεν την αποδέχεται και ενεργεί ενάντια της. Για τον αμοραλιστή, το ηθικό και το ανήθικο δεν είναι παρά δυο εργαλεία που η επιλογή του ενός ή του άλλου γίνετε με βάση τη σκοπιμότητα της στιγμής και τις ανάγκες του. Αυτός εκ πεποιθήσεως συγχέει την ένια της ηθικής με το ανήθικο. και με βάση το δόγμα «ο σκοπός αγιάζει τα μέσα», διαμορφώνει μια νέα κατάσταση, όπου το αθέμιτο συγχέεται με το θεμιτό, και γίνονται κοινά αποδεκτά εργαλεία για την επίτευξη του στόχου.

2) Ποιο ήταν το έναυσμα για να ασχοληθείτε με την συγγραφή ενός βιβλίου, με αυτό το θέμα;



Π.Ζ.:Θαρρώ πως την τελευταία εφταετία, η καθημερινότητα βρίθει από γεγονότα, που το καθένα από μόνο του, ξεπερνά σε παραλογισμό ακόμα και τον ποιο ευφάνταστο συγγραφέα. Κατά συνέπεια, το μόνο που έπρεπε να κάνω, ήταν να ταξινομήσω αυτήν την καθημερινότητα, και να αναδείξω κάποιες λεπτομέρειες, που ενδεχομένως στην δύνη των γεγονότων να περνούν απαρατήρητες. Στην πορεία, δουλεύοντας το κείμενο, αναδύθηκαν από μόνες τους εικόνες της ιστορίας που ενώθηκαν και συνέθεσαν το πάζλ.     

3)  Θα ήθελα να μας μιλήσετε και για τον τόσο εύστοχο τίτλο του βιβλίου σας που αμέσως ανεβάζει ένα χαμόγελο στα χείλη, πως καταλήξατε σε αυτόν;



Π.Ζ.:Δεν είμαι σίγουρος αν ο αναγνώστης του βιβλίου τελειώνοντας το, εξακολουθεί να χαμογελά. Όσο για τον τίτλο, δυστυχώς, δεν θα έλεγα πως δυσκολεύτηκα και πολύ.

4) Δυο φυλές πρωταγωνιστούν στο βιβλίο σας, οι "Μασάει"  και οι "Πεινάει" και φυσικά "ο Δράκος" όλων το μυαλό κάπου πηγαίνει, νομίζετε όμως ότι τα μηνύματα μπορούν να φθάσουν καλύτερα στον κόσμο που διαβάζει μέσα από ένα βιβλίο;


Π.Ζ.:Δεν είμαι της άποψης πως γράφοντας ο-η συγγραφέας ένα βιβλίο, θα πρέπει να αποσκοπεί στο πέρασμα κάποιου μηνύματος. Ο συγγραφέας στοχεύει στο συναίσθημα του αναγνώστη, τουλάχιστον αυτό κάνω εγώ. Τώρα, αν ο αναγνώστης διαβάζοντας το βιβλίο διαμορφώνει παράλληλα και άποψη για κάποιο θέμα σχετικό με το περιεχόμενο του βιβλίου είναι δικό του θέμα.

5) Ποια είναι λοιπόν τα μηνύματα που θέλετε να περάσουν εσείς στο αναγνωστικό κοινό που θα διαβάσει το βιβλίο σας;


Π.Ζ: Το ερώτημα έχει απαντηθεί με την προηγούμενη ερώτηση.

6) Σε ποιους αναγνώστες απευθύνεται το βιβλίο σας;


Π.Ζ: Σε αυτούς που αρνούνται να απεμπολήσουν το δικαίωμα της κριτικής σκέψης. Δεν αποδέχονται τις ομαδοποιημένες παραδοχές, που έχουν ως κατάληξη την «χειραγωγημένη μάζα.» Κοντολογίς, σε όσους αρνούνται τον ρόλο του χειροκροτητή, και παραμένουν σκεπτόμενες μονάδες, αρνούμενοι να γίνουν αυθόρμητοι χειροκροτητές απέναντι σε θλιβερούς στην ανεπάρκεια τους ηγεμόνες.

7) Είναι ικανή η σάτιρα μέσα από ένα βιβλίο να αγγίξει, να αναδείξει και να θίξει προβλήματα και καταστάσεις που αντιμετωπίζουμε όλοι μας σήμερα και τι είναι αυτό, που πρέπει κατά την γνώμη σας να προσέξει ο συγγραφέας που θα ασχοληθεί με αυτού του είδους την συγγραφή;


Π.Ζ: 1ον Η σάτιρα ήταν και παραμένει το εργαλείο για να αναδεικνύονται και να καυτηριάζονται τα παράλογα και οι αδικίες στον δημόσιο βίο. Υπό το πρίσμα μιας κριτικής στάσης απέναντι στον τραγέλαφο των όσων συμβαίνουν, ίσως να είναι ο μοναδικός δόκιμος τρόπος έκφρασης απέναντι στη «γελοιότητα του παραλόγου που βιώνουμε.» 2ον Αναφορικά με το ερώτημα σας για το τι θα πρέπει να προσέχει ένας συγγραφέας που καταπιάνεται με θέματα κριτικής και σάτιρας του δημόσιου βίου, (αν έχω καταλάβει καλά το ερώτημα), η απάντηση μου είναι η εξής. Η συγγραφή, πέραν από πολύ συγκεκριμένες περιπτώσεις, δεν αποσκοπεί στο να νουθετήσει ή ακόμα περισσότερο να επιβληθεί σε κανέναν. Πολύ δε περισσότερο, δεν πιστεύω πως μέσω της μυθιστορηματικής συγγραφής, μπορούν να αναδειχθούν οι λύσεις των προβλημάτων. Η συγγραφή στοχεύει περισσότερο στο συναίσθημα, τουλάχιστον αυτή είναι η δική μου άποψη.

8) Ένας "κακός δράκος" απειλεί την φυλή των "Πεινάει", τον βλέπεται να μας απειλεί και στην πραγματική ζωή και αναρωτιέμαι, είναι μόνο ένας ; Εσείς τι λέτε;

Π.Ζ: Μπορεί ο σύγχρονος άνθρωπος να εξελίσσετε, σε κάποια ζητήματα όμως έχει μείνει στο επίπεδο των ανθρώπων που ζούσαν στις σπηλιές. Ένα από αυτά τα ζητήματα είναι και οι απρόσωπες μορφές καταπίεσης που μεταχειρίζεται το γκουβέρνο εις βάρος του. Δεν μπορούμε να αγνοήσουμε το γεγονός, πως ένας λαός κυβερνιέται με θρύλους και διάφορα ιδεολογικά σύμβολα. Έτσι, κάθε φορά που η σχέση του εκάστοτε Ηγεμόνα και των Μασάει, με τις μάζες των Πεινάει κινδυνεύει να διαταραχτεί, θα εφευρίσκετε ο δράκος που θα λειτουργεί κατευναστικά και θα επαναφέρει την ομαλότητα στη βάση της ανισοκατανομής. Για την κοινωνία των Πεινάει, ακόμα και στις μέρες μας, η απόρριψη της ιδέας του δράκου, δίχως αυτή να αντικαθιστάτε από κάτι άλλο ανάλογο, θα μπορούσε να δημιουργήσει προβλήματα συγκρότησης και προσανατολισμού. Με λίγα λόγια, ο δράκος αποτελεί τον συνεκτικό κρίκο της αλυσίδας που κρατά ενωμένη και σε απόλυτη πειθαρχία την κοινωνία των Πεινάει στο να αποδέχεται την σχέση ανισορροπίας.

9) Πως εξολοθρεύει κάνεις τους...δράκους κ.Ζήκο

Π.Ζ.: «Ubi dubium ibi liberta – όπου αμφισβήτηση, εκεί ελευθερία.»

10) Ποιο είναι το αγαπημένο σας "σημείο" στο βιβλίο;

Π.Ζ.: Έβγαλε από τον κόρφο του ο ποιητής ένα χαρτί που το είχε προσεκτικά διπλωμένο. Το ξεδίπλωσε και το πρότεινε προς το Αρχοντόπουλο, μα εκείνο αρνήθηκε να το πάρει. «Θέλω να το ακούσουμε από εσένα για πρώτη φορά.» του είπε. «Άρχοντα μου, τι είναι αυτό που θα ακούσουμε;» ρώτησε ο γέροντας. «Ένα ποίημα γέροντα, θα μας διαβάσει ένα ποίημα, είναι αυτό που έλειπε από του Πεινάει για να ξεσηκωθούνε.» «Και τι είναι αυτό που λέγετε ποίημα και είναι τόσο σημαντικό που το χρειαζόμαστε για να αρχίσουμε την μάχη;» Αναρωτήθηκε ο γέροντας. Όσο και να σκέφτηκε το Αρχοντόπουλου, δυσκολεύτηκε να βρει την απάντηση. Με τι λόγια άραγε θα μπορούσε να εξηγήσει σε κάποιον τι είναι το ποίημα, όταν αυτός σ’ ολόκληρη την σκυφτή του ζωή δεν είχε ξανακούσει ποτέ κάτι παρόμοιο. Τον λόγο πήρε ο ποιητής και ανέλαβε να δώσει τις εξηγήσεις. «Άκουσε παππού, το ποίημα είναι όμορφες λέξεις που ταιριάζουν η μια με την άλλη, σαν τις διαβάσεις, όλες μαζί μιλούν για πράγματα θαυμαστά.» Δεν φάνηκε να πολυκαταλαβαίνει ο γέροντας. Ζήτησε όμως από τον ποιητή να του διαβάσει αυτά που έγραψε στο χαρτί και όλα μαζί λέγονταν ποίημα. Άρχισε τότε εκείνος να διαβάζει. Στον πρώτο στοίχο, το ποίημα μιλούσε για τον τόπο. Περιέγραφε την εύφορη γη που τους φιλοξενούσε και τους έτρεφε. Την γη που στα χώματα της κατέληγαν σαν τέλειωνε η ζωή τους. Τον ήλιο που ανέτειλε κάθε πρωί, το φεγγάρι και τα αστέρια της νύχτας. Την βροχή που έπεφτε σαν ευλογία. Όλα τούτα μαζί τα ονόμαζαν οι στίχοι ΠΑΤΡΙΔΑ. Πήρε μια ανάσα ο ποιητής και συνέχισε: Διάβασε στοίχους που μιλούσαν για τα βάσανα των ανθρώπων. Την λαχτάρα τους για μια καλύτερη ζωή. Για την αγάπη και την φιλία, τον έρωτα που έσμιγε τον άντρα με τη γυναίκα. Για τα παιδιά που γεννιόταν. Όλα τούτα τα ονόμαζαν οι στίχοι ΖΩΗ. Άκουγε ο γέροντας και τα μάτια του τρέχανε δάκρια. Θλιβότανε για όσα ποτέ δεν γνώρισε ζώντας μια ζωή σκυφτή και τρομαγμένη. Χαιρόταν, που τα παιδιά του και τα εγγόνια του, θα πάλευαν για να ζήσουν με το κεφάλι ψιλά χωρίς αφεντάδες και δράκους να τους φοβίζουν. Τέλος, ο ποιητής τους μίλησε για τον αγώνα. Τον αγώνα που χρωστούσαν και έπρεπε να δώσουν. Γιατί η λευτεριά δεν είναι πεσκέσι που στο φέρνουν στο πιάτο. Δεν είναι ρεγάλο να σε φιλέψουν. Για την λευτεριά τους παλεύεις, την κατακτάς με αγώνα και με αίμα. Έτσι μόνο γεννιέται η ελπίδα. Αυτό ήταν το ΑΥΡΙΟ. Όσο ο ποιητής διάβαζε, ο γέροντας απέναντί του, στο τραπέζι καθισμένος, άκουγε ασάλευτος. Καθώς τέλειωσε η ανάγνωση, ο γέροντας, ανασηκώθηκε, όσο τον βοηθούσαν τα πονεμένα του γόνατα. Πήρε στα χέρια του, τα χέρια τα’ ακριβά που γράψανε το ποίημα και τα τράβηξε προς το μέρος του. Αφού τ’ ασπάστηκε ευλαβικά, έγειρε πάνω στο τραπέζι και κοιμήθηκε ύπνο παντοτινό, κρατώντας τα χέρια που γράψανε το πρώτο ποίημα των Πεινάει. Είχε φύγει ευχαριστημένος από τον κόσμο τούτο ο γέροντας, μιας και επιτέλους, έστω και στα στερνά του, την ύστατη ώρα, θα μάθαινε τι ήταν το ‘Αύριο’’.

12) Ποιος το διάβασε πρώτος και τι σας είπε;

Π.Ζ.: Ο ποιητής Δημήτρης Καρούσης ο οποίος ανέφερε μεταξύ των άλλων……… Έτσι και ο ευρηματικός και πολυτάλαντος Πέτρος Ζήκος, στο βιβλίο του, βουτάει με μια φαινομενικά απλή μυθοπλασία και με καταπληκτική αίσθηση του χιούμορ, στα πολύ βαθιά νερά της ουσίας της πολιτικής οικονομίας, και της τραυματικής εμπειρίας, του εμφύλιου σπαραγμού και της νεότερης Ιστορίας μας . Και καταδύεται με άνεση ποιητή ομολογώ και ‘πιάνει πάτο’ σε δύσκολο βυθό, με ρεύματα και παγίδες ,φιλοσοφικές και λογικές βέβαια. Πρέπει ακόμα να σας επισημάνω και να ομολογήσω ότι, ποτέ μέχρι σήμερα δεν έχω διαβάσει τόσο ποιητικό λόγο σε πεζό λογοτέχνημα. Να σας δώσω ένα απλό δείγμα από τα πολλά… «Πριν από χρόνια και καιρούς, ο χρόνος πριν παλιώσει, στα γύρω τα ψηλώματα ενός όμορφου τόπου, να, καλή ώρα σαν κι ‘αυτόν…» Ποίηση μετρική, Ιαμβικού μέτρου ! Να το χωρίσω και σε στίχους. «Πριν από χρόνια και καιρούς, ο χρόνος πριν παλιώσει, στα γύρω τα ψηλώματα ενός όμορφου τόπου, να, καλή ώρα σαν κι ‘αυτόν…» και αν βάλω τους στίχους διαφορετικά. «Πριν από χρόνια και καιρούς, ο χρόνος πριν παλιώσει,» Ελληνικός δεκαπεντασύλλαβος βγαλμένος από ένα πεζό! Τελειώνοντας αυτή την πρώτη κατάδυση στο βιβλίο Η φυλή των Μασάει-Πεινάει και ο Δράκος, θέλω να επισημάνω ότι, Ο «Ηγεμόνας» του Νικολό Μακιαβέλλι (Il Principe) αναλύθηκε ως προς το ηθικό του μέρος στο βιβλίο του Ζήκου όσο ίσως δεν έχει αναλυθεί, τόσο απλά και κατανοητά, ποτέ μέχρι σήμερα, χωρίς να υποβάλει στον αναγνώστη το συμπέρασμα που μοιραία σαν κάθαρση και εξαγνισμός θα αναδυθεί μέσα από έναν πραγματικά συγκινητικό επίλογο. Σας φιλώ όλους εις τας παρειάς ! Δέλτα Κάπα .

13) Μιλήστε μας λίγο για σας, με τι σας αρέσει να ασχολείστε όταν δεν γράφετε;


Π.Ζ.: Το ταξίδι παραμένει η μεγάλη μου αγάπη, και πιο συγκεκριμένα η διαδρομή. Ο λόγος που λατρεύω την μετάβαση από την «αφετηρία, στο τόπο προορισμού» είναι πως σ’ αυτό το ενδιάμεσο στάδιο, κατά την διάρκεια της διαδρομής, υπάρχει ένα κενό χρόνου. Φυσικά και η ανάγνωση, ιδικά όταν αυτή παντρεύετε με το ταξίδι

14 ) Τι βιβλία διαβάζετε ;



Π.Ζ.: Κυρίως ελληνική λογοτεχνία. Πέραν των κλασικών, θα μπορούσα να ξεχωρίσω τον, Γιώργο Μιχαηλίδη, τον Γιάννη Σκαρίμπα, και επί των ημερών μας τον θεσσαλονικιό Γιώργο Σκαμπαρδώνη.

15) Συνηθίζω όταν κλείνω τις συνεντεύξεις μου, να αφήνω στον καλεσμένο μου τον επίλογο, αφού λοιπόν σας ευχαριστήσω πολύ που μιλήσατε στους "Βιβλίων ορίζοντες ¨ για σας και το βιβλίο σας, θέλω να σας αφήσω να μας πείτε εσείς πως θέλετε να "κλείσουμε¨.Τι θέλετε να πείτε στους φίλους αναγνώστες που θα μας διαβάσουν ;


Π.Ζ.: Θα επιχειρούσα να δώσω μια πειστική απάντηση ,σχετικά με το τι ωθεί έναν κανονικό άνθρωπο να μεταλλαχτεί σε συγγραφέα. Η επικρατέστερη εκδοχή κατ’ εμέ, είναι αυτή που απορρέει από την αρχέγονη ανάγκη του παραμυθά να ζωντανέψει εικόνες και συναισθήματα, μέσο του του γραπτού λόγου. Τούτη η αρχέγονη ανάγκη, είναι και το μόνο κοινό σημείο μεταξύ των συγγραφέων. Αυτών δηλαδή, που υποκύπτοντας στον παραμυθά μέσα τους, εκθέτουν δημόσια ένα κομμάτι του εαυτού τους. Όπως και να έχει, σεις ως αναγνώστες θα πρέπει να γνωρίζετε τούτο. Αυτοί που καταπιάνονται με τον γραπτό λόγο στην πλειονότητα τους είναι πολύ συνεσταλμένα πλάσματα. Αυτά που λέγονται πως ενίοτε υποκύπτουν στον πειρασμό και καβαλάνε το καλάμι, ελέγχονται ως ανακριβείς διαδόσεις. Για τούτο, ως οι απόλυτοι κριτές μας, δείξτε την επιείκεια σε κάτι λιγότερο καλό και επιβραβεύοντας την ιστορία που είναι της αρεσκείας σας, διαδώστε τη.

Ευχαριστούμε πάρα πολύ τον κ.Πέτρο Ζήκο που μας έκανε την τιμή να μας μιλήσει, δίνοντας μας μια ευκαιρία , μέσα από αυτή την συνέντευξη να γνωρίσουμε καλύτερα και τον ίδιο και το βιβλίο του. Καλοτάξιδο κ.Ζήκο!!!