Η άποψη της φίλης μας Φλώρα Μάττε για το βιβλίο..
της Καίτης Κάστρο Λογοθέτη.
Εκδόσεις Μέθεξις
Ένα υπέροχο καλογραμμένο βιβλίο μ ένα ιδιαίτερο θέμα που συγκινεί και μ ένα απρόσμενο τέλος.
Φυσικά η συγγραφέας μέσα από την μυθοπλασία περνά και ιστορικά γεγονότα που μπορεί σε πολλούς να είναι άγνωστα,αλλά που πρέπει να γνωρίζουμε και να μην ξεχνάμε.
Το βιβλίο ξεκινά με την Ντόρα που υιοθετήθηκε από μια οικογένεια ( φιλική στην φυσική της οικογένεια ) που της έδωσαν πολλή αγάπη.Βέβαια η αλήθεια για το πως την υιοθέτησαν,δεν είναι ακριβώς όπως της την είπαν οι θετού γονείς,που νόμιζαν πως με αυτό τον τρόπο την προστάτευαν.Δυστυχώς όμως το αποτέλεσμα δεν τους δικαίωσε.
Παράπλευρες ιστορίες όμως είναι και οι αναφορές στους Εβραίους της Θεσσαλονίκης,που οι Γερμανοί τους οδήγησαν στα στρατόπεδα συγκέντρωσης του Άουσβιτς όπου και τους θανάτωσαν.
Μία από αυτές τις οικογένειες ήταν και η φυσική οικογένεια της Ντόρας, που όμως την ιστορία της την έμαθε πολύ αργότερα με τραγικά αποτελέσματα.
Η μητέρα της η Στέλλα μέσα στο στρατόπεδο βιώνοντας άσχημες συνθήκες σκέπτεται στην σελίδα 50:<< Έτσι όπως ήταν όλες μαζί στοιβαγμένες δυσκολευόταν όχι μόνο να κουνηθεί αλλά και να αναπνεύσει.Κι ύστερα η ατμόσφαιρα ήταν τόσο βαριά που σε κάθε ανάσα της ένιωθε σαν ναγέμιζαν τα πνευμόνια της με δηλητηριασμένο αέριο.Ένιωθε να πνίγεται,νόμιζε πως θα σταματούσε ν αναπνέει,κι έτσι ξαφνικά θα κοβόταν το νήμα της ζωής της.Φυσικά αν κάποιος μποτούσε να αποκαλέσει <<ΖΩΗ>> αυτό που ζούσαν εκεί μέσα.Τι εξαθλίωση,Θεέ μου!...
Είχε ξεσυνηθίσει τρεις μήνες αυτόν τον τρόπο ζωής...Κι ο φόβος;Αυτό το τρομερό συναίσθημα που κυριαρχούσε εκεί μέσα.
<<Είναι άραγε ζωή αυτή;>>αναρωτιόταν η Στέλλα.<< Μες στον φόβο;Κάπως έτσι θα ζούσανκι οι σκλάβοι >>,σκεφτόταν.<< Τι ζωή ήταν αυτή;Με το κεφάλι πάντα σκυφτό,το βλέμμα απελπισμένο κι η καρδιά να τρέμει από τον φόβο.Γιατί;Η μοίρα του ανθρώπου δεν πρέπει να είναι ο φόβος,η απειλή,τα δεσμά.Η μοίρα του ανθρώπου πρέπει να είναι άλλη,βασισμένη στην ελευθερία και την αγάπη,απλλαγμένη από τον φόβο,το μίσος,τη σκλαβιά.
Ο φόβος του θανάτου είναι πολύ μεγάλος.Κι όμως,ο θάνατος είναι πλάι μας,μας συντροφεύει από τη στιγμή που γεννιόμαστε.Είναι γύρω μας,είναι παντού,ακόμα και στις πιο ευτυχισμένες στιγμές μας.
Όσο είμαστε νέοι και ζούμε σε ομαλές συνθήκες,η ζωή μας κυλάει ήρεμα,σχεδόν δεν τον θυμόμαστε ή μάλλον αποφεύγουμε να τον θυμηθούμε γιατί η λογική μας λέει αν είναι να πεθάνουμε γιατί γεννηθήκαμε;Κι η απάντηση έρχεται πάλι από τη λογική;" Μα για τη χαρά της διάβαση!" Απλώς τον παραβλέπουμε.Αρκεί όμως μια αναποδιά,μια αρρώστια που έχει ως συνέπεια τον θάνατο και τότε τι συμβαίνει; Νιώθουμε προδομένοι,λες και κάποιος μάς κορόιδεψε,μας έπαιξε ένα παιχνίδι που μας βρήκε τελείως απροετοίμαστους>>.
Οι σκέψεις τριβέλιζαν το μυαλουδάκι της,δεν την άφηναν να κοιμηθεί.Με νοσταλγία θυμόταν τις μέρες εκείνες που της φαίνονταν τόσο μακρινές,που στιγμές στιγμές πίστευε σχεδόν πως δεν υπήρξαν στην πραγματικότητα,πως ήταν κάποιο όνειρο.Θυμόταν την εποχή που περιστοιχιζόταν από την οικογένειά της,που έπαιζε με τα αγγελούδια της.Πόσο άλλαξαν τα πράγματα,τώρα βρισκόταν σε μια διαμετρικά αντίθετη κατάσταση.Πλάι της δυστυχισμένα,ταλαιπωρημένα
Άλλος ένας πρωταγωνιστής είναι και ο Καρλ αγαπημένος φίλος της Ντόρας που γνωρίστηκαν στην Αγγλία όπου είχαν πάει για κάποια σεμινάρια.Πολύ ενδιαφέρον έχουν τα λόγια που ανταλλάσουν η Ντόρα με τον Καρλ στην σελίδα 69:<<Συνέχισαν να κάνουν παρέα και κάθε μέρα ένιωθαν να δένονται ολοένα και περισσότερο.
Μια μέρα η Ντόρα του είπε:
<<Νιώθω σαν να σε ξέρω χρόνια,σαν να μασταν φίλοι από παλιά>>.
<<Κι εγώ νιώθω το ίδιο,και δεν μπορώ να το εξηγήσω>>.
<<Ξέρεις,μιλώ μαζί σου τόσο ανοιχτά,τόσο ελεύθερα,όπως ίσως δεν θα μιλούσα ούτε στην ίδια τη μάνα μου,ακόμα ίσως και εαυτό μου...Κι όμως,σε ξέρω τόσο λίγες μέρες.Ξέρεις,κάποτε,όταν ήμουνα μικρή,ο μπαμπάς μου μου είχε πει ένα παραμύθι που μου είχε κάνει πολύ μεγάλη εντύπωση.Ένας βασιλιάς έστειλε τον γιο του μεταμφιεσμένο σε απλό πολίτη να περιοδεύσει στη χώρα για να γνωρίσει τους υπηκόους του,ν αποκτήσει πείρα,ώστε κάποια ώρα να μπορέσει να τον διαδεχθεί σστον θρόνο.Του δωσε ένα νόμισμα που το κοψε στη μέση.Του δωσε το μισό,τη μια όψη δηλαδή,και του είπε "όταν συναντήσεις τον άνθρωπο που έχει το άλλο μισό,τότε μόνο θα γυρίσεις.Και μάλιστα θα επιστρέψεις μαζί του".Μ αυτό ο βασιλιάς πατέρας ήθελε να του δείξει ότι όταν έβρισκε το άλλο μισό τότε θα σήμαινε ότι είχε ολοκληρώσει την εκπαίδευσή του.Έτσι νιώθω κι εγώ.Θαρρείς πως μέχρι τώρα κάτι μου λειπε.Λες και δεν ένιωθα ολοκληρωμένο τον εαυτό μου,θαρρείς και μου λειπε το άλλο μισό του παραμυθιού,και το ψαχνα δίχως να το ξέρω,για να νιώσω ολοκληρωμένη>>.
Χαμογέλασε ο Καρλ.
<<Μιλάς τόσο όμορφα,Ντόρα.Και το αστείο είναι ότι λες και διαβάζεις τη σκέψη μου.Λες ακριβώς όσα νιώθω κι εγώ>>.
Κάποια στιγμή ο Καρλ αποφασίζει να επισκεφθεί το Άουσβιτς.Συγκλονηστικά είναι αυτά που συναντά εκεί στην σελίδα 118:<<Την επομένη το πρωί,ο Καρλ πήγε να επισκεφθεί το στρατόπεδο του Άουσβιτς!
Ανατρίχιασε μόλις είδε τη μεγάλη καγκελόπορτα με την επιγραφή "ARBEIT MACHT FREI" (H εργσία απελευθερώνει.)
Περπατούσε,πατούσε εκεί που πάτησαν χιλιάδες άνθρωποι,καταδικασμένοι στα χειρότερα βασανιστήρια,στους χειρότερους εξευτελισμούς,με τελικό προορισμό τον απάνθρωπο θάνατο!
Δεν μπορούσε να προχωρήσει πολύ,δεν άντεξε,λύγισε,τα πόδια του δεν τον κρατούσαν,έπεσε στα γόνατα,δάκρυα γέμισαν τα μάτια του,κι ένα αγκάθι στάθηκε στο στήθος του κι ένιωθε το δυνατό του τσίμπημα.Αισθάνθηκε άσχημα.Έμεινε γονατισμένος για λίγο ακόμη και μετά προσευχήθηκε για τους γονείς του και για τη δύστυχη φυλή του.Είχε διαβάσει κάποτε ότι ο άνθρωπος είναι πιο άγριος και από το αγριώτερο θεριό της ζούγκλας.Εκείνο σκοτώνει μόνο όταν πεινάει,για την επιβίωσή του.Τότε είχε αναρωτηθεί:<<είναι δυνατόν ο άνθρωπος να είναι το πιο άγριο ζώο;>>Βλέποντας το στρατόπεδο,δυστυχώς,είδε πως αυτό το επιβεβαίωνε.
Συνέχισε και ένιωθε απέραντη φρίκη βλέποντας τα κρεματόρια,τους θαλάμους αερίων,τα προσωπικά αντικείμενα των κρατουμένων,φωτογραφίες μικρών παιδιών,τις στολές των κρατουμένων...
Ένιωσε μια ζάλη κι έναν δυνατό πόνο στο στήθος του.Φοβήθηκε κι αποφάσισε να φύγει.Δεν άντεχε πια ούτε στιγμή να μείνει σ αυτό το κολαστήριο,όπου άκουγε τις οιμωγές των βασανισμένων και τις αναπάντητες παρακλήσεις για τη σωτηρία τους,κι ήξερε πως αυτό θα τον ακολουθούσε σ όλη του τη ζωή!....
Όταν γύρισε στο σπίτι,η μητέρα του τρόμαξε που τον είδε.Ήταν άσπρος σαν πανί.
Κάθισε σε μια καρέκλα κι έκαψε.Μέσα του κόχλαζαν ανάμεικτα συναισθήματα.Απογοήτευση,ο
Στην πορεία ο Καρλ γνωρίζει την Λία που είναι ένα κορίτσι που σπουδάζει ψυχολογία και κάνουν παρέα.
Πολύ ωραία μηνύματα περνούν τα λόγια της Λίας,που ήδη έχει αρχίσει να τον αγαπά και κείνος την αποφεύγει στην σελίδα 129:<<Ποτέ του δεν φανταζόταν ο Καρλ πως θα ρχοταν μια στιγμή στη ζωή του που θ άνοιγε την καρδιάτου σε μια κοπέλα που γνώριζε μόλις δύο μήνες.Κι όμως,κάθισε και της διηγήθηκε εν συντομία όλη τη θλιβερή ιστορία του.
<<Αν έχεις δει,ή αν έχεις διαβάσει αρχαία τραγωδία,θα διαπιστώσεις ότι μονάχα εκεί συμβαίνουν παρόμοια παιχνίδια με τη μοίρα!...>>
Κατάλαβε τότε η Λία,πως το βάρος αυτού του μυστικού ήταν που τον εμπόδιζε να την προσεγγίσει ερωτικά.
Έσκυψε προς το μέρος του,του πιασε το χέρι και του είπε τρυφερά:
<<Καρλ,φίλε μου,στη ζωή πρέπει να προχωράμε,να κοιτάζουμε μπροστά και να αφήνουμε πίσω μας σκοτούρες και προβλήματα του παρελθόντος.Όταν κοιτάμε συνέχεια πίσω μας,δεν βλέπουμε μπροστά μαςκαι μπορεί να κάνουμε λάθος βηματισμούς.Μη νομίζεις πως δραπετεύοντας γλιτώνεις από τα προβλήματά σου,από τις σκέψεις σου.Δυστυχώς τίποτε δεν μπορείς να διορθώσεις,ό,τι έγινε έγινε.Το μόνο που πρέπει να κάνεις είναι να το αντιμετωπίσεις ψύχραιμα,να το φιλοσοφήσεις,για να μπορέσεις να προχωρήσεις.Η ζωή είναι ωραία,είναι το ωραιότερο δώρο που μας χάρισε ο θεός.Και εμείς οφείλουμε να το ζήσουμε,να το χαρούμε>>.
Ο Καρλ ένιωσε για μια στιγμή να φεύγει από μέσα του όλο το βάρος που κουβαλούσε εδώ και τόσους μήνες.Η Λία ήταν ο καλός του άγγελος.Του άνοιξε την ψυχή του,του έδειξε σε πόσο λάθος δρόμο πορευόταν και πού βρισκόταν το φως,η αληθινή ζωή που τον περίμενε.Ήθελε τόσο πολύ να της δείξει την ευγνωμοσύνη του,αυτή που τον πήρε από το έρεβος που βρισκόταν και τον έφερε στο φως.
Συνέχισαν να κάνουν παρέα,αλλά τώρα η σχέση τους είχε μεταπηδήσει από το στάδιο της ουδέτερης φιλίας σε κάπως τρυφερότερη σχέση >>.
Δεν θα ήθελα να αποκαλύψω περισσότερα για το θέμα του βιβλίο,όμως δεν θα μπορούσα να μην πω το πόσο με συγκίνησε και το πόσο ευχαριστήθηκα αυτό το πνευματικό ταξίδι.
Η Καίτη Κάστρο Λογοθέτη έχει γράψει μια συγκλονιστική ιστορία που περιπλέκεται με πολύ δυσάρεστα Ιστορικά γεγονότα .Η γραφή της απλή μεστή και γεμάτη εικόνες.Όταν ξεκινάς την ανάγνωση δεν θες να αφήσεις το βιβλίο από τα χέρια σου πριν το φτάσεις στο τέλος για να δεις τι θα γίνει.Η πλοκή πολύ ενδιαφέρουσα που κρατά αμοίωτο το ενδιαφέρον μέχρι την τελευταία σελίδα.
Συγχαρητήρια στην συγγραφέα γι αυτό το βιβλίο που αξίζει να διαβαστεί απ όλους !!!
Πάντα επιτυχίες!!!!!!!!!!!!!!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου