ΕΛΕΗΣΟΝ ΜΕ

Η άποψη της Καλλιόπης Γιακουμή για το βιβλίο  << ΕΛΕΗΣΟΝ ΜΕ >>  του

Ζαν-Κριστόφ Γκραζέ από τις εκδόσεις Καλέντης

Φοβερή πλοκή. Δυο υπέροχοι ήρωες με τις αδυναμίες τους και τα πάθη τους. Ιστορία που ξετυλίγεται υπέροχα, ανατροπές, μυστήριο, δράση και αρκετή τροφή για σκέψη.
Ένα βιβλίο με βάθος και προεκτάσεις, όπου το Κακό μας χαμογελά απειλητικό μέσα από τις διάφορες σύγχρονες εκδοχές του: Ναζί, δικτάτορες, βασανιστές, παιδεραστία... .Ανατριχιάζει κανείς στις αναφορές περί βασανιστηρίων και δεν μπορεί να μην αναρωτηθεί αν όντως έτσι έγινε στα αλήθεια...Και επειδή μέσα του το πιστεύει, δεν μπορεί παρά να μην νιώσει λύπηση για την κατάντια του ανθρώπινου είδους...να μην νιώσει την δυσάρεστη για άλλη μια φορά έκπληξη για το που μπορεί να φτάσει η ανθρώπινη κτηνωδία...

Θυμώνει για τα όσα δεν ξέρουμε, που γίνονται πίσω από τις πλάτες μας και που δεν μας αποκαλύπτουν πότε οι κυβερνήσεις και τα κράτη μας, βαφτίζοντας τα όλα...<<καλό για την πατρίδα>>. Τα μεγάλα πολιτικά συμφέροντα σε όλο τους το μεγαλείο παντού και πάντα. Μεγάλο σε όγκο, με αγωνία , ανατροπές, εκπλήξεις, ιστορικές ενδιαφέρουσες αναφορές, αλλά ως εκεί....
Δεν ήταν για μένα το βιβλίο που θα χαρακτήριζα τέλειο, συναρπαστικό, αστυνομικό μυθιστόρημα. Και θα σας πω γιατί...που δεν άρεσε σε μένα.
Καταρχήν με κούρασε σε πάρα πολλά του σημεία. Στις αναφορές του σε όλες αυτές τις υπηρεσίες, στους μουσικούς ορούς που χρησιμοποιεί και που με έκανε να νιώθω υποχρεωμένη να τους ξέρω και χαζή που δεν τους ήξερα, οι περιγραφές και οι αναφορές σε τεχνικές πολεμικής τέχνης...μαι ται , οι εκκλησιαστικοί όροι και τα τόσο περίπλοκα ονόματα εκκλησιών και οδών που μόνο κάτοικοι της Γαλλίας θα καταλαβαίνανε εντελώς θεωρώ....
Και αυτό που με << χάλασε>> περισσότερο ήταν το ότι ήξερα σχεδόν από την αρχή τον δολοφόνο...δεν ήξερα γιατί σκοτώνει, εντάξει στα θετικά του αυτό, κρατάει την αγωνία και το ενδιαφέρον, αλλά εγώ προσωπικά θέλω να ψάχνω και να αναρωτιέμαι μέχρι τέλους, να βάζω στοιχήματα με τον εαυτό μου για το ποιος είναι ο δολοφόνος και γιατί....
Επίσης το τέλος του προσωπικά μου φάνηκε λίγο υπερβολικό και κατά σημεία άχαρο. Σαν να διάβαζα πολεμική αναφορά σε κάποια μάχη. Και πάλι όλες αυτές οι ονομασίες όπλων που μόνο στρατιωτικοί θεωρώ ότι ίσως και να τις γνωρίζουν... Και ενώ μέχρι λίγο πριν την τελευταία πράξη η εξελικτική πορεία της υπόθεσης σε αφήνει με το στόμα ανοικτό, στο τέλος υπάρχει ένα κλείσιμο που δεν απογειώνει το κείμενο, και αφήνει θα έλεγα,ένα κενό στον αναγνώστη.
Πρόκειται για ένα αρκετά καλό θρίλερ που απλώνει τα πλοκάμια του σε διάφορους τομείς της πραγματικότητας και σε μεγάλο βαθμό ικανοποιεί τους λάτρεις και μη του είδους... Εμένα με άφησε μέτρια ικανοποιημένη. Μου άρεσαν πολύ περισσότερο << η αυτοκρατορία των λύκων>> και τα 

<< πορφυρά ποτάμια>>.

ΠΕΡΙΓΡΑΦΗ

Η παράξενη δολοφονία ενός Χιλιανού διευθυντή χορωδίας σε μια αρμένικη εκκλησία του Παρισιού. Εξαφανίσεις παιδιών χορωδών. Δολοφονίες που εκτελούνται ακολουθώντας ένα μακάβριο τελετουργικό. Και στους τοίχους, πάντα στίχοι από το Ελέησόν με γραμμένοι με αίμα... Παιδιά με αγγελικές μορφές και ουράνιες φωνές που μες στην ομορφιά τους κουβαλάνε το θάνατο. Διεστραμμένοι βασανιστές της χιλιάνικης χούντας, εκπαιδευμένοι από πρώην ναζί που εκτελούσαν τις αποτρόπαιες πράξεις τους υπό τους ήχους κλασικών χορωδιακών έργων.
Την έρευνα αναλαμβάνουν δυο περιθωριακοί μπάτσοι: ο Λιονέλ Κασντάν, συνταξιούχος βετεράνος, και ο Βολό, τοξικομανής, ωραίος σαν ροκ σταρ. Αρμένης ο πρώτος, Ρώσος ο δεύτερος. Ευφυείς, πεισματάρηδες, στοιχειωμένοι από το παρελθόν τους...

Λίγα λόγια για τον συγγραφέα....

Ο Ζαν-Κριστόφ Γκρανζέ γεννήθηκε το 1961 στη Boulogne-Billancourt και ζει στο Παρίσι. Με εμπειρία στον γαλλικό Τύπο και βραβευμένος ρεπόρτερ σε διεθνή μέσα, ίδρυσε την εταιρεία L&G για να εργαστεί ως ανεξάρτητος δημοσιογράφος. Από τα ρεπορτάζ του έχουν ξεχωρίσει το Nomades, les passagers de la terre, για τους τελευταίους νομαδικούς πληθυσμούς του πλανήτη, το Les seigneurs des îles, για εκατομμυριούχους που έχουν επιλέξει να ζουν σε νησιά, και το Le trésor caché de Prusse, για τις πρωτότυπες παρτιτούρες των μεγαλύτερων Γερμανών συνθετών που έκρυψαν οι Ναζί σε ένα μοναστήρι της Πολωνίας. Ξεκίνησε να γράφει ψυχολογικά θρίλερ το 1994 και έως σήμερα έχει εκδώσει έντεκα μυθιστορήματα που γνώρισαν μεγάλη επιτυχία· ορισμένα μάλιστα έχουν γίνει ταινίες ή τηλεοπτικές σειρές. Κοινός παρονομαστής των έργων του είναι ο γοργός ρυθμός της αφήγησης και η αγωνία την οποία επιτείνουν οι καταιγιστικές ανατροπές της πλοκής. Είναι επίσης σεναριογράφος για τον κινηματογράφο, την τηλεόραση και για ταινίες κινουμένων σχεδίων. Από τις Εκδόσεις Καλέντη κυκλοφορούν τα μυθιστορήματά του Ελέησόν με, Καϊκέν και Πορφυρά Ποτάμια. Άλλα έργα του: Το πέταγμα των γλάρων, Η αυτοκρατορία των λύκων, Η μαύρη γραμμή, Πέτρινος κύκλος.