ΟΣΑ ΔΕΝ ΕΓΙΝΑΝ ΛΕΞΕΙΣ

Η άποψη της Καλλιόπης Ορφανού-Γιακουμή για το βιβλίο 

<<ΟΣΑ ΔΕΝ ΕΓΙΝΑΝ ΛΕΞΕΙΣ>> της Ελένης Γαληνού από τις εκδσεις Διόπτρα 

Λίγα λόγια από μένα...

Όσα δεν έγιναν λέξεις λοιπόν...Όταν πήρα αυτό το βιβλίο στα χεριά και το..πρωτοκοίταξα, το πρώτο πράγμα που μου έκανε εντύπωση ήταν το εξώφυλλο...Την συγγραφέα την ήξερα , είχα διαβάσει ξανά βιβλία της, αλλά το εξώφυλλο αυτή την φορά...πως τα το πω...σε συνδυασμό με τον τίτλο...απλά δεν με έβαζε στο <<παιχνίδι>>...Ξαφνιάστηκα...Άρχισα να διαβάζω την περιγραφή του , μπας και βγάλω συμπεράσματα...Η ιστορία με κέρδισε αμέσως...<< Σβησμένο>> παρελθόν, ξεθωριασμένες μνήμες, ένα ξεχασμένο ημερολόγιο ...λεηλατημένο <<επιμελώς>>, μυστήριο, κρυμμένα μυστικά, κίνδυνος..

Ε...ναι!!! τώρα είχε πια νόημα για μένα και το εξώφυλλο...
Είχα ότι χρειαζόμουν για να είναι στις επιλογές μου...
Η κυρία Ροζαλία και εγώ...ξεκινήσαμε την γνωριμία μας το ίδιο κιόλας βράδυ...Μια ηλικιωμένη γυναικά, ήδη αρκετά ταλαιπωρημένη έτοιμη να κάνει μια βουτιά στο παρελθόν της...σε άγνωστα και αφιλόξενα πια... νερά για αυτήν...με οποιοδήποτε κόστος. Τελικά ο άνθρωπος δεν υπάρχει χωρίς παρελθόν..πως να ευχαριστηθεί κάνεις ένα βιβλίο , διαβάζοντας μόνο τον επίλογο...Δεν θα θες να μάθεις τι έγινε ως εδώ...???Πόσο μάλλον αν πρόκειται για την ίδια σου την ζωή...
Η υπόθεση με είχε <<κεντρίσει>> ήδη..Σαν να είχα μπροστά μου την πρωταγωνίστρια και τα <<λέγαμε>>...Η ιστορία της ζωής της...
Το μπρος- πίσω , από το παρελθόν στο μέλλον...αυτή την φορά, δεν με κούρασε...Δεν έπρεπε να λέω συνεχεία στον εαυτό μου...<<οκ..ένα το κρατούμενο...αυτό να το θυμηθείς παρακάτω>>..όπως έκανα με άλλα βιβλία και που πραγματικά είναι ταλαιπωρία, διαβάζω για να αφεθώ να χαλαρώσω...
Πήγαμε μαζί πολύ πίσω...Στις γειτονίες που περπάτησε, στις πόλεις που έζησε...με γνώρισε σε ανθρώπους που ήξερε, κοντινούς της, φίλους, εχθρούς, σημαντικούς,περαστικούς, αυτούς που την σημάδεψαν...εκείνους που σημάδεψε...
Οι εικόνες ολοζώντανες μπροστά μου, περιγραφικότατες, σαν να κρατούσαμε μαζί πάλι...ένα άλμπουμ με φωτογραφίες της και το ξεφυλλίζαμε..<<να κοίτα εδώ>> σαν να μου λεγε...<<εδώ είμαι...τότε..στην..όταν..>> Μαγικό...Υπέροχο...Γιατί η φαντασία μου ήταν συνέχεια σε εγρήγορση και έκανε τις εικόνες και την ιστορία ακόμα πιο δελεαστικές ...Εκείνη με πήγαινε μέχρι εκεί που έπρεπε και μετά...έκλεινα τα μάτια...αλλά τα έβλεπα όλα...Πράγματι υπέροχο...
Και τα συναισθήματα διάχυτα παντού..Θετικά και αρνητικά ανακατεμένα σε σωστές δόσεις...και πλαισιωμένα με δράση , περιπέτεια, μαγεία. ρομαντισμό...αλλά και κάτι περίεργα μυστηριακό στην ατμοσφαίρα...Ύπουλο και απόκοσμο...να περιμένει λες να επιτεθεί μόλις νιώσει ότι απειλείται... Ο αισθησιασμός σε μουδιάζει επίσης...Ναι..σε μουδιάζει γλυκά, τον απολαμβάνεις...τον νιώθεις...το άγριο, το χυδαίο και το προκλητικό εδώ.. δεν υπάρχουν...
Και το τέλος έρχεται λυτρωτικό, ανατρεπτικό, καλοδουλεμένο με πολλή μεγάλη μαεστρία...Ένα παζλ...αυτό το βιβλίο...κάθε φορά και ένα κομματάκι στην σωστή του θέση...και στο τέλος το αποτέλεσμα σε κάνει να γελάς ικανοποιημενη και διάπλατα γιατί αυτή την φορά το αποτέλεσμα σε δικαίωσε ...άξιζε και τον κόπο και τον χρόνο σου...

Περιγραφή

Αθήνα 2016. Η Ροζαλία, μια ογδοντάχρονη γυναίκα, ζει μόνη σε μια παλιά μονοκατοικία στην Αθήνα. Ένα πρωί ανακαλύπτει στη ράχη της βιβλιοθήκης της ένα ξεφτισμένο ημερολόγιο. Από τον γραφικό χαρακτήρα αντιλαμβάνεται πως είναι δικό της, όμως αδυνατεί να θυμηθεί την ύπαρξή του. Καθώς το ξεφυλλίζει, εκπλήσσεται δυσάρεστα. Οι σκισμένες σελίδες, οι μουτζούρες και οι βίαια κομμένες φωτογραφίες δεν αρμόζουν στον ευγενικό της χαρακτήρα. Σε κάποια σελίδα συναντάει μια ζωγραφιά που της κινεί περισσότερο το ενδιαφέρον από τον περίεργο τρόπο που είναι κομμένη. Πασχίζει να βρει απάντηση, όμως παράλληλα νιώθει πως αυτή η λήθη την προστατεύει από κάτι σκοτεινό και απειλητικό.
Το βράδυ, καθώς πηγαίνει να κοιμηθεί κρατώντας το ημερολόγιο, ένα χαρτάκι θα γλιστρήσει από μέσα, όμως εκείνη δεν θα το δει. Είναι το κομμάτι που έλειπε από τη ζωγραφιά που τόσο την είχε προβληματίσει.
Το σκουριασμένο γρανάζι της μνήμης θα αρχίσει πάλι να γυρνάει και να φέρνει στο φως συγκλονιστικά γεγονότα, ανατρεπτικές αλήθειες, έρωτα, προδοσία, παιχνίδια της μοίρας και του μυαλού, που συντάραξαν τη ζωή της.
Ένα σκισμένο ημερολόγιο, μια παλιά ζωγραφιά και οι χτύποι ενός ρολογιού θα ενώσουν και τα τελευταία κομμάτια της ιστορίας της και με τον τρόπο τους θα αποκαλύψουν Όσα δεν έγιναν λέξεις.

Λίγα λόγια για την συγγραφέα...

Η Ελένη Γαληνού γεννήθηκε στην Αθήνα, κατάγεται από τη Μυτιλήνη και σήμερα κατοικεί στο Μαρούσι. Σπούδασε στη Σχολή Βακαλό Διακοσμητική και Γραφικές Τέχνες. Αρκετά νωρίς φιλοτέχνησε την πρώτη προσωπική σειρά χιουμοριστικών σκίτσων με γενικό τίτλο «Μπουρμπουλήθρες» και λίγα χρόνια αργότερα ακολούθησε η δεύτερη, με τίτλο «Έρυκα και Ριρίκος Πικουρίκος».
Τον Μάιο του 2007 πραγματοποίησε την πρώτη ατομική της έκθεση ζωγραφικής στο Κέντρο Τέχνης Πανταζίδης με θέμα «Σύννεφα».
Με τη λογοτεχνία καταπιάνεται αρκετά χρόνια, κι επιθυμώντας να εμβαθύνει στην έννοια και την τεχνική του μυθιστορήματος, το 2007 παρακολούθησε μαθήματα δημιουργικής γραφής.
Έχει συμμετάσχει στο συλλογικό έργο Η πόλη φοβάται με το διήγημα «…για ένα τσιγάρο!» (2013).

Κυκλοφορούν ακόμη τα μυθιστορήματα της:

Όταν στέρεψε η αντοχή (2013) Εκδόσεις ΜΙΝΩΑΣ
Πέρα από τις κόκκινες γραμμές (2014) Εκδόσεις ΜΙΝΩΑΣ
Ακόμη θυμάμαι (2015) Εκδόσεις ΜΙΝΩΑΣ
Το συγκεκριμένο μυθιστόρημα κυκλοφορεί από τις εκδόσεις
<<ΔΙΟΠΤΡΑ >> ....