ΝΕΕΣ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΕΣ ΑΠΟ ΤΙΣ ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΠΑΤΑΚΗ

 ΝΕΕΣ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΕΣ ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΠΑΤΑΚΗ 

ΜΟΝΟ ΛΙΓΑ ΧΙΛΙΟΜΕΤΡΑ. ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ

Συγγραφείς: ΜΑΡΙΑ ΕΥΘΥΜΙΟΥ

(σε συνεργασία με τον ΜΑΚΗ ΠΡΟΒΑΤΑ)

Ο δημοσιογράφος Μάκης Προβατάς συνομιλεί με τη Μαρία Ευθυμίου, αναπληρώτρια καθηγήτρια Ιστορίας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών.

Σε αυτό το βιβλίο προσεγγίζονται εποχές και γεγονότα, άτομα και κοινωνίες, προθέσεις και στοχεύσεις, διαψεύσεις και επιβεβαιώσεις. Οι διαδρομές αναπόφευκτα εμπλέκονται με την προσωπική ιστορία της Μαρίας Ευθυμίου, τις μνήμες ζωής και τις δυνάμεις που την οδήγησαν, με τόσο πάθος και πίστη, στη μελέτη και διδασκαλία της Ιστορίας. Μιας επιστήμης που συνδέεται με
τη μνήμη και τον χρόνο – τους ακούραστους συντρόφους του ατομικού και ομαδικού ταξιδιού όλων μας.

Η διαδρομή που διανύει το βιβλίο ξεκινάει από τους προϊστορικούς χρόνους και φτάνει μέχρι σήμερα. Στην πραγματικότητα δεν είναι καθόλου μεγάλο διάστημα... Μόνο λίγα χιλιόμετρα...

Η ΜΑΡΙΑ ΕΥΘΥΜΙΟΥ σπούδασε Ιστορία στο Πανεπιστήµιο Αθηνών και στη Σορβόννη. ∆ιδάσκει Ιστορία στο Πανεπιστήµιο Αθηνών από το 1981. Την τελευταία δεκαετία προσέφερε δωρεάν σε δεκάδες χιλιάδες ακροατές, σε καθηµερινή βάση, σε όλη την Ελλάδα, εσπερινά µαθήµατα Παγκόσµιας και Ελληνικής Ιστορίας. Έχει συγγράψει τρία βιβλία Ιστορίας καθώς και περί τα 70 άρθρα και συµβολές σε επιστηµονικά συνέδρια και περιοδικά Ιστορίας. Το έτος 2013 τιµήθηκε µε το «Βραβείο Εξαίρετης Πανεπιστηµιακής ∆ιδασκαλίας εις µνήµην Β. Ξανθόπουλου – Στ. Πνευµατικού». 

Ο ΜΑΚΗΣ ΠΡΟΒΑΤΑΣ γεννήθηκε στην Αθήνα. Τελείωσε το 3ο Λύκειο Αµπελοκήπων. Σπούδασε προϊατρική (PreMed) στο Worcester St. College της Μασσαχουσέττης και επέστρεψε για να αποφοιτήσει από την Οδοντιατρική Σχολή Θεσσαλονίκης. Από το 1999 κάνει ραδιοφωνικές εκποµπές, τα τελευταία 9 χρόνια στον ΒΗΜΑ fm και τώρα στον Athens Voice radio. Έχει πάρει πάνω από εκατόν πενήντα συνεντεύξεις για το ΒΗΜΑ και το ΒΗΜagazino, µεταξύ των οποίων από τους Eric Hobsbawm, Norman Davies, Dario Fo, Stephen Hawking, Noam Chomsky, Richard Dawkins, Eduardo Galeano, Carlos Fuentes κ.ά. Επίσης συνεργάζεται µε το περιοδικό ΙΣΤΟΡΙΑ, όπου έχει δηµοσιεύσει κείµενα και συνεντεύξεις.

ΜΕΤΑ ΤΟ 1922

Η ΠΑΡΑΤΑΣΗ ΤΟΥ ΔΙΧΑΣΜΟΥ

Συγγραφέας:  ΓΙΩΡΓΟΣ Θ. ΜΑΥΡΟΓΟΡΔΑΤΟΣ

Το βιβλίο αυτό αποτελεί συνέχεια εκείνου με τον τίτλο 1915: Ο Εθνικός Διχασμός και καλύπτει την περίοδο του Μεσοπολέμου, μέχρι το 1940.

Παρά τη Μικρασιατική Καταστροφή, ο Διχασμός δεν ξεπεράστηκε. Συνεχίστηκε προπαντός ως κρίση εθνικής ολοκλήρωσης, μέσα πλέον στα όρια του κράτους, με τρία μέτωπα σύγκρουσης: μεταξύ προσφύγων και γηγενών, μεταξύ Ελλήνων Ορθοδόξων και εθνικών ή θρησκευτικών μειονοτήτων, μεταξύ Νέων Χωρών και Παλαιάς Ελλάδας. Συνεχίστηκε επίσης ως οιονεί θρησκευτικό σχίσμα μεταξύ των πιστών του Βενιζέλου και εκείνων του νεκρού βασιλέα Κωνσταντίνου. Εξακολούθησε να έχει και ταξικές διαστάσεις, αλλά με σημαντικές ανακατατάξεις. Τέλος, ο Εθνικός Διχασμός ως εμφύλιος πόλεμος αναζωπυρώθηκε από την εκτέλεση των Έξι και υποτροπίασε με το Κίνημα του 1935.

Το βιβλίο διαψεύδει την εικόνα της στασιμότητας που καλλιεργείται σήμερα. Δεν ήσαν «πάντα έτσι» οι Νεοέλληνες και το κράτος τους, όπως λέγεται συχνά. Υπήρξαν στιγμές και εκτός πολέμων που στάθηκαν ικανοί για μεγάλα έργα, που αξιοποίησαν στο έπακρο εξωτερικά δάνεια και ξένη βοήθεια. Το βιβλίο διαψεύδει επίσης  την εντύπωση της «κυκλικότητας» που καλλιεργείται σήμερα. Επίκαιρη είναι και η ανάδειξη των αδιεξόδων που συνεπάγεται στη δύση της η χαρισματική ηγεσία, μετά τα «θαύματα» που κατόρθωσε στην ακμή της.

Ο Γιώργος Θ. Μαυρογορδάτος δίδαξε Πολιτική Ιστορία και Πολιτική Επιστήµη στο Πανεπιστήµιο Αθηνών και σε διάφορα ξένα πανεπιστήµια ως επισκέπτης καθηγητής. Για το βιβλίο του Stillborn Republic τιµήθηκε µε την ανώτατη διάκριση της Αµερικανικής Εταιρείας Πολιτικής Επιστήµης. Από τις Εκδόσεις Πατάκη κυκλοφορούν επίσης τα βιβλία του Οµάδες πίεσης και ∆ηµοκρατία (2001) και 1915: Ο Εθνικός ∆ιχασµός (2015).

ΟΣΟ ΠΙΟ ΔΥΝΑΤΑ ΜΕ ΕΔΕΡΝΕ, ΤΟΣΟ ΠΙΟ ΔΥΝΑΤΑ ΤΡΑΓΟΥΔΟΥΣΑ

Συγγραφέας: ΧΡΗΣΤΟΣ ΧΩΜΕΝΙΔΗΣ

Μέσα από κείµενα µικρότερα και µεγαλύτερα, επίκαιρα αλλά όχι επικαιρικά, που σκιαγραφούν όψεις της πραγµατικότητας ή απογειώνονται προς τη µυθοπλασία, µε θρύψαλα, αναµµένα κάρβουνα και βότσαλα, ο Χρήστος Χωµενίδης αποπειράται µία πρώτη αυτοβιογραφία. Όχι δική του. Όλων µας.

«... Το ελληνικό καλοκαίρι µού φαινόταν ανέκαθεν ο µοναδικός ακατάλυτος νόµος µας. Η άσπρη µας πέτρα ξέξασπρη που φωτίζει τον κόσµο και καταργεί τους λεκέδες του. Η διαφανής σαυρούλα που σκαρφαλώνει στο περβάζι. Οι ρόδες των ποδηλάτων που µισοβυθίζονται στην άµµο. Οι αφίσες που προαναγγέλλουν το πανηγύρι του Αγίου Παντελεήµονος και του Σωτήρα. ∆ηµοτικολαϊκάσυγκροτήµατα πάνω σε πρόχειρα στηµέναικριώµατα στην πλατεία, αρνιά και γουρουνοπούλες που σουβλίζονται απ’ το πρωί, ο παπάς της ενορίας κερνάει το πιο καλό κοψίδι στον εξάδελφό του απ’ την Αστόρια. Το ελληνικό καλοκαίρι είναι τα βογκητά των ζευγαριών που κάνουν έρωτα πίσω από τα µισόκλειστα παντζούρια. Είναι η οθόνη του υπαίθριου σινεµά που θροΐζει σε ένα µελτεµάκι. Είναι τα θηριώδη σουτιέν και βρακιά της γιαγιάς που –κρεµασµένα από τα µανταλάκια– ρίχνουν σκιές προϊστορικών τεράτων στον απέναντι τοίχο. Στο ελληνικό καλοκαίρι, το µόνο που µπορείς να σφάξεις είναι ένα καρπούζι. Εάν έγραφα µια ελληνική κωµωδία, θα έβαζα κάποιον φανατικό ιδεολόγο –αδιάφορο ποιανής ιδεολογίας– να επιχειρεί να εκφωνήσει λόγο σε παραλία. Ένας αέρας κυκλαδίτικος να καλύπτει τη φωνή του και να του παίρνει τα χαρτιά, ένα κύµα να τον µουσκεύει, ένα µισόγυµνοκορµί να τον ανταγωνίζεται θρασύτατα. Θα τον έβαζα να µουλαρώνει και να τελειώνει τον λόγο του µε τη φράση: «Θα Ξαναγυρίσουµε και θα Τρέµει η Γης!». Κι έπειτα ένα σµήνος γλάρων –σαν χορωδία αγγέλων ή τραγοπόδαρων σατύρων– να τον ειρωνεύεται γαβγίζοντας. ∆ιαβάζω ελληνική µυθολογία. Κανείς απ’ τους θεούς ή από τις µοίρες δεν προαναγγέλλει πουθενά τη συντέλεια του κόσµου. ∆εν απειλεί πως οι άνθρωποι θα κριθούν κατά τα έργα και τις αµαρτίες τους. ∆εν προφητεύει µια ∆ευτέρα Παρουσία. Ποια ∆ευτέρα Παρουσία; Αφού όλα και όλοι είναι ήδη, νυν και αεί, εδώ. Και η γη δεν τρέµει παρά από τους οργασµούς µας. Κι απ’ τις ωδίνες των τοκετών µας. Το ελληνικό καλοκαίρι περιέχει τα πάντα. ∆ίνει λογαριασµό µονάχα στον εαυτό του». 

Μέσα από κείµενα µικρότερα και µεγαλύτερα, επίκαιρα αλλά όχι επικαιρικά, που σκιαγραφούν όψεις της πραγµατικότητας ή απογειώνονται προς τη µυθοπλασία, µε θρύψαλα, αναµµένα κάρβουνα και βότσαλα, ο Χρήστος Χωµενίδης αποπειράται µία πρώτη αυτοβιογραφία. Όχι δική του. Όλων µας. 

Γεννηµένος το 1966 στην Αθήνα, ο Χ.Α. Χωµενίδης έχει τελειώσει τη Νοµική Σχολή. Το 1993 εξέδωσε το Σοφό παιδί. Ακολούθησαν άλλα οκτώ µυθιστορήµατα και δεκάδες διηγήµατα, που µεταφράστηκαν στα γαλλικά, στα αγγλικά, στα ισπανικά, στα τσέχικα, στα λιθουανικά, στα τούρκικα και στα εβραϊκά. Έχει τιµηθεί µε το βραβείο «Ελληνικό µυθιστόρηµα της χρονιάς» των βιβλιοπωλείων Public (2015), το Βραβείο Μυθιστορήµατος του περιοδικού Αναγνώστης (2015) και µε το Κρατικό Βραβείο Λογοτεχνίας (2016). Ο Χ.Α. Χωµενίδης κατοικεί πάντα στην Κυψέλη και επιµένει να ελπίζει στο καλύτερο.