ΠΟΥΛΙ ΘΑ ΚΑΜΩ ΤΗΝ ΧΑΡΑ

Η άποψη της Καλλιόπης Γιακουμή  για το βιβλίο : 

                                                               
<< ΠΟΥΛΙ ΘΑ ΚΑΜΩ ΤΗΝ ΧΑΡΑ >>  της Μαρίας Πρινάρη- Καρκαβατσάκη από τις εκδόσεις Πνοή

Λοιπόν φίλοι μου, τελείωσε για μένα ένα ακόμα υπέροχο ταξίδι...Κρατούσα στα χέρια μου το τελευταίο διάστημα ένα υπέροχο βιβλίο που με ενθουσίαζε και με γέμιζε τόσο συναισθηματικά, που ήθελα από την μια να τελειώσει και να τρέξω να σας τα περιγράψω όλα...να τα μοιραστώ μαζί σας...και από την άλλη δεν ήθελα να τελειώσει...
Ήθελα να κρατήσει κι άλλο να μάθω κι άλλα για την ηρωίδα του την Λένα και τους φίλους της...να παρακολουθήσω ακόμα λίγο την πορεία της ζωής της...
Είναι μια από εκείνες τις ηρωίδες βιβλίων που
την αγαπάτε αμέσως...την νιώθετε και την καταλαβαίνετε...την συμπονάτε... Όμως παρ όλα όσα τράβηξε αυτό το κορίτσι και τους αγώνες που χρειάστηκε να δώσει, στιγμή δεν ένιωσα οίκτο για αυτήν...Ήταν τόσο αξιοπρεπή η στάση της και η αντιμετώπιση της απέναντι σε καταστάσεις και ανθρώπους που μόνο την θαύμαζα και την συμπονούσα. Η συγγραφέας χωρίς υπερβολές και μελοδραματίσμους καταφέρνει να εστιάζει με πολύ λεπτότητα και σεβασμό στο πρόβλημα που αντιμετωπίζει και στην ασθένεια της, την κατάθλιψη. Χωρίς να παρασύρεται από περιττές λεπτομέρειες και χωρίς να το <<τραβάει >> γεμίζοντας σελίδες χρησιμοποιώντας ένα τόσο σοβαρό θέμα...που και για αυτό δεν έχουμε διαβάσει πολλά...εγώ τουλάχιστον όχι..
Ας τα πάρουμε όμως από την αρχή...

" Πουλί θα κάμω την χαρά...να φύγει, να πετάξει...
στων πονεμένων τσι καρδιές...εκειά να πάει να κάτσει..."

Αυτόν τον υπέροχο στίχο, αυτής της μαντινάδας , κάποιοι ίσως δεν ξέρετε ότι τον έχει γράψει ο ίδιος ο πατέρας της Μαρίας Πρινάρη-Καρκαβατσάκη...Ο Πριναροστέλιος.....
Και σίγουρα ούτε εκείνος, αλλά ούτε και η ίδια η Μαρία δεν θα περίμεναν ποτέ, ότι θα ερχόταν η στιγμή που αυτός ο στίχος θα έβρισκε χώρο και νόημα στην ζωή της ηρωίδας της ...της Λένας.
Η Λένα που η πιο όμορφη μέρα της ζωής της...θα γίνει ο χειρότερος εφιάλτης γι αυτήν...Την μέρα που θα θελήσει να ενώσει την ζωή της με τον άνθρωπο που αγαπάει... και θέλει να μείνει για πάντα μαζί του...μέχρι ο θάνατος να τους χωρίσει...ο θάνατος θα ναι κι αυτός ένας από τους καλεσμένους της...Πόσο κοντά είναι κάποιες φορές αυτή η στιγμή εεε...και εμείς την ευχόμαστε και θαρρούμε πως απέχει αιώνες...
Από εκείνη την μέρα λοιπόν ...ο εφιάλτης ζει πια μέσα της...την κατοικεί...τα σκοτάδια του την τυλίγουν... η κατάθλιψη έχει γεμίσει την καρδιά της και δεν αφήνει καθόλου χώρο για οποιοδήποτε άλλο συναίσθημα...Και όταν τελικά η ζωή της δίνει μια δεύτερη ευκαιρία εκείνη έτσι γεμάτη από χαρά , ερωτά , ευτυχία πιστεύει ότι όλα έχουν περάσει και ξεχαστεί και το πρόβλημα έχει πια λυθεί...Είναι όμως έτσι..???
Εδώ λοιπόν δεν μπόρεσα να μην αναρωτηθώ πόσους τόσους ανθρώπους κοντά μας ξέρουμε...Πόσους κοιτάμε αλλά δεν βλέπουμε στα αλήθεια..Πόσους ανθρώπους που έμαθαν να κρύβουν το πρόβλημα επιμελώς για να μην μας στεναχωρήσουν, να μην τους λυπηθούμε. Να μην θέλουν να το παραδεχτούν ακόμα και στον ίδιο τους τον εαυτό. Έμαθαν να γελάνε βεβιασμένα, να χαμογελάν μηχανικά , να καταπίνουν δάκρυα...να υποκρίνονται ότι είναι χαρούμενοι ακόμα και στον ίδιο τους τον εαυτό...Πόσους τέτοιους ανθρώπους έσπρωξαν εκεί τα προσωπικά τους προβλήματα και σίγουρα και το μεγάλο οικονομικό πρόβλημα το οποίο αντιμετωπίζει η χώρα μας τα τελευταία χρόνια...
Πόσοι από αυτούς δεν τα έχουν πότε καταφέρει και πόσοι θυσίασαν ακόμα και τις ζωές τους...θολωμένοι από μια μάταιη ελπίδα ότι έτσι θα γλιτώσουν από τα πάντα και θα λυτρωθούν...
Ένα λοιπόν που με δίδαξε αυτό το βιβλίο είναι πως να προσέχω καλύτερα για αυτούς τους ανθρώπους και πως να τους αναγνωρίζω...πως μπορώ να το χειριστώ έστω και λίγο και πως μπορώ να βοηθήσω...όπου και αν μπορώ...
Γιατί αυτό που σίγουρα κατάλαβα είναι ότι η κατάθλιψη είναι αρρώστια και μάλιστα ύπουλη, πονηρή γιατί μας τρώει πρώτα από μέσα...τρώει τις ψυχές μας και χωρίς ψυχή μαραζώνει και το σώμα...Άρα σαν αρρώστια μόνο ένας ειδικός μπορεί να την αντιμετωπίσει αποτελεσματικά και σίγουρα εκεί πρέπει να απευθυνθούμε αν θελήσουμε να βοηθήσουμε κάποιον...
Η συγγραφέας λοιπόν μέσα από την αληθινή ιστορία της Λένας θίγει όλα αυτά, παρουσιάζει και σε συστήνει με την κατάθλιψη ...την μάστιγα της εποχής μας.
Την γραφή της συγγραφέως την ακούς σχεδόν...δεν την διαβάζεις...τόσο ευκολοδιάβαστη, τόσο απλή , τόσο άμεση,τόσο κατανοητή είναι...Την ακούς να σου αφηγείται και μέσα από αυτήν την αφήγηση , περνάει μηνύματα, συμβουλές, επισημαίνει κινδύνους...Με τόση μαεστρία σου δείχνει πόσο πολύτιμη και όμορφη είναι η ζωή και πως πρέπει να την ζεις και να την χαίρεσαι γιατί περνάει και χάνεται σαν ποτάμι από μπροστά σου και δεν γυρίζει πίσω πότε...όπως λέει και η ίδια στο βιβλίο της...Άλλο ένα όμορφο μήνυμα από εκείνην...
Οι χαρακτήρες της απλοί άνθρωποι με αδυναμίες και πάθη, με τα λάθη τους και τα σωστά τους...που ο καθένας μέσα από την δική του προσωπική ιστορία σου στέλνει το δικό του μήνυμα...
Και το τέλος...?? Εδώ δεν θα σας πω τίποτα...Είναι άραγε αρκετό ένα τόσο μικρο πλασματάκι...ένα πουλί...με το μαγικό του κελάηδισμα , να διώξει τα σκοτάδια της ψυχής και του μυαλού της...να ξορκίσει τον εφιάλτη...να φέρει την γαλήνη...
Δεν θα σας πω άλλα...ανακαλύψτε τα μονοί σας...ξέρετε γιατί...Γιατί μπορεί ακούγοντας και εσείς αυτό το μαγικό κελάηδισμα της χαράς που πρεσβεύει...να αφήσετε λίγο χώρο μέσα σας να βρει να την φωλιάσει...

Περιγραφή του βιβλίου...

«Φοβάμαι πως για κάποια πράγματα είναι αργά. Τελικά, είναι ποτάμι η ζωή. Κυλάει, κι αν δεν το ακολουθήσεις, μένεις πίσω μόνος. Εκείνο, δεν γυρίζει πίσω να σε βρει».
Η Λένα δεν είχε εύκολη ζωή. Μια σειρά από θλιβερά γεγονότα και μια σημαντική απώλεια, την οδήγησαν σε ενοχές, κρίσεις πανικού και εν τέλει σε κατάθλιψη. Για πολύ καιρό αρνούνταν να ζήσει, αλλά ένα ακόμη συνταρακτικό γεγονός την έκανε να αναθεωρήσει… Εκείνο το βράδυ αποφάσισε να βρει το ποτάμι και να το ακολουθήσει. Αν δεν τα κατάφερνε, απλώς θα χανόταν. Ακόμα και αυτό όμως, θα ήταν καλύτερο από το βάλτο της στασιμότητας. Θα μπορέσει κάποτε να απελευθερωθεί από τους δαίμονές της και να αγαπήσει, εκτός από τους άλλους και τον εαυτό της;

Λίγα λόγια για την συγγραφέα του...

Η Μαρία Πρινάρη-Καρκαβατσάκη, γεννήθηκε στο Ηράκλειο Κρήτης και σαν παιδί έζησε στο χωριό της το Μάραθος. Στη συνέχεια έζησε στην πόλη του Ηρακλείου όπου αφού αποφοίτησε από το λύκειο, εργάστηκε σε ξενοδοχειακές και τουριστικές επιχειρήσεις έως το 1984. Από το 1985 έζησε στην Αθήνα έως και το 2015 και εργάστηκε στον δημόσιο τομέα. Σήμερα, συνταξιούχος πια, ζει στο χωριό της για μεγάλα χρονικά διαστήματα. Έτσι έχει το χρόνο που χρειάζεται για να γράφει και να κάνει πραγματικότητα αυτό που πάντα ονειρευόταν. Είναι παντρεμένη με τον Φώτη Καρκαβατσάκη και έχουν αποκτήσει έναν γιο και μια κόρη και δύο λατρεμένες εγγονές. «Η αγάπη ποτέ δεν έσβησε» εκδόθηκε το 2015 και κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Μιχάλη Σιδέρη. Το «Πουλί θα κάμω τη χαρά» είναι το δεύτερο μυθιστόρημά της και κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Πνοή