ΤΑ ΚΟΚΑΛΑ ΤΗΣ ΑΔΕΡΦΗΣ ΜΟΥ

ΤΑ BELL ΜΕ ΤΗ ΜΑΤΙΑ ΤΗΣ ΠΟΠΗΣ

η στήλη της Πόπης Χρυσουλάκη

ΤΑ ΚΟΚΑΛΑ ΤΗΣ ΑΔΕΡΦΗΣ ΜΟΥ –

NUALA ELLWOOD

εκδόσεις Bell 

Πόσες εναλλαγές συναισθημάτων μπορεί ν’ αντέξει κανείς όταν διαβάζει ένα βιβλίο; Πόσο εύκολο είναι το πέρασμα από την αγωνία και το φόβο, στην ανατριχίλα και τη συγκίνηση; Πόσες ανατροπές χωρούν σ’ ένα ψυχολογικό θρίλερ;

Μη βιαστείτε να απαντήσετε πριν διαβάσετε αυτό το βιβλίο. Γιατί «Τα κόκαλα της αδερφής μου», δεν είναι μόνο ένα ψυχολογικό θρίλερ. Στις σελίδες του ξετυλίγονται θέματα όπως η ενδοοικογενειακή βία, ο αλκοολισμός και η διαταραχή
στρες μετά από ψυχοτραυματική εμπειρία, που βιώνουν οι πολεμικοί ανταποκριτές και γενικά όσοι βρίσκονται σε εμπόλεμες ζώνες. Αλλά είναι και το βιβλίο που οι ανατροπές κυριολεκτικά σε αφήνουν άναυδο.

Όλοι έχουμε ακούσει, όλοι έχουμε διαβάσει, αλλά ελάχιστοι μπορούμε να νιώσουμε τι τραύματα μπορεί να έχει ένα παιδί όταν βλέπει

το μέθυσο πατέρα του να κακοποιεί τη μητέρα του και το ίδιο. Τι πόνο συσσωρεύει και πόσο διαχειρίσιμος μπορεί να είναι. Και ακόμα λιγότεροι μπορούμε να αντιληφθούμε πώς ζουν οι πολεμικοί ανταποκριτές. Πώς είναι να κάνεις επάγγελμά σου τη φρίκη του πολέμου. Να είσαι εκεί που σκάνε οι βόμβες. Να βλέπεις να διαμελίζονται κορμιά ανθρώπων
που πριν από λίγο μιλούσες μαζί τους. Και να πιστεύεις πως εσύ θα ζήσεις, γιατί απλά έχεις κι άλλα μέτωπα να πας, κι άλλες πολεμικές καταιγίδες να καλύψεις. Να παλεύεις να κρατήσεις το μυαλό σου σε ισορροπία και την ψυχή σου καθαρή. Γιατί εσύ τα έχεις ζήσει όλα…

Τρία μέρη στο βιβλίο, τρία διαφορετικά επίπεδα ανάγνωσης και συναισθημάτων. Ξεκίνησα με μια ανάγκη να παίρνω βαθιές ανάσες όσο διάβαζα τις εμπειρίες της πρωταγωνίστριας και σχεδόν άκουγα κι εγώ τις φωνές που βούιζαν μέσα στο κεφάλι
της. Δεν ήξερα αν πρέπει να τη λυπηθώ ή αν είναι μία τρελή. Έβλεπε πράγματα ή ήταν απλά η φαντασία της, επηρεασμένη από το τραυματικό παρελθόν της και τα χάπια που αναγκαζόταν να παίρνει για να μπορεί να κοιμηθεί; Μία ανατροπή ποτέ
δεν είναι αρκετή. Δύο είναι ίσως παραπάνω απ’ ό,τι αντέχεις!

Έκλαψα. Πρώτη φορά σε ψυχολογικό θρίλερ. Γιατί τα κόκαλα της αδερφής μου δεν είναι μόνο ένα παιχνίδι μυαλού, παρά το γεγονός πως κι αυτό το καταφέρνει περίφημα. Είναι ένας κατακλυσμός συναισθημάτων που εναλλάσσονται κι αυτό είναι που το διαφοροποιεί σα βιβλίο. Τα ψυχολογικά θρίλερ τα χαρακτηρίζουν οι ανατροπές. Κι αυτές είναι που σου μένουν. Μαζί μ’
αυτές, όμως, μου έμεινε κι ένας πόνος. Ένα κρίμα. Ένα γιατί. Κι η περιγραφή ενός άλλου βιβλίου: του βιβλίου των χαμόγελων, που ένα παιδάκι από τη Συρία σκόπευε να δώσει στην πολεμική ανταποκρίτρια για να το πάει στη χώρα της, την
Αγγλία, επειδή είχε ακούσει πως εκεί οι άνθρωποι είναι συνεχώς κακόκεφοι. Γιατί υπάρχουν κι αυτά τα παιδιά. Κι η Συρία δεν είναι πολύ μακριά μας…

--Από το οπισθόφυλλο του βιβλίου—

Αν δεν μπορείς να εμπιστευτείς την ίδια σου την αδερφή, τότε ποιον μπορείς να εμπιστευτείς;

Η Κέιτ Ράφτερ είναι μια πετυχημένη πολεμική ανταποκρίτρια και έχει περάσει όλη της τη ζωή παλεύοντας να ξεφύγει από το
παρελθόν της. Όταν όμως πεθαίνει η μητέρα της, είναι αναγκασμένη να επιστρέψει στο Χερν Μπει -το μέρος απ' όπου η αδερφή της, η Σάλι, δεν έφυγε ποτέ. Κάτι δεν πάει καλά, ωστόσο, στο παλιό σπίτι της παιδικής της ηλικίας. Το
πρώτο της βράδυ εκεί, η Κέιτ ξυπνάει από τρομαχτικά ουρλιαχτά. Και μετά βλέπει μια σκιά στον κήπο...

Ποιος φωνάζει; Ποιος κινδυνεύει; Ποιος ζητάει βοήθεια; Τι σχέση έχει αυτό με το παρελθόν της Κέιτ; Και γιατί δεν την πιστεύει κανένας -ούτε καν η αδερφή της;